Ημερολόγιο (κατα)στρώματος
Ώρα 5η πρωινή, 19 Αυγούστου έτους 20…. Στριφογυρίζω ανήσυχος στο κρεβάτι. Μέσα στο σκοτάδι ακούω το κύμα που σκάει στα ύφαλα κι ύστερα υποχωρεί για να ορμήσει πιο δυνατό. Την ώρα ετούτη ο νους μισοκοιμάται. Η καρδιά, ξυπνητή, πασχίζει να ακουστεί. Φωνάζει μέσα από το κορμί. Ο νους αφουγκράζεται φουρτούνα και πιάνει το τιμόνι. Σαν καλός καπετάνιος, δεν περιμένει οδηγίες. Γνωρίζει τις διαδρομές. Έχει τους χάρτες. Ξέρει πως θα οδηγήσει το καράβι σε λιμάνι απάνεμο.
Η καρδιά προστάζει: «Όχι! Αυτή τη φορά θα ανοιχτούμε στο πέλαγο».
Ο νους στέκει ψύχραιμος. Έχει ματαδεί τη θάλασσα να αγριεύει. Ξέρει πως δεν πρέπει να της πάει κόντρα. Πως πρέπει να πάει με τα νερά της, ωσότου εκείνη γαληνέψει.. «Κυρά μου, να χαρείς. Γύρνα στη ζεστασιά σου κι άσε να μας πάω κατά πως ξέρω».
Η καρδιά επιμένει: «Καπετάνιε, γνωρίζεις καλά τούτο το σκαρί;».
«Κάθε γωνιά και κάθε πληγή του».
«Το σκαρί που γνωρίζεις δεν είναι αυτό που ξεκίνησε το ταξίδι. Σε κάθε λιμάνι έρχονταν πειρατές και το λαφυραγωγούσαν. Μα έμπαιναν και μαστόροι έμπειροι, που σφυρηλατούσαν το κορμί του με γερό μέταλλο».
«Που πάει να πει;»
«Που πάει να πει πως το σκαρί είναι πιο δυνατό από παλιά. Αντέχει τις φουρτούνες»
«Συμπάθα με, αλλά η δουλειά μου είναι να οδηγώ το καράβι βασιζόμενος στο χάρτη και να το σιγουρεύω σε φιλόξενο ντόκο»
«Το ξέρω, καπετάνιε. Όπως ξέρεις κι εσύ πως οι θησαυροί αυτού του κόσμου βρίσκονται σε αχαρτογράφητα νερά».
«Μόνο που εκεί κατοικούνε τα τέρατα των ωκεανών. Όχι… όχι κυρά μου, οι θησαυροί είναι για τους απόκληρους, τους πειρατές, εκείνους που δεν έχουν τίποτες να χάσουν»
«Ενώ εμείς; Τι έχουμε να χάσουμε; Μια ζωή χωρίς αξία. Γιατί η ζωή που τη φτιάχνεις στα μέτρα του μπορετού και όχι του ονείρου, γίνεται αργά και σταθερά το φέρετρό σου…»
Ο νους πεισμώνει. Ανταριάζει. Μα η καρδιά, που μερεύει όλες τις θύελλες, του αντιγυρίζει: «Διαλέγω τον προορισμό, διαλέγεις την πιο ασφαλή διαδρομή. Εντάξει;». Κι εκείνος συμφωνεί
Ώρα 6η πρωινή, 20 Αυγούστου 20… Η θάλασσα γαλήνεψε. Ο νους στο τιμόνι, αφουγκράζεται τους ανέμους, αντιλαμβάνεται τα υπόγεια ρεύματα με πλήρωμα υπάκουο κι αφοσιωμένο, τις πέντε αισθήσεις. Η καρδιά στο κατάρτι, ατενίζει τη γραμμή του ορίζοντα, εκεί όπου σμίγουν θάλασσα κι ουρανός και γεννιούνται οι καταιγίδες και τα όνειρα…
