Χωρισμός και άγχος

Εδώ και καιρό, ε΄χω ξεπεράσει το άγχος που κάποτε με καθιστούσε δυσλειτουργικό. Έχω μια καλή δουλειά, έχω τις δραστηριότητές μου, έχω μια ζωή που χαρακτηρίζεται-όσο το δυνατόν-από ισορροπία, αρμονία και ηρεμία. Κάτι όμως έλειπε...

Κι αυτό ήταν μια γυναικεία αγκαλιά, να δώσω αυτά που ένας άντρας δίνει σε μια γυναίκα. Προστασία, έρωτα, συναίσθημα, ασφάλεια, αγάπη. Και τελικά ήρθε στη ζωή μου η Μαρία. Ένα κορίτσι που με έκανε πάνω στο 10λεπτο της γνωριμίας μας πως θέλω να κυοφορήσει τα παιδιά μου. Ξέρω πόσο ακραίο ακούγεται, αλλά μόνο αν το νιλωσετε θα το καταλάβετε, όπως και η ίδια παραδέχτηκε αργότερα.

Ξεχωριστή, σπάνια, όμορφη, έξυπνη, πιστή, ειλικρινής, χαλαρή αλλά και διεκδικιτική. Νιώθαμε τέλεια, νιώθαμε πως όλα είναι πλασμένα για μας, πως ότι έγινε στις ζωές μας πριν τη γνωριμία μας, έγινε με σκοπό να γνωριστούμε.... Κι όμως χωρίσαμε... Λίγο εγώ, λίγο αυτή, λίγο κι η κακιά στιγμή που λεεέι και το άσμα....

Νιώθω κενός, αλλά ανάλαφρος. Νιώθω άδειος αλλά και σίγουρος ότι είπα αυτά που έπρεπε να πω. Νιώθω απογοητευμένος, αλλά και άντρας, γιατί εμμένω στην απόφαση και στα λόγια μου, όχι από εγωισμό, απλά επειδή πιστεύω πως έκανα σωστά, ακόμα και τώρα, που με το ένα χέρι ληκτρολογώ, και με το άλλο σπρώχνω πιο μακρυά το κινητό μου, μην κάνω καμιά "ζαβολιά".

Γράφω, έχοντας την ανάγκη να εκφραστώ, αλλά και να μοιραστώ εν τη γεννέσει και τη πορεία τα συναισθήματα απώλειας κι απογοήτευσης που νιώθω, αλλά κυρίως για να καταδείξω το πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε. να ξέρουμε τι θέλουμε και να το κυνηγάμε. να μη μας αγχώνει η διεκδίκηση αλλά η οκνηρία. Είπα βαριές κουβέντες, αλλά τις εννούσα. Μετανοιώνω γιατί την έιδα να βουρκώνει, αλλά όχι για το ότι τα είπα, γιατί τα εννούσα και τα εννοώ. Κι αυτό είναι που με σώζει απόψε.... Μίλησα ελεύεθερα, εκφράστηκα, εκτέθηκα, σμπαραλιάστηκα... Αλλά ήμουν εγώ κι όχι το προσωπείο μου....

και γι αυτό ο χωρισμός αυτός πονά, μόνο όμως λόγω της απώλειας της συντρόφου. όχι γιατί έπρεπε να πω κάτι που δεν είπα ή αντίστροφα...

Καλό βράδυ και καλή δύναμη...