ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΉ ΒΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ!!
Καλησπέρα η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι πρέπει να πω εδώ, για το μόνο πράγμα που έχω γράψει για μένα εδώ είναι για τα φάρμακα μου που περνώ λόγο της κατάθλιψης μου, έχει δύο χρόνια που περνώ φάρμακα και μηλαω με ψυχολόγο αλλά το μέσα μου δεν γιατρευται και δεν ξέρω αν ποτέ θα γιατρευτει, πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα οι γονείς μου πότε δεν μου στάθηκαν σε ότι πέρασα είτε εξετίας τους {φτώχεια, πείνα, κρύο, χρέη που δεν έχουν πληρωθεί ακόμα} είτε από άλλες καταστάσεις{μπούλινγ} ήταν στον κόσμο τους και είναι ακόμα, έχω περάσει πολλά δεν έχω μάθει να τα βγάζω έξω από το στόμα μου όλο εμένα τραυματιζα και έβριζα και να που καταληξα, είμαι 27 και δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι των γονιών μου, η μητέρα μου όλο με υποβιβάζει στους άλλους την νοιάζει μόνο ο εαυτός της με βρίζει, και με τα χρήματα που ζούμε ολοι σαν οικογένεια από το Κέα, πάντα παίρνει τα πράγματα που θέλει χωρίς να σκέφτεται τα χρέη και όταν εγώ χρειάζομαι χρήματα πάντα λέει ότι εγώ ζητάω και πιέζω και για ένα ******** 50 που πληρώνω για τα αγγλικά(που είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που κάνω πραγματικά για εμένα) κάθε μήνα ακόμα και αυτό πάντα μου το χτυπάει πόσες φορές προσπάθησα να υποστηρίξω τον εαυτό μου απέναντι από την οικογένεια μου αλλά είναι αδύνατο μια φορά ο πατέρας μου πήγε να με πνίξει επειδή προσπάθησα να με υποστηρίξω, χάρις τον ψυχολόγο μου μπόρεσα και πήγα ιεκ και αγγλικά με βοήθησε πολύ και ακόμα κάνει ότι μπορεί να με βοηθήση και εγώ έχω κάνει πολλά βήματα μπροστά,αλλά στο σπίτι νιώθω φυλακισμένος η μάνα μου εξουσιαζει τα περισσότερα επάνω μου, το πως σκέφτομαι το τι μου αξίζει, για το ποια είμαι,τώρα ειδηκα με αυτόν τον κολο ιό δεν μπορώ ούτε στο ιεκ να πάω ούτε στα αγγλικά να μπορώ να φεύγω από εδώ μέσα έστω για κάποιες ώρες, μου εδώσε μια λύση ο ψυχολόγος για να φύγω σε μια άλλη πόλη χωρίς να ξέρουν το που βρίσκομαι, αλλά ξέρω ότι δεν θα με βοηθήση αυτό, συν ότι θα σταματήσω το ιεκ και τα αγγλικά και τσάμπα όλα, όμως δεν μπορώ να πάω κάπου αλλού και να στηριγθω στα πόδια μου δυο φορές προσπάθησα και τελικά πήγαν όλα τόσο σκατα που παρακαλούσα και να γυρίσω πίσω τόσο άχρηστος άνθρωπος είμαι, νιώθω ότι ποτέ δεν θα ξεφύγω ότι για πάντα έτσι θα είναι, ακόμα και αν τελειώσω τις σπουδές είναι 2 χρόνια δεν ξέρω πως θα είμαι τότε πόσο υπομονή ακόμα να κάνω κατάθλιψη και σοβαρό άγχος φοβίες, απλά νιώθω ότι είμαι μια σκιά, θα προτιμούσα να πέθαινα θα ήμουν πολύ καλυτερα, θέλω τόσο πολύ να πέσω στα πόδια του ψυχολόγου και να του πω άσε με να φύγω κάνε μια εξαίρεση μόνο για μένα και άσε με να πεθάνω!
