Originally Posted by
Kanakas
Συνέχεια.
Το φθινόπωρο του 2019 γνώρισα κοπέλα. Την γνώριζα από μία μικρή διεθνή συνάντηση του 2017. Από τότε μιλούσαμε περιστασιακά μέσω διαδικτύου, αλλά δεν το θεωρούσα σημαντικό. Είναι από το εξωτερικό αλλά γνωρίζει άπταιστα ελληνικά. Αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά από την άνοιξη του 2019 και τον Σεπτέμβριο συναντηθήκαμε σε ταξίδι στο εξωτερικό. Αργότερα ήρθε και στην Ελλάδα. Η μεγαλύτερή μου τύχη όμως ήταν ότι ήταν εδώ μαζί μου το 2020 για πάνω από δύο μήνες το καλοκαίρι. Η προσαρμογή ήταν πολύ δύσκολη, εφόσον ΄πως είπα δε μένω μόνος και οι προστριβές με τη μητέρα ήταν έντονες στην αρχή. Ακόμα μία στρεσογόνα κατάσταση. Η κοπέλα αυτή είναι πολύ έξυπνη, κατανοητική, εσωστρεφής σαν εμένα, και συμπίπτουμε στα ενδιαφέροντα και στον τρόπο σκέψεις σε μεγάλο βαθμό. Δε θα ήθελα να την χάσω από λάθος μου. Από την άλλη δε με κάνει πάντοτε να νιώθω ωραία με τον εαυτό μου. Εγώ είμαι φορτωμένος προβλήματα, ενώ αυτή δε φαίνεται να έχει κανένα. Είναι επιμελείς με τις σπουδές της και δεν αναβάλει ούτε κάνει παράπονα. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε μακροπρόθεσμα. Δυστυχώς η καραντίνα μας χωρίζει βίαια και είναι δύσκολο να έχω κάποια ελπίδα σε αυτές τις συνθήκες. Σεξουαλικά, είχα προβλήματα αρχικά εξαιτίας του φαρμάκου. Προφασιζόμουν διάφορες δικαιολογίες που τις πίστευε. Τελικά μείωσα σταδιακά τη δόση και το έκοψα το καλοκαίρι του 2020, και δε θα ήθελα να ξαναπλησιάσω SSRI ποτέ.
Η αρρωστοφοβία μου δε χάθηκε, απλώς τώρα υποφέρω μέσα μου και ψάχνοντας στο Ίντερνετ. Κατάλαβα τελικά ότι δεν είναι θεμιτό να παραπονιέμαι δημοσίως ούτε σε οικογένεια ούτε σε φίλους. Στην ενήλικη ζωή, η ψυχική νόσος θεωρείται τεμπελιά στην καλύτερη περίπτωση και εμμονή για την προσοχή των άλλων στη χειρότερη. Δεν υπάρχει ενσυναίσθηση και υποστήριξη από κανέναν. Ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του και το συμφέρον του, και όλοι οι άλλοι ας πάνε να γαμηθούν. Ο καθένας έχει τη σκληρή του προσωπική ατζέντα, ακόμα και οι γονείς μας. Οι σχέσεις γίνονται περισσότερο σχέσεις κρατών παρά φίλων.
Το βάρος μου δεν πάει καλά. Από το φθινόπωρο του 2019 είχα πάρει απόφαση να το μειώσω, πηγαίνοντας σε διατροφολόγο. Δυστυχώς δε μπόρεσα να ακολουθήσω τη διατροφή κατά γράμμα και η πρόοδός μου ήταν αργή. Ανέβαλα κλασικά την ένταξή μου σε γυμναστήριο, ώσπου έκανα μόνο λίγες φορές και μετά ήρθε η καραντίνα. Στην πρώτη καραντίνα άφησα εντελώς το βάρος μου, και ακόμα περισσότερο στη δεύτερη. Ευτυχώς όλες οι πρόσφατες εξετάσεις υγείας δεν έχουν δείξει κάποια αιτία ανησυχίας, αλλά το σπλαχνικό μου λίπος αρχίσει να ανεβαίνει. Η οστική και μυική μου μάζα είναι σε υψηλά επίπεδα, ίσως επειδή ο οργανισμός καταπονείται για να σηκώσει όλο το βάρος. Μέχρι πόσο θα κρατήσει όμως αυτό. Τώρα πάλι πήρα απόφαση να μειώσω το βάρος μου. Για να δούμε πόσο θα κρατήσει. Το θέμα είναι ότι τρώω από έξω παχυντικά φαστ φουντ μόνο και μόνο για να νιώσω για λίγο καλύτερα. Μπορεί να τρώω πολύ γρήγορα χωρίς να καταλαβαίνω καν γεύση, αλλά έστω κι αυτό μου φέρνει καλή διάθεση για λίγα λεπτά. Τρώω επίσης ελάχιστα το πρωί και μεγάλες ποσότητες το βράδυ.
Οι καραντίνες με επηρέασαν έντονα Όπως όλοι μας, αρχικά φοβόμουν τον ιό, αλλά στη συνέχεια ένιωθα περισσότερο ασφαλής. Δεν ήμουν σε ευπαθή ομάδα και το ανοσοποιητικό μου σύστημα με στήριξε για όλα τα χρόνια της ζωής μου ως τώρα. Αν δεν έμενα με άλλους, μπορεί και να μην πρόσεχα τόσο ώστε να κολλήσω και να το περάσω, αν και όπως κατάλαβα έπειτα, τα ΜΜΕ είχαν εξασκήσει τόση τρομολαγνεία, που έκαναν και τον άνοσο να φαίνεται επικίνδυνος. Ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν να κολλήσω την οικογένειά μου, να γίνει ιχνηλάτηση και να φτάσει σε εμένα ως αρχικό στόχο, και μετά θα λένε ότι φταίω εγώ. Όλη η οικογένεια από την πλευρά της μάνας μου έφαγαν αμέσως όλη την τρομολαγνεία. Μεσήλικες δημόσιοι υπάλληλοι οι παλαιότεροι και αριστερά κοριτσάκια οι νεότεροι, λογικό. Η πλευρά του πατέρα μου, που αποτελείται από πιο ανεξάρτητα συντηρητικά άτομα, δεν επηρεάστηκε έντονα. Ο πατέρας μου ταξίδευε μάλιστα όσο μπορούσε.
Στην πρώτη καραντίνα λοιπόν, είχα χάσει κάθε αίσθηση στόχου και νοήματος. Μπορούσα να ξαπλώνω τρεις μέρες συνεχόμενα, και είχα να τηλεφωνήσω φίλο για πάνω από βδομάδα. Εννοείται ότι σταμάτησα εντελώς να παρακολουθώ μεταπτυχειακό και δεν πέρασα σε κανένα μάθημα. Παρόλο που είχα χρόνο να το κάνω, δεν το έκανα. Αργότερα ανέπτυξα ένα απλοποιημένο πρότυπο συμπεριφοράς, όπου έβγαινα έξω για μικρό χρονικό διάστημα, επισκεπτόμουν τον πατέρα μου και γύριζα πίσω. Είχα φυλακιστεί με τη μάνα μου στον ίδιο χώρο που δεν ήταν καλό για εμένα. Η διάθεσή μου βελτιώθηκε στην άρση των μέτρων. Στη δεύτερη καραντίνα ήμουν πιο προσαρμοσμένος από εμπειρία της πρώτης. Όσο όμως καταλάβαινα ότι θα τραβήξει μέχρι την άνοιξη, άρχισα να χάνω ελπίδα. Τώρα βγαίνω έξω μέχρι τον πατέρα μου για περίπου 3 ώρες τη μέρα. Συνήθως τρώ κάτι από έξω κάθε φορά, κάτι που μου δίνει βάρος, αλλά δεν έχω άλλον τρόπο για να νιώσω προσωρινά καλά. Το βιολογικό μου ρολόι μετακινήθηκε άσχημα, και πλέον κοιμάμαι γύρω στις 6 το πρωί και ξυπνάω μεσημέρι. Δυσκολεύομαι πολύ να κοιμηθώ, σε αντίθεση με προηγουμένως που ο ύπνος μου είχε εξωμαλυνθεί. Τα όνειρά μου δεν έχουν κάτι το αξιοσημείωτο. Όταν ξυπνάω, νιώθω ζαλισμένος και χωρίς ενέργεια για τις πρώτες ώρες. Ανυπομονώ όμως να πέσω στο κρεβάτι για να απαλλαχθώ από τις σκέψεις μου. Νιώθω ένας αποτυχημένος σε όλα και ένα αναλώσιμο μέρος ενός συστήματος που δεν ενδιαφέρεται για εμένα ή κανέναν μας άλλωστε. Με αυτές τις καραντίνες, θα χάσουν οι μικρές επιχειρήσεις και θα κερδίσουν τα μεγάλα τεχνολογικά μονοπώλια. Με την ραγδαία πρόοδο της ρομποτικ΄ςη και της τεχνητής νοημοσύνης που προβλέπεται ότι θα επιταχυνθεί με την συνεχιζόμενη απομόνωση, ακόμα περισσότερα επαγγέλματα θα αχρηστευθούν και ακόμα περισσότεροι άνθρωποι θα καταλήξουν για πάντα άχρηστη. Η καραντίνα αυτή διέλυσε οικογενειακές και φιλικές σχέσεις, χώρισε ζευγάρια, ματαίωσε ταξίδια ίσως για πάντα, έπνιξε νεοφυείς επιχειρήσεις, απομόνωσε ακόμα και ετοιμοθάνατους ανθρώπους από τους δικούς τους. Η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα πήγανε περίπατο μέσα σε λίγες μέρες. Δικαιώματα που δε μας είχαν αφαιρεθεί ούτε καν μέσα στους παγκόσμιους πολέμους, τώρα έγιναν απλώς προνόμια. Και από πίσω έχουμε τη σκιά των μεγάλων γεωπολιτικών αλλαγών, με την κομμουνιστική, απολιταρχική Κίνα να επεκτείνεται συνεχώς και την άρρωστη Δύση να μη μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά. Τα μονοπώλια στη δύση θα διαβρώσουν τη δημοκρατία. Στο μέλλον είτε θα είμαστε μέλη ενός τεχνολογικού μονοπωλίου είτε του κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας, ανάλογα με τον τόπο που βρίσκεται ο καθένας. Αυτές οι σκέψεις είναι συνεχόμενες.
Όσον αφορά τις σπουδές μου, αυτό το εξάμηνο επιτέλους ξεκίνησα να παρακολουθώ τα μαθήματα. Ωστόσο ξεκίνησα να τα παρακολουθώ ένα μήνα μετά, και πολλές προθεσμίες έχουν δυστυχώς ξεπεραστεί. Τώρα ήρθαν οι εξετάσεις. Είμαι συντετριμμένος. Δε μιλάω σε κανέναν, και μιλάω αναγκαστικά με λίγους φίλους και την κοπέλα μου όποτε με τηλεφωνούν για να φαίνομαι καλά. Δεν ξέρω τι θα κάνω όταν αποτύχω και πάλι. Αν και πιστεύω ότι έχω ένα στενό περιθώριο να περάσω τα δύο μαθήματα, υπάρχουν πράγματα σε αυτά που δεν έχω κάνει και οι καθηγητές δεν έχουν διάθεση να με βοηθήσουν.
Έτσι λοιπόν είμαι εδώ τώρα, 27 χρονών, αρχίζοντας να γερνάω και να καταρρέω χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Δεν ταξίδεψα πολύ, δεν είχα ποιοτικές φιλίες και σχέσεις, δεν έζησα όσα έζησαν άλλοι συνομήλικοί μου. Δεν είμαι και το πιο κοινωνικό άτομο του κόσμου και έχω συμβιβαστεί με αυτό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ήθελα λίγες τουλάχιστον ποιοτικές σχέσεις. Είμαι ένας κωλόχοντρος που πονάει ο κώλος μου, επειδή κάθομαι πολλές ώρες στον υπολογιστή, συνήθως στα κοινωνικά δίκτυα χωρίς να κάνω τίποτα σημαντικό. Δεν κατάφερα να ανεξαρτητοποιηθώ και να ζήσω μόνος μου, δεν τα πάω καλά με τη διαχείριση της γραφειοκρατίας και αναγκάζομαι εξαιτίας της συγκατοίκησης να αλληλεπιδρώ με γονείς και συγγενείς ακόμα κι αν δε θέλω. Έχω μια δουλειά που αναβλήθηκε λόγο καραντίνας, και μια κοπέλα που είναι στου διαόλου τη μάνα. Οι σπουδές μου είναι σκατά, αλλά πρέπει να τις τελειώσω, μήπως μου δώσουν επιπλέον προσόντα, και επειδή έδωσα πολλά λεφτά και για να κάνω τους γονείς μου χαρούμενους. Και ακόμα κι αν πετύχω σε κάτι, τι νόημα έχει αν είμαστε όλοι έρμαια πανίσχυρων εξωτερικών δυνάμεων; Είδατε πως άλλαξαν οι ζωές των ανθρώπων με την καραντίνα, και γι' αυτό δεν είναι υπεύθυνος κανένας μας. Έχει νόημα να ζω παραπάνω;
