Βρείστε με, πείτε μου ότι μου αξίζει!!!
Πριν ενα χρονο γνωριστηκα με μια κοπελα απο το facebook και συντομα γιναμε κολλητοι. Μιλουσαμε καθε μερα για πολυ ωρα, ειτε μεσω μηνυματων ειτε με βιντεοκληση (ειναι ξενη). Ολα πηγαιναν αψογα, αν αξεραισει κανεις οτι εχω μια ψυχικη νοσο που με βασανιζει. Πριν απο λιγες μερες προσπαθησε να με βοηθησει. Μου ειπε να ζητησω βοηθεια εκει οπου θα μου την προσφερουν. Μιλησα ασχημα, ειπα οτι δεν θελω βοηθεια και συμβουλες, ειπα οτι θελω να μεινω μονος μου, οτι δεν νοιαζομαι για τη ζωη μου, οτι δεν θελω να συζηταω ολο τα ιδια γιατι με κουραζουν, οτι τα καταφερερνω εδω και πολλα χρονια μονος μου και οτι νοιαζομαι για αυτην αλλα ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΕ ΘΕΛΩ. Ειπα ακομη οτι ολες μας οι συζητησεις ειναι πλεον τοξικες εξαιτιας μου αλλα δεν μπορω να πραξω καλυτερα (ψεμα). Την πληγωσα, ημουν εγωιστης.Ειπα οτι αν δεν θελει να μου μιλαει αλλο θα το σεβαστω. ΤΗΝ ΠΛΗΓΩΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Αποφασισε να φυγει. Μου ειπε οτι δεν μπορει να το κανει πλεον αυτο. Η αληθεια ειναι οτι της εκλεινα ολες τις πορτες. Εβαλα τα κλαματα γιατι συνειδητοποιησα οτι ετσι την διωχνω για παντα απο τη ζωη μου. Εκλαψα για πρωτη φορα μετα απο πολλα χρονια. Καθισε και τα σκεφτηκε. Και η απαντηση; Ο καθενας καλυτερα να προχωρησει με τη ζωη του. Ζητησα συγγνωμη, γελοιοποιηθηκα στα ματια της, της ειπα οτι τα ελεγα εν βρασμο σε μια προσπαθεια να σωσω οσα δεν σωζονται. Ειναι καλυτερα να ξεκοψουμε, ειπε. Θα ειμαι μια χαρα χωρις αυτην.Ειπε πως μακαρι να καταφερω να νικησω τους δαιμονες μου. Τελος μου ειπε να μην ξαναεπικοινωνησω μαζι της ποτε ξανα. Δεν ειναι υγιες αυτο το πραγμα και για τους δυο μας. Μετα απο λιγο το πηρε πισω και ειπε οτι μπορουμε να κρατησουμε μια μικρη επαφη, αλλα μετα πηρε πισω ΚΑΙ ΑΥΤΟ και ειπε οτι δεν μπορει να συνεχισει να κανει παρεα μαζι μου απλα και μονο επειδη ειμαι στενοχωρημενος. Την εχασα, την εχασα για παντα. Και μου αξιζει. Γιατι ημουν μαλακας. Μιλησα χοντροκομμενα και χωρις σεβασμο σε μια φιλη. Δεν ξερω αν θα τα καταφερω χωρις αυτη. Μαλλον απλα πρεπει να περιμενω να με γιατρεψει ο χρονος.
