Είμαι 56 ετών, διαγνωσμένος με ΣΕΕ και νόσο του Πάρκινσον εδώ και μια δεκαετία. Προ διετίας έχασα και τους δυο γονείς μου και χώρισα από ένα γάμο 20 ετών. Κατέρρευσα νευρολογικά. Η ντοπαμίνη που έπαιρνα σε μεγάλες δόσεις δε με έπιανε πλέον. Έφτασα στο σημείο να μη μπορώ να περπατήσω. Επέλεξα να δοκιμάσω την σχετικά νέα επέμβαση dbs (deep brain stimulation). Φύτεψα ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο. Ακολούθησε ένας χρόνος με επώδυνες ρυθμίσεις. Όλο αυτό το πέρασα μόνος. Έφτασα κοντά στην αυτοκτονία, αλλά άντεξα. Τώρα είμαι καλά, μα η αρρώστια είναι εκφυλιστική. Δε μπορώ να προβλέψω πώς θα είναι το αύριο για μένα. Λόγω της κατάστασής μου, καμιά γυναίκα δε δέχεται να σχετιστεί μαζί μου. Παρ' όλα αυτά δε χάνω το κουράγιο μου και τη διάθεσή μου για ζωή. Το Πάρκινσον μειώνει τη ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη. Εν τούτοις αρνούμαι να πάρω αντικαταθλιπτικά. Θα το παλέψω μόνος μου.
Πρίν από 6 χρόνια επέλεξα να σπουδάσω ψυχοθεραπεία.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Δε θέλω να εισπράξω τα μπράβο σας. Επιθυμώ να σας δείξω τη δύναμη της θέλησης. Σίγουρα υπάρχουν μέρες που με κυριεύει απελπισία. Έχω βάλει ένα στοίχημα: Θα νικήσω τις αρρώστιες. Μαζί τους θα πορευτώ ως το τέλος. Η ζωή μου απέκτησε ένα σκοπό: Να βοηθήσω τους ανθρώπους να νικήσουν τους δικούς τους δαίμονες.
Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορεί ο καθένας να τα καταφέρει...
