Λοιπόν, τις τελευταίες 2-3 μέρες (από όταν γύρισα από τις διακοπές μου δηλαδή) η διάθεσή μου κυμαίνεται από αυτοκτονικες τάσεις μέχρι να μαι πολύ καλά ξέρω γω, χωρίς να υπάρχει ενδιάμεσο, τι να κάνω, δεν θέλω να πεθάνω
Printable View
Λοιπόν, τις τελευταίες 2-3 μέρες (από όταν γύρισα από τις διακοπές μου δηλαδή) η διάθεσή μου κυμαίνεται από αυτοκτονικες τάσεις μέχρι να μαι πολύ καλά ξέρω γω, χωρίς να υπάρχει ενδιάμεσο, τι να κάνω, δεν θέλω να πεθάνω
Αφού δεν θες να πεθάνεις τότε δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις κακό στον εαυτό σου.Quote:
Originally Posted by theslaya500
Τι σκέφτεσαι ακριβώς; Δεν πέρασες καλά στις διακοπές; Σε ενοχλεί το γεγονός ότι τελείωσαν;
Είναι απόλυτα φυσικό και λέγεται διαδικασία πένθους (για τις διακοπές που τελείωσαν)
Ας πάψουμε πιά να θορυβούμαστε επειδή για λίγες μέρες δε νιώθουμε καλά. Όταν κάτι όμορφο τελειώνει, η θλίψη μας γι αυτό είναι δεδομένη και δεν έχει τίποτα το παθολογικό.
Σου προτείνω να διαβάσεις αυτά τα δύο βιβλία:
https://www.politeianet.gr/books/978...okratia-311884
https://www.politeianet.gr/books/wat...SAAEgL1o_D_BwE
Μας έχουν μάθει οτι πρέπει να είμαστε διαρκώς καλά. Μας έχουν πετάξει την μπανανόφλουδα της ευτυχίας. Ε λοιπόν, έχουμε το δικαίωμα κάποιες μέρες να νιώθουμε σκ..ά. Και είναι απόλυτα κατανοητό και θεμιτό .
κοιταξε να δεις, νομιζω πιο πολυ με ενοχλει το οτι δεν εχω κ τοσα ατομα να μιλησω, απο την αποψη οτι εχω 2 φιλους με τους οποιους βγαινω, εχω 5-10 ατομα με τα οποια μιλαμε σε μεσσεντζερ κ σε τετοια ξερω γω απλα θα θελα ισως να βγαινω με πιο πολλα ατομα εξω, ισως κ να φταιει οτι δεν εχω μιλησει ακομα στο κοριτσι που αγαπαω, ισως κ ολα μαζι. κ θα μου πεις εσυ τωρα αυτα ειναι απλα πραγματα, γιατι το τραβαω τοσο; γιατι ρε φιλε μου το μυαλο μου κανει default να το πω ετσι στα πραγματα που συνεβησαν κατα την εφηβεια μου (ξερω αυτα εχουν περασει κ θα πρεπε να σκεφτομαι το τωρα) τα οποια με κανουν να αισθανομαι σαν σκουπιδι, αμα ειχα αλλαξει σχολειο εν καιρω θα ημουν καλα πιστευω τωρα. μεσα στις διακοπες τωρα περασα μια χαρα, αλλα αισθανομουν οτι κατι ελειπε (το κοριτσι υποθετω εγω). α κ κατι τελευταιο, ειχαμε μια μεγαλη αντιπαραθεση με τον πατερα μου (δεν θελω να πω ακριβως τι εγινε, θα στενοχωρηθω πολυ) κ ισως τοτε να αρχισαν παλι αυτες οι σκεψεις, σκεφτομουν οτι ειμαι ενα τιποτα, οτι θα παω στην κολαση κοκ
καταλαβαινω τι εννοεις, το χω φιλοσοφησει κ εγω το θεμα με τα σοσιαλ μιντια κ πιο πριν τα πρωιναδικα κλπ κλπ αλλα δεν πηγαζει απο εκει, ξερω ποιος ειμαι κ που παω, δε χρειαζεται να ανεβαζω καθε 5 ωρες στορι για να νιωσω validationQuote:
Originally Posted by proteus
Μόλις βρω χρόνο θα διαβάσω και το άλλο σου θέμα έτσι ώστε να έχω εικόνα στο τι ακριβώς νιώθεις.. Ή να προσπαθήσω τουλάχιστον. Ούτε εγώ είχα καλά παιδικά χρόνια... Θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω και άθλια. Μεγάλωσα και τα είδα μπροστά μου όλα. Εκεί που νόμιζα ότι απλά πέρασαν, έμειναν στο παρελθόν, ήρθαν μια μέρα και μου είπαν "hi". Σκέφτομαι πολύ συχνά πως όλα αυτά που έγιναν ήταν άδικο για μένα αλλά δεν μένω σε αυτή την σκέψη γιατί δεν θα με βοηθήσει να πάω παρακατω.Quote:
Originally Posted by theslaya500
Όσο για τους φίλους. Πιστεύεις ότι η ποσότητα παίζει ρόλο ή η ποιοτητα; Το σημαντικό είναι να έχεις ένα άνθρωπο να πεις μια κουβέντα, να βγεις, να χαλαρώσεις, να εισαι ο εαυτό σου. Όσο για την κοπέλα.. Αν σαρεσει κάνε την κίνηση σου.
Η παρατήρησή μου ήταν γενικότερη, φίλε μου. Καταλαβαίνω οτι στην περίπτωσή σου υπάρχει "συνοδό νόσημα". και αυτό λέγεται έρωτας. Μάζεψε όλο το κουράγιο που διαθέτεις και μίλα στο κορίτσι που αγαπάς. Αν ανταποκριθεί, θα βρεθείς στα σύννεφα. Αν πάλι σου ρίξει πόρτα, θα θελήσεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, αλλά θα νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου που το έβγαλες από μέσα σου. Καρατσεκαρισμένο.... ;)Quote:
Originally Posted by theslaya500
φιλε μου γιωργο, οταν μιλαω με τους πιο κοντινους μου φιλους (απο το δημοτικο φαση) ειναι πολυ περιορισμενο νιωθω το φασμα των πραγματων για τα οποια μπορουμε να μιλησουμε, κ οταν κανω πως λεω ενα αστειο ξερω γω (που τα δικα μου ειναι ειτε κρυα ειτε σοκιν) μου λεει ο ενας "πανε γαμα να σου φυγει" αλλα εγω του λεω οτι αυτος ειναι ο χαρακτηρας μου, δε νομιζω να αλλαξω.με κατι αλλα παιδια με τα οποια μιλαμε απο το ιντερνετ κ βρισκομαστε μια στις τοσες μπορω να μιλησω ανετα για πολλα παραπανω πραγματα, αλλα δεν προκυπτει τοσο συχνα να βρισκομαστε για διαφορους λογους. τωρα να σε ρωτησω, αυτα τα θεματα σε ταλανιζουν ακομα η μπορεις να τα κανεις περα; γιατι αμα εμενα με κυνηγαν σε ολη μου τη ζωη (τελευταια βλεπω ονειρα με τους συμμαθητες μου απο το γυμνασιο αλλα οχι απο το λυκειο) τον ηπιαQuote:
Originally Posted by george1520
επειδη οπως ειπα κ στο αλλο θεμα δε μπορω απλα να τη βρω στο δρομο να της μιλησω για 5-10 πραγματα κ να της πω στο ακυρο "θες να βγουμε καμια φορα" το ψαχνω με πιο κοντινα μου ατομα απο το σχολειο μου τελος παντων να βγουμε ολοι μαζι, οπου θα μπορεσω να εκφραστω ελευθερα πιστευω, αυτη τωρα ειναι διακοπες ομωςQuote:
Originally Posted by proteus
Με βασανίζουν ναι.. Με τρώνε. Τα σκέφτομαι. Αλλά το κάνω μόνο και μόνο για να τα αντιμετωπίσω, να τα φύγω από πάνω μου. Υπάρχουν μέρες ομως που τα σκέφτομαι και θυμώνω αλλά προσπαθώ να μην τα αφησω να με νικήσουν..Quote:
Originally Posted by theslaya500
Δεν ξέρω όμως τι σε απασχολεί εσένα, δεν έχω δει το άλλο θέμα. Με τον πατέρα σου γενικά μαλώνεις ή τώρα έτυχε? Επειδή λες ότι σε επηρέασε.
λοιπον, με τον πατερα μου γενικα φετος ειχαμε αρκετες αντιπαραθεσεις, αλλα αυτα πλεον περασαν θαρρω, πλεον ειμαστε ενταξει, αλλα η κορυφωση ολου αυτου ισως κ να μου μεινει σαν τραυμα, αλλα δεν θελω να μ επηρεασει τοσο στη ζωη μου ολο αυτο. οσον αφορα το οτι κανεις ακομα τετοιες σκεψεις, πιστευω οτι σαν εμενα δεν εχεις τοσα ατομα να πεις 2-5 πραγματα να ξεχαστεις, κ επισης πιστευω οτι αμα το αφησεις να φυγει (που ειναι δυσκολο το ξερω αλλα πρεπει να το παλεψεις) θα αισθανθεις καλυτερα. συγγνωμη που ακουγομαι σαν θεραπευτης αλλα περασμενα ξεχασμενα ειναι αυτο που θελω να συμπερανω, εγω δεν το χω σαν εμμονη ιδεα πλεον, ναι μεν υπαρχει στην πισω ακρη του μυαλου μου αλλα δεν το αφηνω να ειναι βαρος για μεναQuote:
Originally Posted by george1520