φοβάμαι να ξαναδουλέψω...

αν έχετε διαβάσει την ιστορία μου, ίσως ξέρετε ότι κάποια απο τα προβλήματά μου, ξεκίνησαν απο τον επαγγελματικό ΄μου χώρο...
αναγκάστηκα να παραιτηθώ, είμαι δύο χρόνια άνεργη, αφού βέβαια μετά απ\' όλο αυτό το συσωρευμένο άγχος έπαθα κρίσεις πανικού το καλοκαίρι...
βλέπω, δυστυχώς, το χώρο της δουλειάς, τον έχω συνδέσει μάλλον με άσχημες καταστάσεις (άγχος, ταχυπαλμίες, λιποθυμίες, υπέρταση)...
μου παρουσιάζεται τώρα μιά ευκαιρία για δουλειά, μου ακούγεται ενδιαφέρουσα μεν, αλλά ΦΟΒΑΜΑΙ!!!!
αν με πιάσει φοβία;
αν ρεζιλευτώ στους νέους συναδέλφους;
αν αγχωθώ (που θα το πάθω σε νέο περιβάλλον) και πάθω κρίση πανικού πάνω που άρχισα να τις καταπολεμάω;
η σκέψη και μόνο ό,τι κάτι μπορεί να συμβεί απ\' αυτά με κάνει και βρίσκω δικαιολογίες να μην πάω, όμως δεν έχω από την άλλη περιθώρια να κάααααθομαι κι άλλο άπρακτη, δεν έχω μάθει άλλωστε να εξαρτιέμαι οικονομικά από τους άλλους...
ουφ πιά
:(

Τώρα που σου γράφω κάνω διαλειματάκι από την δουλειά.Προσπάθησε να ξεγελάσεις ότι σε κάνει να αγχώνεσαι και να φοβάσαι!Πήγαινε σε αυτή την δουλειά!ʼν δεν σου αρέσει ή δεν σου κάνει κάποιος ,φύγε.Αλλά πρώτα διώξε τις προκαταλείψεις και τις δικαιολογίες από το μυαλό σου και πήγαινε ανοιχτή για όλα τα ενδεχόμενα.Αν όλα πάνε καλά ,ίσως ήρθε το καλό timing για εσένα.Και πίστεψε με κάθε δουλειά δεν είναι το ίδιο.Στην προηγούμενη δουλειά μου ,όταν γύριζα σπίτι είχα μούτρα μέχρι το πάτωμα τρελό στρές και αυπνίες.Τώρα κοιμάμαι σαν πουλάκι και εξασφαλίζω στον εαυτό μου ηρεμία και διπλή αποδοτικότητα!Μπορεί να ήρθε και η δική σου η σειρά!Αλλά αν το αναβάλλεις συνεχώς ,το πουλάκι θα πετάξει και δεν θα μάθεις ποτέ πως θα είχε εξελιχθεί η ιστορία .Οπότε αν είσαι περίεργη,αν μη τι άλλο επιχειρησέ το!!Καλή τύχη!!!

Καλή μου PAnick,αν έχεις και εσύ διαβάσει τις δικές μου δημοσιεύσεις,το ρήμα φοβάμαι κυριεύει τη ζώη μου τον τελευταιο καιρο. Εμένα η καταθλιψη προερχεται απο αλλους λογους βέβαια και όχι απο τον επαγγελματικο μου χωρο το πανεπ. τη συγκεκριμένη περιοδο,που αποφευγω αμφιθεατρο και εξεταστική,οσο τιποτε αλλο. Δε φταιει ομως το πανεπ. και ουτε υπηρξε κατι που να μου εδειξε ότι δεν τα καταφέρνω,ισα ισα,που εχω αρκετα καλους βαθμους,απλα λογω της καταθλιψης και της κουρασης,εχασα την αυτοπεποιθηση μου και δεν ξαναπατησα και συνεχιζω να το κανω για τα μαθηματα που μου μενουν,παρολο,που διαβαζω. Αυτα,δε στα λεω,γιατι εχουμε παρομοιο προβλημα,απλα γιατι πρεπει να αντιμετωπισουμε τους φοβους μας και να μην τους αφηνουμε να κανονιζουν τη ζωη μας.
Ο εργασιακος χωρος-εχω και εγω δουλεψει-ειναι ενας χωρος με πολυ ανταγωνισμο και ο ενας προσπαθει να επιβληθει στον αλλον. Αυτο υπαρχει,ισχυει,αλλά δε σημαινει παντα,οτι γινεται ή οτι δε μπορουμε να το αντιμετωπισουμε. Το υπερβολικο αγχος που σε επιασε στον εργασιακο σου χωρο εψαξες να βρεις αν προερχεται απο ανασφαλειες αλλου ειδους και ξαφνικά σε \"χτυπησαν\" στη δουλεια? Προσπαθησε να δουλεψεις με τον εαυτο σου και να τον δυναμωσεις ωστε να μη σε επηρεάζουν οι εξωτερικοι παραγοντες τοσο πολυ. Φαινεσαι ευαισθητη αλλα παρολο που δε σε ξερω και δε ξερω και τη δουλεια σου,μου δινεις την εντυπωση,οτι θα εισαι καλη στο επαγγελμα σου. Και για να σκεφτεσαι την ευκαιρια που σου παρουσιαστηκε,σημαινει οτι σου αρεσει και η δουλεια και δε το σκεφτεσαι μονο γιατι εισαι ανεργη.
Γιατι προκαταλαμβάνεις τον εαυτο σου,οτι παλι θα σου συμβει μια κριση,μπορει ναι μπορει και οχι. Αν πηγαινεις ομως με τετοια ψυχολογια σιγουρα θα αγχωθεις. Κανε ότι σου εχει πει ο γιατρος σου αν εχεις για να αποφευγεις το αγχος σου και ορμα στην ευκαιρια με θαρρος και δυναμη. Εγω στη θεση σου θα αρπαζα την ευκαιρια απο τα μαλλια και ποιος ξερει μπορει το νεο περιβαλλον,που κανεις δε σε ξερει να ειναι πολυ καλυτερο απο το παλιο και να κάνεις μια νεα αρχη. Και στη μικρη πιθανοτητα να συμβει κατι στραβο,τουλαχιστον θα εχεις προσπαθησει και δε θα καθεσαι απραγη. Μια προσπαθεια ειναι πολυ καλυτερη και να μην ειναι επιτυχημενη απο το να μην κάνεις τιποτε. Σου δινει κουραγιο να συνεχισεις,σε ενεργοποιει.
Ειμαι σιγουρη οτι θα τα καταφερεις!!! Περιμενουμε νεα σου...

Αγαπητή Πάνικ...
Σίγουρα δε θα είναι ότι καλύτερο αυτό που περνάς...και φαντάζομαι οτι θα σε παιδεύει πολύ αυτό το δίλλημα....αν και πιστεύω ότι κάθε ζόρι...κάθε εμπόδιο...μας εκπαιδεύει κατα κάποιο τρόπο...μας εξελίσσει...και τελικά είναι για το καλό μας.(Συγχώρεσε με κι εσύ...και κάθε άλλος που πιθανόν να θυμώνει με αυτήν μου τη θέση).Το πιθανό ψυχολογικό υπόβαθρο αυτής της κατάστασης...σίγουρα θα το έχεις προσεγγίσει είτε μόνη σου είτε και με την βοήθεια κάποιων ειδικών....και κακά τα ψέματα εσύ ξέρεις και νιώθεις πολύ καλύτερα τον εαυτό σου απο οποιονδήποτε άλλον.

Αυτό που ίσως θα ήθελες να δούμε εδώ στο φόρουμ....είναι το τι μέλλει γενέσθαι απο εδώ και πέρα...και σε αυτό θα εστιαστώ εγώ.Σε φαντάζομαι στο κέντρο μιας ζυγαριάς....παλαιού τύπου...με τον οριζόντιο άξονα στα δυο άκρα του οποίου κρέμονται τα δυο δισκάκια.Στο ένα δισκάκι σαν βαρίδια....υπάρχουν οι φόβοι σου γύρω απ το εργασιακό (σχέσεις με συναδέρφους,ανταγωνισμός κτλ).Στο άλλο δισκάκι βρίσκονται οι ανασφάλειες γύρω απ την επιβίωση σου και ότι μπορεί να συνεπάγεται το ενδεχόμενο της ανεργείας.Ανάλογα με το τι βαραίνει περισσότερο μέσα σου...προς τα εκεί θα κλίνει η ζυγαριά σου...άν οι φόβοι σου να βγείς έξω έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα απ τους φόβους επιβίωσης/ανεργείας....τότε η ζυγαριά θα κλίνει προς την πλευρά των πρώτων..και αντίστροφα.Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της ζυγαριάς...θα δείχνει και το που αισθάνεσαι πιο ασφαλής....άρα πιο όμορφα...έτσι αν τα βαρίδια των φόβων εργασίας επικρατήσουν ένα είναι το σίγουρο ότι πιο όμορφα αισθάνεσαι μέσα στο σπίτι παρά έξω...Έτσι το όλο ζητούμενο μπορεί να μοιάζει με πρόβλημα ψυχικής φύσεως αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι μάλλον ζήτημα φυσικής και μάλιστα μηχανικής (αντίρροπες τάσεις,ισοζύγιο δυνάμεων κτλ).

Εννοείται οτι μεταβάλλοντας τα βαρίδια στα δυο δισκάκια...μπορείς να αλλάξεις το ισοζύγιο και να εκτρέψεις την ζυγαριά προς την αντίθετη κατεύθυνση.Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε αλλαγή στην θέωρηση της πραγματικότητας σου (ότι δηλαδή έξω στη δράση είναι πολύ πιο όμορφα απ ότι μέσα στο σπίτι) και τελικά αλλαγή της ζωής σου...Αλήθεια είσαι έτοιμη για κάτι τέτοιο...?

Είμαι καινούργια σε αυτό το φόρουμ αλλα όχι στον πανικό. Χρόνια το παλεύω βοηθόντας μονο τον εαυτό μου.
Εγώ σαν και σένα σταμάτησα την δουλεία μου λόγο πανικού. Εχω μάθει να το παλεύω μόνη μου.
Δεν μέ έχει σκοτώσει μέχρι τώρα. Ακόμα εδώ ειμαι. Ο λόγος που δεν δουλεύω τώρα είναι άλλος ( έχω παιδάκι και την μεγαλώνω εγώ).

Να πάς στην δουλεία. Σου το συνιστώ. Να πάς εκεί με το κεφάλι ψηλά και θα δείς οτι και πανικό να πάθεις, θα ειναι μια δυο, τρείς..και μετά θα το ξεπεράσεις.

Ολοι εμεις που το παλέυουμε πρέπει να μάθουμε να αλλάζουμε σκέψη. Δυστυχώς το προκαλούμε μόνη μας και αυτό μας τρομάζει πιο πολύ.

Δεν μπορούμε όλη μας την ζωή να κρυβόμαστε για να μην πάθουμε πανικό.
Δεν ειμαστε μόνη. Ξέρεις ποσα άτομα γνώρισα που υποφέρουν το ίδιο? Ξερεις ποσοι το παθαίνουν και δεν το λένε?
Το ξέρω πως όταν εισαί ΕΣΥ δεν σε νοιάζει τόσο για τους άλλους γιατι νιώθεις μόνη. Ετσι και γω.

Σε αγχώνει το γεγονός οτι θα εξαρτάσαι οικονομικά απο τους άλλους. Ολο αυτό γίνετε μια μπάλα και σε παίρνει.

Απο το σπίτι σου βγαίνεις? Παθαίνεις πανικό άλλες ώρες?

Ειναι φυσιολογικό να νιώθουμε τράκ όταν πάμε σε καινούργιο περιβάλλον αλλα ειναι στο χέρι μας αν θα το αφήσουμε να μας φάει.

Να πάς με το χαμόγελο. Θα ξεχαστείς.

Να σου πώ και κάτι άλλο. Ευτυχώς υπάρχουν ανθρωποι. Αν πεις σε κάποιον \'\'δεν νιώθω πολύ καλά, πρέπει να καθίσω\'\' Δεν ειναι κακό. Δεν θα γελάσει κανείς μαζί σου. Δεν ειναι ανάγκη να πεις οτι νιώθεις τετοιο φόβο και κλειστοφοβία που δεν ξέρεις τι να κάνεις. Δεν θα πάθεις τιποτα και οταν περάσει θα το δείς οτι θα εισαι πιο δυνατή και δεν θα το παθαίνεις τοσο συχνά.

Καλή τύχη και μην αφήσεις να σε πάρει γιατι θα νιώθεις χειρότερα.

Ελπίζω να ξανα έρθεις με καλά νεα.

και αν μετά από ένα μικρό διάστημα θα είσαι καλύτερα, θα πεις γιατί δεν εκμεταλλεύτηκα αυτήν την ευκαιρία. Τις ευκαιρίες που μας δίνει η ζωή πρέπει να τις αρπάζουμε, στις προκλήσεις να λέμε \"ναι\" και να έχουμε ανταποκριτικότητα. Είναι προτιμότερο να μπεις να χορέψεις και αν δεν σου αρέσει χορός την κάνεις με ελαφριά πηδηματάκια. Τουλάχιστον θα πεις ότι προσπάθησες και δεν θα έχεις λόγο να πιστεύεις ότι η ζωή στα έφερε στραβά.
Μην νομίζεις και εγώ έχω φοβίες που σχετίζονται με χαμηλή αυτοπεποίθηση, παρά το γεγονός ότι όλοι μου λένε ότι είμαι εξαιρετική στη δουλειά μου και ότι θα έχω μέλλον. Έλα όμως που κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι είμαι πράγματι καλή, εφόσον εγώ δεν πιστεύω ή δεν θέλω να πιστεύω στον εαυτό μου. Συζήτησα με ορισμένα μέλη το άγχος μου για ένα κρίσιμο επαγγελματικό ταξίδι που μου βγήκε στο εξωτερικό, μόνο η ιδέα ότι θα πρέπει να μιλήσω μπροστά σε τόσο κόσμο με κάνει να θέλω να λιποθυμίσω. Φοβάμαι, θολώνω, μου βγαίνουν όλα τα ψυχοσωματικά. Σκέφτηκα και εγώ να αλλάξω χώρο μπας και γλιτώσω από αυτές τις υποχρεώσεις, σκέφτηκα ακόμη να πάρω μια μακρά αναρρωτική να ηρεμήσω γιατί δεν μπορώ να δουλεύω πια υπό αυτές τις συνθήκες. Συν τοις άλλοις φοβάμαι και το αεροπλάνο.
Πέρα από όλα αυτά όμως δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα, απλά αναβάλλουμε επ΄αόριστον το αναπόφευκτο. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω αυτό το ταξίδι και αν τα σκατώσω (sorry), δεν θα πρέπει να τα βάλω με την κακή μου τύχη, αλλά οφείλω να ψάξω τα αίτια της αποτυχίας προκειμένου να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Και αν δεν αποτύχω; Θα έχω νικήσει έναν φόβο που κουβαλάω χρόνια τώρα.

Σου στέλνω επίσης ένα U2U για να σε ρωτήσω κάποια πράγματα

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

Panick όπως είχαμε συμφωνήσει σε άλλο τόπικ όταν τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού είναι έντονα δεν μπορεί κάποιος να εργαστεί ή να σπουδάσει.Τον πρώτο καιρό που είχα αρρωστήσει,αφού πήγα σε γιατρό και πήρα φάρμακα(Ladose),αφού πέρασε ενάμισυ περίπου μήνας και είδα σημαντική βελτίωση χωρίς όμως να γίνω τελείως καλά,η μητέρα μου με πίεσε να πάω να δουλέψω στο μαγαζί που είχαμε τότε θεωρώντας ότι μπορώ να το κάνω αυτό βγάζοντας και τα κόμπλεξ της(\"τεμπελιάζεις σαν τον πατέρα σου\")ενώ παράλληλα με προέτρεψε να μην ξαναπάω σε αυτό τον γιατρό λέγοντας ότι δεν μου χρειάζεται πια(!??).Αν και δεν ένοιωθα έτοιμος να πάω να δουλέψω γιατί δεν είχα γίνει ολοκληρωτικά καλά αναγκάστηκα να πάω να δουλέψω σε αυτό το μαγαζί από την πίεση που μου άσκησε.Το αποτέλεσμα ποιο ήταν?Ενώ στην αρχή όλα πήγαιναν καλά,λίγες μέρες αργότερα άρχισαν να αυξάνονται οι κρίσεις πανικού πρώτα μέσα στο λεωφορείο με το οποίο πήγαινα στη δουλειά όσο περνούσε ο καιρός ολοένα και περισσότερο σε σημείο να κατεβαίνω από το λεωφορείο και να κάνω την υπόλοιπη διαδρομή με τα πόδια,και μετά και στο μαγαζί που δούλευα.Το αποκορύφωμα ήταν ότι άρχισαν να με πιάνουν ξανά κρίσεις πανικού σε μέρη που είχαν πάψει να με πιάνουν(καφετέριες κα) και η κατάσταση της υγείας μου χειροτέρεψε και γύρισε στο αρχικό της στάδιο και φυσικά δεν ξαναπήγα ποτέ να δουλέψω στο μαγαζί αυτό.

Αν πρόσεξες τα μέλη που σε προτρέπουν να πας να εργαστείς με κρίσεις πανικού είναι είτε άτομα που δεν δουλεύουν(οπότε σε συμβουλεύουν εκ του ασφαλούς γιατί εσύ θα τραβήξεις το λούκι)είτε είναι άτομα που δουλεύουν με κρίσεις πανικού αλλά τα ίδια λένε πόσο υποφέρουν από αυτή την κατάσταση χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτή η κατάσταση είναι που τους κρατάει άρρωστους για χρόνια γιατί συνεχώς τους φθείρει και δεν τους αφήνει να γίνουν καλά.Έχω διαβάσει φριχτές περιγραφές εδώ μέσα από άτομα που δούλευαν με κρίσεις πανικού.Χέρια να τρέμουν,να φοριούνται περούκες να μην μπορούν οι άλλοι να δουν την τραγική κατάσταση που βρίσκονται...Αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να δουλέψει έτσι και μάλιστα ότι θα τον βοηθήσει και να γίνει καλά ας το κάνει.Πολλοί γιατροί προτρέπουν τους ασθενείς τους να εργαστούν με κρίσεις πανικού αλλά το έχουμε πει πολλές φορές εδώ πέρα ότι αυτό το λένε γιατί δεν έχουν καμία καλύτερη θεωρία στην επιστήμη τους που έχει μείνει τόσο πίσω.Πάντως λίγοι γιατροί λειτουργούν σωστά σε αυτό το θέμα(και στην περίπτωσή μου)και προτρέπουν τους ασθενείς τους να μην εργαστούν όσο η αρρώστεία τους βρίσκεται σε έξαρση.Το μυστικό στην όλη υπόθεση είναι να αντιμετωπιστεί η ασθένεια αυτή σωστά στα πρώτα της στάδια που ακόμα εσύ είσαι.Αν δεν γίνει αυτό τότε η αρρώστεια ριζώνει,χρονίζει,παίρνει κι άλλες μορφές και αντιμετωπίζεται πιο δύσκολα όπως γίνεται με όλες τις ασθένειες που διαρκούν πολύ.

Θα κάνω μία παρομοίωση της κατάστασης σου όπως έκανε και ο LOGOPSYHOS.Σκέψου έναν ποδοσφαιριστή με σπασμένο πόδι που θέλει να παίξει σε ένα κρίσιμο παιχνίδι που διεξάγεται σύντομα για να δείξει και την αξία του.Είναι σε δίλημμα να παίξει ή να μην παίξει?Πονάει ακόμα και στις προπονήσεις,με το ζόρι τις βγάζει.Ρωτάει και τους συμπαίκτες του και του λένε οι περισσότεροι παίξε.Έρχεται η ώρα του αγώνα και εγώ σου λέω ότι παίζει.Τί μπορεί να συμβεί?Υπάρχει μία περίπτωση να παίξει σε ολόκληρο τον αγώνα και να μην έχει πρόβλημα.Υπάρχει όμως και η περίπτωση όχι μόνο να μη αντέξει σε όλο τον αγώνα και να γίνει αλλαγή από τα πρώτα λεπτά.Υπάρχει επίσης και η περίπτωση μέσα στον αγώνα που είναι κρίσιμος να τραυματιστεί ακόμα χειρότερα και να χάσει πολλούς άλλους αγώνες ακόμα και ολόκληρη την καριέρα του(όπως έχει συμβεί και στην αληθινή ιστορία του ποδοσφαίρου).Το πιο από τα τρία ενδεχόμενα συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες σε αφήνω να το σκεφτείς από μόνη σου.Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι στο παράδειγμα που ανέφερα καλύτερα ο \"παίχτης\" να χάσει ένα ή λίγα παιχνίδια και να δώσει την ευκαιρία στον ευατό του να αποθεραπευτεί πλήρως ώστε να επιστρέψει υγιής,δυνατός και δριμύτερος δίχως να \'χει να φοβάται τίποτα.Ευκαιρίες και κρίσιμα παιχνίδια θα του δοθούν πολλές φορές στο μέλλον.Αξίζει να θυσιάσει ένα ή λίγα για να έχει τα πολλά από τα να έχει τίποτα ύστερα.Ισχύει εδώ αυτό που λέμε \"μη χείρον βέλτιστον\".

Όπως στο παράδειγμα αυτό,έτσι και στο δίλημμα της εργασίας που σε απασχολεί ισχύει το ίδιο πράγμα κατά τη γνώμη μου.Ευκαιρίες και δουλειές θα βρεις πολλές μπροστά σου.Ευκαιρίες για να αποθεραπευτείς άμεσα αν δεν γίνει σε αυτή τη κρίσιμη φάση που βρίσκεσαι δεν ξέρω αν θα βρεις.Γιαυτό αντίθετα με όλους τους άλλους σε προτρέπω να μην εργαστείς ακόμα όσο ταλαιπωρείσαι απότις κρίσεις πανικού αλλά όταν αποθεραπευτείς.ʼκουσες και τις δύο απόψεις,διαλέγεις και παίρνεις...Πάντως η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και χωρίς αυτό δεν γίνεται τίποτα,δεν φτάνει όμως να το λέμε σαν παπαγαλάκια αλλά να το εφαρμόζουμε και να τη διαφυλάσσουμε όσο μπορούμε.

Αν πρόσεξες τα μέλη που σε προτρέπουν να πας να εργαστείς με κρίσεις πανικού είναι είτε άτομα που δεν δουλεύουν(οπότε σε συμβουλεύουν εκ του ασφαλούς γιατί εσύ θα τραβήξεις το λούκι)

Εγώ είμαι ένας απο τα μέλη που σου πρότεινα να πας να εργαστείς. Οχι γιατι δεν με νοιάζει αν τραβήξεις το λούκι. Θα είναι παρα πολύ δύσκολο στην αρχή. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι μπορείς να το ξεπεράσεις. Θέμα προσπάθειας είναι.

Τον καιρό που σταμάτησα να δουλεύω εξαιτίας των κρίσεων ήταν απαίσια. Περάσαν 10 χρόνια απο τότε. Το παλεύω κάθε μέρα. Αμα όμως μου τύχει μια δουλεία θα δοκιμάσω, συμβουλη μου είναι να μην τα παρατήσεις χωρίς να προσπαθήσεις γιατι ποτέ δεν θα είσαι έτοιμη απο μόνη σου. Παντα θα σε κυνηγάει. Αμα προσπαθείς όμως ίσως να μην αποτύχεις...παντα να ελπίζεις.

αφού σας ευχαριστήσω όλους που απαντήσατε, φυσικά δεν θα το κλείσουμε εδώ το θέμα γιατί πιθανά να ενδιαφέρει κι άλλους, θα πω ότι :

ευτυχώς έχω ακόμα περιθώριο μέχρι το τέλος του χρόνου να απαντήσω θετικά ή αρνητικά αν θα δεχτώ τη δουλειά, ελπίζω να έχω βρει κάποιες ισορροπίες (στο μυαλό μου περισσότερο) μέχρι τότε...
για μένα είναι επιτακτική η ανάγκη να δουλέψω, όχι μόνο γιατί θα με βοηθήσει να βγω απο το καταφύγιο-σπίτι, όχι μόνο γιατί τα οικονομικά μου έχουν μαραζώσει και στηρίζομαι σε άλλους (πράγμα που δεν το έκανα ποτέ) , αλλά κυρίως γιατί ΞΕΡΩ πως δεν θα έχω και πολλές ευκαιρίες, όπως κάποιοι μου είπατε για άλλες δουλειές, ήταν κι αυτός ένας λόγος που επιβάρυνε την κατάστασή μου και με οδήγησε στις κρίσεις πανικού....
ο κοινωνικός ρατσισμός της ηλικίας που σου κλείνει τις πόρτες κατάμουτρα σε κάνει να νοιώθεις άχρηστος, αδύναμος... αλλά αυτό είναι άλλο θέμα :)

λοιπόν, θα πω ναι (αν δεν το μετανοιώσουν εν τω μεταξύ.... ) κι ό,τι ήθελε προκύψει, κι όπως λέγαμε κάποτε, αν δεν μου αρέσει... ντύνομαι και φεύγω :D

Ένα πλεονέκτημα της δουλειάς είναι ότι σου επιτρέπει να κατευθύνεις τις σκέψεις σου προς μια δημιουργική κατεύθυνση, ενώ όταν απομονώνεσαι σκέφτεσαι όλη τη μέρα την κατάστασή σου, εγκλωβίζεσαι στο γιατί σε μένα και διαιωνίζεται έτσι ο φαύλος κύκλος του πανικού. Όταν όμως, έχεις να επιλύσεις προβλήματα και να παράγεις ιδέες, αναπόφευκτα το μυαλό ασχολείται με αυτά τα θέματα, δεδομένου ότι η προσοχή είναι στραμμένη στη απόδοση. Το πρόβλημα αρχίζει όταν ο φόρτος εργασίας ή το εργασιακό περιβάλλον σου δημιουργεί τέτοια προβλήματα, ώστε να μην μπορείς να ανταπεξέλθεις. Τότε είναι αυτονόητο ότι είτε θα παραιτηθείς και θα ξεκουραστείς για ένα διάστημα, είτε θα αναζητήσεις νέο εργασιακό περιβάλλον που θα σου πηγαίνει. Θα συμφωνήσω όμως, ότι στις περιπτώσεις των ατόμων με πανικό, δεν χρειάζονται εντάσεις, πολλές ευθύνες και συγκρούσεις στην εργασία, μιας και χειροτερεύουν την κατάσταση.
Τώρα που θα βρούμε τον ιδανικό χώρο εργασίας, αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία

Ax Panick!

δέκα γύρους εκανα γυρω γυρω απο το τετράγωνο μεχρι να κταφέρω να μπω μέσα στο γραφείο. Μέχρι να πάτρω κουράγιο, να σταματήσει το τρέμουλο, η αγωνία. Πήγαινα γιατί αν δεν δουλευα δεν θα ειχα και χρηματα για να ζησω! Ποσο είχα ευχηθεί εκεινο τον καιρό να ήμουν τουλάχιστον πλούσια (και ας ημουν αρρωστη) αρκεί να μην πηγαινα στη δουλειά.

Με βοήθησε πολυ η μέθοδος mind control για να απαλύνω αυτό το πρόβλημα και να δουλέψω. Ειναι πολυ απλή μέθοδος. Απλά οραματίζεσαι την εισοδό σου στο γραφείο. Εβλεπα τους συναδέλφους να σηκώνονται να με υποδέχονται, άλλοι να με χειροκροτούν, άλλοι να με σηκώνουν ψηλά στα χέρια (αυτη η μέθοδος θέλει να παρουσιάζεις τα πράγματα πολυ ακραία) .. Αυτό που εχει σημασια σε αυτη την άσκηση ειναι να νιώθεις εσυ ευτυχής, να νιώθεις να σε πλημμυρίζουν τα συναισθηματα της πληρωσης, της ευτυχίας ωστε να καταλάβει ο εγκέφαλος τι συναισθηματα θελεις να προκαλέσεις.

Σου ορκίζομαι ότι το τρυκ πιάνει.
Να το κάνεις κάθε βράδυ για την επόμενη μέρα.. και αν στην διάρκεια της μερας νιώσεις κάπως, πηγαινε στη τουαλέτα , κλείσε για λίγο τα μάτια και δημιουργησε την εικόνα και τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ πάλι.

πήγα, την είδα και την απέρριψα.... ΤΟ ΑΓΧΟΣ σε όλο του το μεγαλείο... δεν θα μπορούσα να αντέξω, ούτε να αντεπεξέλθω, και θεώρησα καλύτερο να μη τιμωρήσω τον εαυτό μου ούτε να γελάσω αυτούς που θα με προσλάμβαναν... είμαι άτυχη τι να κάνουμε
πάμε γι άλλα :)

Σημασία έχει οτι ΠΗΓΕΣ!!! Μπράβο σου!

Αφού δεν ένιωσες έτοιμη καλά έκανες.
Όταν νιώσεις έτοιμη μπες στον αγώνα και άρχισε το ψάξιμο.
panick μου να ξέρεις ότι μπορείς να δουλέψεις ακόμα κι αν έχεις κρίσεις πανικού.
Εγώ όταν έπιασα δουλειά έτρεμα, αλλά περίεργο, την ώρα της δουλειάς μόνο μια φορά σχεδόν με έπιασε κρίση. Μάλλον δε με έπιαναν επειδή ήμουν απασχολημένη. Με έπιαναν κρίσεις το πρωί που ξυπνούσα. Και γεγονός ήταν ότι στην αρχή είχαν αυξηθεί.
Αλλά με τον καιρό είδα ότι τα καταφέρνω και αυτό βοήθησε θεραπευτικά! Η αυτοπεποίθησή μου είχε φτάσει στα ύψη! Και σιγά σιγά οι κρίσεις εξαφανίστηκαν, μέχρι και σήμερα.

Όποτε νιώσεις έτοιμη να το τολμήσεις! Όλα είναι μια ιδέα...

φίλοι μου (και το εννοώ),
δουλεύω από τη Δευτέρα!!!!!
Η δουλειά είναι πολύ χαλαρή, το περιβάλλον άνετο, και η συνάδελφος που μοιραζόμαστε το γραφείο πολύ φιλική. Εννοείται ότι τις δύο πρώτες μέρες, ειδικά την πρώτη, είχα ΤΡΟΜΕΡΟ άγχος και φόβο. Επειδή ακόμα είμαι σε θεραπεία για τις κρίσεις πανικού (με 1,5 lexotanil και 2 ladose) φοβήθηκα μήπως χειροτερέψει η κατάσταση. Ευτυχώς μέχρι τώρα όλα έχουν πάει καλά, ενημέρωσα τη συνάδελφο για το πρόβλημα που αντιμετωπίζω, τουλάχιστον να ξέρει τι είναι αν, ο μη γένοιτο, με πιάσει κρίση. Φυσικά κάθε πρωϊ έχω το σχετικό άγχος, με πιάνουν και κάτι ταχυπαλμίες στη διάρκεια της μέρας, αλλά προσπαθώ να τα προσπερνάω και να συνεχίζω. Την άλλη βδομάδα που έχω συνεδρία με την ψυχίατρό μου θα ζητήσω και πρακτικές συμβουλές (αστειεύομαι). Ευτυχώς σκέφτομαι θετικά, και προσπαθώ να βάλω στο πίσω μέρος του μυαλού μου τις κακές εμπειρίες και καταστάσεις...
ο πανικός ξεπερνιέται τελικά, το άγχος χμ,,,, μάλλον όχι, αν το \'χεις μέσα σου θα το κουβαλάς μιά ζωή, κι αφού το έχουμε , ας το χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά!!!
:)