Ανησυχώ για κάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ.
Μάσαγα τσίχλα. Είχε τελειώσει η γεύση και ήθελα να την πετάξω αλλά ήμουν στο γραφείο και βαριόμουν να πάω μέχρι την κουζίνα. Ξαφνικά, μου ήρθε η σκέψη να την κολλήσω για λίγο κάτω από το γραφείο, όπως έκανα παλιά. Αμεσως, μου ήρθε flashback οτι το έκανα παλιότερα, συχνά, (περίπου 3-9 χρόνια πριν) συνοδευόμενο από ένα αρνητικό συναίσθημα τύπου "Δεν πρεπει" και τελικα, την πέταξα στην κουζίνα. Πρόσφατα, κόλλησα τσίχλα στην βιβλιοθήκη και φρίκαρα γιατί άρχισα να σκέφτομαι για ποιό λόγο τότε, στο γραφείο, δεν κόλλησα την τσίχλα και είχα ένα αρνητικό συναίσθημα; Άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορεί να είχα κάνει μια υπόσχεση στον Θεό που δεν την θυμάμαι αλλα την θυμάται το υποσυνειδητό μου. Προσπάθησα να καθησυχαστώ με την γνωστή σκέψη ότι είμαι άρρωστος και ότι αυτά δεν μετράνε. Προέκυψε, όμως, νέα ανησυχία. Με βάσει κάποιες αναμνήσεις που έχω με μένα να τρώω τσίχλα, ήταν πριν εμφανιστεί ο ψυχαναγκασμός. Άρα, δεν έχω δικαιολογία όπως τις άλλες φορες. Από την άλλη σκέφτομαι, ότι δεν θα έκανα ποτέ υπόσχεση για τις τσίχλες. Γιατί τότε αισθάνθηκα ένα "'δεν πρεπει" ξαφνικο; Μπορεί επειδή είναι μια παλιά συνήθεια που έκοψα, ο ψυχαναγκασμός μου, αυτόματα, να με προειδοποιεί οτι πάω να κάνω κάτι παλιό που είχα κόψει. Γιατί το είχα κόψει; λόγω υπόσχεσης; Μου γεννάει αυτά τα ερωτήματα. Συν το οτι είναι κακιά συνηθεια. Όλο αυτό δημιουργεί τον φόβο της υπόσχεσης παρόλο που δεν υπάρχει υπόσχεση. Θυμάμαι τα πάντα για υποσχέσεις, δεν θα θυμόμουν το συγκεκριμένο; Αμα φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει υπόσχεση για τις τσίχλες, δεν μου ρχεται τίποτα στο μυαλό, αλλά το υποσυνειδητό μου, δίνει σήματα και λέει "μπορεί να έκανες υπόσχεση για αυτό και το αρνητικό συναίσθημα"
