4 χρονια μετα ακομα εδω

Ειχα καιρο να μπω στο φορουμ και παρατηρησα οτι το πρωτο μηνυμα το εγραψα το 2016...
Διαβαζω ιστοριες εδω μεσα ανθρωπων που εχουν βιωσει πολυ ασχημες εμπειριες και κοιταω μετα τον εαυτο μου και δεν εχω περασει ουτε το 1/4 απο τα δικα τους βασανα αλλα παλι καταφερα να πεσω σε καταθλιψη για βλακειες.
Οπως ειχα ξαναπει εκανα την πρωτη μ αυτοκτονια οταν ημουν 14 με χαπια, δεν πετυχε. Ξαναπηρα την αποφαση πριν καποιο διαστημα να ξαναπροσπαθησω αλλα φοβηθηκα οτι ισως κανω κατι λαθος και παλι ξεμεινω εδω. Εχω διαγνωστει με βαριά καταθλιψη και αγχωτικη διαταραχή. Απο τα 14 εχω αλλαξει γυρω στους 4 ψυχολογους και 3 ψυχιατρους. Εχω προσπαθησει να με κανω να νιωσω καλα αλλα τιποτα. Νιωθω σαν να ειμαι πανω σε ενα λεπτο σχοινι χωρις να βλεπω το τελος.Νιωθω πολυ πονο μεσα μου και δυσκολευομαι να μιλησω γιατι με πιανει ενας μεγαλος πονος στο στερνο και στο λαιμο οποτε θελω να πω κατι που νιωθω. Ο πατερας μου με χτυπαγε απο το δημοτικο εως το γυμνασιο οποτε εκανα "κακο" ξερω οτι το ειχα ξανααναφερει πιο παλια αλλα δεν παυει να με εχει στιγματισει και οχι τοσο το ξυλο αλλα ο τροπος που μου μιλουσε σαν να ημουν σκουπιδι, σαν να ημουν βαρος, οτι δεν ημουν η κορη που ηθελε. Ξερω οτι το εκανε πανω στα νευρα του αλλα οταν κοιταω πισω μονο αυτα βλεπω. Στα 3 χρονια του λυκειου προσπαθησα να ειμαι υποδειγμα παιδιου και πηγαινε με τα νερα του, να τα παω καλα στο σχολειο και να ακουω οτι μου λενε. Ηθελα να κανω υπομονη να δωσω πανελληνιες να φυγω. Αλλα σαν βλακας που ειμαι ειχα εναν ασχημο χωρισμο στα τελη της 3ης λυκειο και δεν πηγα να δωσω και ξεμεινα στο σπιτι. Η κατασταση ομως εφτιαξε και σταματησα να προσπαθω να ξεφυγω. Γραφτηκα σε μια ιδιωτικη σχολη και ολα πηγαιναν κατευχην για κανα χρονο αλλα υστερα ενα βραδυ βγηκα με μια φιλη μ σε ενα κλαμπ οπου γνωρισαμε μια παρεα αγορια (φαινοντουσαν οκαυ ατομα) και ειπαμε να παμε σε ενα αλλο κλαμπ (το ιδιο βραδυ) καποια στιγμη η "φιλη μου" εφυγε ουτε ξερω γιατι και ξεμεινα εγω με την παρεα. Ζητησα να βγω απο το αμαξι αλλα δεν με αφηναν γιατι και καλα δεν επρπε να περπαταω μονη μ το βραδυ και θελαν να με πανε στο μετρο. Εν τελη με κατεβασαν σε ενα σπιτι και ο ενας κατεβηκε οι αλλοι εφυγαν (δεν ηξερα που βρισκομαι) Μ εδεσε τα χερια και με αναγκασε να του κανω στοματικο. Ηθελε να κανει και αλλα.... αλλα ας πουμε για καλη μ τυχη ημουν αδιαθετη και δεν προχωρησε κατω... Εφυγα με σημαδια στα χερια και στο λαιμο... αφου τελειωσε μ αφησε σε μια σταση λεωφοριου και εφυγε. Δν το εχω πει σε κανεναν μεχρι τωρα γιατι νιωθω οτι φταιω που εξαχρης πηγαμε μαζι τους χωρις να τους ξερουμε... Απο τοτε η κατασταση χειροτερεψε. Νιωθω πολυ χαλια. Αποφασισα να κανω μια σχεση για μην νιωθω μονη. Ειμαι μαζι του 2μιση χρονια τωρα αλλα δεν με εχει κανει να νιωσω καλυτερα. Οι γιατροι δεν εχουν βοηθησει. Πηρα για 4 μηνες αντικαταθλιπτικα, δεν βοηθησαν. Δεν εχω καποιον να ζητησω βοηθεια γιατι κανεις δεν καταλαβαινει. Ο αδερφος μ μπηκε σε προγραμμα απεξαρτησεις απο τα ναρκωτικα εδω κι ενα χρονο. Οι γονεις μ ασχολουνται συνεχεια μαζι του οποτε δεν εχω διπλα μ ουτε αυτον ουτε αυτους. Το αγορι μ δεν καταλαβαινει τι ειναι ακριβως ειναι η καταθλιψη και ειναι σιγουρος οτι δεν εχω κατι σοβαρο. Και εγω προσπαθω να βοηθησω τον εαυτο μ αλλα δεν δεν ξερω ουτε απο που να ξεκινησω ουτε τι να πρωτοφτιαξω μεσα μου. Νιωθω μονιμα οτι για ολα φταιω εγω. Και για να ειμαι ρεαλιστρια για καποιο μερος φταιω... Επρεπε να ακουω τον πατερα μου και να μην κανω του κεφαλιου μου, επρεπε να ειμαι διπλα στον αδερφο μου για μην καταληξει σε τετοιες λυσεις, επρεπε να μην μπω σε ξενο αυτοκινητο... Σκεφτομαι πλεον σε καθημερινη βαση οτι θα ηταν καλυτερα να μην υπηρχα. Μονο κακο κανω στον εαυτο μ και στους αλλους...Να πω την αληθεια δεν γραφω επειδη νιωθω οτι χρειαζομαι συμβουλη για κατι, αλλα επειδη μεσα μ το να ξερει καποιος αλλος τι εχω περασει ή το πως νιωθω με κανει να νιωθω λιγοτερο μονη μου κι ας ειναι ανωνυμο.

Ακουσε με κουκλα τησ *******σ γινεται

Την τεχνολογια που εχεισ εσυ την εχουν ολεσ οι γυναικεσ και οι μισοι αντρεσ εγω δεν την εχω αλλα ξερω γι αυτο ξεκολλα εχει πολλα που δεν ξερεισ

Τι αλλαγές έχεις κάνει ως προς αυτό που έζησες; Πώς το διαχειρίζεσαι; Στον ψυχολόγο γιατί δεν συνέχισες; Λυπάμαι γι αυτό που συνέβη, αλλά έγραψες πως στα 14 είχες κάνει ήδη μία απόπειρα. Αυτή από που νομίζεις ότι προερχόταν; Τι θέματα υπήρχαν στο παρελθόν;

Εφταιγε που ενιωθα παντα ανεπιθυμητη στο ιδιο μου το σπιτι. Ηθελα να βαλω ενα τελος γιατι ενιωθα οτι ημουν βαρος. Αλλα οταν εχεις μαθει να ζησεις με το να μην αγαπας τον εαυτο σου και να μισεις αυτο που αντικριζεις στον καθρεφτη για χρονια ολοκληρα. Δυσκολα αλλαζει...

Quote:

---

Originally Posted by TheNewOne

Στα 3 χρονια του λυκειου προσπαθησα να ειμαι υποδειγμα παιδιου και πηγαινε με τα νερα του, να τα παω καλα στο σχολειο και να ακουω οτι μου λενε. Ηθελα να κανω υπομονη να δωσω πανελληνιες να φυγω. Αλλα σαν βλακας που ειμαι ειχα εναν ασχημο χωρισμο στα τελη της 3ης λυκειο και δεν πηγα να δωσω και ξεμεινα στο σπιτι. .

---

"Απού δεν ακούει του γονιού παρά χωριού κοιμάται". Σε κτύπαγε, σε έβριζε, αλλά δεν έκανες αυτό που ήθελε να κάνεις το οποίο αποσκοπούσε στο καλό σου. Ο γονιός μπορεί να ναι και ψυχοπαθής, όμως μέσα στα κακά του, θέλει το καλό του παιδιού του και του δείχνει τον καλό δρόμο. Αν το παιδί του δεν τον ακολουθήσει θα υποφέρει.
Λυπάμαι που από το 2016 μέχρι σήμερα δεν άλλαξε σε τίποτα η ζωή σου. Εδώ στο φόρουμ υπάρχουν και χειρότερα αφού όπως θα πρόσεξες υπάρχουν άτομα που πρωτομπήκαν χρόνια πριν από σένα και η ζωή τους παραμένει η ίδια.

Κοπέλα μου είσαι πάρα πολύ νέα για να παραιτηθείς έτσι από τη ζωή. Καλό είναι σε ότι άσχημο μας συμβαίνει να αναλαμβάνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί και τα παθήματα να γίνονται μαθήματα, αλλά όχι να αυτομαστιγωνόμαστε. Από εδώ και πέρα θα είσαι πιο προσεκτική με αγνώστους και με την ασφάλειά σου, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι πρέπει να βλέπεις όλον τον κόσμο καχύποπτα. Επίσης δεν πέρασες σε μία σχολή, ε και; Υπάρχουν ένα σωρό εναλλακτικές. Η ιδιωτική που λες ότι πήγες, την συνεχίζεις; Είναι στον τόπο σου και μένεις στο πατρικό, ή αλλού; Σε ενδιαφέρει το αντικείμενο;
Είναι πολύ λάθος να μένεις σε μία σχέση απλά για να μην αισθάνεσαι μόνη, ακόμα περισσότερο που δεν σε καταλαβαίνει καν σε βασικά πράγματα. Πρέπει να προσπαθήσεις να κοινωνικοποιηθείς λίγο και να αποκτήσεις ενδιαφέροντα. Παράλληλα να βρεις έναν ψυχολόγο και να τον βοηθήσεις να σε βοηθήσει. Δεν έχει ο ψυχολόγος μαγικό κουμπί να αλλάξει την ψυχολογία σου από τη μία μέρα στην άλλη. Κι αν έχεις μετατραυματικό σοκ κι ένα σωρό άλλα θέματα, χρειάζεται καιρός για να χτίσεις μία σχέση εμπιστοσύνης μαζί του. Αξίζει τον κόπο όμως. Φυσικά μπορείς να μοιράζεσαι ότι θες εδώ μέσα αν σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα, ωστόσο ένα φόρουμ δεν αντικαθιστά ούτε τις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις, ούτε μια επαγγελματική βοήθεια.

Αλλάζει δύσκολα μεν, αλλά αλλάζει, αυτό είναι κατ' εμέ το σημαντικό. Δε σημαίνει ότι επειδή κάποιοι ήταν άσχετοι σαν γονείς και σε έκαναν να νιώθεις ανεπιθύμητη, πρέπει τώρα να είσαι δική σου εχθρός. Η καλύτερη εκδίκηση είναι η χαρά. Και μάλιστα τρώγεται κρύα. Δεν είναι η ώρα να αρχίσεις να προετοιμάζεις και το δικό σου γεύμα; Πρώτα απ' όλα χρειάζεται να απομυθοποιήσεις τους ένοχους. Ναι, ένοχος λέγεται όποιος σου πήρε τη χαρά. Δεν είναι φίλος πάντως. Άσχετα αν είναι γονιός, αδερφός, γκόμενος, οτιδήποτε. Είναι εχθρός της ισορροπίας σου. Έχεις ακόμη επαφές μαζί τους; Πού μένεις τώρα; Ioannis, άσε μας με το μύθο του ότι ο γονιός θέλει πάντα το καλό του παιδιού του. Όχι, δεν το θέλει πάντα. Μια χαρά μπορεί να θέλει το κακό του, έως και την εξόντωσή του. Πάμπολλα τα παραδείγματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Δε της χρειάζεται να της γλυκαίνουμε το χάπι, ενδυνάμωση με δικαιολόγηση των ενόχων δε γίνεται.

Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω
Το πρώτο που μου ρχεται να κάνω είναι να σε πάρω μια αγκαλιά και να σου πω ότι δε φταις εσύ.
Από ό,τι έχω καταλάβει από τη δική μου εμπειρία, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ψυχικές διαταραχές και η διέγερσή τους οδηγεί σε κατάθλιψη. Ή τουλάχιστο έτσι συμβαίνει με εμένα που έχω ψυχαναγκασμούς. Όταν υπάρξει το κατάλληλο ερέθισμα η κατάσταση επιδεινώνεται και μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, είτε ήπιας είτε σε βαριάς μορφή. Η κατάθλιψη είναι νόσος. Είναι νόσος όπως το έλκος, τα καρδιακά προβλήματα και ό,τι άλλη ασθένεια μπορεί να σκεφτεί κάποιος που δεν αισθάνεται ντροπή να πάει στο γιατρό. Η κατάθλιψη καταπολεμάται με φάρμακα. Όταν ισιώσει το σώμα ακολουθεί και η ψυχοθεραπεία. Θεωρώ ότι οι ψυχολόγοι δεν είναι αρμόδιοι για αυτά τα πράγματα. Ο σωστός ψυχολόγος, όταν δει τα σημάδια κατάθλιψης πρέπει να συστήσει ψυχίατρο. Οι ψυχίατροι είναι γιατροί και ξέρουν πως λειτουργούν οι νευρώνες του εγκεφάλου, ποιες ορμόνες εκρίνονται και ποιες όχι και ποια είναι η διαφορά της θλίψης από την κατάθλιψη.
Ο πόνος στο στέρνο που σε πιάνει όταν μιλάς σε κάποιον είναι το άγχος σου και δε μπορεί να βοηθήσει ο οποιοσδήποτε δυστυχώς. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι εκεί για να μας καταλάβουν αλλά δε μπορούν να βοηθήσουν.
Θα διαφωνήσω με κάποιον -α που είπε ότι ό,τι κάνει ο γονιός το κάνει για το καλό σου. Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι για γονεις. το να φύγεις μακριά που ηταν στο μυαλό σου ήταν πολύ καλό πλάνο, αλλά δεν είναι εύκολο. Αν η κοινωνία μας ήταν σωστά δομημένη αυτός ο άνθρωπος θα έρεπε να είχε απομακρυνθεί από τη ζωή σου. Μην τον δικαιολογείς σεφτόμενη πως ό,τι έκανε ήταν πάνω στα νεύρα του, είσαι το κοριτσάκι του, μόνο στοργη χρειάζεσαι όχι βία. Δε φταις εσύ για τον ανεπαρκή γονιό φταίει αυτός που δε φάνηκε αντάξιός σου.
Δε φταις εσύ για το περιστατικό με τους αγνώστους στο αμάξι. Έχεις διακίωμα να αρνηθείς, να μετανιώσεις και να πεις όχι. Όταν ο άλλος δε σέβεται το όχι σου φταίει αυτός.
Ο άθρωπος που κάνουμε σχέση δε βοηθά αν δε σε καταλαβαινει. Η κατάθλιψη είναι κάτι σοβαρό. Είναι μια πάρα πολύ σοβαρή ασθένεια και όπως δε θα μπορούσε να σε βοηθήσει αν είχες κολικό στο έντερο έτσι δε μπορεί και με την κατθλιψη. Πρέπει να σου συμπαρασταθεί κατά τη διάρκεια της θεραπείας σου. Το να σου λέει ότι είσαι μια χαρά και δε έχεις κάτι, προσπάθησε να το συγκρίνεις με την ασθένεια που σου είπα παραπάνω. Ο γιατρός θα βοηθήσει. Ένας καλό γιατρός. Δεν είναι όλα τα αντικαταθλιπτικά ίδια. Δεν ταιριάζουν σε όλους μας το ίδιο. Δε δρουν στον ίδιο χρόνο όλα, θέλουν αρκετό καιρό για να δράσουν.
Δε φταις εσύ για τον αδερφο σου. Κι αυτός όπως κι εσύ δεν πήρε την κατάλληλη βοήθεια. Εσύ είχες αυτοκτονικές τάσεις με χάπια κι αυτός με τα ναρκωτικά
Η κατάθλιψη κι αυτού του είδους οι διαταραχές είναι κληρονομικές ως επι το πλείστον. Γενιέσαι με την προδιάθεση και εκεί έρχεται ο γιατρός για να σε μάθει να το αντιμετωπίζεις.

Εγώ υπήρξα τυχερή. Την πρώτη φορα που αποφάσισα ότι θέλω βοήθεια πήγα κατευθείαν σε ψυχίατρο. Μου εξήγησε τι συμβαίνει στο σώμα μου. Πήρα αγωγή για αρκετό διάστημα, αν θυμάμαι καλά πάνω από χρόνο, και όταν αισθάνθηκα καλύτερα ξεκίνησα να κόβω τα χάπια μόνη μου, χωρις να συβουλευτώ το γιατρό. Μετά από λίγους μήνες ξανακύλησα σε πολύ σοβαρότερο βαθμό. Πήγα στον ίδιο γιατρό αλλά δε με βοηθούσε αρκετά και αποφάσισα να αλλάξω και μάλιστα πήγα σε δημόσιο νοσοκομείο. Και τώρα είμαι καλύτερα. Τώρα αναγνωρίζω τα σημάδια και παλεύω να το νικήσω. Να το νικήσω σωστά γιατί μάλλον έγινε προχειροδουλειά πριν.

Οι γονείς μου δε με καταλαβαίνουν απόλυτα αλλά κάνουν ό,τι μπορούν. Ο φίλος μου δε με κατάλαβαινε καθόλου. θεωρούσε ότι όλα είναι μέσα στο κεφάλι μου και ότι δεν έχω τίποτα. Δεν άντεξε. Στα πολύ δύσκολα έφυγε. Δεν τον αδικώ (άντε δεν τον αδικώ εντελώς), δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι γι αυτά.

Εκεί που θελω να καταλήξω είναι πως δεν είσαι μόνη σου. Υπάρχουν εξαιρετικοί γιατροί που θα σε βοηθήσουν να νοιώσεις καλά.
Πρέπει να μιλήσεις σε ένα γιατρό. Στα δημόσια νοσοκομεία γίνεται πολύ καλή δουλειά. Σε κατευθύνει ένας κοινωνικός λειτουργος για να μιλήσεις στον κατάληλο γιατρό για την περίπτωσή σου. Μίλα στον κατάλληλο άνθρωπο κι ολα θα μπουν σιγά σιγά σε μια σειρά

θ χαρώ να σε δω να γράφεις και να εισαι καλύτερα

Λυπάμαι πάρα πολύ αυτά που πέρασες,
Αλλά χαίρομαι που είσαι ακόμα ζωντανή και προσπαθείς κάτι να κάνεις, ο πατέρας σου για μένα άξιος δεν είναι, κανένας δεν πρέπει να σηκώσει χέρι στο παιδί του, δεν φταις εσύ για αυτό, δεν ξέρει πως να σε μεγαλώσει γιατί μάλλον ούτε αυτός μεγάλωσε σε καλή οικογένεια, για αυτόν είσαι ένα σάκο του μποξ που ξεσπάει επάνω σου για τα λάθη του όχι για τα δικά σου, η μάνα σου δεν ξέρω τι ρόλο παίζει σε όλο αυτό και δεν προσπάθησε να σε προστατέψει εκτός και αν και αυτή έχει φάει ξύλο από τον πατέρα σου, όσο για τον αδελφό σου είναι μια άλλη ιστορία δεν φταις εσύ για το μέλλον του αδελφού σου, πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου να βρεις κάτι να φύγεις να έχεις μια καλύτερη ζωή, σου αξίζει μια καλύτερη ζωή, όσο στο θέμα με το κλαμπ ναι έβαλες τον εαυτό σου σε κίνδυνο χωρίς να το θέλεις, έπρεπε να είχες πάει στην αστυνομία για να πληρώσει αυτό που σου έκανε, δεν έχεις να ντραπης για τίποτα ούτε να φοβηθείς, δεν είχε κανένα δικαίωμα να σε κάνει κάτι τέτοιο, προσπάθησε να πας σε νευρολόγο μπορεί να σε βοηθήσει και ψάξε πάλι για ψυχολόγο και ψυχίατρο,κάποιοι μετά από 4 διαφορετικούς βρήκαν αυτόν που χρειαζοντουσαν, δεν ξέρω πόσα φάρμακα έχεις αλλάξει αλλά χάρις την ιατρική έχει πάνω από 200 φάρμακα για την κατάθλιψη οπότε μην το βάζεις κάτω ρώτα και για ομοιοπαθητικα φάρμακα κάπως έτσι λέγονται νομίζω, μπορεί να σε βοηθήσουν, καλό είναι να σταματήσεις να προσπαθείς να είσαι σωστή για τον πατέρα σου, πρέπει να βάλεις εσένα στο κέντρο και να αρχίσεις να ασχολείσαι με τον εαυτό σου, σε ευχαριστώ που ανοίχτηκες εδώ και μας είπες τι έγινε, μακάρι να μας ακούσεις και να γίνεις τελείως καλά.