Νιώθω εγκλωβισμένη

Ξεκίνησα κάτι με ένα παιδί πριν δύο μήνες.
Είχαμε ήδη βγει κάποιες φορές και μου έλεγε ότι είχε καιρό να μιλήσει φυσιολογικά με μια κοπέλα, ότι δεν αντέχει τις χαζές και εγώ του φαίνομαι πολύ εντάξει και σωστή. Εμένα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, ωραίο παιδί ειναι, αλλά δεν έχουμε κανένα κοινό ενδιαφέρον. Εκείνος κάθεται και σαπίζει στις σειρές, καπνίζει και ξυπνάει μεσημέρι, πράγματα που εγώ δεν κάνω, αντιθέτως ασχολούμαι με αρκετά και δεν αντέχω ο άλλος να είναι μίζερος και τεμπέλης.
Τέλος πάντων, συνέχισα να μιλάω μαζί του, παρόλο που τώρα είμαστε από απόσταση λόγω καραντίνας , για να έχω κάποιον να βγαίνω όταν λήξει η καραντίνα και να αποκτήσω εμπειρίες και μετά να τον αφήσω.
Αλλά εκείνος τελευταία λέει μεγάλα λόγια, ότι του λείπω ότι θέλει να με δει και δεν αντέχει άλλο και μάλιστα είπε ότι θέλει να βρει έναν τρόπο να έρθει στην περιοχή μου αλλιώς θα με πρήξει στα τηλέφωνα.
Εγώ του λέω ότι δεν είμαι μόνη μου τώρα στο σπίτι και νιώθω άβολα να μιλάμε στο τηλέφωνο αλλά από ότι βλέπω τον χαβά του...
Φρικαρω με κάτι τέτοια, νιώθω ότι πνίγομαι. Έχω φτάσει σε σημείο να εύχομαι να λέει ψέματα προκειμένου να εντυπωσιάσει και να πηδήξει (εξάλλου δεν θέλω κι εγώ κάτι παραπάνω) .
Ήθελα να δω ότι κάποιος μπορεί να με δει σοβαρά, οκ, πήρα αυτή την ικανοποίηση, αλλά νομίζω παρατραβηξε.
Έπειτα, από ότι έχει πει θέλει να βρίσκεται με την εκάστοτε κοπέλα του κάθε μέρα κι εγώ δεν θέλω κάτι τέτοιο. Τι να κάνω;
Δεν θέλω να το κόψω, γιατί τώρα θα είναι δύσκολο μέσα στην καραντίνα να βρω άλλον να έχω να βγαίνω μετά, βαριέμαι κιόλας πάλι νέα γνωριμία από την αρχή. Αλλά νομίζω το παρατραβηξε κι αυτός.

Με έχει πιάσει άγχος από τη στιγμή που είπε ότι θέλει να με δει οπωσδηποτε

Εάν δεν θέλει να κάνει σχέση, λογικά είναι κινήσεις εντυπωσιασμού. Εάν όμως αισθάνεσαι ότι επιδιώκει να κάνει σχέση μαζί σου, νομίζω δεν είναι σωστό να τον κρατάς για να περάσεις καλά και να τον αφήσεις. Παρά ταύτα, καταλαβαίνω ότι η καραντίνα σε κάνει να βλέπεις λίγο διαφορετικά τα πράγματα και λίγο-πολύ έχει επηρεάσει τους περισσότερους ανθρώπους. Είναι λογικό να επιδιώκει να σε δει για να σε γνωρίσει καλύτερα, δηλαδή δεν βρίσκω κάτι προβληματικό σε αυτό που περιγράφεις. Εσύ από τη στιγμή που απλά θες να περάσεις καλά γιατί δεν το κάνεις τώρα;

Quote:

---

Originally Posted by Be_brave

Εάν δεν θέλει να κάνει σχέση, λογικά είναι κινήσεις εντυπωσιασμού. Εάν όμως αισθάνεσαι ότι επιδιώκει να κάνει σχέση μαζί σου, νομίζω δεν είναι σωστό να τον κρατάς για να περάσεις καλά και να τον αφήσεις. Παρά ταύτα, καταλαβαίνω ότι η καραντίνα σε κάνει να βλέπεις λίγο διαφορετικά τα πράγματα και λίγο-πολύ έχει επηρεάσει τους περισσότερους ανθρώπους. Είναι λογικό να επιδιώκει να σε δει για να σε γνωρίσει καλύτερα, δηλαδή δεν βρίσκω κάτι προβληματικό σε αυτό που περιγράφεις. Εσύ από τη στιγμή που απλά θες να περάσεις καλά γιατί δεν το κάνεις τώρα;

---

+1
Εάν συμφωνούμε όλοι σε αυτό που είπε ο be_brave, δε χρειάζεται να ειπωθούν άλλα. Χρόνια πολλά σε όλους και μια καινούρια αρχή.

Τι είναι αυτό που σε πνίγει; Οι προσδοκίες του ή ότι πρέπει να υποκρίνεσαι κατά ένα τρόπο;
Το τι νιώθεις εσύ με το τι νιώθει εκείνος δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να είναι πάντα ταυτόσημα.
Και δεν είναι κακό να μιλάς μαζί του για παρέα χωρίς να θέλεις να τα φτιάξετε.
Αυτά τα πράγματα προκύπτουν δεν τα κανονίζεις.
Όμως και εσύ δεν βάζεις όρια και δεν εκφράζεσαι άμεσα.
Δηλαδή να φέρεις την επικοινωνία πιο πολύ στα μέτρα σου εκφράζοντας του ότι τώρα είστε σε απόσταση και θες παρέα κυρίως και μετά βλέπετε.
Η επικοινωνία σας μου φαίνεται κάπως άνιση.
Εκείνος εκφράζεται φουλ και εσύ επειδή νιώθεις για κάποιο λόγο άσχημα, δεν εκφράζεις τα θέλω σου.
Μη εκφράζοντας τον εαυτό σου, δεν παίρνεις από αυτή τη σχέση κάτι ουσιαστικό, παρά μόνο πνίγεσαι.

Επίσης, γιατί βάζεις τον εαυτό σου σε μία μίζερη θέση.
Τι εννοείς του μιλάω για να έχω κάποιον να επιβεβαιωθώ και να βγαίνω μετά την καραντίνα.
Πιστεύω ότι μια χαρά μπορείς να γνωρίσεις και άλλα άτομα που πιθανώς να σου ταιριάζουν περισσότερο.
Άλλωστε η καραντίνα πιστεύω θα κρατήσει μέχρι Ιούνιο.

Και τα δύο με πνίγουν: και οτι πρέπει να υποκρίνομαι, ενώ μέρα με τη μέρα ξενερώνω και έχω φτάσει και στο σημείο να τον σιχαίνομαι ή να θέλω να ξεσπάσω πάνω του τα νεύρα του εγκλεισμού, και ότι δεν μου βγαίνει με τίποτα να ανταποδώσω μεγάλα (τουλάχιστον για τα κυβικά μου) λόγια.
Δεν μου λείπει καθόλου, και όταν προσπάθησε να βρει τρόπο να έρθει, ανακουφίστηκα που τελικά δεν γινόταν.

Γνωρισα καποια νεα ατομα, λογω σπουδων που ξεκινησα. Βγηκαμε μονο μια φορα για καφε και μετα αρχισε η καραντινα
Μιλαμε με μηνυματα κυριως, και ακομα και με αυτους, που δεν τους ξερω καλα, νιωθω πως μιλαω πολυ πιο ευχαριστα απο οτι με το αγορι μου. Εχω περισσοτερα κοινα να συζητησω
Ειχα ξεκινησει να μιλαω και να βγαινω και με καποιες κοπελες που γνωρισα απο τη δουλεια και εχουμε κοινα ενδιαφεροντα
Και λεω, τι ωραια ειναι να μιλας με ατομα που εχεις κατι να πεις και δεν ειναι τεμπελες/τεμπεληδες που ασχολουνται μονο με το ινστα και τις σειρες. Αφηστε που νιωθω πιο ανετα να κανω και πλακα, και εχουμε και παρομοιο χιουμορ, συνεννουμαστε μια χαρα. Τοσα χρονια δεν ειχα γνωρισει ανθρωπους με ενδιαφεροντα, παρα μονο τις πρωην φιλες μου που ενδεικτικα να πω σημερα οι περισσοτερες ειναι ετοιμες να παντρευτουν και εξαρτωνται οικονομικα απο τους "αρραβωνιαστικους" και καποιες εχω δει να πανε εκδρομες σε μοναστηρια (!) και στη συνεχεια τους συμφοιτητες μου που ηταν εντελως ξενερωτοι και σνομπ.
Ελπιζω καποια στιγμη να βρω και εναν τετοιο συντροφο
Οσοι γνωριζω ειναι αχρηστοι, τεμπεληδες, χωρις ενδιαφεροντα, οπως ειναι και αυτος που εχω τωρα.
Δεν μπορω εναν ανθρωπο που δεν εχει χομπι και σαπιζει ολη μερα στον υπολογιστη , στις σειρες και στα παιχνιδια. Ο συγκεκριμενος ,ηταν υπερβαρος, αλλα αδυνατισε λογω μιας περιπετειας με την υγεια του και γκρινιαζει που του εχει μεινει λιγη κοιλια, αλλα αντι να κανει κατι γι αυτο, μονο γκρινιαζει, για να του πω εγω "μια χαρα εισαι" και να επαναπαυθει. Επισης, δεν εχει σταθερη δουλεια, ουτε καποια ειδικευση, και αντι να δει τι θα κανει με το μελλον του, παιζει παιχνιδια και αραζει στο pc. Εγω εναν τετοιο ανθρωπο δεν τον θελω στη ζωη μου. Σιχαινομαι τους βολεμενους , που δεν εξελισσουν τον εαυτο τους σε κανενα επιπεδο και μετα τους φταινε ολοι οι υπολοιποι.

Νομιζω πως αξιζω καποιον πολυ καλυτερο, απλα μεσω ιντερνετ αντε να βρεις καποιον της προκοπης. Ελπιζω οταν τελειωσει η καραντινα και μιας που αρχισα να ανοιγω τον κυκλο μου να ερθω σε επαφη με ατομα που ταιριαζω περισσοτερο.

Quote:

---

Originally Posted by Lemonpie5

Και τα δύο με πνίγουν: και οτι πρέπει να υποκρίνομαι, ενώ μέρα με τη μέρα ξενερώνω και έχω φτάσει και στο σημείο να τον σιχαίνομαι ή να θέλω να ξεσπάσω πάνω του τα νεύρα του εγκλεισμού, και ότι δεν μου βγαίνει με τίποτα να ανταποδώσω μεγάλα (τουλάχιστον για τα κυβικά μου) λόγια.
Δεν μου λείπει καθόλου, και όταν προσπάθησε να βρει τρόπο να έρθει, ανακουφίστηκα που τελικά δεν γινόταν.

Γνωρισα καποια νεα ατομα, λογω σπουδων που ξεκινησα. Βγηκαμε μονο μια φορα για καφε και μετα αρχισε η καραντινα
Μιλαμε με μηνυματα κυριως, και ακομα και με αυτους, που δεν τους ξερω καλα, νιωθω πως μιλαω πολυ πιο ευχαριστα απο οτι με το αγορι μου. Εχω περισσοτερα κοινα να συζητησω
Ειχα ξεκινησει να μιλαω και να βγαινω και με καποιες κοπελες που γνωρισα απο τη δουλεια και εχουμε κοινα ενδιαφεροντα
Και λεω, τι ωραια ειναι να μιλας με ατομα που εχεις κατι να πεις και δεν ειναι τεμπελες/τεμπεληδες που ασχολουνται μονο με το ινστα και τις σειρες. Αφηστε που νιωθω πιο ανετα να κανω και πλακα, και εχουμε και παρομοιο χιουμορ, συνεννουμαστε μια χαρα. Τοσα χρονια δεν ειχα γνωρισει ανθρωπους με ενδιαφεροντα, παρα μονο τις πρωην φιλες μου που ενδεικτικα να πω σημερα οι περισσοτερες ειναι ετοιμες να παντρευτουν και εξαρτωνται οικονομικα απο τους "αρραβωνιαστικους" και καποιες εχω δει να πανε εκδρομες σε μοναστηρια (!) και στη συνεχεια τους συμφοιτητες μου που ηταν εντελως ξενερωτοι και σνομπ.
Ελπιζω καποια στιγμη να βρω και εναν τετοιο συντροφο
Οσοι γνωριζω ειναι αχρηστοι, τεμπεληδες, χωρις ενδιαφεροντα, οπως ειναι και αυτος που εχω τωρα.
Δεν μπορω εναν ανθρωπο που δεν εχει χομπι και σαπιζει ολη μερα στον υπολογιστη , στις σειρες και στα παιχνιδια. Ο συγκεκριμενος ,ηταν υπερβαρος, αλλα αδυνατισε λογω μιας περιπετειας με την υγεια του και γκρινιαζει που του εχει μεινει λιγη κοιλια, αλλα αντι να κανει κατι γι αυτο, μονο γκρινιαζει, για να του πω εγω "μια χαρα εισαι" και να επαναπαυθει. Επισης, δεν εχει σταθερη δουλεια, ουτε καποια ειδικευση, και αντι να δει τι θα κανει με το μελλον του, παιζει παιχνιδια και αραζει στο pc. Εγω εναν τετοιο ανθρωπο δεν τον θελω στη ζωη μου. Σιχαινομαι τους βολεμενους , που δεν εξελισσουν τον εαυτο τους σε κανενα επιπεδο και μετα τους φταινε ολοι οι υπολοιποι.

Νομιζω πως αξιζω καποιον πολυ καλυτερο, απλα μεσω ιντερνετ αντε να βρεις καποιον της προκοπης. Ελπιζω οταν τελειωσει η καραντινα και μιας που αρχισα να ανοιγω τον κυκλο μου να ερθω σε επαφη με ατομα που ταιριαζω περισσοτερο.

---

Αλήθεια, αφού είναι όλα αυτά που λες και που δεν σου αρέσουν (δικαίωμα σου) γιατί το συνεχίζεις μαζί του?

Δηλαδή εσυ η υπεράνω επέλεξες σχέση με ένα τεμπέλη βολεμένο και δεν θέλεις να τον χωρίσεις επειδή δεν θα έχεις κάτι άλλο για παρέα; Καταλαβαίνεις τι λες;