Ειναι τα ssri ταμπου ?

Απο οταν διαγνωστηκα με ιδψ ξεκινησα κατευθειαν zoloft πραγμα το οποιο εκ του αποτελεσματος ηταν μια απ τις καλες αποφασεις που εχει παρει γυρω απ τη ψυχικη μου υγεια. Το θεμα ειμαι οτι σαν ανθρωπος πριν να φτασω σε ασχημη κατασταση δεν ημουν καθολου δεκτικος σε ψυχοφαρμακα φοβουμενος τους "αστικους μυθους" περι αλλαγης προσωπικοτητας και δυσαρεστων side effects. Οποτε η ερωτηση μου ειναι η εξης: εγω θεωρω πως ειμαι τυχερος αφου εχω εναν ψυχιατρο με τον οποιο δημιουργησαμε ενα κλιμα εμπιστοσυνης και τον εμπιστευτηκα πανω στο θεμα αλλα δεν ειναι ολοι ετσι, οποτε δεν ειναι και δουλεια των παθοντων (δηλαδη εμεις) να αποινικοποιεισουν τη χρηση χαπιων για να μην αφηνουμε ανθρωπους να παλευουν με τη χημεια του εγκεφαλου τους μονοι τους ?

Φίλε, η προσωπική μου άποψη για την Ψυχιατρική, βασισμένη σε όσα έχω ζήσει, δει, διαπιστώσει ως τώρα, είναι που με έχουν κάνει κυνική, σκεπτικίστρια και καθόλου εύκολο θύμα στο βιβλιαράκι του τρόμου, ερμ, εννοώ το dsm, τη λεγόμενη βίβλο των ψυχικών ασθενειών. Δεν είναι αστικοί μύθοι η χρήση της βίας έναντι ανθρώπων, δεν είναι αστικοί μύθοι οι εγκλεισμοί, δεν είναι αστικοί μύθοι η δίχως λογική αύξηση των συμπτωμάτων, τα πειράματα που έχουν γίνει σε ανθρώπους και ζώα, έχουν γίνει τεράστια εγκλήματα απέναντι σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και γίνονται ακόμη. Πιθανότατα το ποστ αυτό θα σβηστεί από τη διαχείριση και θα πάρω ποινή, που δε μου λέει κάτι, γιατί αυτό που θέλω να πω θα το πω άσχετα από το ποιος το θεωρεί στα πλαίσια της κοσμιότητας που έχει ορίσει. Με τον ίδιο τρόπο εξετάζω την κανονικοποίηση που επιχειρείται από την Ψυχιατρική, όπου όποια συμπεριφορά αποκλίνει πρέπει να επανέλθει στην "ομαλότητα" της οποίας τα όρια καθορίζει η κοινωνία παρέα με την κάθε λογής εξουσία. Αυτή τη στιγμή διαπράττονται εγκλήματα όπως γένεση ανύπαρκτων ασθενειών, που πάνω σε αυτές τις διαγνώσεις ενήλικες εξουσιαστικές φιγούρες δίνουν φάρμακα τροποποίησης συμπεριφοράς σε παιδιά, σε ανθρώπους που απλά πενθούν, σε ανθρώπους που αντιστέκονται, σε ανθρώπους που διαφέρουν, σε ανθρώπους που δε θέλουν να ενταχθούν, σε ζώα που κλείνονται σε εργαστήρια και βασανίζονται όπως έχουν βασανιστεί μέσα στους αιώνες για να εξυπηρετήσουν το ανώτερο ανθρώπινο είδος, τρομάρα μας. Μία ψευδοεπιστήμη που όμως επιτελεί ρόλο τόσο ρυθμιστικό συμπεριφορικά όσο και τιμωρητικό της αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Μία δυσωδία και μία σαπίλα που όσο δε λέμε όχι ρε μαλάκα, δε θα σου κάτσω να με βάλεις στα κουτάκια σου και να με "φτιάξεις", δε θα σταματήσει. Χρειάζεται δηλαδή σκεπτικισμός και να είσαι σίγουρος ότι όσο οι φωνές αυξάνονται, οι δικές τους συμπεριφορές θα τροποποιηθούν. Και δε μιλάω δίχως στοιχεία. Οπότε θα έλεγα όχι, δεν είναι ταμπού τα SSRI, ταμπού είναι το να μιλάμε για όσα βλέπουμε ανοιχτά, δίχως φόβο, δίχως να λογαριάζουμε τι θα πει ο ένας ή ο άλλος, αλλά ακολουθώντας τη δική μας κρίση, βασισμένη σε έρευνα. Την οποία δε φαίνονται να παίρνουν σοβαρά όσοι φτιάχνουν αυτές τις σαλάτα της ασθενομήτρας που δε σταματά να γεννά νέες ασθένειες. Καλουπώνοντας, κόβοντας και ράβοντας, έχει προχωρήσει πάνω σε αίμα. Υπάρχει το φαινόμενο της αποδοχής της ιατρικής ως κάποιας μεταφυσικής θεότητας, που δε μπορεί να κριτικάρεται γιατί δεν πρέπει να αμφισβητείται η χρησιμότητά της. Αλίμονο. Ξέρεις σε πόσες κατηγορίες χωράω εγώ που σου γράφω τώρα; Σύμφωνα με το dsm πολλές. Γιατί άραγε μπορεί ένα άτομο να χωράει σε τόσες διαφορετικές κατηγορίες, τι είναι πολυσυλλεκτικό; Όχι, είναι ενδεικτικό του αχταρμά που λέγεται διάγνωση και ψυχιατρικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Αντί να φτιάξουμε το πρόβλημα, στρεφόμαστε στο να απαλείψουμε το σύμπτωμα, που από μόνο του σημαίνει ότι διατηρώντας τα δομικά προβλήματα ενός οικοδομήματος, θα πέσει και πάλι.
Ορίστε μερικές πηγές από ειδικούς που αμφισβητούν το dsm και τη χρήση του και τις κατηγορίες που γεννούνται. Μπορώ να πάω πολύ βαθύτερα, ωστόσο θα περιμένω να δω τι έχουν να πουν άλλα μέλη για το ερώτημά σου. Εμπιστευόμαστε λοιπόν ή λέμε όχι; Πού είναι η χρυσή τομή; Μπορεί να υπάρξει; Υπάρχουν ομάδες υποστήριξης ανθρώπων που θεωρούν εαυτούς επιζώντες της ψυχιατρικοποίησης της ύπαρξής τους. Είναι μία καλή αρχή, αλλά δε φτάνει, χρειάζονται τομές και κριτική. Κι η κριτική πρέπει να είναι αυστηρή γιατί έχουμε να κάνουμε με ζωές, όχι με πράγματα.

https://www.psychologytoday.com/intl...is-just-say-no

https://www.psychologytoday.com/intl...ook-the-causes


https://www.nhs.uk/news/mental-healt...h-guide-dsm-5/

Δεν είμαι ενάντια στην ψυχολογία, τη θεωρώ άλλο πράγμα και ξεχωριστό τομέα.

Επίσης, κάπου είχα βρει μία καυστική κριτική της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, British Psychological Society, στην οποία ασκούσε κριτική σε ολόκληρο το DSM σαν κατασκευή, που λειτουργούσε από πάνω προς τα κάτω, όπου οι "ασθενείς" έπρεπε να ταιριάξουν στη διάγνωση, ενώ το σπουδαιότερο είναι ο ίδιος ο ασθενής, όχι ο ίδιος ως αντικείμενο της ψυχιατρικοποίησης που θα υποβιβάζει την ύπαρξή του σε απλή συλλογή συμπτωμάτων δίχως ο ίδιος να διατηρεί τον έλεγχο. Επίσης, θα ήθελα να τονίσω, ότι το ίδιο το χάσιμο ελέγχου, μπορεί να οδηγήσει σε συμπτώματα, όταν λοιπόν ο ασθενής δεν έχει λόγο στην υγεία του, το σώμα του, του αφαιρείται το δικαίωμα αυτό από έναν γιατρό ή ομάδα ή οτιδήποτε, το λογικό επακόλουθο είναι όχι η καλυτέρευση αλλά η επιδείνωση των συμπτωμάτων του. Δεν είμαι γιατρός btw, είμαι όμως άτομο που ανήκει σε ομάδα που η Ψυχιατρική θεωρεί άρρωστα τα μέλη της. Γιεπ, κι εμείς της λέμε άι γαμήσου.

Σιγουρα μπορει να γίνει επικινδυνη η ψυχιατρική και σίγουρα υπαρχει στίγμα στα άτομα με διαφορετικούς εγκεφαλους. Προσωπικα δεν αντιμετωπιζω τον ΙΔΨ μου ακριβώς σαν ασθένεια,αλλά σαν μέρος του εαυτού μου που μου δίνει θετικά και αρνητικά. Τα φάρμακα έρχονται με παρενεργειες και δεν είναι αγγελικά πλασμενα, απο την άλλη ομως βοηθάνε αρκετούς ανθρωπους. Η "ψυχική ασθένεια" δεν πρεπει να ειναι ταμπου ούτε να ορίζεται απο το ό,τι ψευδώς θεωρουμε κανονικότητα, αυτο όμως δεν σημαίνει ότι κάποια άτομα δεν μπορει να υποφερουν απο αυτή ,ανεξάρτητα απο τον κοινωνικό περιγυρο. Το να συνταγογραφουνται φάρμακα με το παραμικρο είναι λάθος. Επίσης οπως κάθε άλλη επιστημη,η ψυχιατρική δεν ειναι θεσφατο και κανει λάθη. Αυτό πρεπει να το έχουμε παντα στο μυαλό μας.

Το αν αλλάζουν την προσωπικοτητα ή όχι τα φάρμακα είναι κάτι σχετικό. Σε καποιους ανθρωπους είναι perfect fit ,σε άλλους έχουν ππολύ άσχημα αποτελεσματα. Είναι κάτι πολυ σχετικό και εξαρτάται απο τον ανθρωπο. Το ότι είναι μύθος η έλλειψη σεροτονίνης,ειναι , ή μάλλον όχι "μύθος" απλως μη εξακριβωμενο με επαρκεις έρευνες ακομα. Στο μέλλον θεωρώ πως θα ειναι καλύτερα τα πραγματα γιατί η ψυχιατρική και η θεραπεια θα γίνει περισσότερο προσωποποιημενη καθως θα ξεκλειδωνεται περισσότερο η μοναδικότητα κάθε ανθρωπινου εγκεφάλου.

Εγω δεν χρειαζομουν γιατρο να μου δωσει διαγνωση.εκανε μπαμ η δυσλειτουργια μου.η ζωη μου ειχε γινει ανυποφορη οποτε θεωρω την ΙΔΨ ασθενεια.(αυτο το λεω γιατι καποιος φιλος προηγουμενος ειπε οτι δεν τξν θεωρει) τα φαρμακα με βοηθησαν αρκετα αλλα το προβλημμα συνεχιζει να υπαρχει με μερες καλυτερες κ μερες χειροτερες ομως παντα ειναι εδω μαζι μου.εγω δεν τα θεωρω ταμπου και ουτε καταλαβαινω την ερωτηση νομιζω πλεον εχει ξεπεραστει αυτο.Παντως οταν ενα οργανο δε λειτουργει σωστα εκτος απο φαρμακα οι γιατροι δινουν και οδηγιες οπως πρεπει να περπατας πρεπει να κοψεις τα λιπαρα διαφορα τετοια ομως στις ψυχικες ασθενειες δεν το εχω δει αυτο.κ η ψυχικη ασθενεια αντιδραση του οργανισμου ειναι σε κατι που κανεις λαθος στη ζωη σου δε φτανει μονο το φαρμακο πρεπει ο γιατρος να μπορει να σου δωσει κι αλλες οδηγιες που εχουν να κανουν με την συμπεριφορα σου τον τροπο σκεψη σου την ζωη σου.αλλα για να μπορεσει ενας γιατρος να σε βοηθησει θα πρεπει να χει εμπειρια σε τετοια περιστατικα κ να εχει αφιερωθει στην επιστημη μου

Μα δεν ισχυρίστηκα ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζονται από κάτι, ούτε ότι δεν υπάρχει η ΙΔΨ. Ωστόσο θα πρέπει να ληφθεί υπόψιν ότι ούτε οι ψυχίατροι διαγνώσκουν εν κενώ, δεν είναι πάνω από την κοινωνία, βρίσκονται μέσα της, και κουβαλάνε αρκετές φορές τους περιορισμούς και τα λογικά σφάλματα της εποχής τους και του κοινωνικού περιβάλλοντος. Χρήζει εξέτασης το τι αποτελεί διάγνωση και τι έχει περάσει μέσα από το πρίσμα της αλλήθωρης κοινωνικής ματιάς, και αν λαμβάνονται υπόψιν όχι μόνο τα συμπτώματα, αλλά και άλλοι παράγοντες που συνυπάρχουν και συνεργούν στην εκδήλωσή τους. Τελοσπάντων, μεγάλη συζήτηση.

Αν απάνησες σε μένα αναφερόμουν στον χρήστη antonis που είπε ότι δεν το αντιμετωπίζει τόσο σαν ασθένεια αλλά σαν μέρος του εαυτού του με τα θετικά κ αρνητικά. Πάντως σε αυτό που λες ότι κι αυτοί έχουν θέματα ισχύει. Νομίζω οι ψυχολόγοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ψυχοθεραπεία στον εαυτό τους ως μέρος των σπουδών τους

Κι εγω πριν διαγνωστω επισημα,ηξερα απο μικρη ηλικια οτι εχω ΙΔΨ και ειχε υπαρξει μια εποχη που ειχε εντονα αρνητικη επιπτωση στη ζωη μου. Τα τελευταια δεκα χρονια εχω μονο μερικες βραδυνους ψυχαναγκασμους και τιποτε αλλο. Τα περιορισα ολα μονος μου. Τα χαπια με βοηθησαν στις κρισεις πανικου,οχι στον ιδψ. Λ ΟΔΨ για μενα ειχε και πολλα θετικα, στον τροπο που σκεφτομαι,στα βιβλια που γραφω κλπ.

Quote:

---

Originally Posted by Antonis8

Κι εγω πριν διαγνωστω επισημα,ηξερα απο μικρη ηλικια οτι εχω ΙΔΨ και ειχε υπαρξει μια εποχη που ειχε εντονα αρνητικη επιπτωση στη ζωη μου. Τα τελευταια δεκα χρονια εχω μονο μερικες βραδυνους ψυχαναγκασμους και τιποτε αλλο. Τα περιορισα ολα μονος μου. Τα χαπια με βοηθησαν στις κρισεις πανικου,οχι στον ιδψ. Λ ΟΔΨ για μενα ειχε και πολλα θετικα, στον τροπο που σκεφτομαι,στα βιβλια που γραφω κλπ.

---

Πως το ξεπέρασες; αντιστεκωσουν να μην κάνεις τους ψυχαναγκασμους; είχες κάποια κίνητρα; σου έδινε η ζωή κίνητρα για να το ξεπεράσεις;

Quote:

---

Originally Posted by el.gre

Πως το ξεπέρασες; αντιστεκωσουν να μην κάνεις τους ψυχαναγκασμους; είχες κάποια κίνητρα; σου έδινε η ζωή κίνητρα για να το ξεπεράσεις;

---

Κατι γινοταν και πρακτικα δεν μπορουσα να το κανω,πχ κοιμομουν σε αλλο σπιτι και δεν μπορουσα να το κανω αρα εσπαγε το τελετουργικο, οποτε οταν εβλεπα οτι δεν μου συνεβαινε τιποτα, το σταματουσα. Προσφατα σταματησα ακομα ενα τελετουργικο και περιορισα ακομα ενα.

Στην εφηβεια ειχα φτασει 30 κιλα γιατι λογω ψυχαναγκασμων δεν ετρωγα τιποτα ολη τη μερα, εκτος απο τις τεσσερις το πρωι και παραλληλα επρεπε να ανεβοκατεβαινω τις σκαλες πεντε φορες. Ο πατερας μου με εξαναγκασε να φαω με την απειλη οτι αλλιως θα με παει στο νοσοκομειο,οποτε εφαγα και εσπασε και αυτο το τελετουργικο.

Κινητρα στη ζωη μου εχω , ο ψυχιατρος δεν με εχει διαγνωσει με καταθλιψη, με ιδψ, μετατραυματικο στρες και διαταραχη πανικου εχω διαγνωστει. Περισσοτερο με την αποδοχη και την απομυθοποιηση τα ξεπερναω, δηλαδη αποδεχομαι το οτι χρειαζεται να κανω καποιους ψυχαναγκασμους ή οτι εχω κρισεις πανικου, και στο τελος τα ξεπερναω. Την διαταραχη πανικου την ξεπερασα με την εννοια οτι δεν εχω πια καθημερινα ή εβδομαδιαια κρισεις πανικου αλλα ειναι περισσοτερο διασκορπισμενα περιστατικα.

Σε μενα ευτυχώς στην εφηβεία ήταν ελαφριά τα συμπτώματα. Υπέφερες πολύ όμως είναι πολύ σκληρό ένα παιδί στην εφηβεία να ταλαιπωρείται ετσι.ευτυχως τώρα είσαι καλυτερα