Η απομυθοποίηση αποτελεί σύμπτωμα κατάθλιψης?

Γειά σας.

Γνωρίζω από πράγματα που έχω διαβάσει και από την γιατρό μου ότι σύμπτωμα της κατάθλιψης είναι το να αποφεύγεις πράγματα που κάποτε απολάμβανες.

Στην δική μου περίπτωση τα απομυθοποιώ. Δηλαδή για παράδειγμα, ας πούμε ότι μου άρεσε ένα τραγούδι. Κατά την περίοδο που χτυπάει κορύφωση η κατάθλιψή μου δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση. Όταν όμως νιώθω παλι την ευχαρίστηση ακούγοντάς το, σκέφτομαι άλλα πράγματα που χαλάνε τη στιγμή. Σκέφτομαι πχ ότι κάποιος άλλος το δημιούργησε προκειμένου να κερδοσκοπήσει κι ότι όλοι μας είμαστε μαριονέτες του κάθε κερδοσκόπου. Σκέφτομαι πως κάθε τραγούδι είναι δημιούργημα ενός ψυχρού μουσικού στούντιο και πως όλες οι εικόνες και τα συναισθήματα που μας προκαλεί είναι εικονικά. Να μην μιλήσω για το ότι πλέον με την διείσδυση και ανάπτυξη της τεχνολογίας στην μουσική οι τραγουδιστές ούτε καν τραγουδούν. Η φυσική προσπάθεια έχει αντικατασταθεί με το πάτημα ενός κουμπιού. (Φέρνω σαν παράδειγμα την μουσική, θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο).

Μήπως ωριμάζω? Ναι, δεν είμαι πλέον 20 που έπραττα με βάση τα στερεότυπα της ηλικίας εκείνης και με όση αντίληψη είχα (με έχουν χαρακτηρίσει εύστροφο άτομο γενικώς), αλλά δεν σημαίνει ότι σταματώ να απολαμβάνω κάτι.

Άλλο παράδειγμα. Το φαγητό. Μου αρέσει κάτι αλλά όταν το απομυθοποιώ χάνω ένα μέρος της ευχαρίστησης και όσο πιέζω προς την αντίθετη κατεύθυνση, τόσο η απόλαυση μειώνεται και μου προκαλεί δυσφορία η όλη φάση. Σκέφτομαι πως οκ....Ένα κομμάτι παστίτσιο τι είναι? Μακαρόνια με κιμά και κρέμα. Οι διαφημίσεις φαγητών και εστιατορίων και μαγειρικής είναι όλα παρφουμαρισμένο τίποτα. Ψεύτικες φωτογραφίες, ρετουσαρισμένες και τα λοιπά.

Γενικώς μεγαλώνοντας καταλαβαίνω πολλά για το τι κρύβεται πίσω από πολλά που στη ζωή κάνουν εντύπωση στους ανθρώπους. Ακριβά αυτοκίνητα, ωραίες γυναίκες. Τα απομυθοποιώ αλλά μήπως αυτή η απομυθοποίηση δεν είναι ωρίμανση αλλά κατάθλιψη?? Μήπως είναι και ζήλια? Επειδή δεν μπορώ να έχω το ακριβό αμάξι, κάθομαι και σκέφτομαι πως σιγά τι είναι? Σίδερα με ρόδες. Σίγουρα είναι νομίζω προσόν να μπορείς να αποφεύγεις τις παγίδες που στήνει το μάρκετινγκ αλλά όχι όμως να πέφτεις στη λεγόμενη ανηδονία.

Τι λέτε?

Άλλο να απομυθοποιεις και άλλο να απαξιώνεις τα πάντα.Αληθεια,μια βόλτα στο βουνό θα σου άρεσε;Δε νομίζω ότι είναι κακό να μην είσαι υλιστής.Εχουμε χωθεί τόσο βαθιά πια σε μια ευδαιμονιστικη υλιστική αντίληψη για τη ζωή και είναι αδύνατον να αποδυνδεθουμε.

Δεν ξερω αλλα για παραδειγμα τα τραγουδια ολος ο κοσμος ακουει μονο τα τοπ τα σουξε της εποχης και μερικα που εμειναν διαχρονικα. Απο τα χιλιαδες δηλαδη τραγουδια που ισως βγαινουν καθε χρονο και πολλα απλως χανονται στην αφανεια ακουγονται λιγα απο αυτα. Σιγουρα για να φτιαχτει κατι επιτυχημενο πρεπει να δουλεψουν πολυ ανθρωποι, συγκροτηματα,στιχουργοι, στουντιο,μαρκετινγκ, διαφημιση κλπ. και σκοπος των περισσοτερων που ειναι μες την εξισωση αφορουν το κερδος. Ο δημιουργος-δημιουργοι εφτισξσν κατι δημιουργικο αλλα απο κει και περα εμπλεκονται πολλοι μεχρι να φτασει στα δικα σου αυτια.

Αλλα δεν μπορεις κομματια που εχουν μεινει διαχρονικα απο διασημα συγκροτηματα οπως Metallica, Scorpions, Ac/dc για παραδειγμα δεν κρυβουν τεχνη, ασχετως αν δεν ξερουμε την κρυφη επιθυμια του καθενος που ενεπλακει στη δημιουργια του τραγουδιου και τις σκεψεις του ... και ουτε μας ενδιαφερει στην τελικη.

Το φαγητο ειναι στοιχειωδη αναγκη επιβιωσης. Εαν πεινας και το πιο απλο να φας μπορει να σου φανει πεντανοστιμο. Εαν εισαι χορτατος και ο πιο διασημος μαιτρ να σου φτιαχνει φαγητο θα σε αφηνει παντελως αδιαφορο. Οσο για τα υλικα αγαθα καλο ειναι να θετουμε ορια στην καταναλωτικη μας μανια και να ειμαστε ολιγαρκεις, συμφωνω.
Πολλα προσφερονται δωρεαν... δεν ειναι ολα μαρκετινγκ. Για παραδειγμα η wikipedia εχει γινει απο απειρους αρθογραφους που δαπανησαν το χρνο τους για να γινει αυτο που ειναι χωρις προσωπικο οφελος. Εγω που γραφω αυτο το μηνυμα δεν εχω προσωπικο οφελος, εκτος εαν βαλεις σαν προσωπικο οφελος οτι μου αρεσει να γραφω και να επικοινωνω, αν και το σαιτ που ειμαστε μπορει να δειχνει διαφημισεις.

Ναι εαν πεφτεις σε ανηδονια και δεν σε ευχαριστει τιποτα, ισως να χρειαζεσαι επαγγελματικη βοηθεια.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Δεν ξερω αλλα για παραδειγμα τα τραγουδια ολος ο κοσμος ακουει μονο τα τοπ τα σουξε της εποχης και μερικα που εμειναν διαχρονικα. Απο τα χιλιαδες δηλαδη τραγουδια που ισως βγαινουν καθε χρονο και πολλα απλως χανονται στην αφανεια ακουγονται λιγα απο αυτα. Σιγουρα για να φτιαχτει κατι επιτυχημενο πρεπει να δουλεψουν πολυ ανθρωποι, συγκροτηματα,στιχουργοι, στουντιο,μαρκετινγκ, διαφημιση κλπ. και σκοπος των περισσοτερων που ειναι μες την εξισωση αφορουν το κερδος. Ο δημιουργος-δημιουργοι εφτισξσν κατι δημιουργικο αλλα απο κει και περα εμπλεκονται πολλοι μεχρι να φτασει στα δικα σου αυτια.

Αλλα δεν μπορεις κομματια που εχουν μεινει διαχρονικα απο διασημα συγκροτηματα οπως Metallica, Scorpions, Ac/dc για παραδειγμα δεν κρυβουν τεχνη, ασχετως αν δεν ξερουμε την κρυφη επιθυμια του καθενος που ενεπλακει στη δημιουργια του τραγουδιου και τις σκεψεις του ... και ουτε μας ενδιαφερει στην τελικη.

Το φαγητο ειναι στοιχειωδη αναγκη επιβιωσης. Εαν πεινας και το πιο απλο να φας μπορει να σου φανει πεντανοστιμο. Εαν εισαι χορτατος και ο πιο διασημος μαιτρ να σου φτιαχνει φαγητο θα σε αφηνει παντελως αδιαφορο. Οσο για τα υλικα αγαθα καλο ειναι να θετουμε ορια στην καταναλωτικη μας μανια και να ειμαστε ολιγαρκεις, συμφωνω.
Πολλα προσφερονται δωρεαν... δεν ειναι ολα μαρκετινγκ. Για παραδειγμα η wikipedia εχει γινει απο απειρους αρθογραφους που δαπανησαν το χρνο τους για να γινει αυτο που ειναι χωρις προσωπικο οφελος. Εγω που γραφω αυτο το μηνυμα δεν εχω προσωπικο οφελος, εκτος εαν βαλεις σαν προσωπικο οφελος οτι μου αρεσει να γραφω και να επικοινωνω, αν και το σαιτ που ειμαστε μπορει να δειχνει διαφημισεις.

Ναι εαν πεφτεις σε ανηδονια και δεν σε ευχαριστει τιποτα, ισως να χρειαζεσαι επαγγελματικη βοηθεια.

---

Το θέμα μου τελευταία είναι ότι νιώθω ευχαρίστηση και μετά νιώθω ενοχές γιατί αντιλαμβάνομαι ότι έπεσα στην παγίδα του δημιουργού. Π.χ. ξέρω ότι ο απώτερος σκοπός του μάγειρα είναι ο μισθός του. Οπότε όσο πιο νόστιμο φτιάξει το φαγητό, τόσο σε περισσότερους θα αρέσει και θα πληρώσουν για να το φάνε.

Εκεί εντοπίζω το "πρόβλημα" μου.

Είναι κακό που μεγαλώνοντας βλέπω πίσω από το τελικό αποτέλεσμα και τους μηχανισμούς που καθιστούν ένα προΪόν επιθυμητό?

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Το θέμα μου τελευταία είναι ότι νιώθω ευχαρίστηση και μετά νιώθω ενοχές γιατί αντιλαμβάνομαι ότι έπεσα στην παγίδα του δημιουργού. Π.χ. ξέρω ότι ο απώτερος σκοπός του μάγειρα είναι ο μισθός του. Οπότε όσο πιο νόστιμο φτιάξει το φαγητό, τόσο σε περισσότερους θα αρέσει και θα πληρώσουν για να το φάνε.

Εκεί εντοπίζω το "πρόβλημα" μου.

Είναι κακό που μεγαλώνοντας βλέπω πίσω από το τελικό αποτέλεσμα και τους μηχανισμούς που καθιστούν ένα προΪόν επιθυμητό?

---

Εχεις βγει στην αγορα εργασιας? Εαν βγεις θα καταλαβεις οτι και εσυ εισαι ενα προιον και αναλογα με τι θα προσφερεις θα ειναι και η πληρωμη σου και η ευρεση εργασιας σου. Δεν μπορεις να πηγαινεις σε μια καφετερια και να λες θα προτιμησω την καφετερια με τους αγενεις σερβιτορους, γιατι αυτοι δεν εχουν σκοπο να "πλασαρουν" τους καφεδες κλπ. Και φυσικα θα αγνοεις τις κριτικες του κοσμου για την ποιοτητα. Θα πηγαινεις εκει που εχει ανοστο φαγητο κλπ ή θα αγοραζεις το χειροτερο προιον βασει κριτικων. Με λιγα λογια κακο ειναι να προσπαθουν να σου πουλησουν φυκια για μεταξωτες κορδελλες. Εαν κρυβεται πισω απο το φυκι μια μεταξωτη κορδελλα ή οντως η μεταξωτη κορδελλα ειναι μεταξωτη κορδελλα τοτε καλα κανει και ειναι επιθυμητο.

Και εαν ψαχνεις τα βαθυτερα αιτια γιατι κανει καποιος αυτος που κανει, η απαντηση ειναι οτι δεν γνωριζεις εαν δεν ξερεις το ατομο και μαλιστα πολυ καλα. Ειναι πολυ ευκολο να πεις οτι ειναι καλος σε ενα τομεα γιατι ειναι φιλοχρηματος. Αλλα δεν μπορεις να το ξερεις αυτο. Μπορει να εχει μερακι και οτι κανει να θελει να το κανει καλα για παραδειγμα, μπορει να θελει αποδοχη ... εμενα θα μου κακοφαινοταν να ημουν μαγειρας και να ελεγαν τι απαισια φαγητα ειναι αυτα και ενα σωρο αλλα. Ακομα και ενα επιτυχημενος εκατομυριουχος να ειναι, περα απο τη ζηλια και το φθονο που τρωει τον κοσμο, δεν μπορεις να ξερεις γιατι ειναι αποφασισμενος να κανει τα παραπανω βηματα για να γινει πιο καλος σε κατι, αφου το οικονομικο του προβλημα το εχει λυσει ισως να μην ειναι τα χρηματα που τον τραβανε ή ισως να ειναι και αυτα. Με λιγα λογια οι ανθρωποι ειναι μωσαικα, ψηφιδωτα με πολλες λεπτομερειες, οπως εισαι και εσυ, οπως ειμαι και εγω και δεν μπορεις να ξερεις τα απωτερα αιτια του καθενος, στην μικρη ζωη που εχουμε να ζησουμε ολοι.

Τζιμάνι, νομίζω ότι αυτή η απομυθοποίηση δεν είναι σύμπτωμα κατάθλιψης, αλλά μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάθλιψη. Πιο πολύ μου φαίνεται ότι δεν έχεις κάποιο ανώτερο νόημα στη ζωή σου και αυτό σου δημιουργεί ανηδονία ή ότι είναι ιδεοψυχαναγκαστικό.

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Τζιμάνι, νομίζω ότι αυτή η απομυθοποίηση δεν είναι σύμπτωμα κατάθλιψης, αλλά μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάθλιψη. Πιο πολύ μου φαίνεται ότι δεν έχεις κάποιο ανώτερο νόημα στη ζωή σου και αυτό σου δημιουργεί ανηδονία ή ότι είναι ιδεοψυχαναγκαστικό.

---

Γιατί εσύ τι ανώτερο νόημα έχεις στη ζωή?

1ον που είναι το κακό ένας τραγουδιστής η συγκρότημα να συνθεσει ένα τραγούδι και να ζει από αυτό δηλ κέρδος; Απλώς είναι από τους τυχερούς που έκαναν δουλειά αυτό που αγαπάνε.
Στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, επειδή έχω σπουδάσει μηχανολογία, εγώ βλέπω σε ένα καινούριο ακριβό αυτοκίνητο όλη την προσπάθεια και εμπειρία δεκάδων ετών της αυτοκίνησης μαζεμένη σε αυτό, μπροστά στα μάτια μου, ανεξαρτήτως αν δεν μπορώ να το αγοράσω είναι άξιο θαυμασμού. Δεν θαυμάζεις την υλιστική του υπόσταση, θαυμάζεις το αποτέλεσμα κόπου και γνώσεων πολλών ετών.
Να πούμε για το παστίτσιο; Το ότι η μυρωδιά του, το άκουσμα του, η εικόνα του, ξυπνάνε ευχαριστεσ αναμνήσεις από το παρελθόν το παιδικό; Αν φτιάξεις μπομποτα σε κάποιον 80αρη θα τη κοιτάξει και θα χαμογελάσει σαν να βλέπει φωτογραφία, βλέπει αναμνήσεις.
Σε όλα αυτά παρεμβαίνει το συναίσθημα, αλλά το συναίσθημα στη κατάθλιψη είναι σε καταστολή και βλέπεις τα βλέπεις όλα λίγο κυνικά και ψυχρά.

Εγω πληρωνα το γηπεδο για να παω να παιξω μπαλλα για 20 χρονια μεχρι που δεν μπορουσα να τρεξω αλλο στα 32 μου εγινε αυτο τωρα ειμαι 40