ειμαι καλά..μα πως??( μεγάλο!)
Λοιπον, παλέυω με κρίσεις πανικού κλπ απο τα 18 μου. Δεν το έχω συνέχεια, ερχεται και φεύγει. Πριν 10 χρόνια περίπου περασα μια φοβερή κρίση που κράτησε 6 μήνες περίπου. Κατάθλιψη αγοραφοβία κρίσεις πανικού και όλα αυτά τα ωραία που το συνοδεύουν- υπαρξιακά κλπ. Χωρίς να έχει γίνει κάτι να το προκαλέσει. Απλα είναι κάτι που ήξερα οτι είχα.
Πήγα τότε σε γιατρό που μου έγραψε φάρμακα. Πήρα μια βδομαδα, ενιωσα χειρότερα και κατάφερα μόνη μου να βγώ απο την μαυρίλα με δυσκολία αλλα τα κατάφερα.
Απο τότε ζήτημα αν έπαθα 2-3 φορές πανικό. ( τώρα κοντεύω 35 χρονών)
Τον Οκτώβριο στα καλά καθούμενα αρχισα να σκέφτομαι ότι δεν έχω τίποτα πια να περιμένω, η ζωή φαινόταν ένα βουνό. Αρχισα να αναρωτιέμαι γιατι είμαι εδώ, αν είμαι αληθινή και τέτοια ( αποπροσωποποίηση και αποπραγματοποιηση, καπως έτσι λέγεται απο ότι έμαθα)..τέλος παντον ήταν μεγάλο λούκι κάθε μέρα πολύ χάλια, δεν ήξερα που βρισκόμουν και τι έκανα.
Είχα πάθει και κάτι στον αυχένα που δεν ποναγε αλλα έκανε το νευρικό μου συστημα ενα αχταρμά. Ακομα δεν ξέρω αν ήταν ο αυχένας που τα προκάλεσε όλα ή αν επαθα πανικό που έκανε ζημιά στον αυχένα..μη πολυλογό...
Κάθε μέρα απο τον Οκτωβρη ήταν ένα μαρτύριο. Εχώ ένα κοριτσάκι που με το ζώρι το φροντιζα. Να έχω τετοιο πρόβλημα να χαρώ για οτιδήποτε. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ καθόλου. ΙΧΝΟΣ. δεν ένιωθα τίποτα παρά μια απάθεια για τα πάντα και ένιωθα οτι δεν θα περάσει ποτε και δεν μπορουσα να σκεφτω τιποταλλο όλη μέρα παρά τον πανικό την καταθλιψη κλπ.
Το ειχα ξανα περάσει αλλα όχι τοσο εντονα. Δεν ήξερα πως να βγω αλλα ήξερα οτι θα το κάνω χωρίς φάρμακα και ότι γίνει..Εκπαίδευσα μάλλον το μυαλό μου μετα απο πολύυυυυυ καιρο ΚΟΛΑΣΗ να μην το σκέφτομαι. Προσπαθούσα να απασχολώ το μυαλό μου με άλλα. ΔΥΣΚΟΛΟ παρα πολυ.
δεν ξέρω και γώ πως τα κατάφερνα. Ενιωθα ότι δεν ζουσα πραγματικά εγω. Δεν ήξερα ποια ήμουν. Ολα αυτά χωρίς αιτία!
Τελος παντων. Σημερα ειμαι καλά. Σα να μην έχει γίνει τιποτα! ΦΟΒΑΜΑΙ οσο τρελλό και να ακούγετε αυτό. Βγήκα έξω με το παιδί μου και ήμουν τελείως συγκεντρωμένη χωρίς καν να το σκεφτώ. Ενιωσα ένα μικρό σκύρτημα χαράς πράγμα που θεωρησα απίθανο ότι θα ξανα γίνει. Νιώθω ΚΑΝΟΝΙΚΗ σήμερα και δεν άλλαξα τίποτα. ( το μόνο που άλλαξα είναι ότι άρχισα να πίνω εμφιαλομένο νερό εδώ και 2 βδομάδες)
Τωρα είμαι λίγο δυστακτική. Αν ξυπνήσω άυριο και είμαι πάλι περίεργα. Αν δεν ξέρω ποια είμαι? Πως και έγινε αυτο το θάυμα και έγινα πάλι κανονική?
Δεν το πιστέυω. Σα να μην έγινε τιποτα ποτέ. Ισως να ειμαι τυχερή δεν ξέρω αλλα ξέρω ότι αυτό θα ειναι μαζί μου για πάντα και φοβάμαι την επόμενη.
Νιώθω πιο δυνατή που το κάνω χωρίς φάρμακα αλλα δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω χωρίς.
Συγνώμη που σας κουρασα. Δεν ξέρω καν τι θέλω να ρωτήσω. Ειναι μήνημα ελπίδας ίσως!