Έντονη μοναξιά, αίσθημα κενότητας, απόγνωση

Γεια σας,
Δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς θέμα ανήκει το thread μου ωστόσο αποφάσισα να γράψω εδώ. Ξέρω ότι ίσως ακούγεται εντελώς ηλίθιο , αλλά νιώθει κανένας από εσάς ακραία αισθήματα εγκατάλειψης και μοναξιάς όταν κάτι δεν πάει καλά στις διαπροσωπικές του σχέσεις σε βαθμό που να κάνει αυτοκτονικές σκέψεις ή να αυτό τραυματίζεται; Το γελοίο είναι ότι το παθαίνω για φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα. Για παράδειγμα μπορεί να μαλώσω με συγγενείς μου επειδή δεν έκανα κάποια δουλειά πχ και να μου μιλήσουν ελάχιστα απότομα και να νιώσω πολύ κακός άνθρωπος εκείνη την ώρα και να φύγω στο δωμάτιο μου να αρχίσω να κλαίω , να έχω πεσμένη ψυχολογία όλη την υπόλοιπη μέρα και να μην μπορώ να συγκεντρωθω για να κάνω πράγματα. Τα πιο έντονα συναισθήματα έχω για την κολλητή μου και για άτομα που βλέπω ερωτικά. Για παράδειγμα μπορεί να κανονίσουμε να κάνουμε κάτι με την κολλητή μου και να το ακυρώσει ή μετά από καιρό να τύχει να το πραγματοποιήσει με άλλο άτομο και εγώ νιώθω πραγματικά πόνο. Νιώθω ότι δεν είμαι σημαντικό πρόσωπο στη ζωή της ,έως και ότι με μισεί και ότι πρέπει να κάνω τα πάντα για να μην με παρατήσει. Συνήθως δεν το εξωτερικευω αλλά μετά από κάθε τέτοιο επεισόδιο θα είμαι χάλια για πολλές μέρες και καμιά φορά αυτοτραυματιζομαι. Το ξέρω ότι είναι χαζό αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Γενικά νιώθω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις με "πονάνε" και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Έχω ελάχιστες σχέσεις με τους γονείς μου και ίσως αυτή η φίλη μου να είναι το μοναδικό άτομο που νιώθω ότι με στηρίζει και μου καλύπτει κάποιες συναισθηματικές ανάγκες. Είμαι 21 και δεν έχω άλλες σημαντικες σχέσεις ούτε φιλικές , ούτε ερωτικές. Επίσης νιώθω γενικά σαν να μην με ικανοποιεί τίποτα όταν είμαι μόνη μου και δεν έχω με ποιον να μιλάω και τελευταία νιώθω σαν να χάνω τελείως την ταυτότητα μου. Όχι από φιλοσοφικής άποψης, ειλικρινά νιώθω ότι δεν ξέρω με ποιους θέλω να συναναστρέφομαι ,με τι μου αρέσει να ασχολούμαι, ποιος είναι ο σεξουαλικός μου προσανατολισμος και άλλα

Γεια σου

Γενικά με τι ασχολείσαι; υπάρχουν ενδιαφέροντα στη ζωή σου;

Προσπαθώ να απασχολούμαι με πράγματα , αλλά νιώθω ότι έχω χάσει την όρεξη μου. Σπουδάζω και προσπαθώ να ασχολούμαι με τις υποχρεώσεις της σχολής, ήμουν σε μια θεατρική ομάδα , αλλά ένιωθα ότι δεν ταίριαζα με τα άτομα και σταμάτησα να πηγαίνω.

Δεν ξερεις ποσο ταυτιστηκα με αυτα που γραφεις.Ειμαι 17 με προβληματα υγειας.Ολο το γυμνασιο ημουν αρρωστος οποτε δεν ημουν κοινωνικος και ενεργος.Τωρα που αρχιζει να δουλευει η θεραπεια προσπαθω να μπω σε ολη την φαση αλλα δεν τα καταφερνω.Νιωθω οτι δεν εχω χιουμορ, δεν με ενδιαφερουν οι συζητησεις που κανω με την παρεα.Νιωθω ασημαντος και οτι κανενας δεν μου δινει σημασια.Οταν μιλαω νιωθω οτι οι λεξεις ειναι ασημαντες και η εκφραση ανουσια.Δεν μπορω να το κρυψω και οι αλλοι παρατηρουν οτι κατι δεν παει καλα μαζι μου και με αφηνουν.Τωρα η παρεα μου με αφησε και η κοπελα μου με χωρισε.Δεν εχω κανεναν να μιλησω ή να ενδιαφερθει για μενα.Η γονεις μου ειναι υπεροχα ατομα αλλα δεν θελω να τους φρικαρω συστηνοντας τους αυτην την πλευρα του εαυτου μου.

Quote:

---

Originally Posted by Mr.Disease

Δεν ξερεις ποσο ταυτιστηκα με αυτα που γραφεις.Ειμαι 17 με προβληματα υγειας.Ολο το γυμνασιο ημουν αρρωστος οποτε δεν ημουν κοινωνικος και ενεργος.Τωρα που αρχιζει να δουλευει η θεραπεια προσπαθω να μπω σε ολη την φαση αλλα δεν τα καταφερνω.Νιωθω οτι δεν εχω χιουμορ, δεν με ενδιαφερουν οι συζητησεις που κανω με την παρεα.Νιωθω ασημαντος και οτι κανενας δεν μου δινει σημασια.Οταν μιλαω νιωθω οτι οι λεξεις ειναι ασημαντες και η εκφραση ανουσια.Δεν μπορω να το κρυψω και οι αλλοι παρατηρουν οτι κατι δεν παει καλα μαζι μου και με αφηνουν.Τωρα η παρεα μου με αφησε και η κοπελα μου με χωρισε.Δεν εχω κανεναν να μιλησω ή να ενδιαφερθει για μενα.Η γονεις μου ειναι υπεροχα ατομα αλλα δεν θελω να τους φρικαρω συστηνοντας τους αυτην την πλευρα του εαυτου μου.

---

Καταλαβαίνω , εγώ και στην εφηβεία είχα ξεσπάσματα σαν αυτά που γράφω "μοναξιάς" δεν ξέρω πως να το πω λολ, αλλά ακόμα και αν ήμουν με κόσμο και με άτομα για τα οποία όντως ενδιαφερομουν. Και τώρα το παθαίνω. Αλλά γενικά ενώ είναι πολύ έντονο είναι και παροδικό, μου περνάει εάν συμβεί κάτι που στο μυαλό μου να αντισταθμίζει την σκέψη ότι ο άλλος δεν νοιάζεται για μένα και μετά με το παραμικρό το ξαναπαθαινω. Αν ξεθυμανει από μόνο του μετά νιώθω κενή. Εσυ είχες παρέα πριν εμφανίσεις το πρόβλημα υγείας που λες; Μπορείς να ξαναπλησιασεις παλιούς φίλους. Γενικά επειδή είδα ότι εισαι και 17 από τη μία το λύκειο σε περιορίζει στα άτομα που μπορείς να γνωρίσεις ,ειδικά αν είσαι σε μικρή πολη αλλά από την άλλη πιστεύω ότι οι άνθρωποι ανοίγονται και δένονται πιο εύκολα σε αυτή την ηλικία. Ας πούμε και εγώ είχα άσχημες σκέψεις παλιά για τον εαυτό μου και για τις σχέσεις μου αλλά το αντιμετώπιζα στο λύκειο γιατί είχα ένα πολύ στενό κύκλο φίλων που ένιωθα ότι καταλαβαινομαστε. Από τότε θα έλεγα ότι δεν έχω δημιουργήσει ουσιαστική σχέση ξανά. Και γενικά νιώθω ότι το θέμα για μένα δεν είναι τόσο να γνωρίσω άτομα απαραίτητα..δεν μου είναι και πανευκολο αλλά παλεύεται. Το θέμα είναι ότι όταν νιώθω ότι με εγκαταλείπουν ή με απορρίπτουν συγκεκριμένα άτομα τα οποία έχω πολύ ψηλά στα μάτια μου και όχι όλοι νιώθω ότι χάνω τη λογική με πιάνει αμόκ :Ρ δεν ξέρω αν αυτό έχει κάποια εξήγηση ή είμαι απλά τρελή χαχαχ. Τελοσπαντων όπως και να έχει πιστεύω ότι πρέπει να το συζητήσω πιο διεξοδικά με κάποιον ειδικό. Παλιά έβλεπα αλλά δεν είχα επικεντρωθεί σε αυτά τόσο , γιατί εκείνη την περίοδο ήμουν γενικά πολύ πεσμένη και πήρα αντικαταθλιπτικο , αλλά αυτά τα συμπτώματα που γράφω στο ποστ δεν είχαν βελτίωση. Τώρα για σένα πιστεύω ότι αν καλύψεις την παρέα θα μπορείς και στο ερωτικό κομμάτι να βρεις κάτι καινούργιο πιο εύκολα γιατί αφενός θα έχεις λογικά πιο ανεβασμένη ψυχολογία και αφετέρου θ βγαίνεις και θα έχεις ευκαιρίες να έρθεις σε επαφή με κόσμο. Δεν ξέρω βέβαια στα λόγια όλα εύκολα είναι.. αλλά μην απελπίζεσαι. Αν θέλεις γράψε μας κι άλλα εδώ για το πώς κατέληξες έτσι μόνος που λεςς και για το πρόβλημα υγείας σου αν νιώθεις άνετα.

Quote:

---

Originally Posted by edelweiss

Προσπαθώ να απασχολούμαι με πράγματα , αλλά νιώθω ότι έχω χάσει την όρεξη μου. Σπουδάζω και προσπαθώ να ασχολούμαι με τις υποχρεώσεις της σχολής, ήμουν σε μια θεατρική ομάδα , αλλά ένιωθα ότι δεν ταίριαζα με τα άτομα και σταμάτησα να πηγαίνω.

---

Αυτό που λες ότι προσπαθείς πρέπει να το προσέξεις. Εννοώ πέραν των υποχρεώσεων που οκει όλοι μας βαριόμαστε ή νιώθουμε αναγκασμένοι να κάνουμε.....υπάρχουν και άλλα πράγματα σε αυτή τη ζωή που μας δίνουν χαρά. Εσένα τι σε χαροποιεί; χρειάζεται να βρεις ένα νόημα στη ζωή σου. Στη θεατρική ομάδα γιατί πήγες; επειδή σου άρεσε το θέατρο ή για να κάνεις φιλίες. Για μένα κακώς έφυγες. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να βρεις το ιδανικό περιβάλλον για να ταιριάξεις με όλους. Μπορείς όμως να βρεις κάτι να κάνεις που σε ευχαριστεί.

Σε ψυχολόγο πας να υποθέσω;

Quote:

---

Originally Posted by MariLen233

Αυτό που λες ότι προσπαθείς πρέπει να το προσέξεις. Εννοώ πέραν των υποχρεώσεων που οκει όλοι μας βαριόμαστε ή νιώθουμε αναγκασμένοι να κάνουμε.....υπάρχουν και άλλα πράγματα σε αυτή τη ζωή που μας δίνουν χαρά. Εσένα τι σε χαροποιεί; χρειάζεται να βρεις ένα νόημα στη ζωή σου. Στη θεατρική ομάδα γιατί πήγες; επειδή σου άρεσε το θέατρο ή για να κάνεις φιλίες. Για μένα κακώς έφυγες. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να βρεις το ιδανικό περιβάλλον για να ταιριάξεις με όλους. Μπορείς όμως να βρεις κάτι να κάνεις που σε ευχαριστεί.

Σε ψυχολόγο πας να υποθέσω;

---

Ίσως έχεις δίκιο, πάντως πιστεύω ότι δεν έχω όρεξη για πράγματα ,αν βρεθεί η όρεξη θα έχω και ενδιαφέρονται και από όλα. Γενικά ήθελα κυρίως να δω αν έχουν άλλοι παρόμοιες εμπειρίες, να έχουν τόσο έντονα ξεσπάσματα δηλαδή για παρόμοιους λόγους και αν ναι πως το αντιμετωπίζουν.
Έβλεπα μια ψυχολόγο στο δημόσιο πριν κάποιους μήνες, τότε είχα άλλα συμπτώματα πολύ κλασσικά κατάθλιψης κοιμόμουν όλη μέρα δεν ήθελα να τρώω κλπ και με παρέπεμψε σε ψυχίατρο πάλι στο δημόσιο και πήρα αγωγή. Από τότε και επειδή βρίσκομαι σε διαφορετική πόλη και επειδή οι συνεδρίες ήταν έτσι κι αλλιώς περιορισμένες αναγκαστικά επειδή βλέπουν πολλά άτομα σταμάτησα και δεν έχω ξαναπάει. Γενικά ψάχνομαι για το αν θα ξαναπάω στην ίδια ή αν θα αλλάξω.

Quote:

---

Originally Posted by edelweiss

Αν θέλεις γράψε μας κι άλλα εδώ για το πώς κατέληξες έτσι μόνος που λεςς και για το πρόβλημα υγείας σου αν νιώθεις άνετα.

---

Στο γυμνασιο οπως ειπα προηγουμενος μετα το σχολειο ολα τα παιδια πηγαινανε με τις παρεες τους και εγω γυρναγα σπιτι κατευθειαν να πεσω στο κρεβατι να κοιμηθω.Ενιωθα 80 χρονων απο τα 13 μου και οι περισσοτεροι δεν μπορουσαν να καταλαβουν πως ενα τοσο νεο παιδι ειναι τοσο υποτωνικο.Εχω φαει τεραστια υποκρισια απο καθηγητες, συμμαθητες γιατι δεν καταλαβαινανε το θεμα μου.Οταν δεν ειχα διαγνωστει απο γιατρο ακομα και οι γονεις μου ελεγαν οτι δεν εχω κατι και πιστευαν οτι απλα βαριομουν ή περναγα μελαγχολικη εφηβεια.Δεν θα ηθελα να αναφερω το προβλημα υγειας για καθαρα προσωπικους λογους.
Το σχολειο που πηγαινω ειναι γυμνασιο και λυκειο οποτε οι παρεες δημιουργουνται απο το γυμνασιο και αμα δεν εχεις κοινωνικοποιηθει μεχρι τοτε εχεις βγει στην απ εξω.Τον μοναχικο μου χρονο στο γυμνασιο τον περναγα αλλοτε δημιουργικα με την κιθαρα μου και με αλλα χομπι που ειχα να απαλυνει την μοχαξια μου και αλλοτε αυτοκαταστροφικα.Εχω κανει καποιες επιλογες σε αυτα τα 3 χρονια που με εχουν γαμησει περισσοτερο σωματικα-ψυχικα απο οτι ημουν.Ολοι ψαχνουμε την ηδονη στα παντα, αμα δεν την βρισκεις απο τους ανθρωπους τοτε πας αλλου...
Τωρα προσπαθω να βρω τον εαυτο μου ξανα γιατι αληθεια ολο αυτον τον καιρο νιωθω οτι εχω χασει την ταυτοτητα μου.Δεν ξερω τι θελω, τι δεν θελω, τι μου αρεσει ή οχι.Μισω πολλα πραγματα απο τον εαυτο μου και προσπαθω να τον αλλαξω αλλα παντα κανω κυκλους και συνεχιζω να αυτοκαταστρεφομαι.
Αυτην την στιγμη νιωθω οτι δεν εχω σταθερη βαση στην ζωη μου γιατι ακομα εχω συμπτωματα που δεν μπορω να διαχειριστω αλλα αμα θελω να συνεχισω να ζω πρεπει καπως να προσαρμοστω με την κατασταση που ειμαι τωρα.

Quote:

---

Originally Posted by Mr.Disease

Στο γυμνασιο οπως ειπα προηγουμενος μετα το σχολειο ολα τα παιδια πηγαινανε με τις παρεες τους και εγω γυρναγα σπιτι κατευθειαν να πεσω στο κρεβατι να κοιμηθω.Ενιωθα 80 χρονων απο τα 13 μου και οι περισσοτεροι δεν μπορουσαν να καταλαβουν πως ενα τοσο νεο παιδι ειναι τοσο υποτωνικο.Εχω φαει τεραστια υποκρισια απο καθηγητες, συμμαθητες γιατι δεν καταλαβαινανε το θεμα μου.Οταν δεν ειχα διαγνωστει απο γιατρο ακομα και οι γονεις μου ελεγαν οτι δεν εχω κατι και πιστευαν οτι απλα βαριομουν ή περναγα μελαγχολικη εφηβεια.Δεν θα ηθελα να αναφερω το προβλημα υγειας για καθαρα προσωπικους λογους.
Το σχολειο που πηγαινω ειναι γυμνασιο και λυκειο οποτε οι παρεες δημιουργουνται απο το γυμνασιο και αμα δεν εχεις κοινωνικοποιηθει μεχρι τοτε εχεις βγει στην απ εξω.Τον μοναχικο μου χρονο στο γυμνασιο τον περναγα αλλοτε δημιουργικα με την κιθαρα μου και με αλλα χομπι που ειχα να απαλυνει την μοχαξια μου και αλλοτε αυτοκαταστροφικα.Εχω κανει καποιες επιλογες σε αυτα τα 3 χρονια που με εχουν γαμησει περισσοτερο σωματικα-ψυχικα απο οτι ημουν.Ολοι ψαχνουμε την ηδονη στα παντα, αμα δεν την βρισκεις απο τους ανθρωπους τοτε πας αλλου...
Τωρα προσπαθω να βρω τον εαυτο μου ξανα γιατι αληθεια ολο αυτον τον καιρο νιωθω οτι εχω χασει την ταυτοτητα μου.Δεν ξερω τι θελω, τι δεν θελω, τι μου αρεσει ή οχι.Μισω πολλα πραγματα απο τον εαυτο μου και προσπαθω να τον αλλαξω αλλα παντα κανω κυκλους και συνεχιζω να αυτοκαταστρεφομαι.
Αυτην την στιγμη νιωθω οτι δεν εχω σταθερη βαση στην ζωη μου γιατι ακομα εχω συμπτωματα που δεν μπορω να διαχειριστω αλλα αμα θελω να συνεχισω να ζω πρεπει καπως να προσαρμοστω με την κατασταση που ειμαι τωρα.

---

Σου εύχομαι τα καλύτερα , ελπίζω να βρεις τον εαυτό σου και παρέες σύντομα. Ίσως να ήταν καλύτερα να μιλήσεις στους γονείς σου πάντως. Σίγουρα θα στεναχωρηθουν και θα είναι περίεργα στην αρχή, αλλά αν έχετε καλές σχέσεις πιστεύω ότι θα σε βοηθήσουν. Εξάλλου δεν έχεις που αλλού να απευθυνθείς απ'ότι καταλαβαίνω... Φοβάσαι μήπως δεν σε πάρουν στα σοβαρά ή έχουν πιο παλιομοδίτικες απόψεις; Δεν ξέρω ίσως θέλεις να ανοίξεις και δικό σου thread , γιατί μπορεί άλλοι να σε συμβουλέψουν καλύτερα και εμένα οι σχέσεις δεν είναι το φόρτε μου.

Quote:

---

Originally Posted by edelweiss

Φοβάσαι μήπως δεν σε πάρουν στα σοβαρά ή έχουν πιο παλιομοδίτικες απόψεις; Δεν ξέρω ίσως θέλεις να ανοίξεις και δικό σου thread , γιατί μπορεί άλλοι να σε συμβουλέψουν καλύτερα και εμένα οι σχέσεις δεν είναι το φόρτε μου.

---

Υποτιμαω την βοήθεια από τους άλλους ανθρωπους, πιστεύω τα καταφέρνω καλύτερα μόνος μου πάρα ακούγοντας συμβουλές από αλλους.Οι γονείς μου με έχουν βοηθήσει όσο μπορουν και ολοι οι άνθρωποι στην βοήθεια έχουν τα όρια τους.Δεν θα με πάρουν στα σοβαρά αυτό είναι σίγουρο, εδώ οι γιατροί με κοροϊδευουν.Η ψυχική υγεία είναι ακόμα πολύ ταμπού, για να εκφραστείς πρέπει να σφίξεις δοντια...