Περίεργα συναισθήματα

Καλησπέρα παιδιά!!

Γράφω ένα καινούριο θέμα που αυτή τη φορά αφορά εμένα. Δεν ξέρω τι να κάνω. σε γενικές γραμμές μου συμβαίνουν διάφορα άσχημα πράγματα τον τελευταίο καιρό τα οποία εντάξει έχω καταφέρει σχετικά επιτυχώς να τα διαχειριστώ. Όμως τις τελευταίες μέρες ανησυχώ γιατί κάτι δεν πάει καλά με εμένα πλέον και εννοώ τη διάθεσή μου και τις σκέψεις μου. Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πράγματα, πήγαμε με την παρέα μου λίγες μέρες κάπου και ζορίστηκα πάρα πολύ να είμαι καλά κυρίως γιατί αυτοί δεν μου φταίνε σε τίποτα. Είμαι συνεχώς σε κάτι σαν άγχος και σαν να θέλω να φύγω, σαν να μην μπορώ να ηρεμήσω. Προσπαθώ να δουλεύω και να κάνω πράγματα για να μη σκέφτομαι όμως μέχρι πότε; Δεν θέλω να προσπαθώ άλλο, έχω κουραστεί, όμως δεν ξέρω και τι να κάνω. Γράφω κάπως γενικά όμως αν κάποιος έχει περάσει κάτι παρόμοιο και θέλει να το συζητήσουμε, ας μου πει. Δεν ψάχνω για διάγνωση, αυτό θα μου το πει η ψυχολόγος, όμως επειδή τώρα λόγω καλοκαιριού λείπει και δεν θέλω να την ενοχλήσω, ήθελα κυρίως να μου πείτε εμπειρίες και πως να το διαχειριστώ.

Είσαι πολύ ευγενική με τους γύρω σου. "Δε μου φταίνε οι φίλοι μου σε τίποτα". "Δε θέλω να ενοχλήσω την ψυχολόγο". Γιατί ακριβώς; Πρώτον αν είναι φίλοι που πρέπει να βάζεις μία μάσκα για να είναι πάντα γελαστοί, δεν είναι φίλοι, αλλά γνωστοί. Πρήχτους τα, γι αυτό είναι οι φίλοι. Κι έτσι θα δεις ποιοι θα λακίσουν και θα έχεις ξεφορτωθεί και δυο τρεις μαλάκες. Πάρε τηλέφωνο την ψυχολόγο σου, η βοήθεια που θα πάρεις είναι σημαντικότερη από την caipirinha που θα πίνει πλάι στην πισίνα ή οτιδήποτε κάνει στις διακοπές της, δεν ξέρω τι κάνει η γυναίκα, αλλά κι εσύ υποφέρεις. Πάψε να σκέφτεσαι τους άλλους και βάλε τις ανάγκες σου επιτέλους σε προτεραιότητα.

Quote:

---

Originally Posted by fanh

Καλησπέρα παιδιά!!

Γράφω ένα καινούριο θέμα που αυτή τη φορά αφορά εμένα. Δεν ξέρω τι να κάνω. σε γενικές γραμμές μου συμβαίνουν διάφορα άσχημα πράγματα τον τελευταίο καιρό τα οποία εντάξει έχω καταφέρει σχετικά επιτυχώς να τα διαχειριστώ. Όμως τις τελευταίες μέρες ανησυχώ γιατί κάτι δεν πάει καλά με εμένα πλέον και εννοώ τη διάθεσή μου και τις σκέψεις μου. Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πράγματα, πήγαμε με την παρέα μου λίγες μέρες κάπου και ζορίστηκα πάρα πολύ να είμαι καλά κυρίως γιατί αυτοί δεν μου φταίνε σε τίποτα. Είμαι συνεχώς σε κάτι σαν άγχος και σαν να θέλω να φύγω, σαν να μην μπορώ να ηρεμήσω. Προσπαθώ να δουλεύω και να κάνω πράγματα για να μη σκέφτομαι όμως μέχρι πότε; Δεν θέλω να προσπαθώ άλλο, έχω κουραστεί, όμως δεν ξέρω και τι να κάνω. Γράφω κάπως γενικά όμως αν κάποιος έχει περάσει κάτι παρόμοιο και θέλει να το συζητήσουμε, ας μου πει. Δεν ψάχνω για διάγνωση, αυτό θα μου το πει η ψυχολόγος, όμως επειδή τώρα λόγω καλοκαιριού λείπει και δεν θέλω να την ενοχλήσω, ήθελα κυρίως να μου πείτε εμπειρίες και πως να το διαχειριστώ.

---

Πρώτα από όλα είναι καλό να μιλάς και να λες αυτά που νιώθεις. Όταν περνούσα αυτή την φάση θυμάμαι ότι προσπαθούσα να δείχνω καλά στους φίλους μου γιατί πίστευα πως αν έλεγα τι νιώθω δεν θα με ήθελαν μετά (ότι θα ήμουν κουραστικός). Σκέψεις παιδικές ναι, αλλά η κατάθλιψη (που είχα εγώ - δεν ξέρω για σενα) σε κάνει να φέρεσαι περίεργα. Ειναι σαν και δεν είσαι εσύ.
Ότι έχεις μέσα σου καλό είναι να το βγάζεις για να μην το αφήνεις να γίνεται μια άσχημη ανάμνηση. Τώρα θα σκέφτεσαι ξανά και ξανά πριν πας κάπου.
Πάρε την ψυχολόγο σου και μίλησε μαζί της, είναι δουλειά της.

Quote:

---

Originally Posted by BlackCoral

Είσαι πολύ ευγενική με τους γύρω σου. "Δε μου φταίνε οι φίλοι μου σε τίποτα". "Δε θέλω να ενοχλήσω την ψυχολόγο". Γιατί ακριβώς; Πρώτον αν είναι φίλοι που πρέπει να βάζεις μία μάσκα για να είναι πάντα γελαστοί, δεν είναι φίλοι, αλλά γνωστοί. Πρήχτους τα, γι αυτό είναι οι φίλοι. Κι έτσι θα δεις ποιοι θα λακίσουν και θα έχεις ξεφορτωθεί και δυο τρεις μαλάκες. Πάρε τηλέφωνο την ψυχολόγο σου, η βοήθεια που θα πάρεις είναι σημαντικότερη από την caipirinha που θα πίνει πλάι στην πισίνα ή οτιδήποτε κάνει στις διακοπές της, δεν ξέρω τι κάνει η γυναίκα, αλλά κι εσύ υποφέρεις. Πάψε να σκέφτεσαι τους άλλους και βάλε τις ανάγκες σου επιτέλους σε προτεραιότητα.

---

Πιστεύω ότι είναι πραγματικοί φίλοι γιατί σε πάρα πολλά πράγματα είναι δίπλα μου και με στηρίζουν. Δεν είναι ότι είμαι πάντα γελαστή, με έχουν δει και στα άσχημά μου απλά θεώρησα ότι το να είμαι χάλια στη συγκεκριμένη στιγμή αφενός "χαλάω τις διακοπές τους" αφετέρου δεν μπορούν και δεν είναι δουλειά τους να με ακούν στις μαύρες μου. Και ίσως αν ακόμα μία φορά παραβλέψω τις σκέψεις μου να φύγουν και περάσει όλο αυτό. Όντως ένα θέμα με τις τύψεις και τις ενοχές το έχω και προγραμματίζω αν δεν με βρει τίποτα άλλο να το δουλέψω με τη ψυχολόγο.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Πρώτα από όλα είναι καλό να μιλάς και να λες αυτά που νιώθεις. Όταν περνούσα αυτή την φάση θυμάμαι ότι προσπαθούσα να δείχνω καλά στους φίλους μου γιατί πίστευα πως αν έλεγα τι νιώθω δεν θα με ήθελαν μετά (ότι θα ήμουν κουραστικός). Σκέψεις παιδικές ναι, αλλά η κατάθλιψη (που είχα εγώ - δεν ξέρω για σενα) σε κάνει να φέρεσαι περίεργα. Ειναι σαν και δεν είσαι εσύ.
Ότι έχεις μέσα σου καλό είναι να το βγάζεις για να μην το αφήνεις να γίνεται μια άσχημη ανάμνηση. Τώρα θα σκέφτεσαι ξανά και ξανά πριν πας κάπου.
Πάρε την ψυχολόγο σου και μίλησε μαζί της, είναι δουλειά της.

---

Όντως αρχίζει ένα πράγμα τύπου δεν θέλω να κάνω τίποτα δεν θέλω να ξεκινήσω τίποτα , θελω να καθομαι σε ένα κρεβατι και να μη βλέπω άνθρωπο. Ταυτόχρονα όμως με πιάνει και αυτό το "διαολίκι" που λέω και δεν μπορώ να ηρεμήσω οπότε ξεκινάω δουλειές για να μου φύγει η ένταση. Νομίζω αρχίζω να τα χάνω.

Εσύ τι άλλο έκανες όταν ξεκίνησε όλο αυτό;

Πρώτα από όλα όταν δεν ένιωθα καλά το έλεγα και αυτό με έκανε να νιώθω καλύτερα. Η προσπάθεια να κρύψω όλο αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα. Είχα βάλει ένα κανόνα στον εαυτό μου πως ότι και να γίνει, όπως και να νιώθω στο κρεβάτι δεν θα έμενα. Πίστευα πως το κρεβάτι θα με φέρει κάποια στιγμή στο σημείο που να μην μπορώ να κάνω κάτι να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Άρχισα να δίνω σημασία στο σωμα μου.. Δηλαδή όταν ένιωθα κάτι (πχ δυσπνοια) προσπαθούσα να βρω τι είναι αυτό που με επηρέασε.. Ακόμη και κάτι ασήμαντο. Οταν το εντοπίζεις τότε το αντιμετωπίζεις και φεύγει από πάνω σου. Αποδέχτηκα ότι έχω κατάθλιψη και γίναμε φίλοι. Όσο έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν έχω τόσο πιο δύσκολο ήταν. Έμαθα πως λειτουργεί. Ότι μέσα από το σώμα μου μιλάει η ψυχή μου και τότε άρχισα να αλλάζω.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Πρώτα από όλα όταν δεν ένιωθα καλά το έλεγα και αυτό με έκανε να νιώθω καλύτερα. Η προσπάθεια να κρύψω όλο αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα. Είχα βάλει ένα κανόνα στον εαυτό μου πως ότι και να γίνει, όπως και να νιώθω στο κρεβάτι δεν θα έμενα. Πίστευα πως το κρεβάτι θα με φέρει κάποια στιγμή στο σημείο που να μην μπορώ να κάνω κάτι να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Άρχισα να δίνω σημασία στο σωμα μου.. Δηλαδή όταν ένιωθα κάτι (πχ δυσπνοια) προσπαθούσα να βρω τι είναι αυτό που με επηρέασε.. Ακόμη και κάτι ασήμαντο. Οταν το εντοπίζεις τότε το αντιμετωπίζεις και φεύγει από πάνω σου. Αποδέχτηκα ότι έχω κατάθλιψη και γίναμε φίλοι. Όσο έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν έχω τόσο πιο δύσκολο ήταν. Έμαθα πως λειτουργεί. Ότι μέσα από το σώμα μου μιλάει η ψυχή μου και τότε άρχισα να αλλάζω.

---

Τι γίνεται όμως αν δεν πρέπει να το δείχνεις;; αν πρέπει για το χ ψ λογο να φαινεσαι οτι εισαι καλα και δεν υπαρχει προβλημα;

Quote:

---

Originally Posted by fanh

Τι γίνεται όμως αν δεν πρέπει να το δείχνεις;; αν πρέπει για το χ ψ λογο να φαινεσαι οτι εισαι καλα και δεν υπαρχει προβλημα;

---

Πρέπει; Μια κακή λέξη. Παλεύω από την μέρα που άρχισα την ψυχοθεραπεία να την αποβάλλω. Η λέξη "πρέπει" κρύβει εκφοβισμό.
Κάνεις ψυχοθεραπεία; Υπάρχουν ασκήσεις με την αναπνοή, μια άλλη άσκηση με το μπαούλο..
Εκει που "πρεπει" (παλεύω να την αποβάλλω αλλά ΔΕΝ) δυστυχώς θα κάνεις αυτό που έκανες πάντα, να το κρύβεις. Το θέμα είναι όμως τι κάνεις την υπόλοιπη μέρα. Τι κάνεις;

αυτό το "βρωμο" πρέπει μας έχει καταστρέψει... Πως εννοείς όμως το κρύβει εκφοβισμό;

ψυχοθεραπεία κάνω ναι, αρκετά χρόνια. Περισσότερο σαν συμβουλευτική ως προς το να μπορέσω να διαχειρίζομαι πράγματα με την οικογένειά μου και τη ζωή μου.
Όλη μέρα είμαι στη δουλειά οπότε εκεί πρέπει να είμαι καλά γιατί είναι η δουλειά και δεν χωράνε προβλήματα προσωπικά αλλά και εκτός αυτού βοηθάει κάπως να ξεχνιέμαι. Το βράδυ που θα γυρίσω σπίτι για λίγο που θα δω τους δικούς μου πρέπει να είμαι καλά αφενός γιατί είναι και αυτοί πολύ δύσκολα και δεν μπορούν να με βοηθήσουν και δεν θέλω και να τους επιφορτίσω, αφετέρου γιατί δεν ξέρουν να με βοηθήσουν και θα ξεκινήσει και ένας κύκλος κατηγοριών μεταξύ τους. Οπότε μπαίνω λέω με το ζόρι δυο κουβέντες και καληνυχτα είμαι κουρασμένη. Προσπαθώ να τους αποφέυγω. Μένει λίγο πριν κοιμηθώ όπου από την κούραση που έχω, δεν προλαβαίνω ούτε ανάσα να πάρω.

Αυτές τις ασκήσεις με την αναπνοή δεν τις έχουμε συζητήσει αλλά νομίζω τις έχω διαβάσει κάπου εδώ στο φόρουμ..
Τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα....

Καλησπέρα.
Το "πρέπει" είναι μια λέξη που σε αναγκάζει να κάνεις κάτι άσχετα με το τι θες..
Τι σε έριξε πιστεύεις τόσο πολύ αυτό το διάστημα;

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι... Δεν μου αρέσει τίποτα από τη ζωή μου όπως είναι τώρα και δεν μπορώ να την αλλάξω. Βασικά είναι αυτό που είπα στο πρωτο μήνυμα έχω κουραστεί και θέλω να τα παρατήσω όλα. σαν ένα κουμπί που το πατάς και σταματά η γη. ένα τέτοιο πράγμα.

Quote:

---

Originally Posted by fanh

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι... Δεν μου αρέσει τίποτα από τη ζωή μου όπως είναι τώρα και δεν μπορώ να την αλλάξω. Βασικά είναι αυτό που είπα στο πρωτο μήνυμα έχω κουραστεί και θέλω να τα παρατήσω όλα. σαν ένα κουμπί που το πατάς και σταματά η γη. ένα τέτοιο πράγμα.

---

Αυτα που νιώθεις τώρα είναι συνεπεια (δεν μου έρχεται άλλη λέξη [emoji846]) από κάτι που σε έριξε, σε αναστάτωσε, σε ενόχλησε κτλ.
Πάντως κάνεις ένα μεγάλο λάθος. Δεν σαρεσει κάτι και αμέσως λες ότι δεν μπορείς να το αλλάξεις. Βάζεις εμπόδιο μόνη σου στον εαυτό σου. Γιατί δεν μπορείς;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Αυτα που νιώθεις τώρα είναι συνεπεια (δεν μου έρχεται άλλη λέξη [emoji846]) από κάτι που σε έριξε, σε αναστάτωσε, σε ενόχλησε κτλ.
Πάντως κάνεις ένα μεγάλο λάθος. Δεν σαρεσει κάτι και αμέσως λες ότι δεν μπορείς να το αλλάξεις. Βάζεις εμπόδιο μόνη σου στον εαυτό σου. Γιατί δεν μπορείς;

---

Γιατί δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Έχω μπερδευτεί τόσο πολύ προσπαθώντας να βρω την άκρη του τι φταίει, προκειμένου να το λύσω και να πάω μπροστά που έχω πλέον κουραστεί. Επίσης, από τη μία σκέφτομαι ότι η βασική αιτία σε όλα, είναι η οικογενειά μου και θέλω με κάποιο τρόπο να εξαφανιστούν αφού δεν μπορούν να αλλάξουν ή να εξαφανιστώ εγώ. Από την άλλη τους δικαιολογώ και νιώθω άσχημα.. Σωτηρία μηδέν.

Αναρωτιέμαι αν έχει νιώσει άλλος άνθρωπος έτσι..

Να εξαφανιστούν όχι.. Αυτό που θα σε βοηθήσει είναι να τους αποδεχτείς και να μη περιμένεις να αλλάξουν. Αυτά που νιώθεις τώρα τα ένιωθα κάποτε, συν αλλά πολλά. Ξύπνησα ένα πρωί και δεν έβρισκα λόγο ύπαρξης. Έκανα την ζωή μου απλά για να μην πέσω κι άλλο, θεωρούσα πως από εδώ και πέρα δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση και ρωτούσα συνέχεια τον εαυτό μου "πως γίνεται πριν να πήγαινες ταξίδια, να έβγαινες έξω χωρίς πρόβλημα, να μην είχες στο μυαλό σου συνέχεια αυτές τις αρνητικές σκέψεις;" Ειχα δύο επιλογές. Ή να αποδεχτώ την κατάσταση και να πω αυτό που λες εσύ "δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση" ή να αλλάξω τον εαυτό μου.
Αλλάζεις και αλλάζει και ο τρόπος που βλέπεις την ζωή και τους ανθρώπους γύρω σου. Γνώρισα τον εαυτό μου και κατάλαβα τι ακριβώς με ενοχλει από τους δικούς μου, τι είναι αυτό που με έφερε στην κατάσταση που ήμουν και σταμάτησα να ελπίζω ότι θα αλλάξουν. Έχω ανάγκη ναι να αλλάξουν, θέλω να νιώσω έστω για μια φορά ότι με αποδέχονται σαν άνθρωπο, ότι είναι περήφανοι που είναι γονείς μου. Ξέρω πως αυτή την ανάγκη θα την έχω για πολλά χρονιά ακόμη .. Όσο μεγάλος και να είσαι, πάντα θα είσαι παιδί κάποιου. Το θέμα είναι να μη κρέμεσαι από κάτι, να μη περιμένεις μόνο αυτό και όλα τα άλλα να τα κάνεις στη άκρη.
Δεν μπορείς να φύγεις από εκεί; Να μείνεις μονη σου;
Αν θες να μιλήσεις για την σχέση που είχες και έχεις τώρα με τους γονείς σου, κάνε το. Ίσως σε βοηθήσει αυτό.

Είμαι σε αυτή τη φάση νομίζω που ήσουν εσύ. Κάνω ότι κάνω απλά να συνεχίζω.. και άντε μία μέρα ακόμα και άντε αύριο θα είναι καλύτερα και άντε τη μία είναι η κούραση της δουλειάς την άλλη είναι ο καιρός (παράδειγμα). Όμως το πρόβλημα παραμένει. Δεν είναι μόνο οι γονείς αυτό που θεωρώ πρόβλημα στην παρούσα φάση απλά πιστεύω ότι είναι το κύριο. Κυρίως στο ότι άθελα ή ηθελημένα κρατάνε το παιδί τους πίσω στη ζωή..

Θεωρητικά μπορώ να φύγω και να μείνω μόνη όμως στην πράξη κολλάει το πράγμα. Προς το παρόν δυσκολεύομαι να κάνω το παραμικρό απλό πράγμα πόσο μάλλον να ξεκινήσω μια τέτοια διαδικασία...

Εσύ πόσο καιρό χρειάστηκε να κάνεις όλα αυτά που λες?