Printable View
ενα ποιηματακι που γραφτηκε εν ωρα θλιψης και δυσβασταχτης μοναξιας
Σε ψαχνω στις βουνοκορφες,στις θαλασσες,στ\'αστερια
μα δεν σε βρισκω πουθενα...
εχεις κρυφτει για τα καλα...
Να ξερεις δεν σε απειλω
μα αμα δεν σε ξαναβρω
θα φυγω ενα ταξιδι
ατελειωτο και μακρυνο
Μου παιζεις μαλλον το κρυφτο
μα αλλο πια δεν το μπορω
κι αυτο δεν ειναι απειλη
ειναι το πονου μου η κραυγη.
ο πόνος σου περνάει μέσα μας & γίνεται & δικός μας πόνος.όταν αποφασίσεις να μας γράψεις & άλλα θα γίνουμε κοινωνοί.αυτή η μοναξιά δεν παλεύεται.γιατί εμείς,γιατί μόνοι.έχουμε το στίγμα...πήγα στον γιατρό μου συναντήθηκα με άτομα που δεν είχα μιλήσει ποτέ μαζί τους γιατί δεν μ\' άρεσαν.το μόνο που δεν έκαναν ήταν να το πούνε σε εκπομπές μεσημεριανές γελοίου περιεχομένου.όχι δεν είμαι έτσι κρατάω την ψυχή μου.για ένα τραγούδι που τραγουδάω από παιδί & όσοι το ακούν δακρύζουν μαζί μου.για κάποιους στοίχους που έγραψαν κάποιοι που πονάνε & φεύγει ένα δάκρυ για να πάει κοντά τους.& για πολλά άλλα θα περιμένω να διαβάσω στοίχους σου.ευχαριστώ