Μια ιστορια για την καταθλιψη
Γεια σε ολους!
Ειναι η πρωτη φορα που γραφω σε αυτο το FORUM αλλα πολλης ο καιρος που το παρακολουθω. Ειμαι 24 χρονων και θελω να σας πω για την εμπειρια μου με το χρονιο αγχος και την κατάθλιψη.
Αυτη η ιστορια ισως βγει λιγο μεγαλη γιατι, οπως στους περισσοτερους απο δω, ξεκινάει απο τα παιδικα μου χρόνια. Στην ηλικια των 7-8 ξεκινησαν τα προβληματα στο σχολικο αλλα και στο οικογενειακο περιβαλλον.
Στο σχολειο ημουν ντροπαλη και αισθανομουν στοχοποιημενη απο τα παιδια (ειδικα τα αγορια με φωναζανε με ασχημα ονόματα) αλλα παρολα αυτα ειχα 3-4 καλες φιλες. Επισης θυμαμαι πως δεν μου αρεσε το σχολειο και κυριως γιατι αισθανομουν σχοχοποιημενη και απο τους δασκαλους (εχω ελαφριες μαθησιακες δυσκολιες και το συστημα και οι 50-60χρονοι μη σωστα ενημερωμενοι δασκαλοι δεν βοηθουσαν την κατασταση). Στο γυμνασιο και στο λυκειο τα πραγματα καπως εφτιαξαν αλλα παλι κατι δεν πηγαινε καλα μεσα μου.
Στο οικογενειακο περιβαλλον απο την αλλη επικρατουσε ενας φοβος και μια ντροπη. Ο πατερας μου δουλευε υπερβολικα πολλες ωρες και οταν γυρνουσε σπιτι κακοποιουσε λεκτικα την μητερα μου και κατ επεκταση εμενα και τον αδερφο μου (5 χρονια μεγαλυτερος). Η μητερα μου απο την αλλη πλευρα ηταν εκεινη που μας εδειχνε την περισσοτερη αγαπη αλλα ταυτοχρονα αισθανομουν οτι δεν μπορουσε να μας προστατεψει. Βλεπετε ειναι μια γυναικα που βασιζοταν παντα πανω στους αλλους για να ικανοποιησει τις αναγκες της και τα θελω της. Δεν εργαζοταν, δεν οδηγουσε, δεν εβγαινε απο το σπιτι, και ολα αυτα πολυ πιο πριν ξεκινησει η κακοποιηση. Το μονο που εκανε ηταν να καθεται σπιτι και να περιμενει τα παιδια της και τον κακοποιητικο αντρα της. 2-3 φορες ειχε ερθει και η αστυνομια στο σπιτι απο καταγγελια των γειτονων, συγγενεις με τους οποιους πρακτικα επαιζε ξυλο ο πατερας μου, απειλες και αποπειρες αυτοκτονιας κλπ. ειναι καποια απο τα περιστατικα με τα οποια ηρθαμε αντιμετωποι εγω και ο αδερφος μου χωρις να κανει κατι η μητερα μου (στο μυαλο μου ηταν ο λογικος γονιος). Επι 8-10 χρονια γινονται τα ιδια χωρις να αλλαζει κατι και ολα αυτα "για το ονομα της οικογενειας" οπως αργοτερα μου ειπε η μητερα μου.
Στα 17 μου εχασα τον αδερφο μου απο ανευρισμα εγκεφαλου(23χρονων ηταν τοτε). Ηταν τελειως ξαφνικο. Αυτο ηταν κατι που μας αποξενωσε περισσοτερο σαν οικογενεια. Εγω ειχα αποφασισει οτι θα κανω το καλυτερο που μπορω για μενα αφου μονο εγω μπορω να βοηθησω τον εαυτο μου. Η μητερα μου με τεχνασματα (διαφορα πονακια, ναζακια, ζητουσε χαρες, και σχεδον δεν εκανε τιποτα μονη της ουτε προσπαθουσε κιολας) προσπαθουσε να τραγηξει την προσοχη και να μας κρατησει ενωμενους (κυριως να φερει κοντα τον πατερα μου).
Ενα χρονο πριν το περιστατικο ηρθε και η πρωτη μου σχέση που κρατησε 6 χρονια (μεχρι τα 22 μου). Ηταν μια σχεση κακοποιητικη χωρις καμια επικοινωνια. Εγω "εκλιπαρουσα" για ενα ψιχουλο αγαπης και εκεινος ηταν σχεδον αδιαφορος. Με λιγα λογια ηταν σαν το μοτιβο επικοινωνιας των γονειων μου. Οποτε καταλαβαινετε οτι υπηρχε ενα συνεχες αγχος, ντροπη και μια αναγκη να ικανοποιω τον αλλον.
Και τωρα ειναι που φτανουμε στο ζούμι της υποθεσης (συγγνωμη αν κούρασε το παραπανω). Στα 22 μου και μετα απο εναν τραγικο τσακωμο με την σχεση μου τοτε, εμφανησα το πρωτο μου καταθλιπτικο επεισοδιο που κρατησε 4 μηνες (χωρισαμε κιολας). Ειχα εμφανισει εντονο αγχος υγειας και νομιζα οτι εχω ολες τις αρρωστιες του κοσμου και οτι θα πεθανω. Ειχα κιολας και διαφορα σωματικα συμπτωματα. Ο τελευταιος γιατρος (κακως) που επισκεφτηκα ηταν ο νευρολογος ο οποιος με διαβεβαιωσε οτι δεν εχω κατι. Περασε ολο αυτο με τα χιλια ζορια αλλα κατι αισθανομουν οτι δεν ηταν οπως πριν. Φοβομουν να δω ταινιες που ειχα ψυχολογικο περιεχομενο, οι μαθησιακες μου επιδοσεις ειχαν πεσει το ιδιο και η κοινωνικοτητα μου. Ειχα σταματησει να αισθανομαι καλα με τους φιλους μου και δεν με ενδιεφεραν τα προβληματα τους, ειχα νευρα προς στους γονεις μου και ειδικα προς στη μητερα μου κλπ. Ακουγα και αρκετα παραπονα απο τις φιλες μου για τα οποία αισθανομουν οτι δεν μπορω να κανω κατι. Αισθανομουν αδεια και εψαχνα να καλυψω το κενο με εφημερες και κακες σχεσεις. Ετσι ηρθε και το δευτερο επεισοδιο που εκει πια ημουν πεπεισμενη οτι τρελενομαι, οτι εχω καποια ψυχικη ασθενεια(οριακη, διπολικη, ναρκισσιστικη, κλπ) Ο,τι και να ακουγα στην τηλεοραση, στο ιντερνετ, σε ταινια ή σε βιβλιο το εψαχνα και μετα πιστευα οτι το ειχα. Αυτο κρατησε για αλλους 4-5 μηνες. Η νευρικοτητα ομως και η κενοτητα συνεχισε να υπαρχει. Το περσινο καλοκαιρι γνωρισα ενα υπεροχο παιδι που ενδιαφερθηκε πραγματικα για μενα και φαινοταν οτι με ηθελε πολυ. Εγω ενθουσιαστηκα και επεσα με τα μουτρα γιατι πρωτη φορα με κοιτουσε ετσι ανθρωπος. Μετα απο 3 μηνες σχεσης ομως ξανα ξεκινησε το αγχος, η πιεση, οι φοβιες και ήθελα να φυγω μακρια του. Ξεκινησε και τριτο επεισοδιο που σκεφτομουν τα χειροτερα για μενα. Εφτασα μεχρι και σε αυτοκτονικες σκεψεις γιατι πιστευα οτι δεν θα αλλαξει ποτε ολο αυτο. (Θελω να σημειωθει σε αυτο το σημειο ο,τι και οι δυο μου γονεις εχουν περασει καταθλιψη και παρολα αυτα δεν μπορεσαν να δουν τα σημαδια και να με βοηθησουν οταν εγω παθαινα κρισεις πανικου).
Τελικα μετα απο 2,5 χρονια, 3 επεισοδια και απειρες υποτιμητικες σκεψεις αποφασισα να παω σε ψυχιατρο που μου ειπε οτι είναι καταθλιψη με αγχωτικη διαταχη και μου εδωσε ζολοφτ των 50 και ηρεμιστηκα. Παραλληλα βλεπω και ψυχολογο. Εχω χαλαρωσει αρκετα αλλα ακομα δεν μπορω να το πιστεψω οτι ειναι καταθλιψη. Μερικες φορες πιστευω οτι ειναι ADHD λογω των διαγνωσμενων μαθησιακων δυσκολιων και ολα αυτα που συμβαινουν στο μυαλο μου αυτα τα χρονια. Μεχρι και για αυτισμο πιστευα. Η ψυχιατρος μου εντωμεταξυ ειδικευεται και στις δυο παθησεις και μου ειπε οτι δεν εχω κανενα απο τα δυο. Μερικες φορες ουτε αυτο πιστευω.
Δεν εχω καποια συγκεκριμενη ερωτηση. Το εγραψα για να μοιραστω την εμπειρια μου και ισως βοηθησω καποιον που αισθανεται μονος, κενος και απαισιοδοξος σαν εμενα. Θα υπαρξει μια μερα που όλα θα είναι καλυτερα.
Καλή δυναμη σε ολους!
