Βοήθεια είμαι στην άκρη..
Έδωσα κρυφά και περασα μακριά και δεν με άφηναν να πάω οι δικοί μου. Γενικώς τους αρέσει να παίζουν μαζί μου και λαμβάνουν ηδονή όταν κάτι κακό μου συμβαίνει. Όταν αρρωσταίνω η μάνα μου χαμογελάει και το ίδιο και ο πατέρας μου. Χαίρονται όταν είμαι χάλια και το έχουν πει και συγγενείς ότι είναι περίεργοι, μακάρι να ήταν απλά γονείς που θέλουν το καλό μου. Βρήκα δουλειά και έφυγα, ήρθαν με εψαξαν, με έκραξαν στη δουλειά, στη σχολή, μέχρι και στις εστίες. Δεν θα σπουδάσω ποτέ. Γύρισα σπίτι αναγκάστηκα. Πηγα και σε αστυνομια όμως πίστεψαν τους γονείς μου, οι αστυνόμοι μου είπαν πως απλά είμαι κακομαθημένη.. οι δικοί μου έπαιξαν θέατρο και τους είπαν ότι λέω ψέματα.
Δεν μπορώ άλλο. Με θελουν μονο για σάκο του μποξ. Έχω μια μεγάλη αδερφή που την λατρεύουν και όταν με ζηλεύει κάνουν τα πάντα για να με σαμποτάρουν.
Μίλησα με κοινωνική λειτουργό και δεν κατάλαβε πολυ τη κατάσταση, μου είπε να τους ανεχθώ και να κάνω υπομονή. Ποια υπομονή; Δεν αντέχω άλλο, εχω κάνει απόπειρα όταν ήμουν 13 για τους ίδιους λόγους και άλλη μια πρόπερσι. Δεν θα τους νοιάζει έτσι και αλλιώς, θα χαρούν. Όμως θέλω να ζήσω, αλλά δεν μπορώ, κάθε μέρα είναι βασανιστηριο και προτιμώ το θάνατο..