Δεν ξέρω τι έχω

Το πρόβλημα που έχω υπήρχε από πάντα μάλλον αλλά κάποια στιγμή κορυφώθηκε. Πάντα είχα άγχος. Όταν ήμουν 24 ετών έχασα τον κολλητό μου από τροχαίο. Έπειτα από αυτό το γεγονός άρχισα να έχω έντονες σκέψεις ότι κάποιος δικός μου άνθρωπος παθαίνει κάποιο ατύχημα, το έκανα εικόνα και όλο αυτό μου προκαλούσε δυσφορία. Έπειτα ξεκίνησα να εργάζομαι σε μια εταιρεία που δεν μου άρεσε καθόλου το περιβάλλον. Κάθε μέρα ήταν για μένα βασανιστήριο. Μου αρέσει πολύ το αντικείμενο και η δουλειά μου, όμως επειδή πρόκειται για μικρή επιχείρηση τύπου "είμαστε σαν οικογένεια εδώ" αισθάνομαι μεγάλη πίεση για θέματα που δεν θα έπρεπε να με απασχολούν καθόλου και είναι άσχετα με τη δουλεία. Έχουν να κάνουν καθαρά με συμπεριφορές από συναδέλφους, κουτσομπολιά και μικρότητες.. Άρχισα να έχω περισσότερο άγχος και ψυχαναγκασμούς. Έφευγα από το σπίτι και όλο σκεφτόμουν μήπως έχω ξεχάσει κάτι ανοιχτό και έσκαγα. Αποφάσισα να δω έναν ψυχίατρο και έτσι ξεκίνησα το cipralex. Με βοήθησε πάρα πολύ ειδικά με τους ψυχαναγκασμούς δεν τους έχω καν. Όμως πήρα 10 κιλά και είχα και παρενέργιες στον σεξουαλικό τομέα οπότε το διέκοψα για λίγο, αλλά τωρα το ξεκίνησα πάλι. Από το πρώτο lockdown είμαι σε αναστολή και δεν πηγαίνω καθόλου στη δουλειά, είναι σαν λύτρωση για μένα ότι δεν βλέπω τους συναδέλφους και δεν πηγαίνω στο γραφείο. Όμως δεν έχω καθόλου όρεξη να κάνω πράγματα. Μπορώ να κάθομαι όλη την ημέρα στον καναπέ και νιώθω ότι δεν έχω κουράγιο να κάνω τίποτα. Τις δουλειές του σπιτού τις κάνω με δυσκολία. Νιώθω ότι δεν έχω τη δύναμη να κινηθώ, θέλω απλά να κάθομαι και να χαζεύω στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή. Βαριέμαι να πάω και μέχρι το σούπερ μάρκετ. Δεν έχω όρεξη να ντυθώ.. Μήπως χρειάζομαι άλλη θεραπεία και δεν με βοηθάει το cipralex?? Με έχει καταβάλει και το γεγονός ότι έχω πάρει κιλά αλλά δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να πω θα κάνω λίγη γυμναστική. Δεν ξέρω τι έχω πάθει, είμαι όλη μέρα σε αδράνεια.

Κλασικα, καταθλιψουλα.
Την πατησες αν εχεις τετοια προβληματα με την δουλεια. Θα σε χαλαει καθε μερα.
Μιλαω εκ πείρας.
Αν εισαι νεος , πάλεψε το, θα περάσει και η επιδυμια και θα ειναι καλύτερα!

Έτσι κι εγώ... μέσα σ' όλα ήμουν σε μια αντίστοιχη τέτοια δουλειά... παραιτήθηκα στον 1,5 χρόνο χωρίς να έχω χρήματα στην άκρη, μόνο με το μισθό που είχα πάρει το προηγούμενο βράδυ της τάξεως των 500 ευρώ! ...λιώναμε εκεί μέσα, δίναμε την ψυχή μας και μας κουνούσε ο εργοδότης συνεχώς το δάχτυλο. Υπερωρίες τρελές... το μαγαζί άνοιγε 9, πήγαινα από τις 8.30... κλείναμε 2, φεύγαμε 3.. το απόγευμα ανοίγαμε 5 κι έπρεπε 4.30 να είμαι στο μαγαζί...το βράδυ από τις 9 που κλείναμε, φεύγαμε στις 10 και στις 11...δεν άντεξα άλλο.. όλο e-learnings, στόχοι, γκρίνιες, νεύρα, φωνές...
Παραιτήθηκα τον Ιούνιο του 2020, λίγες μέρες μετά έπαθε εγκεφαλικό ο πατέρας μου, τα έξοδα στο σπίτι έτρεχαν, εγώ άνεργη, το ταμείο ανεργίας το πήρα μετά από 4 μήνες αίτησης (!) και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα μου τα προβλήματα... έκτακτες, ίλιγγος, ναυτία, κρίσεις πανικού, μουδιάσματα κι άλλα πολλά που τα έχω γράψει ξανά και δε θέλω να σας κουράζω.
Πάω σε ψυχολόγο εδώ και μήνες και μου είπε προσφάτως ότι στον τρόπο που μιλάω φαίνεται πόσο πολύ κακό μου έκανε η δουλειά αυτή..τι βάρος κουβαλάω, που σχεδόν ένα χρόνο μετά έχω τρομερή ένταση στη φωνή μου και πίκρα μαζί με στρες όταν μιλάω γι' αυτή...
παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το εργασιακό μας περιβάλλον που ούτε το φανταζόμαστε.. όταν τα ζούσα ήξερα ότι ήθελα να φύγω αλλά δε φανταζόμουν σε καμία περίπτωση το κακό που μου έκανε

Πόσο σε καταλαβαίνω. Ξύπναγα το πρωί και έλεγα μακάρι να μου συμβεί κάτι κακό στον δρόμο για να μην παω στη δουλειά! Άσε που είχα και τα άλλα... Μέχρι και για την προσωπική μου ζωή ήθελαν να έχουν άποψη χωρίς να τους έχω δώσει δικαιώματα. Έχουμε dress code και φοράμε στολή αλλά πάμε με τα κανονικά μας ρούχα και αλλάζουμε εκεί. Ε μέχρι και τα ρούχα μου έχουν σχολιάσει και δεν φόραγα κάτι περίεργο.

Γιατί όμως αφήνεις να σε αγγίζουν τόσο όλα αυτά; Γιατί δεν αντιδράς όταν κάτι δεν σου αρέσει; Δηλαδή αν τους πεις κάτι τύπου " Δεν θυμάμαι να σχολίασα ποτέ τι φοράτε, εσείς γιατί σχολιάζετε εμένα;" με ήπιο αλλά σταθερό τόνο, τι θα πάθεις; Αν πεις σε στυλ πλάκας "Ρε παιδιά, συγγνώμη κιόλας, αλλά έχω να γράψω την αναφορά για την υπόθεση τάδε κι εσείς μου λέτε για τα ******α του τετοιανού και με απασχολείτε με βλακείες" δεν θα τους κοπεί λίγο ο άέρας;

Δεν αλλάζουν τέτοιοι χαρακτήρες, αλλά κάποια όρια μπορείς να τα βάλεις. Αν πάλι πραγματικά σου είναι τόσο ανυπόφορο το περιβάλλον, ψάξε για αλλού. Μην ξεχνάς όμως ότι είναι ένα μάθημα το τωρινό να χειρίζεσαι καλύτερα καταστάσεις που δεν σου αρέσουν στο μέλλον. Γιατί πάντα θα υπάρχουν οι μαλάκες και οι περίεργες καταστάσεις στις δουλειές, δεν μπορεί να ψυχαναγκάζεσαι ή να φεύγεις συνεχώς.

Τώρα με την καραντίνα: Άρχισε με κάτι απλό. Βήμα βήμα. Μην αφήνεσαι να τελματώνεις εντελώς. Πίεσε τον εαυτό σου κι ας μην έχεις όρεξη. Π.χ. πάρε ένα ημερολόγιο και κατέγραφε μικρούς στόχους για κάθε μέρακαι σημείωνε την πρόοδό σου. Έστω μισή ώρα περπάτημα τη μέρα κι ας σου φαίνεται βουνό. Την πρώτη μέρα μπορεί να σου φαίνεται άθλος.Τη δεύτερη επίσης. Την τρίτη να βαριέσαι. Την τέταρτη κάπως πιο καλά. Την πέμπτη να ξεχαστείς λίγο και να περπατήσεις μια ώρα. Την έκτη μπορέι να βρέχει και να βαριέσαι, αλλά πάρε μία ομπρέλλα και βγες. Και πάει λέγοντας. Πες την Παρασκευή δεν πάει άλλο, πρέπει να πλύνω τις κουρτίνες ή να καθαρίσω το μπαλκόνι. Το Σάββατο θα πάρω τηλέφωνο την τάδε να δω τι κάνει που το λέω βδομάδες κι όλο το αμελώ.
Βάλε ένα πρόγραμμα να ξεκολλήσεις και να πάρεις μπροστά.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Γιατί όμως αφήνεις να σε αγγίζουν τόσο όλα αυτά; Γιατί δεν αντιδράς όταν κάτι δεν σου αρέσει; Δηλαδή αν τους πεις κάτι τύπου " Δεν θυμάμαι να σχολίασα ποτέ τι φοράτε, εσείς γιατί σχολιάζετε εμένα;" με ήπιο αλλά σταθερό τόνο, τι θα πάθεις; Αν πεις σε στυλ πλάκας "Ρε παιδιά, συγγνώμη κιόλας, αλλά έχω να γράψω την αναφορά για την υπόθεση τάδε κι εσείς μου λέτε για τα ******α του τετοιανού και με απασχολείτε με βλακείες" δεν θα τους κοπεί λίγο ο άέρας;

Δεν αλλάζουν τέτοιοι χαρακτήρες, αλλά κάποια όρια μπορείς να τα βάλεις. Αν πάλι πραγματικά σου είναι τόσο ανυπόφορο το περιβάλλον, ψάξε για αλλού. Μην ξεχνάς όμως ότι είναι ένα μάθημα το τωρινό να χειρίζεσαι καλύτερα καταστάσεις που δεν σου αρέσουν στο μέλλον. Γιατί πάντα θα υπάρχουν οι μαλάκες και οι περίεργες καταστάσεις στις δουλειές, δεν μπορεί να ψυχαναγκάζεσαι ή να φεύγεις συνεχώς.

---

Ειλικρινά ενώ το ξέρω και το κατανοώ ότι είναι στο χέρι μου να θέσω τα όρια δεν ξέρω γιατί δεν αντιδρώ. Επίσης επειδή η πηγή του κακού είναι η γυναίκα του διευθυντή μου είναι κάπως δύσκολο να την αποφύγω. Δεν έχει δουλειά να κάνει και γυρίζει στα γραφεία και μας απασχολεί όλους με βλακείες. Ποτέ δεν έχει έρθει να μου πει κάτι σχετικό με τη δουλειά. Αν με δει σκεπτική με ρωτάει τι έχω, θέλει να μαθαίνει τι κάνω στο σπίτι μου, στην προσωπική μου ζωή δήθεν από ενδιαφέρον αλλά ζει για το κουτσομπολιό. Μας ψάχνει στα social media. Λέει πράγματα για συναδέλφους, ο ένας δεν κάνει καλά τη δουλειά του, ο άλλος αργεί, ο άλλος δεν έχει τα προσόντα, σε σημείο να νιώθω άσχημα που μου θάβει το συνάδελφο. Δεν συμμετέχω στη συζήτηση, απλά την ακούω και το κεφάλι μου γίνεται καζάνι αλλά δεν μπορώ να της πω φύγε κι άσε με να κάνω τη δουλειά μου. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να κάνω ότι πνίγομαι στη δουλειά και να την αποφύγω αλλά δεν πτοείται με τίποτα. Έπειτα όποιος της πάει κόντρα έχει φτάσει στο σημείο να τον απολύσει ακόμα κι αν ήταν άριστος στη δουλειά του. Δεν δέχεται να έχεις αντίθετη άποψη. Όταν λείπει είμαστε όλοι χαρούμενοι. Όλο αυτό δημιουργεί αρνητικό κλίμα, αν μιλάς μαζί της σε βλέπει με στραβό μάτι ο συνάδελφος, αν μιλάς με τον συνάδελφο σε βλέπει με στραβό μάτι αυτή.

Από συμπεριφορές συναδέλφων κοντεψα να τρελαθώ...κακία,κακία, κακία ακόμα και όταν δεν ασχολιομουν μαζί τους...πάντα έπρεπε να μου κάνουν παρατηρήσεις με άσχημο τρόπο για πράγματα που δεν είχα κάνει, προσβολές κλπ...πολύ κλάμα..κατάθλιψη ώσπου βρήκα την δύναμη και έφυγα..δεν ήταν δουλειά ήταν δουλεία.. και επειδή είσαι σπίτι τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να ψάξεις για καινούργια δουλειά...μπορείς να αρχίσεις να στέλνεις βιογραφικά από αύριο και όταν λήξη η κατάντινα μπορείς να κάνεις καινούργια αρχή...πολλοί τα περάσαμε...η αδράνεια δεν είναι κακό, είχε συσσωρευθεί τόσο άγχος και απλά τώρα ο οργανισμός σου το αποβάλλει..δες ταινίες, φάε απ' έξω...πάνε καμία βόλτα με κανένα φίλο..και όλα θα πάνε καλά..

Εγώ σε τρεις δουλειές δεν πέρασα καλά, κυρίως στην πρώτη. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες μόνο να πω ότι είχα κάποια ευθύνη αν και δεν φταίω εγώ δεν το κάνω επίτηδες, αλλά έχω πρόβλημα με την συγκέντρωση, μου λες πράγματα, μου έλεγαν τώρα δεν δουλεύω και δεν μπορούσα να καταλάβω λογικά λόγου άγχους. Τώρα εδώ και πολύ καιρό όταν ακούω για δουλειά με πιάνει έντονο άγχος, κάνω χαρτιά για 8μηνα για να μη πω ότι δεν τα κάνω και παρακαλάω να μην με πάρουν και νιώθω να μεγάλη χαρά όταν διαπιστώνω ότι δεν είμαι στους επιλαχόντες. Επίσης θέλω όλη μέρα να κάθομαι σπίτι, να τρώω ότι χαζά υπάρχουν και να βλέπω τηλεόραση. Πηγαίνω σε ψυχολόγο αλλά είναι νωρίς ακόμα και λόγο οικονομικών η επισκέψεις είναι πιο αραιές, ενώ πρέπει ποίο συχνά να πηγαίνω. Παίρνω και φαρμακευτική αγωγή, ενώ έχει να με δει ψυχίατρος παρά πολύ καιρό οπότε ίσως και να χρειάζεται αλλαγή φαρμάκων η άλλη δόση. Έχω πάρει αρκετά κιλά, και γενικά δεν δίνω σημασία στην υγεία μου, μάλλον πέρα από το άγχος, πιθανόν να έχω και κατάθλιψη.

Quote:

---

Originally Posted by inafi

Ειλικρινά ενώ το ξέρω και το κατανοώ ότι είναι στο χέρι μου να θέσω τα όρια δεν ξέρω γιατί δεν αντιδρώ. Επίσης επειδή η πηγή του κακού είναι η γυναίκα του διευθυντή μου είναι κάπως δύσκολο να την αποφύγω. Δεν έχει δουλειά να κάνει και γυρίζει στα γραφεία και μας απασχολεί όλους με βλακείες. Ποτέ δεν έχει έρθει να μου πει κάτι σχετικό με τη δουλειά. Αν με δει σκεπτική με ρωτάει τι έχω, θέλει να μαθαίνει τι κάνω στο σπίτι μου, στην προσωπική μου ζωή δήθεν από ενδιαφέρον αλλά ζει για το κουτσομπολιό. Μας ψάχνει στα social media. Λέει πράγματα για συναδέλφους, ο ένας δεν κάνει καλά τη δουλειά του, ο άλλος αργεί, ο άλλος δεν έχει τα προσόντα, σε σημείο να νιώθω άσχημα που μου θάβει το συνάδελφο. Δεν συμμετέχω στη συζήτηση, απλά την ακούω και το κεφάλι μου γίνεται καζάνι αλλά δεν μπορώ να της πω φύγε κι άσε με να κάνω τη δουλειά μου. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να κάνω ότι πνίγομαι στη δουλειά και να την αποφύγω αλλά δεν πτοείται με τίποτα. Έπειτα όποιος της πάει κόντρα έχει φτάσει στο σημείο να τον απολύσει ακόμα κι αν ήταν άριστος στη δουλειά του. Δεν δέχεται να έχεις αντίθετη άποψη. Όταν λείπει είμαστε όλοι χαρούμενοι. Όλο αυτό δημιουργεί αρνητικό κλίμα, αν μιλάς μαζί της σε βλέπει με στραβό μάτι ο συνάδελφος, αν μιλάς με τον συνάδελφο σε βλέπει με στραβό μάτι αυτή.

---

Θα σου πω κάτι. Κανείς άξιος δεν χάνεται. Δεν χρειάζεται να κάνεις ότι πνίγεσαι στη δουλειά, το λες στα ίσα. "Συγγνώμη κυρία τάδε, αλλά έχω να τελειώσω το τάδε" . Επίσης ακόμα και ο πιο κάφρος τριμάλαξ διευθυντής που σε θεωρεί αναλώσιμο, δεν σε απολύει έτσι εύκολα αν δουλεύεις και βρεις το κουμπί του και του μιλήσεις λογικά και με τρόπο. Ανάλογα με τον τρόπο επικοινωνίας που έχετε και με κάποια αφορμή μπορείς να αναφέρεις αυτό το θέμα με έξυπνο τρόπο. Εγώ έχει τύχει σε δουλειά να παρακάμψω διευθυντή στην ψύχρα, όλοι μου έλεγαν να μην το κάνω, αλλά το έκανα και πήγα κατευθείαν στον γενικό διευθυντή οικονομικών του ομίλου κάποια στιγμή και του μίλησα. Τι ήμουν εγώ κι ο καθέ υπάλληλος, μία τρίχα απ' τα @@ των μεγαλοστελεχών. Επεδή όμως ένας μέρος της δουλειάς μου έφτανε είτε άμεσα είτε έμμεσα σε αυτόν και ήταν γάτα και ήξερε τι έπαιζε σε κάθε παράρτημα της εταιρείας, εισακούστηκα. Φυσικά δεν ακύρωσε τον διευθυντή, δεν θα μπορούσε να το κάνει, αλλά με τον τρόπο του κι αυτός του έβαλε πόστα σε κάποια πράγματα, εκτιμήθηκαν κάποια πράγματα που πρόσφερα εγώ και δουλεύαμε καλύτερα μετά. Και μεσοπρόθεσμα πηρα αργότερα και τα bonus μου κτλ. Να σου πω και κάτι; Όταν είχε καταντήσει αηδία το θέμα, ή θα αλλάζαν κάποια πράγματα ή και να με έδιωχναν και τι έγινε; Θα έβρισκα δουλειά αλλού. Όπως και κάποια χρόνια μετά αποφάσισα μόνη μου να φύγω από εκεί. Οι άξιοι άνθρωποι κάποιες φορές αδικούνται, ταλαιπωρούνται, αλλά κανείς δεν χάνεται, να το θυμάσαι αυτό.