κατι σκεψεις

1)Οι ανθρωποι δεν νοιαζονται για μενα ως ανθρωπο, παρα μονο αν αντιμετωπισω κατι δυσκολο, θα δειξουν λυπηση, αλλα και παλι υποτιμωντας τη δυσκολια, και θεωρω πως διαφερει πολυ το ενδιαφερον απο τη λυπηση.. και αυτο φαινεται πολυ. Ειναι ξεκαθαρα λυπηση, και μπορω να το υποστηριξω αυτο αρκετα. Οταν σε ενδιαφερει καποιος, δε σε ενδιαφερει απλα και μονο επειδη εχει "αρνητικα" συναισθηματα, σε ενδιαφερει για την προσωπικοτητα του, για τα ενδιαφεροντα του, για τον χαρακτηρα του, για το ποιος ειναι, οχι για τα ασχημα συναισθηματα του. Αυτο ειναι λυπηση, δεν ειναι ενδιαφερον. Γιατι οι ανθρωποι δεν ειναι μονο τα δυσαρεστα συναισθηματα- η τα οποια συναισθηματα. Ειναι πολλα, πολλα παραπανω απο αυτα.
2)Μενω και ακουω/παρατηρω ανθρωπους που νοιαζομαι για εκεινους, να κανουν κακο στον εαυτο τους, πχ θα ερθει καποιος να μου πει, εγω εκανα αυτο (κατι ασχημο για εκεινους), και εγω μετα θα καταληξω να κανω κι εγω κατι κακο στον εαυτο μου, δε ξερω γιατι, ισως ενας τροπος να το διαχειριστω. Δεν μπορω πια να κοιμηθω, γιατι νομιζω πως καποιος θα παθει κατι, και εγω θα κοιμαμαι. Και πως χανω χρονο που δε θα παρω ποτε πισω. Νιωθω τοοοοσο απαισια καθε φορα που συνειδητοποιω πως με πηρε ο υπνος. Απλα πεταγομαι. Για να το αποφυγω, δε παω για υπνο απο μονη μου ποτε. Φοβαμαι πολυ τον υπνο.
3)Δεν απολαμβανω σχεδον τιποτα, ουτε με ενδιαφερει τιποτα. Μερικες φορες, ευχομαι πως οι αγαπημενοι μου ανθρωποι, θα με παρατησουν.
4)"Ανοιχτηκα" σε ανθρωπους. Οι απαντησεις; Πως τους ----- το μυαλο, πως δεν αντεχουν αρνητικοτητα αλλη, πως τους πιεζω, πως δε μπορουν να βοηθησουν και πως δε χρειαζεται να τους εξηγω τι νιωθω, πως μου ζητουν να σταματησω, πως νοιαζομαι μονο για τον εαυτο μου και οχι για το πως νιωθουν εκεινοι οταν τους λεω για αρνητικα πραγματα που αισθανομαι. Ο χαρακτηρισμος; Εγωκεντρικη και εγωπαθης. Υπαρχει και η αλλη αντιμετωπιση, της φασης "ε και;", της πληρης αδιαφοριας.
5)Παθαινω κρισεις με σκεψεις πως η ζωη μου τελειωσε, καθε μερα.
6)Δεν εχω καμια αισθηση του χρονου, δε ξερω ποσο καιρος περνα.

Νομίζω ότι σε όλα χρειάζεται μια ισορροπία. Το να νομίζεις ότι εσύ θα σώσεις τον κόσμο και έχεις την super duper wow ενσυναίσθηση, ειδικά αν πρακτικά δεν κάνεις κάτι, απλά μένεις στις σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου, από μία άποψη εγωκεντρικό είναι. Κι αν είσαι π.χ. σε μία παρέα κι όλο βγάζεις μία ανησυχία και μία αρνητικότητα, από κάποιο σημείο και μετά λογικό είναι να εκληφθεί σαν αδιαφορία δική σου για τις ανάγκες της παρέας. Δεν είναι όλες οι ώρες οι ίδιες. Εγώ θεωρώ ότι δεν χρειάζεται όλοι να τρέχουμε στις εμπόλεμες ζώνες της Αφρικής να σώζουμε παιδάκια, διότι δεν είμαστε φιαγμένοι όλοι από το ίδιο καλούπι. Αν όμως όλοι είμασταν κάπου στη μέση, δεν φτάναμε σε πλήρη αδιαφορία και κάναμε κάποια πράγματα για το κοινό καλό από το δικό μας μετερίζι, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Από το να μην κοιμάσαι μην και θεωρηθείς αναίσθητη, μπορείς να πεις ότι 3 φορές την εβδομάδα για 4 ώρες το απόγευμα θα πηγαίνω να βοηθάω εκεί κι εκεί.Θα επισκέφτομαι το γηροκομείο να κρατάω παρέα στα παππούδια ή θα συμμετέχω στον εθελοντικό καθαρισμό της γειτονιάς από τα σκουπίδια ή θα πηγαίνω να καθαρίζω στη φιλοζωική. Τις υπόλοιπες ώρες όμως θα κοιτάω και τον εαυτό μου, να κάνω πράγματα για εμένα και να καλλιεργώ πιο υγιής σχέσεις με τους συνανθρώπους μου. Αν είχες πραγματικούς φίλους ας πούμε, φυσικά και θα νοιάζονταν για εσένα σαν άνθρωπο. Αν όμως με τη συμπεριφορά σου διώχνεις ανθρώπους από δίπλα σου, πως θα κάνεις πραγματικούς φίλους. Επίσης πως κατηγορείς τους άλλους ότι μόνο στις δύσκολες ώρες βρίσκονται δίπλα σου από λύπηση, όταν κι εσύ σκέφτεσαι όλο αρνητικά σενάρια όταν κάνουν κακό στον εαυτό τους και συμπάσχεις, αλλά δεν γράφεις και πολλά για όταν είναι στις χαρές τους; Τις μοιράζεσαι; Αν λες ενδιαφέρεσαι για τα ενδιαφέροντα και την προσωπικότητά τους, πως αυτοί θα ενδιαφερθούν για εσένα χωρίς να φανεί ότι σε λυπούνται όταν το κύριο συστατικό της προσωπικότητάς σου είναι η αρνητικότητα και η ανησυχία; Αν δεν χαίρεσαι αλλά λυπάσαι, πως να μοιραστούν οι άλλοι τις δικές σου χαρές και να μην φανεί ότι είναι κοντά σου από λύπη που λυπάσαι; Κάποιοι θα μείνουν, οι περισσότεροι θα φύγουν και θα φανούν αδιάφοροι επειδή δεν αντέχουν την τόση μίρλα.

Μονο εσυ εισαι ετσι ολοι ετσι ειναι φαντασου ειναι μια θαλασσα ολοι κολυμπανε αλλοι αισθανονται καλα κι αλλοι εχουν σωσιβιο και πασ κ τουσ λεσ εγω κολυμπαω κι εχω δυσφορια ο αλλοσ τι θα σου πει μπραβο που κολυμπασ τι περιμενεισ να σου πει αφου κι αυτοσ κολυμπαει

Κάντους να μην δείχνουν λύπηση. Με το να μην τη ζητάς, δηλαδή με τις δικές σου κινήσεις, συμπεριφορά, επιτρέπεις ή δεν επιτρέπεις τη λύπηση. Αν δε θες λύπηση, ακόμη κι αν κάποιος σε...λυπηθεί, θα φροντίσει να μην στο δείξει, γιατί θα του έχεις μάθει πως δεν το σηκώνεις. Θα τους διδάξεις λοιπόν πώς θες να σε αντιμετωπίζουν, ιδιαίτερα αν αυτό αφορά το στενό σου περιβάλλον, που αυτό φαντάζομαι.
Για το τους γαμάς το μυαλό, εσύ ξέρεις τι τους δείχνεις, εμείς πώς να το γνωρίζουμε αυτό; Αν λοιπόν σε νοιάζει η κριτική τους, και πιστεύεις ότι έχει αλήθεια και θα κερδίσεις από την τροποποίηση, κάντην.
Απ'ό,τι κατάλαβα, σε απασχολεί πολύ το τέλος, ο θάνατος, κτλ; Ανέφερες πως έχεις κρίσεις πως η ζωή σου τέλειωσε.
Τι εννοείς και τι σημαίνει για σένα το τελειώνει η ζωή σου; Για να ξέρουμε γιατί πραγματικά συζητάμε.
Μετά, σκέψου γιατί ακριβώς πρέπει να σε νοιάζει το να είσαι εγωίστρια. Που θεωρώ υγιέστατη στάση ζωής btw.

...ειπα πουθενα πως θελω να σωσω τον κοσμο; ειπα πως δεν προσπαθω να κανω κατι πρακτικα, για τους ανθρωπους για τους οποιους νοιαζομαι; ειπα πως με ενδιαφερει να "σωσω" ανθρωπους απο την αφρικη και οτιδηποτε αλλο;
εγω μιλησα για τους ανθρωπους για τους οποιους νοιαζομαι, για τους οποιους ναι, θα κανω ο,τι μπορω.
Εγω ποτε δε γυρισα να πω σε καποιον που υπεφερε απο δυσαρεστα πραγματα πως μου ----- το μυαλο, και δεν θα το εκανα ποτε. Γιατι να πω σε καποιον που ηδη υποφερει αυτο το πραγμα; Το μονο που θα τον εκανα να αισθανθει ειναι ενα βαρος προς τους αλλους, και δε θα ξανα ανοιγοταν. Και καθε φορα, που τυχαινε να ειπωθει κατι που το επαιρναν με παρομοιο τροπο, πραγματικα αυτη ηταν η αντιδραση τους. Δεν ειναι ευκολο να ανοιχτεις. Και το να ανοιχτεις και να σου πουν αυτο το πραγμα, θα σε κανει να μην θελεις να το ξανακανεις, για να μην βαρυνεις τους αλλους.
(και προσωπικες χαρες προς το παρον, δεν εχω)

Αν φτάνεις όμως στο σημείο να αισθάνεσαι ακριβώς όπως αυτός που είναι σε άσχημη κατάσταση δεν μπορείς να τον βοηθήσεις. Επίσης το να συμπάσχεις σε σημείο να μην κοιμάσαι γιατί φοβάσαι ότι εκείνη τη στιγμή κάτι κακό συμβαίνει κάπου, πάλι δεν βοηθάει πρακτικά πουθενά. Το να μην βάζεις όρια και να μη διαχωρίζεις δηλαδή τον εαυτό σου από τους άλλους. Αν κάποιος αισθάνεται ότι συνεχώς του γαμάς την ψυχολογία, δεν τον κάνει απαραίτητα αναίσθητο γαϊδούρι, μπορεί να θεωρεί από τη μεριά του ότι τα βλέπεις όλα αρνητικά και υπερβάλεις ή ότι απλά δεν μπορεί να σε βοηθήσει γιατί βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι κάποιος σε νοιώθει, αρκεί να γίνεται με μέτρο και να μην προσπαθείς να του εκβιάσεις το συναίσθημα. Από το να τραβήξεις κάτω την ψυχολογία του άλλου, καλύτερα να προσπαθήσεις να ανεβάσεις τη δική σου. Δεν ξέρω πως αλλιώς να στο εξηγήσω.

Και τελικά μου φαίνεται ότι απλά δεν ανοίχτηκες στους ανθρώπους που έπρεπε να το κάνεις. Δεν ανοιγόμαστε όπως να'ναι με όποιον να'ναι. Με τι κριτήρια εξέτασες το πού και το πώς ανοίχτηκες όπως το εξέφρασες ακριβώς; Η τυχαία εμπιστοσύνη μπορεί να έφερε το αποτέλεσμα αυτό. Λάθος κρίση το πιθανότερο, από τη δική σου μεριά. Αντί να κολλάς στις αντιδράσεις των άλλων, καλύτερα εξέτασε τα δικά σου κριτήρια. Με αυτόν τον τρόπο εστιάζεις στη δική σου ευθύνη. Double the gain, γιατί σε βγάζεις από τον βολικό ρόλο του θύματος στον άτιμο ντουνιά.