Η ζωή μου καταστρέφεται...

Γεια σε όλους...Όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος,η ζωή μου καταστρέφεται...είμαι μόνο 21 ετών αλλά φυτοζωω...είναι η δεύτερη χρόνια που παλεύω με αγχώδη διαταραχή και μεγάλου βαθμού αγοραφοβία και μέρα με τη μέρα νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει πλέον κανένα νόημα.Προσπαθησα να πάω σε ψυχολόγο αλλά η αγοραφοβία μου με σταμάτησε ακόμα και από αυτό...πήγα μερικές φορές αλλά δεν τα κατάφερα να συνεχίσω καθώς ο φόβος με κρατούσε πίσω.Εχω το επόμενο ραντεβού μου την Τρίτη κι ελπίζω να τα καταφέρω....είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση και δεν είμαι σε θέση να βγω σχεδόν καθόλου από το σπίτι,όποτε εξαρτώμαι συνεχώς από άλλους...πλέον δεν έχω μεγάλη επαφή με τις παρέες μου,δεν έχω χόμπι και γενικά δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον μέσα στην μιζέρια μου.Και αυτό που με καίει ρε γαμωτο είναι ότι εγώ δεν ήμουν έτσι...αν και μικρή,μπορώ να πω πως πιο παλιά,στην εφηβεία μου, ήμουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ευτυχισμένη,ξυπνούσα κάθε μέρα με ένα γιγάντιο χαμόγελο και ένιωθα πως ο κόσμος μου ανήκε...έχοντας γνωρίσει την απόλυτη ευτυχία,η μιζέρια της αγοραφοβίας μου είναι αβάσταχτη...ελπίζω κάποτε να σωθώ από αυτό γιατί δεν ξέρω αν η ζωή μου έχει νόημα έτσι...θα εκτιμούσα κάποια ενθαρρυντική κουβέντα,γιατί την έχω πραγματικά ανάγκη...σας ευχαριστω πολύ..

Γεια χαρά. Συνοδοιπόρος εδώ. Λοιπόν είπες ένα πράγμα που λέμε όλοι όσοι περνάμε ψυχολογικά: εγώ δεν ήμουν έτσι. Όπως φαντάζεσαι και εγώ το έλεγα. Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου πόσο διαφορετικά έβλεπα τα πράγματα. Εγώ που δεν φοβόμουν τίποτα και ζούσα τη ζωή μου , το να βγω για τσιγάρα έφτασε να είναι ο άθλος της μέρας μου...
Κάποια στιγμή όμως το έβαλα καλά στο κεφάλι μου ότι έχω οικοδομήσει ένα νέο Εγώ. Ήταν το πρώτο βήμα για να το αποδομησω και να ξεκινήσω να βλέπω διαφορετικά τον εαυτό μου. Τον νέο μου εαυτό. Μην αυταπατασαι , έχεις αλλάξει. Το ζήτημα είναι αν μπορείς να αλλάξεις κι άλλο για να βγεις από εκεί που έχεις πέσει.
Ετοιμάσου για εσωτερικές αναζητήσεις, ενδοσκόπηση των αισθημάτων σου και του τρόπου που σκέφτεσαι και αντιδράς. Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να μείνεις συγκεντρωμένη και να βρίσκεις εξήγηση πισω από τις φοβίες που έχουν κατσικωθει στο μυαλό σου.
Το νεαρό της ηλικίας σου είναι μεγάλο εφόδιο, ο εγκέφαλος έχει τρομερή πλαστικότητα σε πιο μικρές ηλικίες.
Μη φοβηθείς να παραδεχτεις πράγματα και να εκφράζεις τα αισθήματα σου. Κάνε ότι αλλαγές χρειάζεται στη ζωή σου.
Μη μασάς ρε!

Αχ κορίτσι μου πόσο σε καταλαβαίνω...Πέρασα ένα χρόνο έτσι και ακόμα το περνάω που και που,έχω κάποιες κρίσεις...Πρέπει να αναζητήσεις το πότε άρχισαν όλα αυτά,ποιο ήταν το ερέθισμα που σε έκανε να νιώσεις έτσι!Το πότε άρχισε και γιατί...Ξέρεις τι έκανα εγώ;Όσο τρελό και αν ακούγεται....μιλούσα μόνη μου!Ναι...τα έβγαζα όλα από μέσα μου!Ότι μου ερχοτανε εκείνη την στιγμή!Ελεγα τι φοβάμαι,γιατί το φοβάμαι ,πως να το αντιμετωπίσω,έψαχνα το πότε ξεκίνησε,από ποια κατάσταση φυτρωσε...Λέω αφού δεν υπήρχε άνθρωπος δικός μου να με καταλάβει τα έλεγα στον τοίχο!Μιλα και εσύ,βγάλε από μέσα σου πράγματα,ότι μα ότι σε ενοχλεί ακόμα και γελοίο να είναι!Ακόμα και αστείο ας είναι,δεν πειράζει!Δεν πρέπει να κρατάμε τίποτα μέσα μας γιατί κάνουμε χειρότερη την κατάσταση και πίστεψέ με θα έρθει η στιγμή που θα ηρεμήσεις,όσο και να μην το πιστεύεις τωρα...Είσαι 21 χρονών,μην χάσεις αυτά τα χρόνια να βασανιζεσαι,μια πλάνη του μυαλού μας είναι αυτά.Θα βρεις την δύναμη και τον ψυχολόγο να δεις...και αν δεν θέλεις από κοντά,μπορείς να κάνεις θεραπείες μέσω Skype...Γίνεται και αυτό.

Σας ευχαριστώ παρά πολύ για τις απαντήσεις σας!Η αλήθεια είναι ότι ελπίζω αυτή την φορά να καταφέρω να πάω στον ψυχολόγο ώστε να νικήσω ένα μικρό μέρος της φοβίας μου,αν και αυτό που θέλω είναι να την νικήσω ολοκληρωτικά φυσικά...δεν έχω και μεγάλη στήριξη από το οικογενειακό μου περιβάλλον και είναι κάπως δύσκολα τα πράγματα.Απορω με εμένα αλήθεια....είχα και στο παρελθόν κρισεις ή ψυχοσωματικά,αλλά δεν με σταματούσαν από το να κάνω πράγματα...δεν τα σκεφτόμουν τόσο...μπορεί πχ να μου ερχόταν να λιποθυμήσω όταν ήμουν έξω αλλά την επόμενη μέρα δεν φοβομουν να ξαναβγώ....ώσπου μια μέρα,πηγαίνοντας στην Ερμού με λεωφορείο,πίστεψα ότι πεθαίνω..και από τότε όλα άλλαξαν.Μακαρι να μην έβγαινα εκείνο το βράδυ...πιστεύω ότι αν δεν είχα βγει ίσως να μην πάθαινα εκείνη την τεράστια κρίση,αλλά μάλλον ήθελα τόσο πολύ να φάω KFC που δεν μπορούσα να κάτσω σπιτάκι μου :Ρ

Θα ήθελα να ρωτήσω,εσείς πέρα από την επίσκεψη σε ειδικό,με ποιους άλλους τροπους διαχειριστήκατε την κατάσταση;Προφανώς ο καθένας έχει άλλες λύσεις αλλά κάθε συμβουλή καλοδεχούμενη!Οπως είπε και η Gia66 το να μιλάω μόνη με βοηθάει κάπως γιατί καταλαβαίνω ποσο παράλογα είναι αυτά που φοβάμαι

Quote:

---

Originally Posted by irene22

Θα ήθελα να ρωτήσω,εσείς πέρα από την επίσκεψη σε ειδικό,με ποιους άλλους τροπους διαχειριστήκατε την κατάσταση;Προφανώς ο καθένας έχει άλλες λύσεις αλλά κάθε συμβουλή καλοδεχούμενη!Οπως είπε και η Gia66 το να μιλάω μόνη με βοηθάει κάπως γιατί καταλαβαίνω ποσο παράλογα είναι αυτά που φοβάμαι

---

Καλησπέρα Irene. Εγώ δεν πήγα σε ψυχολόγο το παλεύω μόνη μου. Έχω στήριξη μεν το αγόρι μου που έχει σπουδάσει ψυχολογία και με βοήθησε πάρα πολύ. Λοιπόν...., η δική μου χαζή ιστορία με την φοβία άρχισε μόλις μας έβγαλαν από την καραντίνα. Όταν ήταν να βγούμε έξω, εγώ δεν ήθελα να δω κόσμο. Κάθε πρωί ξυπνούσα με άγχος, φόβο, εμετούς, παραλογισμους, τρέλα, πανικό κτλπ. Το κόλπο ήταν να απασχολήσω το μυαλό μου, να το κάνω να ξεφύγει από όλο αυτό που νιώθω... Κάνε κάτι δημιουργικό, κάτι να ξεχνιέσαι.... Και όταν σου έρχονται αναμνήσεις ότι μπορεί να σε πιάσει φοβία πες από μέσα σου '' ΣΤΟΠ εγώ είμαι θηρίο μπροστά σε αυτό που με καταβάλλει και με κάνει να νιωθω φόβο και αδυναμια". Έχω ένα μικρό κομμάτι φόβου ακόμη μέσα μου, όμως το παλεύω και ξέρω πως θα τα καταφέρω γιατί ήμουν σαν ένα γατάκι ανιπερασπιστο που έτρεμε και τώρα είμαι θηρίο μπροστά του. Το κόλπο είναι να μην το δίνεις τόση μεγάλη βάση, ααααστο να υπάρχει, έχει γίνει ένα κομμάτι του εαυτού μας αυτό δεν αλλάζει.
Καλή δύναμη σου εύχομαι και θα τα καταφέρεις. Βγες, διασκέδασε, χαλάρωσε, άκου μουσική, κάνε γυμναστική, βγες ψώνισε, απόλαυσε την ζωή.

Quote:

---

Originally Posted by irene22

Γεια σε όλους...Όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος,η ζωή μου καταστρέφεται...είμαι μόνο 21 ετών αλλά φυτοζωω...είναι η δεύτερη χρόνια που παλεύω με αγχώδη διαταραχή και μεγάλου βαθμού αγοραφοβία και μέρα με τη μέρα νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει πλέον κανένα νόημα.Προσπαθησα να πάω σε ψυχολόγο αλλά η αγοραφοβία μου με σταμάτησε ακόμα και από αυτό...πήγα μερικές φορές αλλά δεν τα κατάφερα να συνεχίσω καθώς ο φόβος με κρατούσε πίσω.Εχω το επόμενο ραντεβού μου την Τρίτη κι ελπίζω να τα καταφέρω....είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση και δεν είμαι σε θέση να βγω σχεδόν καθόλου από το σπίτι,όποτε εξαρτώμαι συνεχώς από άλλους...πλέον δεν έχω μεγάλη επαφή με τις παρέες μου,δεν έχω χόμπι και γενικά δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον μέσα στην μιζέρια μου.Και αυτό που με καίει ρε γαμωτο είναι ότι εγώ δεν ήμουν έτσι...αν και μικρή,μπορώ να πω πως πιο παλιά,στην εφηβεία μου, ήμουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ευτυχισμένη,ξυπνούσα κάθε μέρα με ένα γιγάντιο χαμόγελο και ένιωθα πως ο κόσμος μου ανήκε...έχοντας γνωρίσει την απόλυτη ευτυχία,η μιζέρια της αγοραφοβίας μου είναι αβάσταχτη...ελπίζω κάποτε να σωθώ από αυτό γιατί δεν ξέρω αν η ζωή μου έχει νόημα έτσι...θα εκτιμούσα κάποια ενθαρρυντική κουβέντα,γιατί την έχω πραγματικά ανάγκη...σας ευχαριστω πολύ..

---

Καλησπέρα! Κι εμένα δυστυχώς η ζωή μου έχει πάρει τον κατήφορο. Εδώ και δύο χρόνια υποφέρω από αγχωδη διαταραχη και φυσικά αυτό μου έχει φέρει και καταθλιψη. Έχω και στοιχεία αγοραφοβιας καθώς τα συμπτώματα του άγχους μου που είναι νοητικά και μόνο δηλαδή αδυναμία συγκέντρωσης, σύγχυση και θόλωμα επιδεινωνονται όταν βρίσκομαι εκτός σπιτιού. Με νύχια και με δόντια κρατάω την δουλειά μου και είμαι στα πρόθυρα του να παραιτηθώ. Έχω παρατήσει το γυμναστήριο που ήταν μεγάλο μέρος της ζωής μου καθώς μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρίσκομαι κλεισμένος σε έναν χώρο με τόσο κόσμο, επίσης έχω σταματήσει τις σπουδές που έκανα πάνω στα γερμανικά καθώς ο εγκέφαλος μου υπολειτουργει.Εχω βάλει από τα φάρμακα και από την ατσαλη διατροφή που κάνω 20 κιλά κι από εκεί που είχα ένα καλογυμνασμενο σώμα έχω γίνει ένας χοντροπατατας. Η αυτοπεποίθηση μου έχει πέσει υπό του μηδενός και η κοινωνική μου ζωή έχει πάρει τον κατήφορο.Οι αιματολογικες μου εξετάσεις είναι άθλιες λόγω των φαρμακων που παίρνω και επίσης έχω χαλάσει όλες τις οικονομίες που είχα σε δήθεν ειδικούς ψυχικής υγείας που τάχα θα με έκαναν καλά (εδώ γελάμε).Από προσωπική εμπειρία κι επειδή έχω καεί από τα ψυχοφαρμακα θα σου πρότεινα να εξαντλήσεις πρώτα όλα τα άλλα όπλα κατά του άγχους προτού στραφείς στην φαρμακοθεραπεια. Δεν είμαι κατά πολλοί έχουν βοηθηθεί από τα φάρμακα, δυστυχώς πολλοί όμως όχι απλώς δεν έχουν βοηθηθεί αλλά έχουν γίνει κι ακόμη χειρότερα όπως εγώ για παράδειγμα που μαζί με το άγχος έρχομαι και αντιμέτωπος με τις παρενέργειες αυτών των φαρμακων.Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία και επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι κατά των φαρμακων καθώς έχουν βοηθήσει πολύ κόσμο, ωστόσο πρώτα θα πρέπει να έχουμε εξαντλήσει όλους τους φυσικούς τρόπους αντιμετώπισης του άγχους προτού στραφούμε εκεί, πράγμα που δυστυχώς εγώ δεν έκανα.

Quote:

---

Originally Posted by Billtheo

Καλησπέρα! Κι εμένα δυστυχώς η ζωή μου έχει πάρει τον κατήφορο. Εδώ και δύο χρόνια υποφέρω από αγχωδη διαταραχη και φυσικά αυτό μου έχει φέρει και καταθλιψη. Έχω και στοιχεία αγοραφοβιας καθώς τα συμπτώματα του άγχους μου που είναι νοητικά και μόνο δηλαδή αδυναμία συγκέντρωσης, σύγχυση και θόλωμα επιδεινωνονται όταν βρίσκομαι εκτός σπιτιού. Με νύχια και με δόντια κρατάω την δουλειά μου και είμαι στα πρόθυρα του να παραιτηθώ. Έχω παρατήσει το γυμναστήριο που ήταν μεγάλο μέρος της ζωής μου καθώς μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρίσκομαι κλεισμένος σε έναν χώρο με τόσο κόσμο, επίσης έχω σταματήσει τις σπουδές που έκανα πάνω στα γερμανικά καθώς ο εγκέφαλος μου υπολειτουργει.Εχω βάλει από τα φάρμακα και από την ατσαλη διατροφή που κάνω 20 κιλά κι από εκεί που είχα ένα καλογυμνασμενο σώμα έχω γίνει ένας χοντροπατατας. Η αυτοπεποίθηση μου έχει πέσει υπό του μηδενός και η κοινωνική μου ζωή έχει πάρει τον κατήφορο.Οι αιματολογικες μου εξετάσεις είναι άθλιες λόγω των φαρμακων που παίρνω και επίσης έχω χαλάσει όλες τις οικονομίες που είχα σε δήθεν ειδικούς ψυχικής υγείας που τάχα θα με έκαναν καλά (εδώ γελάμε).Από προσωπική εμπειρία κι επειδή έχω καεί από τα ψυχοφαρμακα θα σου πρότεινα να εξαντλήσεις πρώτα όλα τα άλλα όπλα κατά του άγχους προτού στραφείς στην φαρμακοθεραπεια. Δεν είμαι κατά πολλοί έχουν βοηθηθεί από τα φάρμακα, δυστυχώς πολλοί όμως όχι απλώς δεν έχουν βοηθηθεί αλλά έχουν γίνει κι ακόμη χειρότερα όπως εγώ για παράδειγμα που μαζί με το άγχος έρχομαι και αντιμέτωπος με τις παρενέργειες αυτών των φαρμακων.Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία και επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι κατά των φαρμακων καθώς έχουν βοηθήσει πολύ κόσμο, ωστόσο πρώτα θα πρέπει να έχουμε εξαντλήσει όλους τους φυσικούς τρόπους αντιμετώπισης του άγχους προτού στραφούμε εκεί, πράγμα που δυστυχώς εγώ δεν έκανα.

---

ειναι πολυ πικρο να διαβαζω μηνυματα νεων παιδιων,-οπως εσενα κι του θεματοθετη! - που αντι να χαρουν τα νιατα τους ζουν εναν εφιαλτη ! εναν εφιαλτη οπου το κρατος αντι να τον γιατρεψει παρεχει θεραπευτες και γιατρους που μερικες φορες αδιαφορουν ! διοτις τα οσα γραφεις ,κι εσυ και τα αλλα ατομα, δειχνουν γιατρους με προχιροτητα .
Εχεις πολυ δικιο για τις θεραπεις κι τα φαρμακα.Η αποψη μου ειναι οτι καθε θεραπεια πρεπει να γινετε οπως προβλεπει ο Ιποκρατης, δλδ να ξεκιναν απο το πιο ευκολο, απο το πιο απλο και με τον καιρο αν δεν υπαρχει θετικο αποτελεσμα να γινετε πιο δυναμικη, να μπουν μετα τα φαρμακα, μετα πιο δυνατα φαρμακα! Δεν μπορει απο την αρχη να βαζεις καποιον ασθενη σε βαρια φαρμακα! Αυτην την βλακεια καναμε σαν χωρα και με τα αντιβιοτικα ! και φτασαμε να ειμαστε σε επιτηρηση ακομα κι σε αυτο απο την Ε.Ε. αφου εδιναν πανευκολα αντιβιοτικα με αποτελεσμα να αποκτουν ανοσια τα μικροβια! Δεν μπορει να λαβει προσωπικα μηνυματα ,αλλιως μπορει να εστελνα σε μηνυμα καποια θεραπευτικη διαδικασια κι με φαρμακα κι χωρις οπου ειναι πολυ καλος και γνωστος.
Δυστυχως, αυτο που περνας φιλε μου ειναι κατις που σου εχει φερει και την αισθηση της απογοητευσης απο πλευρα θεραπειας! διοτις οταν βλεπεις να μην υπαρχει θετικη αλλαγη ειναι λογικο να σε κανει ακομα πιο χαλια!
Θα ελεγα να προσπαθησεις να ξανα κανεις μια ακομα προσπαθεια με καποιον σοβαρο θεραπευτη! Δεν ξερω αν εχεις κανει τη γνωστικιστικη θεραπεια, αλλα μπορεις να το ψαξεις.Οσο για τα φαρμακα θα σου ελεγα να εχεις υπομονη διοτις τα αντικαταθλυπτικα κι αντιψυχοτηκα μερικες φορες θελουν ως και μηνα!! για να νιωσεις καποια αλλαγη.Θα μπορουσες να δοκιμασεις και μια διατροφικη θεραπεια ταυτοχρωνα, αφου στη μεταφορα των νευροδιαβηβαστων τα θρεπτικα ιχνοστοιχεια εχουν μεγαλο ρολο, οπως και στην σεροτονινη οπου δυστυχως πολλες φορες δεν ελεγχετε σωστα απο τους γιατρους και παθαινουμε σεροτονικο σοκ! οπου ειναι ασχημο πραμα.
Τελος θα σου ελεγα κατις, αληθεινο! σου αξιζουν πολλα μπραβο και πρεπει να τα λες και στον εαυτο σου! οπως το οτι εχεις τη δυναμη να εισαι σωστος στη δουλεια! το οτι ακομα κανεις καποιες υποχρεωσεις σου ! αυτο δεν ειναι απλο! πρεπει να εισαι υπριφανος για την δυναμη σου! παρτω ως ενακτιριο κινητρο να ξανα "σηκωθεις" και να ελευθερωθεις απο τα δεσμα της καταραμενης ψυχικης ασθενειας!

Καλησπέρα,. ξεκίνησα να βιώνω κάτι αντίστοιχο με αγχώδη διαταραχή από τα 19 μου..είχα βγει από μία άσχημη σχέση, που συμπεριλάμβανε και συγκατοίκηση με ένα άτομο που με απομάκρυνε από αρκετά πράγματα που έως τότε απολάμβανα στη ζωή. Το βίωμα αυτό καθεαυτό άρχιζε να με βάζει σε σκέψεις και σύντομα κατάλαβα ότι δεν είχα καμία από τις απαντήσεις που ήθελα... πνευματικά αισθανόμουν εγκλωβισμένη σε 4 τοίχους, ενώ σωματικά μπορεί να έβγαινα - για τα απολύτως απαραίτητα, σχολή κλπ- και αυτή η αντίφαση με έκανε να σκαλώνω ακόμα περισσότερο με το πρόβλημα γιατί δεν ήξερα καν τι να δείχνω προς τα έξω ή πως να αντιδρώ και να συνομιλώ με τους γύρω μου ακόμα και στα πιο απλά πράγματα.. Τώρα σε ηλικία των 22, αισθάνομαι αρκετά καλύτερα και παράγοντας που συντέλεσε σε αυτό ήταν καταρχάς η υπομονή, να δίνω δηλαδή ευκαιρίες κάθε μέρα που ξυπνάω στις σκέψεις μου και στο να παρατηρώ καλύτερα τον εαυτό μου και τι μπορεί να θέλει σε βάθος χρόνου. Κατά δεύτερον, οι εσωτερικές συζητήσεις με τον εαυτό μου (όπως είδα ήδη αναφέρθηκαν στο forum) γιατί εαν είναι να εκλογικεύσεις για τα προβλήματά σου, η πρώτη λογική στην οποία θα στραφεί ο νους είναι η ατομική σου λογική..αυτή ήταν που σε οδήγησε σε κάποιο πρόβλημα, αυτή κατά πάσα πιθανότητα έχει και τη δυνατότητα να σε ξεμπλοκάρει...φυσικά με τη συνοδεία κάποιας εξωτερικής βοήθειας. Κατά τρίτον, μέσα από όλο αυτό το ταξίδι κατάλαβα καλύτερα τι σημαίνει το να νοιάζεσαι για αυτά που σε παρακινούν και που αγαπάς,.ξαφνικά αυτά που υποστήριζες φαίνεται να κλονίζονται, μόνο για να τα υποδεχτούν καινούρια πράγματα που θα έχουν μεγαλύτερη αξία για σένα... σημασία (όπως το βλέπω εγώ, πάντα) σε αυτό το ταξίδι έχει να διατηρείς το κουράγιο σου και να μην φοβηθείς να κάνεις αλλαγές. Πάντα υπάρχει κάτι, έστω και το παραμικρό, που μπορεί να σε βοηθήσει να πας ένα βήμα παραπέρα,.ακόμα και αν βλέπεις να υπάρχουν πισωγυρίσματα μόνο η προσπάθεια για ένα βήμα μπροστά μπορεί να αντιτεθεί σε αυτό.
Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν μπορώ να προτείνω κάποια μέθοδο που θα βοηθούσε γιατί νομίζω ο καθένας το βιώνει με ξεχωριστό τρόπο ,.για μένα ο μόνος τρόπος που μπορούσα να δώσω νόημα σε αυτό που πέρναγα ήταν να το δω σαν μία ευκαιρία να αποδομήσω και να ξαναδομήσω τον κόσμο όπως τον αντιλαμβανόμουν έως τότε...μαζί με τα καλά του και τα κακά του. Φαντάζομαι πιο εξειδικευμένη συμβουλευτική θα μπορεί να σου παρέχει και ο/η ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής/τρια-ή οποιαδήποτε ειδικότητα επιλέξεις να επισκεφθείς, με τον/την οποίο/α θα έχεις και μία ιδιαίτερη σχέση σε αυτήν την προσπάθεια!
Εύχομαι λοιπόν καλό κουράγιο (όπως λέω και στον εαυτό μου) και να συνεχίσεις να παλεύεις και να σε νοιάζεσαι ...αν σε νοιάζεσαι, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κάπως αρχίζεις και να νοιάζεσαι πάλι για πράγματα που θα θέλεις <3

ρε παιδια εκανα το λαθος και μπηκα στα ψυχοφαρμακα. πριν ειχα εξαντλησει ολα τα περιθωρια... τωρα διακρινω στην ζωη μου οτι εκανα μερικες κακες επιλογες που μου κοστισαν. ομως ο χρονος πισω δεν γυριζει... και για να μπορω να ειμαι λειτουργικος στο μετρο του δυνατου μπηκα στα ψυχοφαρμακα...
ειμαι 8 χρονια σε αυτο το τρυπακι...απο την μια βολευτικα μπορω να πω... αλλα τι να το κανεις το να πατας στις δικιες σου δυναμεις ειναι αξια ανεκτιμητη... το να λεει η οικογενεια μου αστο παιδι δεν ειναι καλα μην παει πχ για δουλεια . εμενα με βολευει. αλλα καταλαβα μετα απο καιρο οτι εχασα την αξιοπρεπεια μου.
με λιγα λογια βρηκα μια δουλεια ενα 3ωρο. θα παω. για να νιωθω οτι και εγω καπου προσφερω. αν και οτι το αφηνεις σε αφηνει... θα παω μετα απο μεγαλο αγωνα με τον ευατο μου. με τα χιλια ζορια...
θα ηθελα καθοδηγηση και συμβουλη....

Όταν βλέπω άγνωστος στο δρόμο βράδυ ειδικά νοιώθω σαν να μιλούν για εμένα ή να θέλουν το κακό μου, το χειρότερο μου είναι να μου αρχίσουν να μου μιλάνε