Σοβαρό άγχος και πανικός, καμία βοήθεια;

Γεια σας παιδιά, είμαι νέο μέλος εδώ και τους τελευταίους μήνες βασανίζομαι από διαφορα ψυχολογικά θέματα. Καταρχάς από μικρός ήμουν πολύ αγχώδης και ευαίσθητος σαν χαρακτηρας, ίσως και αδύναμος ιδιοσυγκρασιακα δεν θα το αρνηθώ. Επίσης σπουδάζω ιατρική, και πάντα ότι διάβαζα με έπιανε υποχονδριαση και σοβαρή αρρωστοφοβια και με έπιαναν κρίσεις πανικού και άγχους με ταχυκαρδία και δύσπνοια και δημιουργούσα και συμπτώματα στο κεφάλι μου. Πάντα όμως για σωματικές παθήσεις. Το είχα συνηθίσει σχεδόν. Όλα άρχισαν τον Νοέμβριο που μας πέρασε όταν κάναμε το μάθημα της ψυχιατρικής. Όπως καταλαβαίνετε άρχισα να πιστεύω ότι έχω σχιζοφρένεια και ψύχωση. Το κακό ήταν ότι ήξερα όλα τα συμπτώματα και μ έμπαιναν σαν κακές ιδέες στο μυαλό. Δλδ ήξερα ότι τα άτομα με σχιζ. Πχ νιώθουν ότι τους παρακολουθούν και είχα έντονη αυτήν την σκέψη παρόλο που δεν το πίστευα. Παρόλο που ήξερα ότι αυτο δεν στέκει και δεν είναι λογικό. Έτσι νόμιζα ότι όντως έχω ψύχωση. Ταυτόχρονα φοβόμουν τον πολύ δυνατό αέρα και κάθε βουητό, και κάθε εξωτερικός ήχος με τρόμαζε και με έκανε να αμφιβάλλω αν ήταν αληθινό ή ψεύτικο. Να πούμε ότι αυτά συνέβαιναν όταν ήμουν μέσα σπίτι μόνος. Μόλις έβγαινα και βρισκόμασταν με φίλους ήταν όλα τελεια σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γι αυτο και επιδίωκα συνεχώς να βγαίνω με την παρέα μου από φόβο να μείνω μόνος, που παλιά μ αρεσε να αράζω σπίτι μόνος. Τέλος πάντων πήγα σε ψυχίατρο καθηγήτρια μου και μ είπε ότι απλά έχω γενικευμένο άγχος και πανικό και μ έδωσε lyrica όταν με πιάνει άγχος. Αυτο έγινε τον Ιανουάριο. Μετά μ πέρασε μόλις τελείωσε η εξεταστική, και επδ βγαίναμε ήταν όλα τελεια. Ωστόσο αυτές τις μέρες άρχισα πάλι διάβασμα για μια πρόοδο. Και ενώ όλα ήταν τελεια,ξαφνικά με έπιασε προχθές πάλι αυτός ο φόβος ότι έχω σχιζοφρένεια. Συγκεκριμένα έχω αυτόν τον φόβο ότι αν ένα άτομο σε φωτογραφία στο κινητό ή στην τηλεοραση κοιτάνε απευθείας στην κάμερα νιώθω έναν φόβο. Με πιάνει πανικός. Και με στεναχωρεί γτ ξέρω ότι είναι παράλογο να συμβαίνει. Λέω συνεχώς στον εαυτό μ μην αγχώνεσαι αφού είναι απλά μια εικόνα μια τηλεόραση ηρέμησε αφού το ξέρεις. Αλλα επιμένει αυτή η ιδέα. Επίσης και απλά άβια αντικείμενα να κοιτάω όπως ένα μήλο μια λάμπα με πιάνει φόβος και αίσθημα ότι με κοιτάζουν. Και το θέμα είναι ότι ξέρω πως αυτή η σκέψη και μόνο είναι παράλογη και παρανοϊκή και πάει κάτι λάθος με μένα, αλλα με εκνευρίζει που ξέρω ότι δεν γίνεται αυτο ότι είναι παράλογο, αλλα συνεχίζω να το σκέφτομαι και να αγχώνομαι. Με στεναχωρει ότι ξέρω πως το τάδε αντικείμενο είναι άβιο και δεν γίνεται να με κοιτάζει αλλα όσο το λέω στον εαυτό μ δεν παίρνει χαμπάρι και συνεχίζω να έχω την σκέψη. Γενικά ενώ τόσους μήνες ήμουν μια χαρά και νόμιζα ότι το έχω ξεπεράσει, νιώθω πάλι ότι τρελαίνομαι ότι χάνω την επαφη με την πραγματικότητα. Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Σας παρακαλώ πολύ πάει να μου στρίψει. Έχω την λογική, ξέρω τι είναι αληθινό και τι όχι, αλλα όλες αυτές οι ιδεοληψίες και παράλογες φοβίες διεισδύουν στο μυαλό μ έτσι που στο τέλος δεν ξέρω αν πρέπει να τις θεωρώ ιδεοληψίες φοβίες ή σημάδια ψύχωσης. Το ότι είμαι φοιτητής ιατρικής δεν βοηθάει. Γτ κάθε συμπτωμα που διαβάζω, μ μπαίνει σαν εμμονή ιδέα στο μυαλό και νομίζω πως το έχω. Εσείς πιστεύετε είναι υπερβολικό άγχος πανικός και φοβίες, ή όντως οδεύω προς κάτι σοβαρό; Οποιαδήποτε συμβουλή θα ήταν πραγματικά χρήσιμη και σωτηρία, σας ευχαριστώ πολύ!

Με τον ψυχίατρο ως γιατρό δεν είθισται να έχεις οποιαδήποτε άλλη σχέση, οπότε καλό θα ήταν να πας σε άλλο ψυχίατρο εκτός της σχολής σου και να σε διαγνώσει κανονικά. Πολλά από αυτά που περιγράφεις θυμίζουν OCD και ιδεοληψίες. Σε κάθε περίπτωση, το σωστό θα ήταν να πας σε έναν ψυχίατρο, να διαγνωστείς κανονικά και να σου γράψει την αντίστοιχη αγωγή, η οποία εικάζω πως θα είναι πάλι κάποιο αντικαταθλιπτικό ή να σου αυξήσει τη δόση αυτού που παίρνεις τώρα.

Quote:

---

Originally Posted by John1234

Γεια σας παιδιά, είμαι νέο μέλος εδώ και τους τελευταίους μήνες βασανίζομαι από διαφορα ψυχολογικά θέματα. Καταρχάς από μικρός ήμουν πολύ αγχώδης και ευαίσθητος σαν χαρακτηρας, ίσως και αδύναμος ιδιοσυγκρασιακα δεν θα το αρνηθώ. Επίσης σπουδάζω ιατρική, και πάντα ότι διάβαζα με έπιανε υποχονδριαση και σοβαρή αρρωστοφοβια και με έπιαναν κρίσεις πανικού και άγχους με ταχυκαρδία και δύσπνοια και δημιουργούσα και συμπτώματα στο κεφάλι μου. Πάντα όμως για σωματικές παθήσεις. Το είχα συνηθίσει σχεδόν. Όλα άρχισαν τον Νοέμβριο που μας πέρασε όταν κάναμε το μάθημα της ψυχιατρικής. Όπως καταλαβαίνετε άρχισα να πιστεύω ότι έχω σχιζοφρένεια και ψύχωση. Το κακό ήταν ότι ήξερα όλα τα συμπτώματα και μ έμπαιναν σαν κακές ιδέες στο μυαλό. Δλδ ήξερα ότι τα άτομα με σχιζ. Πχ νιώθουν ότι τους παρακολουθούν και είχα έντονη αυτήν την σκέψη παρόλο που δεν το πίστευα. Παρόλο που ήξερα ότι αυτο δεν στέκει και δεν είναι λογικό. Έτσι νόμιζα ότι όντως έχω ψύχωση. Ταυτόχρονα φοβόμουν τον πολύ δυνατό αέρα και κάθε βουητό, και κάθε εξωτερικός ήχος με τρόμαζε και με έκανε να αμφιβάλλω αν ήταν αληθινό ή ψεύτικο. Να πούμε ότι αυτά συνέβαιναν όταν ήμουν μέσα σπίτι μόνος. Μόλις έβγαινα και βρισκόμασταν με φίλους ήταν όλα τελεια σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γι αυτο και επιδίωκα συνεχώς να βγαίνω με την παρέα μου από φόβο να μείνω μόνος, που παλιά μ αρεσε να αράζω σπίτι μόνος. Τέλος πάντων πήγα σε ψυχίατρο καθηγήτρια μου και μ είπε ότι απλά έχω γενικευμένο άγχος και πανικό και μ έδωσε lyrica όταν με πιάνει άγχος. Αυτο έγινε τον Ιανουάριο. Μετά μ πέρασε μόλις τελείωσε η εξεταστική, και επδ βγαίναμε ήταν όλα τελεια. Ωστόσο αυτές τις μέρες άρχισα πάλι διάβασμα για μια πρόοδο. Και ενώ όλα ήταν τελεια,ξαφνικά με έπιασε προχθές πάλι αυτός ο φόβος ότι έχω σχιζοφρένεια. Συγκεκριμένα έχω αυτόν τον φόβο ότι αν ένα άτομο σε φωτογραφία στο κινητό ή στην τηλεοραση κοιτάνε απευθείας στην κάμερα νιώθω έναν φόβο. Με πιάνει πανικός. Και με στεναχωρεί γτ ξέρω ότι είναι παράλογο να συμβαίνει. Λέω συνεχώς στον εαυτό μ μην αγχώνεσαι αφού είναι απλά μια εικόνα μια τηλεόραση ηρέμησε αφού το ξέρεις. Αλλα επιμένει αυτή η ιδέα. Επίσης και απλά άβια αντικείμενα να κοιτάω όπως ένα μήλο μια λάμπα με πιάνει φόβος και αίσθημα ότι με κοιτάζουν. Και το θέμα είναι ότι ξέρω πως αυτή η σκέψη και μόνο είναι παράλογη και παρανοϊκή και πάει κάτι λάθος με μένα, αλλα με εκνευρίζει που ξέρω ότι δεν γίνεται αυτο ότι είναι παράλογο, αλλα συνεχίζω να το σκέφτομαι και να αγχώνομαι. Με στεναχωρει ότι ξέρω πως το τάδε αντικείμενο είναι άβιο και δεν γίνεται να με κοιτάζει αλλα όσο το λέω στον εαυτό μ δεν παίρνει χαμπάρι και συνεχίζω να έχω την σκέψη. Γενικά ενώ τόσους μήνες ήμουν μια χαρά και νόμιζα ότι το έχω ξεπεράσει, νιώθω πάλι ότι τρελαίνομαι ότι χάνω την επαφη με την πραγματικότητα. Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Σας παρακαλώ πολύ πάει να μου στρίψει. Έχω την λογική, ξέρω τι είναι αληθινό και τι όχι, αλλα όλες αυτές οι ιδεοληψίες και παράλογες φοβίες διεισδύουν στο μυαλό μ έτσι που στο τέλος δεν ξέρω αν πρέπει να τις θεωρώ ιδεοληψίες φοβίες ή σημάδια ψύχωσης. Το ότι είμαι φοιτητής ιατρικής δεν βοηθάει. Γτ κάθε συμπτωμα που διαβάζω, μ μπαίνει σαν εμμονή ιδέα στο μυαλό και νομίζω πως το έχω. Εσείς πιστεύετε είναι υπερβολικό άγχος πανικός και φοβίες, ή όντως οδεύω προς κάτι σοβαρό; Οποιαδήποτε συμβουλή θα ήταν πραγματικά χρήσιμη και σωτηρία, σας ευχαριστώ πολύ!

---

Γεια σου!
Ως φοιτήτρια φαρμακευτικής η ίδια, θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν όντως βλέπεις μέλλον με εσένα και την ιατρική. Βλέπεις ότι κάθε φορά που διαβάζεις, σε επιβαρύνει ψυχολογικά περισσότερο.
Αν είσαι ακόμη σε μικρό έτος, θα σου πρότεινα να σκεφτείς ΠΑΡΑ πολύ σοβαρά αν αντέχεις να φοιτησεις μέχρι το τέλος, γιατί μετά θα έρθουν και οι κλινικές ασκήσεις και εκεί θα δεις τα πάντα.
Όσο για την υποχονδρία, ως πάσχουσα η ίδια, ήταν και ο λόγος που έμεινα μακρυά από την ιατρική.
Τώρα, αν σου αρέσει πολύ η σχολή και θέλεις να την συνεχίσεις, πρέπει να σε δει οπωσδήποτε ψυχίατρος, και όχι καθηγήτρια δική σου, δλδ να έχετε μόνο επαγγελματική σχέση, και όχι φοιτητή-καθηγητη.
Πρέπει να σου γίνει σωστή διάγνωση, και αν χρειαστεί βέβαια, να κάνεις σχετική θεραπεία, ώστε να σταθείς πάλι στα ποδιά σου, και να κάτσεις με τον εαυτό σου ο ίδιος να προσπαθήσεις να αλλάξεις. Η υποχονδρία είναι αρκετά σοβαρή, η ίδια είχα σε πολύ άσχημο βαθμό από την εφηβεία, την οποία καταπολεμω με εξετάσεις/φακτς. Επειδή όμως σε επηρεάζει τόσο πολύ στην καθημερινότητα σου, πρέπει να σε δει ψυχιατρος.

Προσπάθησε να συναντηθείς με την παρέα σου για έναν περίπατο, με μέτρα πάντα, ώστε να νιώσεις καλύτερα.

Στο σπίτι έχεις υποστήριξη/κάποιος να του μιλήσεις;

Καλό κουράγιο :)

Quote:

---

Originally Posted by Skiouros8

Με τον ψυχίατρο ως γιατρό δεν είθισται να έχεις οποιαδήποτε άλλη σχέση, οπότε καλό θα ήταν να πας σε άλλο ψυχίατρο εκτός της σχολής σου και να σε διαγνώσει κανονικά. Πολλά από αυτά που περιγράφεις θυμίζουν OCD και ιδεοληψίες. Σε κάθε περίπτωση, το σωστό θα ήταν να πας σε έναν ψυχίατρο, να διαγνωστείς κανονικά και να σου γράψει την αντίστοιχη αγωγή, η οποία εικάζω πως θα είναι πάλι κάποιο αντικαταθλιπτικό ή να σου αυξήσει τη δόση αυτού που παίρνεις τώρα.

---

Ναι έχεις δίκιο φίλε σ ευχαριστώ. Το θέμα είναι ότι όταν έχω διάβασμα που με πιάνει κυρίως, δεν προλαβαίνω να πηγαίνω σε γιατρό ή κάτι, γτ έχω τεράστιες ενοχές όταν δεν μένω στο προγραμμα του μαθήματος. Τις περισσότερες φορές βάζω την υποχρέωση πάνω, λέω δεν πειράζει ας νιώθεις χάλια φτάνει να βγει το μάθημα. Ξέρω ότι δεν είναι υγιές αλλα το κάνω. Και όταν τελειώνω το μάθημα βγαίνω με παρέα ή γονείς και ξεχνιέμαι γίνομαι φουλ καλά και θεωρώ ότι δεν έχω θέμα να απευθυνθώ σε ειδικό και μετά πάλι λούπα όταν με πιασει το άγχος θέλω να πάω σε γιατρό αλλα δεν προλαβαίνω. Είναι messed up το ξέρω.

Quote:

---

Originally Posted by Theodora.hello

Γεια σου!
Ως φοιτήτρια φαρμακευτικής η ίδια, θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν όντως βλέπεις μέλλον με εσένα και την ιατρική. Βλέπεις ότι κάθε φορά που διαβάζεις, σε επιβαρύνει ψυχολογικά περισσότερο.
Αν είσαι ακόμη σε μικρό έτος, θα σου πρότεινα να σκεφτείς ΠΑΡΑ πολύ σοβαρά αν αντέχεις να φοιτησεις μέχρι το τέλος, γιατί μετά θα έρθουν και οι κλινικές ασκήσεις και εκεί θα δεις τα πάντα.
Όσο για την υποχονδρία, ως πάσχουσα η ίδια, ήταν και ο λόγος που έμεινα μακρυά από την ιατρική.
Τώρα, αν σου αρέσει πολύ η σχολή και θέλεις να την συνεχίσεις, πρέπει να σε δει οπωσδήποτε ψυχίατρος, και όχι καθηγήτρια δική σου, δλδ να έχετε μόνο επαγγελματική σχέση, και όχι φοιτητή-καθηγητη.
Πρέπει να σου γίνει σωστή διάγνωση, και αν χρειαστεί βέβαια, να κάνεις σχετική θεραπεία, ώστε να σταθείς πάλι στα ποδιά σου, και να κάτσεις με τον εαυτό σου ο ίδιος να προσπαθήσεις να αλλάξεις. Η υποχονδρία είναι αρκετά σοβαρή, η ίδια είχα σε πολύ άσχημο βαθμό από την εφηβεία, την οποία καταπολεμω με εξετάσεις/φακτς. Επειδή όμως σε επηρεάζει τόσο πολύ στην καθημερινότητα σου, πρέπει να σε δει ψυχιατρος.

Προσπάθησε να συναντηθείς με την παρέα σου για έναν περίπατο, με μέτρα πάντα, ώστε να νιώσεις καλύτερα.

Στο σπίτι έχεις υποστήριξη/κάποιος να του μιλήσεις;

Καλό κουράγιο :)

---

Έχεις ένα δίκιο. Πολλές φορές διαβάζω κάτι και νομίζω ότι το έχω. Και δημιουργώ συμπτώματα στο κεφάλι μου. Και ειδικά με το μάθημα της ψυχιατρικής, αρκεί να σκεφτείς κάτι για να νομίζεις ότι το έχεις. Από τότε που διάβασα αυτο το μάθημα έχω το σοβαρότερο θέμα. Γτ διαβάζω το συμπτωμα, και μ καρφώνεται η σκέψη στο κεφάλι, και ενώ ξέρω ότι δεν ισχύει, παραμένει σαν έμμονη ιδέα και μ προκαλεί άγχος και φόβο τρέλας γτ το σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που αγαπώ. Γενικά όταν κάνω κάτι, δλδ πρακτική στο νοσοκομείο, όταν ασχολούμαι με κάτι, ποτε δεν με καταβάλουν τέτοιες σκέψεις. Μόνο όταν είμαι μόνος και αρχίσω να σκέφτομαι με καταβάλουν όλα αυτά. Πολλές φορές η κλινική με αποσπά από τις κακές σκέψεις. Έχεις δίκιο πρέπει σιγά σιγά να δω έναν ειδικό χωρις καμία άλλη σχέση μαζί του, αλλα φοβάμαι ότι θα μ πει πως τρελαίνομαι ή έχω κάτι σοβαρό. Αντίθετα η καθηγήτρια μ με είδε μια φορά και ξέρει ότι δεν είμαι. Ξέρω ότι είναι παράλογο και θέλω να σταματήσει αυτο το άγχος και οι ιδεοληψίες, αλλα κάθε φορά με πιάνει νοσοφοβια. Η παρέα και η οικογένεια είναι τα στηρίγματα μου και πάντα με βοηθανε να μην θυμαμαι τπτ και να περνάω τελεια. Αυτόν τον καιρό είμαι μόνος μ στην φοιτητική πόλη διαβάζοντας, άρα δεν μπορούμε να βγούμε, και αυτή η απομόνωση νιώθω ότι με τρελαίνει. Και πάλι σ ευχαριστώ πολύ!!

Quote:

---

Originally Posted by John1234

Έχεις ένα δίκιο. Πολλές φορές διαβάζω κάτι και νομίζω ότι το έχω. Και δημιουργώ συμπτώματα στο κεφάλι μου. Και ειδικά με το μάθημα της ψυχιατρικής, αρκεί να σκεφτείς κάτι για να νομίζεις ότι το έχεις. Από τότε που διάβασα αυτο το μάθημα έχω το σοβαρότερο θέμα. Γτ διαβάζω το συμπτωμα, και μ καρφώνεται η σκέψη στο κεφάλι, και ενώ ξέρω ότι δεν ισχύει, παραμένει σαν έμμονη ιδέα και μ προκαλεί άγχος και φόβο τρέλας γτ το σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που αγαπώ. Γενικά όταν κάνω κάτι, δλδ πρακτική στο νοσοκομείο, όταν ασχολούμαι με κάτι, ποτε δεν με καταβάλουν τέτοιες σκέψεις. Μόνο όταν είμαι μόνος και αρχίσω να σκέφτομαι με καταβάλουν όλα αυτά. Πολλές φορές η κλινική με αποσπά από τις κακές σκέψεις. Έχεις δίκιο πρέπει σιγά σιγά να δω έναν ειδικό χωρις καμία άλλη σχέση μαζί του, αλλα φοβάμαι ότι θα μ πει πως τρελαίνομαι ή έχω κάτι σοβαρό. Αντίθετα η καθηγήτρια μ με είδε μια φορά και ξέρει ότι δεν είμαι. Ξέρω ότι είναι παράλογο και θέλω να σταματήσει αυτο το άγχος και οι ιδεοληψίες, αλλα κάθε φορά με πιάνει νοσοφοβια. Η παρέα και η οικογένεια είναι τα στηρίγματα μου και πάντα με βοηθανε να μην θυμαμαι τπτ και να περνάω τελεια. Αυτόν τον καιρό είμαι μόνος μ στην φοιτητική πόλη διαβάζοντας, άρα δεν μπορούμε να βγούμε, και αυτή η απομόνωση νιώθω ότι με τρελαίνει. Και πάλι σ ευχαριστώ πολύ!!

---

Καλημερα!
Ο ψυχίατρος δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να πει στον ασθενή του "φίλε τρελαίνεσαι"
Να πας να σε δει, να το συζητήσετε και αν χρειαστεί να κάνεις θεραπεία.
Ξέρω πολύ καλά τι εννοείς αναφορικά με τα συμπτώματα που διαβάζεις και νομίζεις ότι τα εχεις.
Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς πρέπει να βρεις τρόπο με τον εαυτό σου να το ξεπεράσεις.
Συμβουλή μου είναι μείνε μακρυά από τον Dr Google, ή αν αυτά που διαβάζεις είναι στο πλαίσιο της σχολής, "shoot down the worry" επιβεβαιώνοντας με καθαρό μυαλό ότι δεν έχεις τα υπόλοιπα συμπτώματα μιας νόσου.
Αν στο νοσοκομείο δεν έχεις θέμα, τότε οκ.
Αλλά, πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεράσεις σε έναν βαθμό την υποχονδρία, αλλιώς θα γυρνάς σπίτι αύριο μεθαύριο από το νοσοκομείο/γραφείο και θα αισθάνεσαι πάλι τις κακες σκέψεις.

Να μην υποτιμούμε και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, πχ στην περίπτωση μου, όταν αγχώνομαι πολύ έχω συνεχώς ημικρανίες/ tension headache, ταχυκαρδία και χαλάει όλος ο κύκλος ύπνου μου. Τότε λέω ένα "ΣΤΟΠ" για να ηρεμήσω ή παίρνω ένα παυσίπονο σε εξτριμ περιπτώσεις. Ως γυναίκα εχω και άλλα συμπτώματα ορμονικής φύσεως λόγο της εμμήνου ρύσης, οπότε έχω μάθει να ξεχωρίζω τα συμπτώματα μου έπειτα από παρακολούθηση με τον εαυτό μου.

Ψυχιατρική κάνετε και σε άλλα εξάμηνα; Έχεις μόνο με αυτό το μάθημα θέμα μόνο;

Αν μένεις μακριά από την παρέα σου, μπορείτε να κανονίσετε για video call όλοι μαζί (έχω δει έτσι ταινία με την δική μου

Quote:

---

Originally Posted by Theodora.hello

Καλημερα!
Ο ψυχίατρος δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να πει στον ασθενή του "φίλε τρελαίνεσαι"
Να πας να σε δει, να το συζητήσετε και αν χρειαστεί να κάνεις θεραπεία.
Ξέρω πολύ καλά τι εννοείς αναφορικά με τα συμπτώματα που διαβάζεις και νομίζεις ότι τα εχεις.
Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς πρέπει να βρεις τρόπο με τον εαυτό σου να το ξεπεράσεις.
Συμβουλή μου είναι μείνε μακρυά από τον Dr Google, ή αν αυτά που διαβάζεις είναι στο πλαίσιο της σχολής, "shoot down the worry" επιβεβαιώνοντας με καθαρό μυαλό ότι δεν έχεις τα υπόλοιπα συμπτώματα μιας νόσου.
Αν στο νοσοκομείο δεν έχεις θέμα, τότε οκ.
Αλλά, πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεράσεις σε έναν βαθμό την υποχονδρία, αλλιώς θα γυρνάς σπίτι αύριο μεθαύριο από το νοσοκομείο/γραφείο και θα αισθάνεσαι πάλι τις κακες σκέψεις.

Να μην υποτιμούμε και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, πχ στην περίπτωση μου, όταν αγχώνομαι πολύ έχω συνεχώς ημικρανίες/ tension headache, ταχυκαρδία και χαλάει όλος ο κύκλος ύπνου μου. Τότε λέω ένα "ΣΤΟΠ" για να ηρεμήσω ή παίρνω ένα παυσίπονο σε εξτριμ περιπτώσεις. Ως γυναίκα εχω και άλλα συμπτώματα ορμονικής φύσεως λόγο της εμμήνου ρύσης, οπότε έχω μάθει να ξεχωρίζω τα συμπτώματα μου έπειτα από παρακολούθηση με τον εαυτό μου.

Ψυχιατρική κάνετε και σε άλλα εξάμηνα; Έχεις μόνο με αυτό το μάθημα θέμα μόνο;

Αν μένεις μακριά από την παρέα σου, μπορείτε να κανονίσετε για video call όλοι μαζί (έχω δει έτσι ταινία με την δική μου

---

Το θέμα της υποχονδρίας το έχω πολύ σοβαρό. Διάβαζα για μελάνωμα χεριών και είδα ότι έχω μια ελιά στην παλάμη απ ανέκαθεν και φρικαρα και με έπιασε πανικός. Ή ένα τραύμα σε ένα δόντι νόμιζα για μέρες ότι είναι καρκίνος. Απλά η αρρωστοφοβια για σωματικές νόσους περνούσε πάντα εύκολα μετά από μερικές μέρες. Η αρρωστοφοβια για ψυχιατρική είναι το δύσκολο. Γτ εκδηλώνεται σαν ιδεοληψίες πολύ βασανιστικές. Πχ διάβαζα σχιζοφρένεια ότι τα άτομα αυτά νιώθουν ότι τους παρακολουθούν, και κατευθειαν φύτρωνε αυτή η σκέψη στο μυαλό μ και τρελαινομουν. Και έλεγα όχι σοβαρέψου ξέρεις ότι είναι παράλογο μην φρικάρεις. Άρα κοντεύω να χάσω την μπάλα κατά ποσο είναι απλά ιδεοληψίες ή αφού τα σκέφτομαι τα έχω κιόλας. Γτ ξέρω ότι αυτές οι παράλογες ιδέες δεν είμαι εγω, δεν τις πιστεύω και τις βρίσκω παράλογες, αλλα δεν παύουν να είναι παραληρητικες σκέψεις. Ψυχιατρική κάναμε μόνο το χειμερινό εξάμηνο που πέρασε, τότε ήταν που άρχισε το άγχος μ να είναι τόσο έντονο, και ακόμα με βασανίζει. Θα ξαναπάμε ψυχιατρική κλινική σε 2 χρονια. Θέλω να ελπίζω ότι εκεί θα δω από κοντά πως είναι όντως αυτές οι ασθένειες για να μ φύγουν οι φοβίες δεν ξέρω.

Η παρέα μ δόξα τω θεω είναι εδώ, απλά έχουμε διάβασμα, αύριο τελειώνουμε και ευελπιστώ να μ περάσει και όλο αυτο πάλι.