Φοβαμαι για το μέλλον μου
Καλησπέρα, ελπίσω να μην σας κουράσω.
Θα σας πω όσα νιωθω μέσα στη καρδιά μου που δεν τα έχω πει πουθενα , βασικά δεν έχω το θάρρος.
Είμαι γυναίκα σε μια ηλικία 35 με 40. Μεγάλη θα σκεφτείτε πολλοί. Εγω νιωθω 20 ακόμα. Νιωθω νέα και νομίζω ότι φαίνομαι και νέα.
Η ζωή μου; Μεγάλωσα με το παππού κ τη γιαγιά, οι γονείς μου εφυγαν όταν ήμουν πολύ μικρή. Ο παππούς και η γιαγιά ήταν και είναι σαν γονείς για εμενα και με μεγάλωσαν με πολύ αγάπη. Λέω ήταν και είναι γιατί ο παππούς μου έφυγε εδω κ ενάμιση χρόνο, η γιαγιά μου ζει. Σπούδασα, καλή μαθήτρια, έχω μια καλή δουλειά, θεωρούμαι από ότι λένε εμφανισιμη έχω και τα φλερτ μου . Όλα φαίνονται καλά. Εξωτερικά.
Από βλακεια, από λάθος επιλογές από δεν ξερω τι βαθύτερο ψυχολογικό, ενώ έκανα σχέσεις και μακροχρόνιες διάλεγα πάντα κάποιον "ακαταλληλο" για σύντροφο. Είμαι σε μια ηλικία άνω των 35 χωρίς κάτι που να μου δίνει μέλλον. Μια οικογένεια.
Ο χαμός του παππού μου μου στοιχίσε πολύ. Τον αγαπούσα πολύ. Αλλά καταλαβα ότι μένω και μόνη στο κόσμο. Μόνο εγώ και η γιαγιά μου που αν τη χάσω μενω τελειως μονη. Δεν έχω αδερφια, οι συγγενείς είναι μακρυνοι. Ναι έχω φιλους-ες αλλα ειναι απορροφημενοι στις οικογένειες τους.
Αν μου συμβεί κάτι τι θα κανω; και πόσο θα ήθελα μια.οικογενεια με.καποιον που μ.αγαπαει και τον αγαπάω και να κάναμε ένα παιδάκι. Γιατί μου φαίνεται τόσο ακατορθωτο;
Όλα αυτά με αγχώνουν πολύ. Κοιμάμαι τα βράδια κ.τρεμω πολλές φορές, βλέπω εφιάλτες έχω στεναχώρια. Γιατί δεν φεύγουν αυτά τα αρνητικά συναισθηματα;