Μοναξιά, χαμηλή αυτοπεποίθηση, ασχημη διάθεση και άλλα

Καλησπέρα και από μένα. Άνδρας εδω, 28 χρονων, εδώ και 4 χρόνια στην ξενιτιά συνεχίζω τις σπουδες μου και ταυτόχρονα δουλεύω ημιαπασχόληση για να βγάζω τα έξοδα μου.
Χωρίς σχέση εδώ και 5 χρόνια και τις 2-3 φορές που ήμουν μαζί με κάποια κοπέλα δεν κρατούσε παραπάνω από λίγες βδομάδες. Απο παρέες και εδώ και όσες εχουν απομείνει από την Ελλάδα καλές μονο για να παμε μια βόλτα μια στις τόσες, να πουμε τα νέα μας, να αμπελοφιλοσοφήσουμε αλλά για να μιλήσω για θέματα που με απασχολούν βαθιά οπως αυτά που αναφερω εδώ, δεν είναι (με ευθύνη και δική μου βέβαια). Επίσης εχω γενικα χαμηλή αυτοπεποίθηση γιατί νιώθω (και ισχύει αντικειμενικά σε ένα βαθμό) ότι είμαι αργόστροφος και στο αντικείμενο μου (σπουδές και δουλειά) αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις μου οπου πολλές φορές δεν ξέρω πως πρέπει να φερθώ και να μιλήσω και λέω ανοησίες που μετά τις μετανιώνω ενώ και την γλώσσα της χωρας που είμαι μετά από τόσα χρόνια την μιλάω τις περισσότερες φορές πολύ σπαστά αν και την χρησιμοποιώ καθημερινά παντού.
Γνωστά όλα αυτά, αλλά μέχρι την αρχή του ιου είχα σε όλα μια θετική στάση. Έλεγα δεν πειράζει θα μείνω για πάντα εργένης και θα προσπαθώ να έχω πάντα πολλές δραστηριοτήτες και να εχω κοινωνικές σχέσεις, κάθε φορά που έκανα ένα λάθος ή αργούσα να καταλάβω κάτι ή φεροόμουνα χαζά έλεγα δεν πειράζει μαθαίνεις απο τα λάθη σου, προσπαθούσα να χαρώ αυτά που έχω και αυτά που έχω καταφέρει μέχρι τώρα.
Τους τελευταίους δύο μήνες ομως σαν να ξαναανοιξαν πάλι οι πληγές του παρελθόντος. Νιώθω άλλοτε ένα έντονο σφίξιμο στο στήθος, άλλοτε ένα αίσθημα βαριάς διαθεσης, το έχω ρίξει στο φαγητό,ψάχνω συνέχεια να βγω με μια παρουσιάσιμη κοπέλα, θέλω να είμαι συνέχεια με μια παρέα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σχεδόν καθόλου στα διάβασματα μου (χωρίς να ημουν πότε ο υποδειγματικός φοιτητης), στη δουλειά είμαι ακόμη λιγότερο αποδοτικός σε σχέση με πριν και δεν έχω ορέξη να δουλέψω ενώ παλιότερα χαιρόμουν συνηθως που μάθαινα τόσα πράγματα εκεί.
Δεν είναι η πρώτη φορά που περνάω μια τέτοια φάση, στο παρελθόν παρόμοια επεισόδια ήταν πιο έντονα και είχα σκεφτεί πολύ άσχημα πράγματα ενω είχα κανει αρκετές ανοησίες (ευτυχώς όχι κάτι κακό για μένα ή τους αλλους). Η διαφορά τώρα είναι ότι μια τετοια “κριση” είχε να με πιάσει πάνω από 2 χρόνια και πίστευα ότι είναι κάτι που είχα αφήσει οριστικά πίσω μου και ότι οι απαίτησεις σε σπουδές, δουλειά, καθημερινότητα είναι πολύ πιο υψηλές τωρα.Αν δεν τα καταφέρω υπάρχει ο κίνδυνος να γυρίσω στο πατρικό μου σπίτι και στη μιζερια,την κατάθλιψη και την ανεργία ενός ορεινού χωριού. Να πω εδω οτι οι σχέσεις μου με την οικογενεια μου τα τελευταία χρόνια είναι καλές με την εννοια ότι δεν έχουμε τσακωμούς πλέον αλλά δεν μπορώ να τους μιλήσω για τα προβλήματα μου γιατι έχουν και έχουμε περάσει πολλά στο παρελθόν, ένα μαλιστα μελος της οικογένειας μου έχει ψυχολογικα/ψυχιατρικά προβλήματα και με το να τους λέω τα δικά μου τους στεναχωρώ απλώς και τους επιβαρύνω. Σε ψυχολογους εχω παει στο παρελθόν αλλά δεν έχω νιώσει άνετα να μιλήσω με ειλικρίνεια και σε βάθος για αυτα που με απασχολούν και οι συμβούλες που μου έδιναν ήταν κοινοτοπίες που και μονος μου τα είχα σκεφτεί ή είχα διαβάσει στο ίντερνετ.
Ετσι γράφω εδώ κάτω από την ανωνυμία για να τα βγάλω τουλάχιστον από μέσα μου, να διαβάζω τις εμπειριες ανθρώπων που βίωσαν ή βιώνουν ανάλογες καταστάσεις και τις απόψεις οποιου νομίζει ότι θα μπορούσε να πει κάτι βοηθητικό για μενα ή για όσους διαβάζουν ότι έγραψα.

Quote:

---

Originally Posted by Οδοιπόρος

Καλησπέρα και από μένα. Άνδρας εδω, 28 χρονων, εδώ και 4 χρόνια στην ξενιτιά συνεχίζω τις σπουδες μου και ταυτόχρονα δουλεύω ημιαπασχόληση για να βγάζω τα έξοδα μου.
Χωρίς σχέση εδώ και 5 χρόνια και τις 2-3 φορές που ήμουν μαζί με κάποια κοπέλα δεν κρατούσε παραπάνω από λίγες βδομάδες. Απο παρέες και εδώ και όσες εχουν απομείνει από την Ελλάδα καλές μονο για να παμε μια βόλτα μια στις τόσες, να πουμε τα νέα μας, να αμπελοφιλοσοφήσουμε αλλά για να μιλήσω για θέματα που με απασχολούν βαθιά οπως αυτά που αναφερω εδώ, δεν είναι (με ευθύνη και δική μου βέβαια). Επίσης εχω γενικα χαμηλή αυτοπεποίθηση γιατί νιώθω (και ισχύει αντικειμενικά σε ένα βαθμό) ότι είμαι αργόστροφος και στο αντικείμενο μου (σπουδές και δουλειά) αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις μου οπου πολλές φορές δεν ξέρω πως πρέπει να φερθώ και να μιλήσω και λέω ανοησίες που μετά τις μετανιώνω ενώ και την γλώσσας της χωρας που είμαι μετά από τόσα χρόνια την μιλάω τις περισσότερες φορές πολύ σπαστά αν και την χρησιμοποιώ καθημερινά παντού.
Γνωστά όλα αυτά, αλλά μέχρι την αρχή του ιου αλλά είχα σε όλα μια θετική στάση. Έλεγα δεν πειράζει θα μείνω για πάντα εργένης και θα προσπαθώ να έχω πάντα πολλές δραστηριοτήτες και να εχω κοινωνικές σχέσεις, κάθε φορά που έκανα ένα λάθος ή αργούσα να καταλάβω κάτι ή φεροόμουνα χαζά έλεγα δεν πειράζει μαθαίνεις απο τα λάθη σου, προσπαθούσα να χαρώ αυτά που έχω και αυτά που έχω καταφέρει μέχρι τώρα.
Τους τελευταίους δύο μήνες ομως σαν να ξαναανοιξαν πάλι οι πληγές του παρελθόντος. Νιώθω άλλοτε ένα έντονο σφίξιμο στο στήθος, άλλοτε ένα αίσθημα βαριάς διαθεσης, το έχω ρίξει στο φαγητό,ψάχνω συνέχεια να βγω με μια παρουσιάσιμη κοπέλα, θέλω να είμαι συνέχεια με μια παρέα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σχεδόν καθόλου στα διάβασματα μου (χωρίς να έιμαι πότε ο υποδειγματικός φοιτητης), στη δουλειά είμαι ακόμη λιγότερο αποδοτικός σε σχέση με πριν και δεν έχω ορέξη να δουλέψω ενώ παλιότερα χαιρόμουν συνηθως που μάθαινα τόσα πράγματα εκεί.
Δεν είναι η πρώτη φορά που περνάω μια τέτοια φάση, στο παρελθόν παρόμοια επεισόδια ήταν πιο έντονα και είχα σκεφτεί πολύ άσχημα πράγματα ενω είχα κανει αρκετές ανοησίες (ευτυχώς όχι κάτι κακό για μένα ή τους αλλους). Η διαφορά τώρα είναι ότι μια τετοια “κριση” είχε να με πιάσει πάνω από 2 χρόνια και πίστευα ότι είναι κάτι που είχα αφήσει οριστικά πίσω μου και ότι οι απαίτησεις σε σπουδές, δουλειά, καθημερινότητα είναι πολύ πιο υψηλές τωρα.Αν δεν τα καταφέρω υπάρχει ο κίνδυνος να γυρίσω στο πατρικό μου σπίτι και στη μιζερια,την κατάθλιψη και την ανεργία ενός ορεινού χωριού. Να πω εδω οτι οι σχέσεις μου με την οικογενεια μου τα τελευταία χρόνια είναι καλές με την εννοια ότι δεν έχουμε τσακωμούς πλέον αλλά δεν μπορώ να τους μιλήσω για τα προβλήματα μου γιατι έχουν και έχουμε περάσει πολλά στο παρελθόν, ένα μαλιστα μελος της οικογένειας μου έχει ψυχολογικα/ψυχιατρικά προβλήματα και με το να τους λέω τα δικά μου τους στεναχωρώ απλώς και τους επιβαρύνω. Σε ψυχολογους εχω παει στο παρελθόν αλλά δεν έχω νιώσει άνετα να μιλήσω με ειλικρίνεια και σε βάθος για αυτα που με απασχολούν και οι συμβούλες που μου έδιναν ήταν κοινοτοπίες που και μονος μου τα είχα σκεφτεί ή είχα διαβάσει στο ίντερνετ.
Ετσι γράφω εδώ κάτω από την ανωνυμία για να τα βγάλω τουλάχιστον από μέσα μου, να διαβάζω τις εμπειριες ανθρώπων που βίωσαν ή βιώνουν ανάλογες καταστάσεις και τις απόψεις οποιου νομίζει ότι θα μπορούσε να πει κάτι βοηθητικό για μενα ή για όσους διαβάζουν ότι έγραψα.

---

Αργοστροφος και εγώ φίλε μου ότι δουλειά και να έχω κάνει σχεδόν σε όλες ήμουν αργοστροφος και όλα τα έκανα λάθος λόγο άγχους. Στα άλλα που λες δεν μπορώ να σε συμβουλεψω κάτι πέρα του να βρεις κάποιον ψυχολόγο εκεί που είσαι εάν γίνεται ίσως σε βοηθήσει!!

Σε ευχαριστώ Αντρεα. Νιώθεις και εσύ ότι και στις κοινωνικές σου σχέσεις και τις σχέσεις με το άλλο φύλο συμπεριφέρεσαι αδέξια; Έχεις βοηθηθεί εσύ προσωπικά από ψυχολόγους στο παρελθόν;

Nορμαλ μου ακουγονται αυτα. Γερμανια εισαι;

Καλημέρα.. Έχεις δοκιμάσει να μιλήσεις σε αυτούς που λες ότι δεν συζητάτε ότι θα συζητήσεις εδώ; Να δεις αντιδράσεις; Φοβάσαι πως θα σε απορριψουν? Ότι είσαι βάρος; Πως το σκέφτεσαι; Δεν είναι τόσο στενοί φίλοι που να σου βγει να πεις κάτι παραπάνω;

Κόλλησα σε μια πρόταση: "ψάχνω συνέχεια να βγω με μια παρουσιάσιμη κοπέλα". Πως το εξηγείς; Θεωρείς ότι είναι κριτήριο επιλογής; Και τι εννοείς παρουσιασιμη; Όμορφη; Ποιος ορίζει την ομορφιά; Συγνώμη για τα σχόλια αλλά όταν διαβάζω τέτοια μου δημιουργούνται απορίες.
Τι έχεις περισσότερο ανάγκη; Φίλους για να μπορείς να συζητάς ή μια κοπέλα; Πιστεύεις γενικά οτι έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου; Εννοώ υψηλές και όλο αυτό σου δημιουργεί ένα άγχος;
Γιατί δεν μίλησες με ειλικρίνεια στο ψυχολόγο;

Δεν είναι όλοι οι ψυχολόγοι το ίδιο. Μπορείς να βρεις κάποιον να σου ταιριάζει.

Δεν πιστεύω ότι είσαι αργοστροφος. Το άγχος σου είναι αυτό που σε κομπλαρει και νιώθεις έτσι.

Γιατί λες ότι θα ήθελες μια εμφανισημη γυναίκα? Δηλαδή αν έβρισκες κάποια που δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη αλλα είναι καλός χαρακτήρας και ταίριαζετε.......δεν θα σου άρεσε?

Η θλίψη που περνάς βασίζεται στην έλλειψη συντρόφου? Σε ποιο σημείο πιστεύεις ότι κολλάς και δεν διεκδικείς μια σχέση?

Όσο για τη γλώσσα, θα σου πρότεινα να την εξασκήσεις και αλλο. Να σου φύγει το άγχος και να τη χειρίζεσαι καλύτερα. Δεν θα λες βλακείες και θα βελτιώσεις τις κοινωνικές σου σχέσεις. Όλα είναι θέμα γλώσσας.

Καλημέρα, σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.
Ορέστη δεν θα ήθελα να πω σε ποια χώρα είμαι.
george1520 και Meditation δεν εννοούσα όμορφη αλλά μια κοπέλα που δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ελάττωμα (για την δική μου υποκειμενική αντίληψη) στην εμφάνιση της όπως το να είναι παχύσαρκη (μάλλον η λέξη παρουσιάσιμη έχει άλλο νόημα από αυτό που θυμόμουν εγώ).
Δεν νομίζω ότι έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου: επαγγελματικά θα ήθελα να γίνω ένας μέσος εργαζόμενος στον τομέα μου στην χώρα που είμαι και στην προσωπική μου ζωή αν δεν καταφέρω να εχω μια σύντροφο να έχω πολλές δραστηριότητες και καποια καλή παρέα.
Αλήθεια νομίζετε ότι μπορεί κάποιος να είναι ευχαριστήμενος από την ζωή του ενώ είναι εργένης/ισσα αν τον γεμίζουν τα υπόλοιπα που κάνει στην ζωή του; Εχω γνωρίσει κάποιους 50 φεύγα άντρες και γυναίκες που μου δίνουν αυτή την εντύπωση (αν συμβαίνει το ίδιο και μέσα τους ειναι ενα θεμα)
Σιγουρα το άγχος και η χαμηλή αυτοπεποίθηση μας δημιουργούν προβλήματα σε όλους τομείς αλλα για να τα καταφέρω να μην κάνω/λεω ανοησίες στη καθημερινότητα μου πρέπει να είμαι ξεκούραστος, πολύ συγκεντρωμένος, να έχω χρόνο να σκεφτώ διπλά και τριπλά αυτο που θα κάνω/πω (κατι που μου δημιουργεί από την άλλη καποιους μικρούς ψυχαναγκασμους οπως το να ελέγχω πολλές φορές αν έκανα σωστά κάτι)
Δυστυχώς Meditation δεν είναι μονο θέμα γλώσσας, παρόμοια θέματα σε μικρότερο βαθμό είχα και στην Ελλάδα στις κοινωνικές μου σχέσεις.
Ειδικά για το θέμα της γλώσσας πιστεύω ότι φταίει και ότι ξεχνάω πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν. Κάπου βέβαια έχω επαναπαυτεί και λίγο γιατί με καταλαβαίνουν και όταν μιλάω σπαστά.
Δεν νομίζω παντως ότι φταίει για την φάση που περνάω μονο η έλλειψη συντροφου γιατί οταν στις υπολοιπες ασχολίες μου ήμουν λειτουργικός δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα αυτό το θέμα.
George1520 στην οικογενειά μου δεν θέλω να τους απασχολώ με τα δικά μου γιατί έχουν περάσει πολλά και όσες φορές προσπάθησα να τους πω κάτι το μόνο αποτέλεσμα ήταν να στεναχωριούνται. Για να μιλήσω στις παρέες που έχω για τα θέματά μου: δεν το κάνω γιατί οι περισσότεροι δεν θα με ακουσουν καν σοβαρα, θα το βρουν μετά για θέμα να κάνουν πλάκα εις βάρος μου ή θα το κοτσομπολεύουν στις άλλες παρέες τους. Γενικώς έχω και εγώ βεβαια ένα αίσθημα ντροπής για αυτά τα θέματα.
Αυτό το αίσθημα ντροπής να μιλησω μπροστά σε άλλους για αυτά τα προβλήματα ηταν που με εμποδισε να ανοιχτώ στους ψυχολογους στο παρελθόν. Επισης δεν μου άρεσε που έβγαζαν βιαστικά συμπεράσματα με εντυπωσιακές λέξεις από θέση αυθεντίας αντι να προσπαθήσουν να καταλαβουν πως ένιωθα ή τουλαχιστον να με βοηθησουν να το εκφράσω καλύτερα. Οι συμβουλές που μου έδιναν ήταν καποια τυποποιημένα πράγματα που και στο ίντερνετ τα βλέπει κανείς.
Διαβάζοντας στο φορουμ εδώ τις εμπειρίες και τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων με παρόμοια προβληματα περισσότερο με βοηθά να καταλάβω τον εαυτό μου.

Είναι ελάττωμα να είναι κάποιος παχύσαρκος;; [emoji848][emoji848].

Quote:

---

Originally Posted by Οδοιπόρος

Καλημέρα, σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.
Ορέστη δεν θα ήθελα να πω σε ποια χώρα είμαι.
george1520 και Meditation δεν εννοούσα όμορφη αλλά μια κοπέλα που δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ελάττωμα (για την δική μου υποκειμενική αντίληψη) στην εμφάνιση της όπως το να είναι παχύσαρκη (μάλλον η λέξη παρουσιάσιμη έχει άλλο νόημα από αυτό που θυμόμουν εγώ).
Δεν νομίζω ότι έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου: επαγγελματικά θα ήθελα να γίνω ένας μέσος εργαζόμενος στον τομέα μου στην χώρα που είμαι και στην προσωπική μου ζωή αν δεν καταφέρω να εχω μια σύντροφο να έχω πολλές δραστηριότητες και καποια καλή παρέα.
Αλήθεια νομίζετε ότι μπορεί κάποιος να είναι ευχαριστήμενος από την ζωή του ενώ είναι εργένης/ισσα αν τον γεμίζουν τα υπόλοιπα που κάνει στην ζωή του; Εχω γνωρίσει κάποιους 50 φεύγα άντρες και γυναίκες που μου δίνουν αυτή την εντύπωση (αν συμβαίνει το ίδιο και μέσα τους ειναι ενα θεμα)
Σιγουρα το άγχος και η χαμηλή αυτοπεποίθηση μας δημιουργούν προβλήματα σε όλους τομείς αλλα για να τα καταφέρω να μην κάνω/λεω ανοησίες στη καθημερινότητα μου πρέπει να είμαι ξεκούραστος, πολύ συγκεντρωμένος, να έχω χρόνο να σκεφτώ διπλά και τριπλά αυτο που θα κάνω/πω (κατι που μου δημιουργεί από την άλλη καποιους μικρούς ψυχαναγκασμους οπως το να ελέγχω πολλές φορές αν έκανα σωστά κάτι)
Δυστυχώς Meditation δεν είναι μονο θέμα γλώσσας, παρόμοια θέματα σε μικρότερο βαθμό είχα και στην Ελλάδα στις κοινωνικές μου σχέσεις.
Ειδικά για το θέμα της γλώσσας πιστεύω ότι φταίει και ότι ξεχνάω πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν. Κάπου βέβαια έχω επαναπαυτεί και λίγο γιατί με καταλαβαίνουν και όταν μιλάω σπαστά.
Δεν νομίζω παντως ότι φταίει για την φάση που περνάω μονο η έλλειψη συντροφου γιατί οταν στις υπολοιπες ασχολίες μου ήμουν λειτουργικός δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα αυτό το θέμα.
George1520 στην οικογενειά μου δεν θέλω να τους απασχολώ με τα δικά μου γιατί έχουν περάσει πολλά και όσες φορές προσπάθησα να τους πω κάτι το μόνο αποτέλεσμα ήταν να στεναχωριούνται. Για να μιλήσω στις παρέες που έχω για τα θέματά μου: δεν το κάνω γιατί οι περισσότεροι δεν θα με ακουσουν καν σοβαρα, θα το βρουν μετά για θέμα να κάνουν πλάκα εις βάρος μου ή θα το κοτσομπολεύουν στις άλλες παρέες τους. Γενικώς έχω και εγώ βεβαια ένα αίσθημα ντροπής για αυτά τα θέματα.
Αυτό το αίσθημα ντροπής να μιλησω μπροστά σε άλλους για αυτά τα προβλήματα ηταν που με εμποδισε να ανοιχτώ στους ψυχολογους στο παρελθόν. Επισης δεν μου άρεσε που έβγαζαν βιαστικά συμπεράσματα με εντυπωσιακές λέξεις από θέση αυθεντίας αντι να προσπαθήσουν να καταλαβουν πως ένιωθα ή τουλαχιστον να με βοηθησουν να το εκφράσω καλύτερα. Οι συμβουλές που μου έδιναν ήταν καποια τυποποιημένα πράγματα που και στο ίντερνετ τα βλέπει κανείς.
Διαβάζοντας στο φορουμ εδώ τις εμπειρίες και τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων με παρόμοια προβληματα περισσότερο με βοηθά να καταλάβω τον εαυτό μου.

---

Σε κάποιους φίλους συμφωνώ και εγώ ότι δεν μπορείς να ανοικτεις και να μιλήσεις ειλικρινά για αυτό το θέμα. Οι ψυχολόγοι είναι όμως εκεί για να σε ακούσουν και να σε συμβουλεψουν.

Φυσικά και ενας εργένης μπορεί να είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του εάν είναι αυτό που επιδιώκει... τη δεδομένη στιγμή.

Εσύ όμως δεν είναι ότι απλά είσαι εργένης. Εσύ νιώθεις ότι είσαι καταδικασμένος σε απόλυτη και αιώνια μοναξιά. Δεν σκέφτεσαι ρεαλιστικά ότι η φάση που περνάς είναι παροδική. Λες ότι δεν πρόκειται να βρεις σύντροφο ποτέ. Έχεις παραιτηθεί απόλυτα από το παιχνίδι και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μείνεις μόνος όχι επειδή δεν αξίζεις σύντροφο αλλα επειδή δεν προσπαθείς.

Άσε τις αρνητικές σκέψεις και πάρε λίγο τα πάνω σου. Πήγαινε σε άλλο ψυχολόγο εάν θες μια ενθάρρυνση.

Και επιμένω......αφιερωσε χρόνο να εξασκήσεις τη γλώσσα. Γράψου σε μαθήματα να εξασκήθεις περισσότερο στα προφορικά. Είναι σημαντικό να ξέρεις ότι κατέχεις καλά τη γλώσσα. Θα σου λύσει το άγχος.

Εντάξει και εάν δεν σου αρέσουν οι γυναίκες οι πιο τσουπωτές...... γούστα είναι αυτά .......μη τις βάζεις στο παιχνίδι εάν δεν θες. Παίξε όμως

Σε καποιες χωρες ειναι πιο δυσκολο να γνωρισεις γυναικες. Αγγλια ειναι πιο ευκολα,. Μπορει να πρεπει να αλλαξεις χωρα,. Οι εργενηδες ειναι ευτυχισμενοι οταν πηδανε συχνα. Ολοι μετα απο μια ηλικια πληρωνουν πορνες. Θα σου αρεσε μια τετοια ζωη με σεξ χωρις συναισθηματα;

Σε όλες τις χωρες μπορείς να γνωρίσεις ανθρώπους αρκεί να είσαι επικοινωνιακός και να διεκδικείς

Quote:

---

Originally Posted by Ορέστης

Σε καποιες χωρες ειναι πιο δυσκολο να γνωρισεις γυναικες. Αγγλια ειναι πιο ευκολα,. Μπορει να πρεπει να αλλαξεις χωρα,. Οι εργενηδες ειναι ευτυχισμενοι οταν πηδανε συχνα. Ολοι μετα απο μια ηλικια πληρωνουν πορνες. Θα σου αρεσε μια τετοια ζωη με σεξ χωρις συναισθηματα;

---

Βραζιλία να πάει.. Άκουσα εκεί είναι καλύτερα.. Είναι ανάλογα με την χώρα έχεις δικιο.
Γιατί να μην αλλάξει κι πλανήτη;;

Ορέστη δεν φταίνε τα πάντα γύρω μας και ποτε εμείς για οτιδήποτε.. Λίγο θάρρος χρειάζεται κι αυτοπεποίθηση.

Ελπίζω και πιστεύω ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα λέει ο Ορέστης.
george1520 το να έιναι μια νέα κοπέλα εύσωμη είναι κάτι που δεν την κάνει θελκτική για μένα σαν συντροφο. Από την άλλη βλέπω βεβαια και εδώ μεσα ότι τέτοιες αντιλήψεις δημιουργούν σε ορισμένες εύσωμες κοπέλες ανασφάλειες και κάποιες υποφέρουν από την άπορριψη από το άλλο φύλο για αυτό το λόγο και πραγματικά με στεναχωρεί ότι και εγώ έχω τέτοιες αντιλήψεις.
Για την γλώσσα συμφωνώ meditation ότι χρειάζομαι (ακομη) περισσότερη εξάσκηση. Σε μαθήματα έχω πάει στο παρελθόν και δεν μου έχουν προσφέρει σχεδόν τίποτα. Προσπαθω αντ αυτού όταν είμαι σε παρέες με μητρικούς ομιλητές να ακουω περισσότερο πως μιλάνε οι άλλοι και όταν είμαι μαζί με άλλους ξένους που και αυτοί δεν κατέχουν καλά τη γλώσσα και δεν θα με παρεξηγήσουν λογικά αν δεν μπορώ να εκφραστώ καλά να μιλάω περισσότερο.
Δεν είναι ότι δεν προσπαθώ να προσεγγίσω κοπέλες αλλά όταν έχουν αγόρι ή όταν ρωτάω κάτι για ένα τελειως πρακτικό θεμα και μου λέει "δεν έχω όρεξη να το εξηγώ" οπως έγινε πριν μερικές μέρες ενώ με τους άλλους είναι ομιλητική νομίζω ότι δεν έχει νόημα να προσπαθήσω παραπάνω.
Επαναλαμβάνω βέβαια ότι δεν είναι το θέμα της ερωτικής συντροφιάς το μονο που με στεναχωρεί.
Για να πάω σε ψυχολόγο εδώ θα πρέπει να δουλεύω υπερωρίες για να τον πληρώνω τόσα ακριβά που είναι. Δεν μπορώ να δίνω το 1/3 των μηνιαίων εσόδων μου στον ψυχολόγο ή στις αντίστοιχες ασφάλειες με πολύ αμφίβολα ή και ανύπαρκατα αποτελέσματα στο τέλος. Μόνο το πανεπιστήμιο προσφέρει κάποιες "συμβουλευτικές υπηρεσίες" σε χαμηλές τιμές οι οποίες στελεχώνονται κυρίως από φοιτητές που κάνουν καποιου είδους πρακτική. Γράφτηκα για το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού που είναι τον Οκτωβριο και γίνεται ηλεκτρονικά λόγω του ιου. Κρατάω βέβαια πολύ μικρό καλάθι. Εκτός των άλλων, γιατι πριν μερικούς μήνες είχα γνωρίσει έναν φοιτητη που δούλευε σε μια τέτοια θέση και σχολίαζε ειρωνικά μέσα σε μια παρέα κάποιον "ασθενη" του. Πραγματικά που είχε κάνει πολυ άσχημη εντύπωση αυτο.
Όπως και να έχει σας ευχαριστώ για τις προτάσεις και τα σχόλια σας

Έχεις δίκιο ότι αν θες ψυχοθεραπεία πρέπει να τη πληρώσεις. Κάτσε έστω στο φόρουμ να τα λες να τα βγάζεις από μέσα σου. Από το τίποτα ίσως να είναι καλύτερα. Αλλά κάνε κατι για τη γλώσσα οπωσδήποτε. Θα δεις θα βοηθηθεις....speaking speaking speaking