Η αδερφή μου δεν παίρνει καθόλου πρωτοβουλίες, παρόλο που είναι μεγαλύτερη
Καλησπέρα σε όλους. Είμαι καινούριο μέλος στο φόρουμ, οπότε συγχωρέστε με για τυχόν λάθη.
Θα ήθελα να εκφράσω εδώ, ότι με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια.
Έχω μια μεγαλύτερη κατά τρία χρόνια αδερφή μου. Εγώ είμαι εικοσιδύο και αυτή είναι εικοσιπέντε. Συνήθως, επειδή είμαστε φοιτήτριες, μέναμε μόνες μας η καθεμία. Αλλά τώρα επειδή κοντεύουμε και οι δύο να τελειώσουμε τις σχολές μας, μένουμε με τους γονείς μας.
Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Η αδερφή μου είναι σαν χαρακτήρας ντροπαλή, εσωστρεφής και πολύ ευαίσθητη. Εγώ από την άλλη είμαι εσωστρεφής, αλλά όχι ντροπαλή. Είμαι χαρακτήρας INFJ (αν έχετε ακουστά στα τεστ προσωπικότητας).
Όταν ήμασταν πιο μικρές (κάπου στα δεκαπέντε), η αδερφή μου ξέκοψε από τις παιδικές φίλες της, αφού ήταν τοξικές. Αυτό το γεγονός την πλήγωσε βαθιά (σε σημείο ότι ήθελε να αυτοκτονήσει γιατί πίστευε ότι κανένας δεν την θέλει επειδή 'δεν μιλάει' , όπως της έλεγαν οι τότε φιλενάδες της). Μετά από βοήθεια, ειδικούς κλπ. το ξεπέρασε και το άφησε πίσω της.
Από τότε όμως, όλα έπεσαν επάνω μου μέχρι και τώρα που το έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια αυτό.
Τι εννοώ;
Οι γονείς μας μου λένε να τα κάνω όλα εγώ. Μου λένε να την προσέχω και να την αγαπάω, κάτι που το κάνω, διότι είναι αδερφή μου. Είναι η καλύτερή μου φίλη. Την αγαπώ όσο κανέναν άλλο στον κόσμο.
Αλλά από εκείνο το συμβάν, αναγκάστηκα να 'μεγαλώσω' γρήγορα. Ήταν πάντα: Δ, κάνε αυτό, Δ κάνε εκείνο, Δ έλα εδώ για ένα λεπτό σε παρακαλώ, Δ μπορείς να φτιάξεις τον υπολογιστή, Δ μπορείς να παραγγείλεις πίτσα;
Και η απάντησή μου ήταν: Και η Φ μπορεί να παραγγείλει. Γιατί δεν λέτε αυτήν;
Η ανταπάντηση των γονιών μου: Η Φ δεν θα το κάνει σωστά. Η Φ δεν ξέρει.
Οπότε, όλα έπεσαν από τότε επάνω μου. Όλες τις πρωτοβουλίες, όλες οι ευθύνες. Ακόμα και για μια πίτσα έπρεπε εγώ να πάρω τηλέφωνο! Και αυτό είναι το λιγότερο.
Νιώθω συνέχεια ένα βάρος επάνω μου. Σαν να στέκομαι και να έχω συνέχεια κάποιον πίσω μου. Σαν να έχω ένα μικρό παιδί που να κρέμεται και να τραβάει το μπατζάκι του παντελονιού μου. Έχω μιλήσει με τους γονείς μου και τους έχω πει να δίνουν ευθύνες και πρωτοβουλίες και στην αδερφή μου την Φ. Δεν μπορώ εγώ να πάω να πληρώνω τους λογαριασμούς της, να κανονίζω τις δικές τις διακοπές κλπ. Έχω αγανακτήσει.
Έχω μιλήσει και στην αδερφή μου και με ήρεμο τρόπο της τα εξήγησα όλα και την παρότρυνα να παίρνει και αυτή πρωτοβουλίες. Η απάντησή της ήταν ότι οι γονείς μας φταίνε γιατί δεν της δίνουν πρωτοβουλίες. Σίγουρα και συμφώνησα. Αλλά πρέπει να πάρεις και μόνος σου κάποια στιγμή πρωτοβουλίες. Όχι να σου λένε συνέχεια οι άλλοι τι να κάνεις και πως.
Σήμερα έγινε το εξής: Με φωνάζει η μαμά στην κουζίνα να μου πει κάτι σημαντικό. Τρέχω και εγώ στην κουζίνα νομίζοντας ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Και μου λέει να πάρω στο ταξιδιωτικό της αδερφής μου που θα πάει διακοπές εδώ κοντά, για να επιβεβαιώσω αν όντως θα γίνει το ταξίδι. Και όταν της είπα, γιατί το λες σε μένα και όχι στην Φ, η απάντηση ήταν η ίδια. Η Φ δεν ξέρει. Η Φ δεν θα το κάνει σωστά. Την ξέρεις. Είναι ευαίσθητη και πρέπει να την προσέχεις.
Έχω βγει εκτός εαυτού. Πάω στο δωμάτιο της αδερφής μου και της λέω ευγενικά να πάρει αυτή τηλέφωνο. Συμφωνεί και λέει ότι θα πάρει για επιβεβαίωση. Και μετά γυρνάει και μου λέει τι ακριβώς να τους πει! Μου ζητάει τα ακριβή λόγια που θα τους πει!
Νιώθω τόσο αγανακτησμένη. Όλοι νομίζουν ότι είμαι η μεγαλύτερη και δεν τους κατηγορώ. Νιώθω πάντα αυτό το βάρος επάνω μου. Αγαπώ την αδερφή μου, αλλά έχω κουραστεί. Έχω κουραστεί τόσο χρόνια να παίρνω εγώ τις ευθύνες και τις πρωτοβουλίες. Νιώθω ότι είμαι εγώ η μεγαλύτερη πάντα. Και ορισμένες φορές κάθομαι μόνη μου και κλαίω. Γιατί θέλω να νιώσω και εγώ κάποια στιγμή μικρή σε αυτήν την οικογένεια.
Τι προτείνετε να κάνω;
Ευχαριστώ πολύ σε όλους.
