Χωρις τιτλο.............

Ειμαι πολυ χαλια ειναι η αλήθεια. Εχω φτασει 27 <<αισιως>> χρονων και ειμαι κλεισμενος ολη μερα σπιτι μου, με εξαιρεση τις ωρες που πηγαινω στο κεντρο ανοιχτης - ομαδικης ψυχοθεραπειας. Δεν βλέπω βοηθεια εκει. Ισως επειδη δεν εχω τη δυναμη να πω για μενα οπως κανουν οι αλλοι. Να μιλησω για τον εαυτο μου. Ντρεπομαι/φοβαμαι και αυτο με εμποδιζει. Συνηθως ακουω τους αλλους να μιλαν και μιλαω και γω πανω σε αυτα που λενε-οχι για μενα. Πολυ σπανια κανω το τελευταιο.

Το Μαιο που ερχεται ληγει και η αναβολη μου του στρατου και θα πρεπει να παω ή να παρω οριστικα απαλλαγη. Να πω την αληθεια εκτος και αν γινει κανενα θαυμα βεβαια δεν με βλεπω να υπηρετω... Το θεμα ειναι ομως τι θα λεω στους συγγενεις/γνωστους που ολο ρωτανε ποτε παω φανταρος και τους εχω πει το Μαιο... Το Μαιο ομως ΤΙ ΘΑ ΛΕΩ??? Ενας πρωτος εξαδερφος μου ειναι επαγγελματιας στρατιωτικος και δεν μπορω να πω ψεμματα οτι πηγα θα το μαθει... Και απο αυτον ολο το σοι μας... Απο την αλλη ντρεπομαι να πω πηρα Ι5 ψυχολογικο. Αν ηταν παθολογικο δεν θα ντρεπομουν αλλα ψυχολογικο ντρεπομαι. Θα με βλεπουν "περιεργα"... Με εχει ριξει ολο αυτο... Και ο καιρος πλησιαζει μερα με τη μερα και γινεται θηλια να με "πνιξει"...

Γενικοτερα βλεπω τον καιρο να περναει και σκεφτομαι τι εχουν κανει αλλοι στην ηλικια μου. Συγγενεις και φιλοι. Εγω ειμαι 27 ανεργος με το πτυχιο κορνιζα στο κρεβατι μου και δεν εχω το θαρρος να παω να μαθω οδηγηση, να κανω φιλους, να βγουμε εξω να διασκεδασουμε κτλ κτλ, ποσο μαλλον να δουλεψω ή να συνεχισω τις σπουδες μου. Η αληθεια ειναι οτι θα ηθελα να συνεχισω τις σπουδες μου αλλα απο την αλλη λεω στον εαυτο μου. "που πας ξηπολητος σταγκάθια???" Θελω να πω εδω φοβαμαι που βγαινω απο το σπιτι μου, δεν μπορω τα απλα πραγματα να κανω...
Ποσο μαλλον τα πιο "συνθετα"...

Ζηλευω καποια ξαδερφια μου που εχουν πετυχει πολυ περισσοτερα απο μενα... Και τους μισω παραλληλα... Προσπαθω να πεισμωσω να πω "γιατι αυτοι και οχι εσυ" αλλα δεν εχω δυναμεις ειμαι πεσμενος...

Ζηλευω τον 13χρονο που αυτοκτονησε προσφατα πεφτοντας απο τον 7ο στο κενο... Εγω δεν μπορω να το κανω αυτο... Δεν εχω τα @@ το ομολογω. Πρεπει να ζω και να υποφερω...

Νιωθω τελειως ανικανος για τα παντα. Ετσι αισθανομαι και δεν μπορω να το αλλαξω αυτο. Σκεφτομαι οτι απο μικρος ημουν "μαζεμενος και δειλος" τωρα θα αλλαξω??? Οπου τα μικρομαθαινε δεν τα γερονταφηνε που λεει και η παροιμια... Δεν περιμενω να θεραπευτω ποτε, η περιπτωση μου ειναι βαρια. Θεωρω οτι ειμαι απο τις χειροτερες περιπτωσεις. Μετραω ηδη 10 χρονια και βαλε... Τι μπορει να αλλαξει στο μελλον???

Ματι είναι αυτά που λές; Δεν καταλαβαίνεις ότι είναι συμπτώματα της καταθλιψης; Και εγώ κάποτε έκανα τέτοιες σκέψεις.Το ξέρεις ότι υπηρέτησε κανονικά και βγήκε Ι1 ένα παιδί με σχιζοφρένεια; Έπινε τα φάρμακά του και το έβαλε στοίχημα΄Μπορείς να υπηρετήσεις και να βγείς Ι4 να μην κρατησεις όπλο, να μην κάνεις σκοπιές.Αυτό έκανε ένας ανηψιός μου και σε ένα μήνα απολύεται.Εάν πάλι δεν μπορείς, δεν θα σκεφτεσαι τι θα πεί ο κάθένας.Και εγώ δεν αισθάνομαι καλά μου πήρε χρόνια να παραδεχτώ ότι έχω πάθει κατάθλιψη.Εγώ έχω περάσει πολλά βάσανα δεν φαντάζεται κανείς τι έχω τραβήξει.Πάγαινα δύο χρόνια σε ψυχίατρο σε δημόσιο νοσοκομείο απλά κατάλαβα ότι έχασα χρόνο απο την θεραπεία μου.Την Τρίτη επισκεύθηκα ένα καλό γιατρό,γιατί αν δεν βάλεις το χέρι στην τσέπη δεν γίνεται τίποτε.Μου πρόσθεσε και effexol και traxtene συν τα ladose που έπινα.Η προηγούμενη ψυχίατρος μου έγραφε stilnox τα ποια συνήθισα και δεν με έπιαναν.Μου είπε ότι πρέπει να τα κόψω θα κουραστώ τον πρώτο καιρό αλλά θα τα καταφέρω να κοιμηθώ.Πάνω απο 1-2 ώρες δεν κοιμάμαι αλλά αισθάνομαι πιο ήρεμη.Ισως μου προσθέσει και άλλο ενα effexol θα κάνω οτι μου πεί, έχω εθιστεί απο τα stilnox και χρειάζομαι πιο αποτελεσματική θεραπεία.Πρέπει να γίνω καλά το οφείλω και στα παιδιά μου και στον εαυτό μου γιατί εξ αιτίας αλλων έφτασα σε αυτη την κατάσταση.Πρέπει μόνοι μας να παλέψουμε και εγω ήλπιζα κάποιος να με καταλάβει αλλά αυτά δεν γίνονται.Πάλεψέ το πάρε και μια αλλη γνώμη απο άλλο γιατρό.

καλυτερα να τον αποφυγεις τον στρατο,και αν υπαρχει αυτη η δυνατοτητα χρησιμοποιησε την.το μεγαλυτερο λαθος ειναι να λεμε,εγω 10 χρονια ετσι ειμουν αρα δεν θα αλλαξω ποτε.Μεγαλο λαθος.εχεις δει κατι γεροντακια να απλωνουν τα βρακια τους;εγω εχω δει.δεν το περιμεναν ποτε αλλα ηρθε και αυτη η ωρα ;) .Γραφεις πως νοιωθεις ανικανος για τα παντα.ετσι αισθανεσαι και δεν μπορεις να το αλλαξεις.οσο θα αισθανεσαι ετσι δεν θα καταφερεις να το αλλαξεις ποτε.αλλα θα σου δωσω ενα παραδειγμα.2 ανθρωποι βλεπουν μπροστα τους μια λακουβα.και οι δυο βλεπουν την ιδια λακουβα.ο ενας την βλεπει σαν προκληση και την πηδαει,ο αλλος στεκεται και την βλεπει και δεν τολμαει να κανει το επομενο βημα.καποια στιγμη πρεπει να αποφασισεις να αισθανεσαι διαφορετικα.να παρεις θαρρος να κανεις και εσυ το αλμα σου.απο σενα εξαρταται.ηδη καταφερες να τελειωσεις μια σχολη.αυτο σημαινει πως εχεις ικανοτητες.γραψου σε ενα τμημα ζωγραφικης,βαλε μπρος στη ζωη σου.εσυ πρεπει να γυρισεις την μιζα.μπορεις,πιστεψε το ....

Winston μου...
Νιώθω τον πόνο σου, την απελπισία σου, την απόγνωσή σου...

Θα σου πω δυο λόγια κι εγώ ως παθούσα, αν θες άκουσέ με, αν θες πάλι όχι...

ΞΕΡΩ την αγοραφοβία, τις κρίσεις πανικού, τα έχω νιώσει στο ΠΕΤΣΙ ΜΟΥ όλα αυτά χρόνια τώρα...

Είχα φτάσει σε σημείο να είμαι στο φανάρι και να παθαίνω κρίση πανικού για να περάσω το δρόμο. Πάθαινα πανικό τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. Έζησα την κόλαση. Σκεφτόμουν την αυτοκτονία συνέχεια.

Άρχισα βήματα, μικρά στην αρχή, μεγαλύτερα στη συνέχεια. Μα τώρα, με την ψυχοθεραπεία, νιώθω ότι κάνω τα πιο σταθερά και ώριμα βήματά μου.

Έτσι κι εσύ, κάνεις βήματα. Κι έχεις κάνει ΤΟΣΑ μέχρι τώρα! Και έχεις ακόμα να κάνεις κι άλλα και θα τα κάνεις, παρόλο που τώρα δεν το πιστεύεις.
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για ότι νιώθεις, για ότι παθαίνεις. Οι κρίσεις δεν ήρθαν έτσι τυχαία. Ήρθαν γιατί ΥΠΕΦΕΡΕΣ και ΠΡΙΝ, όσο κι αν δεν το ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ. Ήρθαν γιατί καταπιεζόσουν. ΔΕ ΦΤΑΙΣ εσύ γι\'αυτό.

Ίσως είχες μια ελπίδα μέσα σου. Ότι μέχρι το Μάιο θα τα είχες ξεπεράσει ΟΛΑ. Ότι θα ήσουν πιο έτοιμος, πιο σίγουρος, πιο ετοιμοπόλεμος. Και απελπίζεσαι, αγχώνεσαι γιατί νιώθεις πως δεν είναι όπως θα ήθελες.

Κι όμως...αν το στρατιωτικό είναι μια ευκαιρία να κάνεις ένα ακόμα βήμα; Μήπως είναι η ευκαιρία που σου στέλνει το σύμπαν για να κάνεις ένα βήμα πιο μπροστά;

ΜΗΝ το βλέπεις σαν κάτι που πρέπει να αποδείξεις στους άλλους. ΦΤΑΝΕΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Αρκετά έπρεπε να κάνεις ΓΙΑ τους ΑΛΛΟΥΣ, να δείχνεις για τους άλλους, να αποδεικνύεις στους άλλους. ΗΡΘΕ η ώρα να ζεις εσύ για σένα. Να κάνεις κάτι που θα είναι ωφέλιμο για σένα και μόνο για σένα. Και δε μιλάω για το στρατιωτικό αποκλειστικά, αλλά για οποιαδήποτε προσπάθεια στη ζωή σου, οτιδήποτε κι αν θελήσεις να κάνεις, από το να βάλεις μουσική στη διαπασών, να φωνάξεις, να κλάψεις, να τρέξεις, να χορέψεις, να γελάσεις, να τσιρίξεις...ΓΙΑ ΣΕΝΑ

ΑΝ επιλέξεις να κάνεις το στρατιωτικό για σένα και όχι για τους άλλους ως μια δοκιμή; Μια μέρα; Ή δύο; Και βλέπουμε κάθε μέρα; Αν το δεις ως \"θα πάω μια μέρα και θα δω τουλάχιστον πως είναι. Αν πάθω πανικό θα δω πως θα το διαχειριστώ. Το σίγουρο είναι ότι δε θα πεθάνω όπως δεν πέθανα ποτέ από αυτό και ούτε άλλωστε κανείς. Κι αν το ξεπεράσω την πρώτη μέρα θα περιμένω και τη δεύτερη. Το ίδιο και τη δεύτερη και την τρίτη. Αν δω ότι δεν θέλω άλλο θα ξέρω ότι δοκίμασα, είδα πως είναι και θα αποχωρήσω επιλέγοντας ότι θα συνεχίσω να κάνω τα βήματά μου με άλλο τρόπο. Θα γνωρίσω κι άλλους συνανθρώπους μου εκεί, με άγχη και αγωνίες, πολλοί με πολύ λιγότερες από τις δικές μου, ίσως κάποιος ίδιες με τις δικές μου, ίσως κάποιος και περισσότερες! ΄Θα έρθω σε επαφή μαζί τους. Θα ζήσω μια εμπειρία, όποια κι αν είναι αυτή. Μπορώ και αν έτσι θα με κάνει να νιώσω ασφαλής να ενημερώσω για αυτό που αντιμετωπίζω κάποιον αρμόδιο, ώστε σε περίπτωση ανάγκης να απευθυνθώ εκεί ώστε να είναι πιο εύκολη η αποχώρησή μου από εκεί, αν χρειαστεί.\"

Σκέψου το Winston μου, όχι αυτό αποκλειστικά, αλλά με αφορμή αυτό το να ΖΕΙΣ για σένα και όχι για τα πρέπει των άλλων...

Winston_man...

έχω διαβάσει αρκετά από τα post που γράφεις κατά καιρούς...
από όσα μπορώ να καταλάβω, πιστεύω ότι δεν κάνεις ένα βήμα παραπάνω! Περιορίζεσαι στις σκέψεις που αναφέρεις...

Νιώθω ότι αναφέρεσαι στο μέλλον σου ως κάτι δεδομένο. Μήπως είναι καλύτερα να σταματήσεις να αγωνιάς για το μελλον και να επικεντρωθείς στο παρόν? Δεν μπορούμε να ξέρουμε τί μας ξημερώνει το αύριο. Φροντίζοντας, όμως, για το σήμερα, θέτουμε τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο (όχι δεν είμαι πολιτικός! :Ρ ).

Σε όλο σου το κείμενο έχεις με bold \"Το Μαιο ομως ΤΙ ΘΑ ΛΕΩ???\" . Ακόμη έχουμε Απρίλιο! Δες τί θα κάνεις σήμερα πρώτα, εκμεταλλεύσου τον χρόνο σου με το καλύτερο δυνατό τρόπο σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής σου. Σταμάτα να βλέπεις και να ζηλεύεις τους άλλους -άλλωστε δεν ξέρεις τί προβλήματα μπορεί να έχει ο ένας και ο άλλος.
Τώρα για το τί μπορείς να κάνεις?...πχ. πήγαινε στο σούπερ-μάρκετ για τα ψώνια του σπιτιού!αν σε αγχώνει να πας, πίεσε λίγο τον εαυτό σου, μην κάτσεις πολύ στην αρχή, αγόρασε 2-3 πράγματα και φύγε, την επόμενη κάτσε περισσότερο...βρες τρόπο να μην το βάζεις κατευθείαν στα πόδια, \"χάζεψε\" λίγο τα προιόντα, περπάτα στους διαδρόμους...σκέψου λογικά ότι δεν κινδυνεύεις από κάτι και ότι αν νιώσεις άσχημα δεν θα κρατήσει για αιώνες, θα κάνεις τα ψώνια σου και θα φύγεις. Ανέλαβε να πληρώνεις εσύ τους λογαριασμούς. Ξεκίνα να ασχολείσαι με ένα χόμπυ (κάτι σε γυμναστική, ένα άθλημα θα ήταν πολύ καλό). Ψάξε για δουλειά (χωρίς να σκέφτεσαι τί θα γίνει αν σε πάρουν). Η κάθε είδους συναναστροφή που μπορείς να έχεις με τους ανθρώπους θα σε βοηθάει να ξεθαρρέυεις. Ίσως σου φαίνονται χαζά αυτά που σου λέω αλλά με το να κλείνεσαι στο \"καβούκι\" σου τι μπορεί να αλλάξει? Ή περιμένεις κάποια στιγμή από το πουθενά να γίνεις υπερκοινωνικός?όλα γίνονται βήμα-βήμα.
Ακόμη και τις ώρες που είσαι στο σπίτι, προσπάθησε το κάθετι που κάνεις να είναι δημιουργικό ή ψυχαγωγικό, πράγματα δηλαδή που θα σε αποτρέπουν να κάθεσαι και να σκέφτεσαι με τις ώρες.
Στο κέντρο που πας θα πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσεις για σένα, να εκτεθείς δηλαδή. Το φοβάσαι. Εκεί όμως δεν πας για να παρουσιάσεις κάτι άλλο από τον εαυτό σου και να εντυπωσιάσεις αλλά να μιλήσεις για τις φοβίες σου- και οι άλλοι αυτό κάνουν και ξέρουν ότι μιλάνε σε ανθρώπους ομοιοπαθείς που δεν θα τους χαρακτηρίσουν άσχημα αλλά θα τους καταλάβουν. Οπότε το ενδεχόμενο να \"γίνεις ρεζίλι\", όπως φαντάζομαι ότι σκέφτεσαι, δεν υπάρχει!

Θεωρώ ως δεδομένο ότι υποτιμάς τον εαυτό σου. Ανίκανος δεν είσαι, απλά υποφέρεις από άγχος και δεν έχεις βρει ακόμη τον τρόπο να το διαχειριστείς. Μόνο και το ότι έχεις πάρει πτυχίο με τέτοιο συνεχές άγχος και κρίσεις πανικού, είναι πραγματικά αξιόλογο!

Το θέμα της αυτοκτονίας δεν το σχολιάζω!Οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να ζήσουμε, έχουμε μεν αδυναμίες αλλά και απίστευτες δυνατότητες και δυνάμεις! Πάρ\'το λοιπόν αλλιώς...

Και μια που σε \"τρώει\" τόσο το θέμα του στρατού και το τί θα κάνεις τόν Μάιο...Τον Μάιο θα δείς τί θα κάνεις...θα πας κι αν δεν αντέξεις θα φύγεις. απλά πράγματα. Στους συγγενείς θα αναφέρεις κάποιο παθολογικό πρόβλημα (ρώτα και τον γιατρό σου τί θα ακουστεί πιο αληθοφανές). Δεν θα δώσεις πλήρη αναφορά για τα προσωπικά σου δεδομένα!!Πες και τους γονείς σου να λένε στους συγγενείς ότι δεν θέλεις να το συζητάς γιατί και καλά σε στεναχωρεί και έκλεισε το θέμα! Σκέψου και το χειρότερο σενάριο..ότι μαθαίνουν με κάποιο τρόπο ότι λόγω αγχώδους διαταραχής δεν πήγες στο στρατό! Δε νομίζω να σου το πουν ποτέ!Αλλωστε οι πράξεις σου δεν τους δίνει το δικαίωμα να σε σχολιάσουν αρνητικά. Εδώ υπάρχουν άτομα καλομαθημένα που δεν αντέχουν στον στρατό, ενώ στην καθημερινή τους ζωή δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα.

Ελπίζω να ήμουν βοηθητική έστω και στο ελάχιστο!

Καλε μου ξερω πως οτι και να σου λεμε ολοι εμεις για να αισθανθεις καλυτερα δεν τα καταφερνουμε.Σιγουρα εχεις ακουσι τοσα και τοσα.Αν εσυ δεν το πιστεψεις και δεν βαλεις στοχους δεν βοηθαμε εμεις και πολυ.Δεν ξερω αν κανεις ψυχοθεραπεια ομως θα ηταν πολυ καλο για σενα να ειχες τον γιατρο σου να σε βοηθουσε καθε στιγμη και να τον συμβουλευοσουν για τα πανατα.Εγω ετσι τα ξεπερασα ολα που ημουν σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση.Φοβομουν να αναπνευσω μηπως και παιθανω.Πιστεψε οτι ολα ξεπερνιουνται καποτε και μην σε νοιαζει τι λεει ο κοσμος .Σημασια εχει μονο ο εαυτος σου