Originally Posted by
AliceK
Καλησπέρα σε ολους. Συγνώμη για το μεγάλο post όμως θα ήθελα την αποψη σας καθώς το μυαλο μου τα εχει χάσει. Το προηγούμενο έτος βρισκομουν στο εξωτερικο για δουλεια. 1 μηνα πριν το lockdown λοιπον, στην παρέα μου ήρθε και ενας Έλληνας. Μη τα πολυλογώ, οταν ξεκίνησε η καραντινα αποφασισαμε πολλα ατομα να μεινουμε στο ιδιο σπιτι και να την περασουμε μαζι, με το ενα η με το αλλο ομως καταλήξαμε να μείνουμε οι 2 μας καθως οι υπόλοιποι αργά η γρήγορα γύρισαν πισω στις χωρες τους. Η ελξη μεταξυ μας ηταν αμοιβαία και έτσι με τον καιρο από φιλοι γιναμε ζευγάρι οπου και καναμε τα παντα μαζι. Κοινο σπιτι, κοινες παρεες κοινά ολα. Δεθηκαμε απιστευτα πολυ ομως εκεινος ηταν ξεκαθαρος μαζι μου απο την αρχη πως οταν γυρισουμε ελλαδα (μένουμε σε διαφορετικες πολεις) το μεταξυ μας δε μπορει να συνεχιστει ως σχεση. Είχα συμφωνήσει και εγώ. Μετά απο πολλες λοιπον στιγμες, ερωτες, λογια, τραγουδια εμπειριες ταξιδια κτλ επιστρέψαμε Ελλάδα. 2 βδομάδες μετά πήγα να τον βρω. Έμεινα σε εκεινον, μου γνωρισε γονείς φιλους κτλ, όμως μου ξεκαθάρισε για ακομα μια φορά οτι δε θελει να τα φτιάξουμε. Εγώ στα πατώματα. Δε μπορουσα να πιστεψω πως ολο αυτό τελειωσε. Εκεινος κάθετος στην αποψη του, περασαμε ομορφα, σε αγαπαω σε θελω αλλα δε μπορω να δεσμευτω. Εκεί λοιπον το πηρα αποφαση και ειπα στον εαυτο μου ξεκολλα, περασατε κατι ομορφο καιρος να ασχοληθεις με τον εαυτο σου και ετσι εγινα απομακρη. Μαλλον δεν το περιμενε, αφου ήρθε ξαφνικα μετα απο 2 βδομαδες στην πολη μου για να με δει (μενουμε 6 ωρες μακρια) και να μου πει ποσο του λειπω, ποσο με σκεφτεται τα βραδια ποσο ομορφο ηταν αυτο που ειχαμε κτλ...Όλο το βράδυ μου μιλούσε για το ποσο ομορφα περάσαμε μαζι στην Γαλλία και το επόμενο πρωί έφυγε με δάκρυα στα μάτια γράφοντας μου καρτες και λέγοντας μου απειρα ερωτόλογα. ΠΑΝΤΑ ομως πιστος στην αρχικη του αποψη, να μη θελει δέσμευση γιατι "ζορίζεται". Έμεινε καποιες μερες σε εμενα και μετά όπως σας είπα εφυγε, προσκαλώντας με να πάω να τον δω την επόμενη φορά εγω, τάζοντας μου διακοπές κτλ. Μετά απο σκέψεις και κλάματα, εφόσον κατάλαβα πως δεν με θέλει όπως εγώ αποφάσισα για αλλη μια φορά να απομακρυνθώ. Βέβαια εκεινος συνεχίζει να με παίρνει μια στο τόσο τηλέφωνο, να μου στελνει μνματα κτλ περιμένοντας ότι θα πάω να τον δω. Από Σεπτέμβρη λοιπόν υπάρχει μια περίπτωση να είμαστε στην ιδια πολη λόγω δουλειάς (μένει στην πρωτεύουσα). Για αυτό περιμενει ότι θα τον συναντήσω. Με εχει ηδη καλέσει να μεινω σπιτι του οταν παω για συνέντευξη. Εγώ αυτους τους μηνες που εχω γυρίσει ειμαι ψυχολογικα χαλια. Τον σκεφτομαι και κλαιω καθε μερα. Μου λείπει η ζωη μου έξω. Τα έχω βρει σκουρα εδω με δουλεια. Γενικά μαζί με όλα, ένα ψυχοπλάκωμα. Αυτό το σε θελω σαγαπω αλλα δε μπορω να ειμαι μαζι σου με στοιχειώνει. Εγώ εχω μαθει πως όταν θελεις κατι το προσπαθεις και ολα γινονται. Τι θα ήταν λοιπον καλύτερο να κάνω; να κόψω κάθε επαφη; Δε ξέρω τι με πληγώνει πιο πολύ. Να τον έχω περιστασιακά ή καθολου...
