Printable View
Καλησπέρα ήθελα να ρωτήσω αν η κρίση πανικού βιώνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλους; Έχει τα ίδια συμπτώματα; Πώς μπορεί κάποιος να βεβαιωθεί ότι αυτό που παθαίνει είναι κρίση πανικού; Βιώνω τα τελευταία 2 χρόνια κάτι σαν κρίση πανικού (έντονος παλμός, ναυτια, πλακωμα, τρέμουλο δυσκολία στην αναπνοη, υδρωνω) και μετά με ρίχνει παρά πολύ ψυχολογικά.
Καλησπέρα pika.Quote:
Originally Posted by pika
Παρομια συμπτώματα έχω κι από τότε που μας άφησαν να βγαίνουμε έξω, όταν μας είχαν κλείσει μέσα λόγω πανδημίας μέχρι και σήμερα. Βασικά έμαθα να το διαχειριζομαι το όλο θέμα κάπως.... Όταν με έπιασαν οι κρίσεις πανικού, είχα πρωινές ναυτίες, ίδρωνα, είχα αμηχανία και τρέμουλο. Πρέπει να κάνεις κάτι για να απασχολεί το μυαλό σου, κάτι όμορφο και δημιουργικό, να τρως υγιεινά κ πάρε κ καμία βιταμίνη... Εγώ παίρνω β12, είναι κατά του άγχους και βοηθάει...Αν βέβαια βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου να το ξεπεράσεις.
Υπομονή όλο αυτό ακούγεται για άγχος και πανικό εγώ τρέχω από το 2010 θέλει αγώνα και δύναμηQuote:
Originally Posted by pika
Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη. Πώς το αντιμετωπίζετε ; Με βοήθεια ψυχολόγου; Εγώ παθαίνω σαν κρίσεις συνήθως το βράδυ δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά να ξαπλώσω. Συνέχεια καταλήγω να θέλω να πάω στα επείγοντα γιατί πιστεύω ότι έχω κάτι σοβαρό αλλά αν μου μιλήσει κάποιος και μου πει.οτι.ολα είναι καλά μου περνάνε και κοιμάμαι. Βέβαια τις επόμενες μέρες πέφτω ψυχολογικά και δεν έχω όρεξη καθόλου για φαγητο.
Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη. Πέρσι που είχα πάθει πάλι τα ίδια είχα κάνει εξετάσεις αίματος και είχα και εγώ β12 χαμηλή και μου είπε η παθολόγος μου να κάνω ενέσεις και οντως μετα μου πέρασαν όλα. Εσύ πώς απερριψες ότι είναι κάτι παθολογικό ; Γιατί νομίζω ότι όλη η διαδικασία που κάθε φορά ψάχνομαι να δω τι έχω με αγχωνει ακόμα περισσοτερο. Οι γιατροί δεν λένε κάτι. Ο καθένας στον τομέα του μόνο λέει όλα καλά αλλά δεν με παραπέμπουν κάπου αλλού για να βεβαιωθω.
Καλημέρα. Οι κρίσεις πανικού δεν είναι παντα οι ίδιες.. Έχει αρκετά θέματα στο φόρουμ, μπορείς να ρίξεις μια ματιά.
Κρίση πανικού παθαίνουμε συνήθως όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση ηρεμίας και ψάχνουμε να βρούμε μετά την αιτία.. Πολλοί μπερδεύουν τη φοβία με τη κρίση πανικού (και εγώ τα μπερδευα).
Πως την αντιμετωπίζεις εκείνη την στιγμή;
Η αγαπημενη μου αποφαση..... Να παω στα επειγοντα.... Μην φοβασε το παθαινουμε ολοι μετα απο καθε κριση γινομαι κουρελι και θελω να κοιμηθω... .. Θελει δυναμηQuote:
Originally Posted by pika
Έκανα εξετάσεις αίματος γιατί νόμιζα είχα χαμηλό σίδηρο (έχω το στίγμα της αναιμίας και μου πέφτει) αλλά βρισκόμουν στα όρια. Πήγα στο φαρμακείο κ είπα στην φαρμακοποιό πως θέλω κάποιες βιταμίνες κατά του άγχους και μου έδωσε τις β12. Μου είπε πως όλος ο κόσμος έτσι είναι, με κρίσεις πανικού, με πεσμένη ψυχολογία κλπ, με όλο αυτό που μας έκλεισαν μέσα και στο υποσυνείδητο μας έχουμε σκέψεις και ψαχνόμαστε τι φταίει. Κι εγώ προσπαθώ να το αντιμετωπίσω αλλά μερικές φορές κορυφώνεται στα ύψη ο φόβος ότι πονάει το στομάχι μου, έχω αναγούλες, μουδιαζω, τρέμω σαν το Ψαρή κ τα χέρια μου είναι παγωμένα. Παίρνω βαθιές ανάσες κ λέω πως δεν είναι κάτι, είναι της στιγμής και μου περνάει. Άσε που θέλω να πάω και οδοντίατρο και φοβάμαι μην με πιάσει αναγούλα. Όχι ότι φοβάμαι τον οδοντίατρο αλλά είναι ένα κομμάτι του ψυχολογικού μου. Επεισης κοιτιεμαι όλη μέρα στον καθρέφτη αν αδυνάτησα (χαζές σκέψεις που κάνει το μυαλό και κολλάει), με αποτέλεσμα να σκέφτομαι πως θα πάθω νευρική ανορεξία αλλά έτσι είναι το σκαρί μου στο να είμαι αδύνατη.... Άλλες φορές τρώω τον αγλεορα και άλλες φορές δεν κατεβαίνει μπουκιά... Άσε ο καθένας περνάει τα δικά του απλά πρέπει να απασχολεί το μυαλό σου με κάτι όμορφο κ δημιουργικό για να αποσπά την προσοχή σου από αυτά που έχεις στο μυαλό και σκεφτεσαιQuote:
Originally Posted by pika
Εμένα με πιάνει με εξάψεις ιδρώτα μούδιασμα χέρι και πόδι ανάλογα ζάλη ελάχιστες φορές πόνος σε αυχένα πλάτη .... υπερκινητικότητα στα πόδια και νευρικότητα ....αυτά συνήθως μου περνάει όταν είμαι ξαπλωμένος χωρίς να κάνω τίποτα με άγχος βέβαια είναι δύσκολο
Καλημέρα. Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Γενικά είμαι ανθρωπος που θέλω να απασχολούμε με κάτι. Φέτος είχα ένα δύσκολο πρόγραμμα με δουλειά το πρωί και μεταπτυχιακό απόγευμα. όταν δουλεύω και έχω πρόγραμμα στην ζωή μου είναι όλα καλά. Στις διακοπές με έπιασε και φέτος και πέρσι όταν έιμαι χαλαρή . ξαφνικά αισθάνομαι έντονη κατάπτωση και ναυτία. Αρχίζω και αγχώνομαι οτι κάτι έχω και συνεχίζει αυτό με ταχυπαλμία, μαλακές κενώσεις, τρέμουλο στα πόδια, μια κρυώνω μια ζεσταίνομαι. Συνήθως θελω να με δει γιατρός ή να πάω νοσοκομείο αλλα μετα μιλάω με κάποιον δικό μου και με καθησυχάζει. Προσπαθώ να κοιμηθώ και περνάει. Τις επόμενες μέρες έχω πολύ κακή ψυχολογία κλαίω ολη την ώρα και με το παραμικρό που παρατηρήσω στο σώμα μου σκέφτομαι τα χειρότερα (πχ λιγο αίμα στις μύξες) . Και μετά ξαναρχίζει η ναυτία και ολα τα άλλα. Πέρσι είχε συμβεί το ίδιο και είχα αγχωθεί με μια αιμορροΐδα (πήγα στο γιατρό και με κορόιδευε γιατι είχα αγχωθεί πολύ).Quote:
Originally Posted by george1520
Απλά γενικά με έχει κουράσει πάρα πολύ. Νιώθω οτι το παθαίνω και είμαι βάρος στους φίλους μου και την οικογένεια μου. Νοιώθω οτι δεν περνάει κανείς καλά μαζί μου γιατι τυχαίνει και με πιάνει στις διακοπές και μετά είμαι η χειρότερη παρέα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αν μπορούσα να επιβεβαιώσω οτι όντως είναι κρίση πανικού ώστε να μην αγχώνομαι για τα παθολογικά αίτια και γίνεται χειρότερο νομίζω θα ήταν ένα βήμα. Πείτε μου αντίστοιχες περιπτώσεις. Πως το διαχειρίζεστε εσείς?
Τα περισσότερα από αυτά που περιγράφεις είναι φοβίες.. Σου συμβαίνει κάτι και αρχίζει το μυαλό να σκέφτεται τα χειρότερα και μετά έρχεται ο φόβος (για τον θάνατο). Κι εγώ τότε δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι, μη γίνει κάτι και χαλάσω την παρέα και μετά με απομακρύνουν.. Συνήθως οι άνθρωποι που περνάνε αυτή την φάση, συμπεριφερονται σαν παιδιά.. Τρομάζουν με το παραμικρό, δεν θέλουν να είναι βάρος, νιώθουν ότι δεν τους καταλαβαίνουν, τους ηρεμει μια ομορφη κουβέντα, κλαίνε με το παραμικρό, έχουν ανάγκη από φροντίδα και αγάπη. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι γιατί αντιδράει το παιδί που έχουν μέσα τους και πρέπει να έρθει ο ενήλικας εαυτος τους και να το φροντίσει, να το ηρεμήσει και να το καταλάβει.
Εγω είχα δύσκολα παιδικά χρόνια γιαυτό και κάποια στιγμή το σώμα μου αντιδρασε έτσι. Εσένα πως ήταν;
Στις αρχές ήταν πάρα πολύ δύσκολο, ο φόβος μου έκοβε τα πόδια, ξαπλωνα στο κρεβάτι και έκλαιγα, περίμενα απλά τον θάνατο. Σιγά σιγά με την βοήθεια και της ψυχολόγου κατάλαβα πως το μυαλό τα κάνει όλα και να προσπαθήσω να μη του δίνω τόση σημασία. Κάθε φορά που γινόταν κάτι (πχ χτυπούσα ελαφριά στο πόδι) και άρχιζε το μυαλό μου να σκέφτεται το χειρότερο έβαζα την λογική μου κατω και έλεγα στον εαυτό μου "έχεις ξαναχτυπήσει; Γιατί τότε δεν έπαθες κάτι και γιατι να πάθεις τώρα; Τι θα μπορούσα να κάνω για να μην πονάω τόσο; Σε τι με βοηθάει ο πανικός; Είναι λόγος αυτος να φοβάμαι;".. Γενικά πάντα είχα στο μυαλό μου πως όσο και να τρέχεις δίπλα από τον θάνατο, αν είναι να έρθει θα έρθει. Το χειρότερο για ένα άνθρωπο είναι να μη ζει, όχι να μη πεθάνει. Ο φόβος για τον θάνατο κάποιες φορές σε κάνει να μη ζεις.
Γενικά είχα πολύ καλά παιδικά χρόνια και γενικά δεν θεωρώ οτι μου έχει συμβεί κάτι στη ζωή μου κάτι ακραία άσχημο για να το αιτιολογήσω και αυτό με κάνει να σκέφτομαι οτι είναι κάτι παθολογικό. Θεωρώ οτι έχω φοβία με τις αρρώστιες είτε τις έχει κάποιος κοντινός μου είτε έγω. Το μόνο που θεωρώ οτι μπορεί να με έχει επηρεάσει στην παιδική μου ηλικία είναι το γεγονός ότι η αδερφή μου σε ηλικία 5 χρονών παρουσίασε ένα αυτοάνοσο το οποιο δεν έχει ταυτοποιηθεί ακόμα και γενικά έχει ταλαιπωρήσει την ίδια και τους γονείς μου με γιατρούς νοσοκομεία κλπ.Quote:
Originally Posted by george1520
Σε αυτές τις περιπτώσεις με φοβίες η αντιμετώπιση γίνεται με βοήθεια ψυχολόγου? Δίνονται και φάρμακα(με τρομάζει η ιδέα) ? Η υπάρχουν και περιπτώσεις που μονος σου να το διαχειριστείς?
Καλησπέρα! Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Πόσο συχνά σε πιάνει? Πως το αντιμετωπίζεις? Οταν ξαπλώνεις σου περνάει μόνο του?Quote:
Originally Posted by Thodor68
Πόσο συχνά σε πιάνουν? Φοβάμαι οτι απο εδω και πέρα στην ζωή μου θα έιμαι έτσι συνέχεια και με το παραμικρό (στεναχώρια, πίεση) θα νιώθω άρρωστη και στεναχωριέμαιQuote:
Originally Posted by Ariel96
Τότε ίσως ο λόγος που ασχολησε τόσο πολύ με τις αρρώστιες είναι το γεγονός ότι φοβάσαι μη πάθεις και εσύ όπως η αδελφή σου.. Ή γενικά προσπαθείς να προλάβεις μη πάθεις κάτι. Σε παρακολουθεί κάποιος γιατρός; Ψυχολόγος;Quote:
Originally Posted by pika
Εγώ το ξεπέρασα με ψυχοθεραπεία και πολλη δουλειά με τον εαυτό μου. Φοβάσαι να πάρεις φάρμακα;