Προβλήματα με την μάνα μου.

Εισέρχομαι απ ευθείας στο ψητό. Ετών 25, διατηρώντας τον τίτλο της φοιτήτριας, μοναχοπαίδι και ψυχολογικά καταρρακωμένη.
Η κατάσταση με την μάνα μ ουδέποτε καλή δεν ήταν. Από λύκειο θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει και να ξεσπάει -βουβά- για αυτήν. Μέρα παρά μέρα είμαστε στα μαχαίρια. Αν δεν περάσει το δικό της, θα γίνει χαμός. Πάντα έχει δίκιο. Πάντα ξέρει.
Όλοι οι υπόλοιποι, μπροστά της πρέπει να ακούμε χωρίς να μιλαμε.
Θα χαρακτήριζα την σχέση μας κάπως μπερδεμένη. Γενικά και οι 2 μ οι γονείς έχουν γίνει και γίνονται χαλί για μένα. Δεν θυμάμαι ποτέ να μ έλειψε κάτι - αναφερόμενη στο υλικό κομμάτι- και μάλιστα σε αρκετά φορτικές περίοδος της ζωής μου ( παράλληλες σπουδές, δουλειά κτλπ) ήταν πάντα δίπλα μου. Με υποστηρίζουν στα όνειρα μου και με βοηθούν με κάθε τρόπο και οι δυο, αλλά οι ιδίως η μάνα μου. Ωστοσο, η σχέση μας σταματάει καθαρά εκεί. Μια άκρως επαγγελματική συνεργασία και αναφορά προόδου από την μεριά μου. Δεν θυμάμαι ΠΟΤΕ να με ρώτησε πως πέρασα έξω με τους φίλους μου, αν έχω αγόρι - που κ όταν της το είπα εγώ, μου έκανε την ζωή μαρτύριο - αλλά άλλο ποστ αυτό- φαίνεται σαν να μην ενδιαφέρεται για την ψυχοσυναισθηματική μου κατάσταση, για τον ψυχολογικό μου φόρτο και για τις οποίες δυσκολίες μπορεί να περνάω. Δεν ρωτάει, γιατί δνε την ενδιαφέρει; δεν ρωτάει γιατί της το έχω κόψει εγώ υποσυνείδητα με τον τρόπο μου; Ντρέπεται -καθώς είναι κ παλαιών αρχών μέσα σε όλα τα αλλά και όπου μας συμφέρει-; Δεν ξέρω. Η σχεση μας όμως δεν είναι καλή. Νομίζω πως δεν ταιριάζω πουθενά μαζί της. Η παραμονή μας στο ίδιο δωμάτιο θα φέρει μόνο εκρήξεις και θα είμαστε καλά μόνο όσο μιλαμε για «μαθήματα». Δεν την μπορώ και δεν την θέλω στην ζωή μου. Νιώθω απαίσια γιατί δεν το κρύβω πως αισθάνομαι κάπου μέσα μου πως επρεπε να νιώθω αλλιώς. Αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο καταλαβαίνω πως ότι και όσα μ έχει προσφέρει εγώ την θέλω μακριά. Προσπαθώ να βρω το προφίλ της, να βρω τρόπους να την διαχειριστώ. Δεν το έχω καταφέρει. Μαζί της χάνω την ψυχραιμία μου και αυτή την δίκη της. Όποτε μαλώνουμε το γνωστοποιεί με τον τρόπο της σε όλους ( κλείνεται στο δωμάτιο, δεν τρώω, δεν με παίρνει κανένα τηλέφωνο για μέρες, δεν μ μιλάει και στους γύρω της μιλάει με αυτή την φωνή του αδύναμου αρρωστιάρικου όντος που σκέφτεσαι ξεψυχά δεν ξεψυχά). Να σημειωθεί πως ακόμη και να φταίει, αυτή την μέθοδο ακολουθεί. Είναι το μοτίβο του μαλωσαμε και τώρα θα πληρώσεις. Και εννοείται καταλήγουμε στο ότι εγώ είμαι υπεύθυνη για τυχόν πόνους π μπορεί να έχει, εγώ μίλησα άσχημα, εγώ της πήγα κόντρα και εγώ γενικά φταίω που αναπνέω.
Με επηρεάζει πολύ η κατάσταση αυτή. Περνάω μέρες να κλαίω και να αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν είχα έναν άνθρωπο στα μέτρα μου. Είμαι μοναχοπαίδι και δυστυχώς μου πέρασαν το ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε πολλούς και όχι εύκολα. Η οικογένεια ειναι το παν. Ναι αλλά εμένα η οικογένεια μου με έχει συναισθηματικά εγκαταλείψει εδώ και χρόνια. Και όταν εγώ προβλήματα; και όταν εγώ κλείνω την πόρτα; Τότε με ποιον μένει να μοιραστώ την μοναξιά μου;

Καλησπερα Ηλεκτρα, αυτη η σχεση ειναι μονοδρομος και η μητερα σου δρα ανταγωνιστικα . Το γιατι ειναι απλο. Υπαρχουν γυναικες που κανουν παιδι για να γινουν μανες ,στην Ελλαδα ζουμε! ομως το μωρακι πρεπει να μεγαλωσει και να γινει ανθρωπος εκτος απο φαι χρειαζεται αληθινα αισθηματα και υποστηριξη, καλλιεργεια. Το οτι δεν σου δειχνει ενδιαφερον για τον συναισθηματικο σου κοσμο δεν ξεκινησε τώρα. Ετσι ηταν και τωρα που μεγαλωσες λες οπα τι συμβαινει εδώ. Δεν εισαι η πρωτη ουτε η τελευταια με "ψυχρο" γονεα. Εκτιμησε οτι σε πρακτικα ζητηματα σου ειναι βραχος, ετσι νιωθουν οτι κανουν κατι, μεχρι εκει και βρες στηριγμα αλλου πατησε στα ποδια σου και welcome στην ενηλικη ζωη. Και κατι ακομα. Καθε παιδι το βιώνει διαφορετικα αναλογα με τον χαρακτηρα του. αλλα μην νιωθεις τυψεις δεν εισαι εφηβη για να κρεμεσαι απο πανω της.

Συμφωνώ με την Elenia... Δεν είσαι η 1η και δυστυχώς ούτε η τελευταία με τέτοιου είδους γονιό... Στη θέση σου θα προσπαθούσα να πάρω το πτυχίο μου και να βρω άμεσα μετά μια δουλειά και να αυτονομηθω...
Δυστυχώς τέτοιοι χαρακτηρες δεν αλλάζουν ή αν αλλάζουν, είναι σπάνιο και δύσκολο.... Αν δεις και στο δικό μου θέμα, αντίστοιχα προβλήματα έχω με τον πατέρα μου, αν και μεγαλύτερη σε ηλικία, με δική μου πλέον οικογένεια κι αυτόνομη από μικρή ηλικία...
Προσωπικά, πιστεύω πως απλά οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να κάνουν κουμάντο πάντα στις ζωές των άλλων...

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λέτε και ενώ πρακτικά γνωρίζω ότι ναι δεν θα αλλάξει. Εδώ δεν μπορώ εγώ κάποιες εν γνώση μου αρνητικές συμπεριφορές να τροποποιησω στα 25, ποσό μάλλον ένας μεγάλος άνθρωπος.
Αλλά νιώθω να γίνομαι χίλια κομμάτια σε κάθε ξέσπασμα της.
Ζω με ένα μόνιμο άγχος ποτέ θα θυμώσει και ποτέ θα ξεθυμώσει. Ποσες μέρες θα πάρει αυτή την φορά να είναι κλεισμένη στο δωμάτιο μη τρώγοντας και μη μιλώντας σε κανένα -ακόμη και στις περιπτώσεις π έχει άδικο- σε κάνει εσένα να νιώθεις άσχημα,γιατί εσυ στέκεσαι εκεί «καλά», «ήρεμος» χωρίς τέτοιες ακραίες αντιδράσεις.
Πως να αποστασιοποιηθω συναισθηματικά; Πως να με πείσω ότι δνε φταίω στο τέλος πάντα εγώ.
Τα γράφω και μέσα μ πονάω για κάθε φορά που εξ αιτίας μιας διαφωνίας μας καταλήγει έτσι.

Μεγαλώνουμε πάρα μα πάρα πολύ λάθος σε αυτή τη χώρα. Η ταυτότητά μας σαν παιδιά των γονιών μας τείνει να υπερισχύει πολύ περισσότερο από τις ταυτότητες που πρέπει να έχει ένας ενήλικος άνθρωπος. Αν βάλεις πιο πάνω τις υπόλοιπες ταυτότητες/ιδιότητες σου σαν άνθρωπος, η σχέση σου με τη μάνα σου θα πάψει να σε καταρρακώνει ψυχολογικά. Σκέψου ότι η μάνα σου αν πάει 100 χρονών κι εσύ είσαι 70 πάλι θα σε θεωρεί παιδί και θα κάνει τα δικά της. Σε φαντάζεσαι 70 χρονών να αποζητάς την έγκρισή της και την αποδοχή της, να υποκύπτεις σε χειρισμούς, να κάθεσαι να σκας για τις ιδιοτροπίες μίας 100χρονης, να χαλιέσαι στη ζωή σου και να καταρρακώνεσαι ψυχολογικά τόσο πολύ; Αν όχι, γιατί θα πρέπει να σκας στα 25; 25 είσαι, δεν είσαι 5.