Απαντήστε μου σε αυτην την ερώτηση.
Το υποσυνείδητο μου. μου λέει ότι πριν 3 χρόνια (2017) έκανα μια βιαστική υπόσχεση στον Θεό σχετικά με το να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να σταματήσει να κάνει μια αηδιαστική συνήθεια, η οποία ήταν εύκολη να την σταματήσω και χωρίς την υπόσχεση. Μου λέει ότι μπορεί να ζητήσα κάποια τιμωρία.
Δεν θυμάμαι να έκανα υπόσχεση, αλλά όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου να κάνει υπόσχεση, το υποσυνείδητό μου. μου λέει "να, ορίστε. το θυμάσαι, περίπου"
Σε περίπτωση που υπάρχει μια τέτοια υπόσχεση, πώς μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι πρόκειται για ψυχαναγκαστική υπόσχεση; Θέλω να πω, άλλες φόρες ο ψυχαναγκασμός μου λέει να κάνω μια τελετουργία και επειδή δεν θέλω να την κάνω, αναγκάζομαι και έχω σκέψεις υπόσχεσης στο μυαλό μου. Από την στιγμή, που δεν υπήρχε, νομίζω, κάποιος ψυχαναγκασμός να μου λέει να κολλήσω τσίχλα κλπ κάτω από το γραφείο ως τελετουργία, τότε, σε περίπτωση υπόσχεσης, δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου λόγως της ασθένειας. Από την άλλη, σκέφτομαι γιατί να έκανα μια τέτοια υπόσχεση για ένα θέμα που μου ήταν εύκολο να το σταματήσω και χωρίς υπόσχεση;
Aν υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος έχει μια κακια συνήθεια και μια μέρα επειδή βαριόταν ή ήταν χαλαρός και ίσως, κάπως απρόσεχτος, και του έρχεται η ιδέα της υπόσχεσης και της τιμωρίας, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι σίγουρα θα κόψει την κακιά συνήθεια, και έτσι, ίσως, βιαστικά παίρνει την απόφαση και κάνει μια βιαστική προσευχή στο μυαλό του που διαρκεί περίπου 5 δευτερόλεπτα, για να κάνει υπόσχεση στον Θεό. Το κάνει επειδή νομίζει ότι θα του είναι εύκολο να την κρατήσει και να μην την ξεχάσει. Μπορεί κάποιος να μου αποδείξει ότι αυτή η υπόσχεση είναι ψυχαναγκαστική λόγω της ασθένειας του?