η δικη μου καταθλιψη

Γεια σε ολους,
λιγα λογια για μενα..στα 18 μου επαθα συνδρομο χρονιας κοπωσης. Προσπαθησα να αντιδρασω και ενα χρονο μετα εφυγα στο εξωτερικο για σπουδες. Επεστρεψα 10 χρονια αργοτερα χωρις να εχω ολοκληρωσει τις σπουδες μου. Αιτια, ο συνδυασμος κακου πανεπιστημιου με υπερβολικο διαβασμα, πιεση και το τρομερο αγχος με τα λογης ψυχοσωματικα (ημικρανιες, δεκατα, αυπνιες κτλ) που κανανε μαρτυριο τη ζωη μου εκει στην προσπαθεια μου να ανταπεξελθω και να προχωρησω.
Προχωρουσα, αλλα εξαιρετικα αργα. Δε ζουσα... διαβαζα, οσο ηταν δυνατον, κλεισμενη στο σπιτι, αποκομμενη απο παρεες (ενω ειχα γνωρισει κοσμο και ειχα φιλους), να νιωθω αδυναμια εξαιτιας των ψυχοσωματικων μου συμπτωματων.

Τελικα μετα απο τοσα χρονια υπερπροσπαθειας, τα παραταω. Επιστρεφω Ελλαδα με 10 κιλα παραπανω και αισιοδοξια οτι επιτελους τωρα θα αδυνατισω, θα παω γυμναστηριο, θα βγαινω, θα διασκεδασω επιτελους ανεμελη κτλ κτλ..
Φυσικα δεν εκανα τιποτα απο αυτα. Σταδιακα και μεσα σε δυο χρονια συνειδητοποιησα οτι δεν εχω κεφι για τιποτα. Προτιμω να περασω τη μερα μου στο pc (πχ να παιζω wow ολη μερα - online game για οσους δεν ξερουν), αισθανομαι κοπωση, αδυναμια, ακεφια κτλ. Κοιμαμαι αλλα ξυπναω 3 και 4 τα ξημερωματα και δεν μπορω να ξανακοιμηθω.
Σπουδασα κατι αλλο που μου αρεσει,αλλα δεν καθομαι να κανω πρακτικη ωστε να νιωσω δυνατη και ετοιμη να ξεκινησω να εργαζομαι.
Εχω σχεση 7 χρονια. Απο αποσταση τα πρωτα χρονια που ημουν εξωτερικο, τωρα μενουμε μαζι. Παμε για σοβαρα. Πολυ καλο παιδι, αλλα και εκεινος με προβληματα επαγγελματικης φυσεως. Τελευταια εχει μειωθει η ερωτικη μου επιθυμια....

Τελος παντων, πριν 1 μηνα ξεκινησα ψυχοθεραπεια και πριν 2μιση εβδομαδες αντικαταθλιπτικα cipralex. Τις πρωτες μερες ειχα ναυτιες, τωρα δεν εχω καμια παρενεργεια. Βελτιωση ακομα δεν βλεπω...ισως το οτι δεν πολυκλαιω τοσο (ναι, ειχε καταντησει αηδια το πραγμα..).

Περιστασιακα νιωθω καλυτερα, ψιλοεχω κεφι, υποχρεωνω τον εαυτο μου να βγω και με τις φιλες μου κτλ, αλλα γενικα δεν αισθανομαι χαρα πλεον για τιποτα, φοβαμαι μηπως δεν τα καταφερω, δεν εχω θαρρος, εχω πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση.
Πεθαινω για ταξιδια..εκει χαιρομαι πραγματικα.
Επισης με εχει βοηθησει το σκυλακι που πηρα, ειναι αξιαγαπητη και την αγαπαω πολυ.

Αυτα..ηθελα να σας πω την ιστορια μου..δεν ξερω αν εχετε ορεξη να συζητησετε μαζι μου..το εχω αναγκη γιατι περα απο τους γονεις μου, το αγορι μου και την καλυτερη μου φιλη, δεν ξερει κανεις αλλος οτι εχω καταθλιψη και αισθανομαι οτι κανεις δεν καταλαβαινει τι περναω... η μανουλα μου βεβαια προσπαθει πολυ και ειναι διπλα μου σε ολα...
Αλλα νιωθω την αναγκη να μιλησω με ανθρωπους με παρομοια προβληματα που μπορουν να με καταλαβουν.

Δεν ειναι πολυ σοβαρη η κατασταση μου,αλλα αισθανομαι οτι τα χρονια φευγουν και εγω δεν ζω..... και οκ τοσα χρονια εφταιγε η πιεση του πανεπιστημιου.. τωρα που φαινομενικα ειμαι χαλαρη, θελω να απολαυσω τη ζωη και ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.......

Επισης σιχαινομαι τον εαυτο μου που ζηλευω τους ανθρωπους που τα εχουν καταφερει στη ζωη τους..δε μου αρεσει που νιωθω ζηλεια..
Ισως δεν ειπα κατι καινουριο, αλλα χαρηκα που τα εβγαλα απο μεσα μου,
Κουταβακι.

καλημέρα και καλως ήρθες!
γνωστά αυτά που αναφέρεις σε μένα (εκτός των σωματικών λόγω άγχους) η αντιμετώπιση και τα λεγόμενά σου μου θυμίζουν μία γνωστή μου πριν καμιά 10ετία που ήταν ακριβώς όπως εσύ και που πλέον είναι μια χαρά!!
απομόνωση, αδιαφορία, απάθεια, μείωση ερωτικής επιθυμίας...
τα αντικαταθλιπτικά στα συνταγογράφησε γιατρός (μετά από εξετάσεις) ή τα πήρες από μόνη σου?
να ξέρεις ότι βιώνεις κάτι που σιωπηλά βιώνει ΠΟΛΥΣ κόσμος! πράγμα που μπορείς πλέον να το καταλάβεις και εσύ σε κάποιον άν το βιώνει εάν κάνεις μία μικρή ειλικρινή κουβέντα μαζί του. Ξέρω πάρα πολύ κόσμο που ως προς το ¨φαίνεσθαι¨ είναι μια χαρά αλλά εσωτερικά είναι χάλια.
προσπάθησε να ταξιδεύεις αφού σου αρέσει πολύ.
χαμηλή αυτοεκτίμηση και ζήλεια (τα νιώθουν οι ΠΑΝΤΕΣ, πάσχοντες ή μη, είναι απόλυτα ανθρώπινο) ελέγχονται εύκολα και κοντρολάρονται χωρίς τη χρήση χαπιών. απλά με την ψυχοθεραπεία.
μείωσε το on line gaming (έχω χάσει πολύ χρόνι και εγώ σε αυτό) και τον χρόνο αυτό βγες για περπάτημα.
αυτά που λέω ακούγονται πεζά και χιλιοειπωμένα (και όντως είναι) αλλά έχε κατά νου ότι οποιαδήποτε βελτίωση προς το καλύτερο θα οφείλεται από δική σου -κατά κύριο λόγο- αντίδραση και προσπάθεια!
Δεν είσαι μόνη σου, είμαστε πολλοί και αφού έχεις την επίγνωση ότι δεν είναι πολύ σοβαρή η κατάσταση σου τότε ευελπιστώ να βρεις την δύναμη και να αντιδράσεις!

Κουταβάκι...μέτα από αυτά που μας έγραψες, μόνο σαν άνθρωπος που δεν έχει καταφέρει τίποτα μου φαίνεσαι.
Ίσως απ\' την πο΄λλή πίεση πιεση που άσκησες στον εαυτό σου κάποια στιγμή έσπασες.
Δεν είμαι γιατρός για να βγάλω πόρισμα, αλλά μπορώ να σου πω, πως απ\' όσα έχω διαβάσει εδώ μέσα, τα φάρμακα χρειάζονται λίγο διάστημα για να αρχίσουν να λειτουργούν.
Κάνε υπομονή και σκέψου πως ήσουν όταν πίστευες στον εαυτό σου και πάλευες γι αυτόν....

Σας ευχαριστω για το θαρρος που μου δινετε..

Ο αδερφος μου μολις τελειωσε την ειδικοτητα του στην ψυχιατρικη, οποτε η διαγνωση ειχε γινει εδω και καιρο και τα σχετικα τεστ που εκανα ηταν απλα για τυπικους λογους. Αρχιζοντας την ψυχοθεραπεια (με ειδικη ψυχολογο ασχετη με την οικογενεια φυσικα) αποφασισαμε απο κοινου και για φαρμακοθεραπεια και με ανελαβε ο αδερφος μου. Ομως δυστυχως επειδη προκειται για τοσο στενη οικογενειακη σχεση, δεν μπορει να με βοηθησει παραπανω.. τουλαχιστον τον εμπιστευομαι απολυτα σε σχεση με τα αντικαταθλιπτικα.


Το ξερω οτι πρεπει να κανω προσπαθεια να αντιδρασω,αλλα δεν τα καταφερνω..μια μερα αισθανομαι καλυτερα, την αλλη μερα ακυρωνω τις δουλειες μου και μου φαινεται βαρος ακομα και το να κατεβασω το σκυλο για βολτα. Ειμαι στο ιντερνετ, στην tv, τρωω, κοιμαμαι και παλι απο την αρχη. Οποιαδηποτε εξωτερικη εκρεμοτητα με αλλους με αγχωνει γιατι την εχω εννοια. Αλλες περισσοτερο, αλλες λιγοτερο. Δε θυμαμαι την τελευταια φορα που ενιωσα ευτυχια (πως να το πω..pure joy) για κατι.
Και ειναι και αχαριστια, γιατι κατα τ\'αλλα και εγω και η οικογενεια μου εχουμε την υγεια μας που ειναι το σημαντικοτερο, οι γονεις μου με συντηρουν τοσα χρονια χωρις να πουν ποτε τιποτα και μου προσφερουν ο,τι θελω.. αλλοι δεν εχουν βοηθεια απο πουθενα..εγω που εχω και τη στηριξη της οικογενειας μου, αισθανομαι αδρανεια, αδυναμια, ακεφια, απαισιοδοξια, κοπωση και ολα αυτα τα αρνητικα συναισθηματα.
Βεβαια δεν γλενταγα τοσα χρονια, απεναντιας, εφτυνα αιμα και τα καλυτερα φοιτητικα χρονια για την πλειοψηφια, για μενα ηταν τα χειροτερα και ενα συνεχες μακροχρονιο βασανιστηριο.

ειμαι σιγουρη οτι θα σου εχει πει οτι ta meds θελουν καποιο χρονο -συνηθως γυρω στις 30 ημερες- για να δρασουν πληρως ετσι δεν ειναι?μισος μηνας δεν ειναι αρκετο διαστημα ουτε για να το βαλεις κατω ουτε για να περιμενεις πληρη ιαση .. πιστευω συντομα θα δεις διαρκη βελτιωση στη διαθεση σου ..το οτι αρχιζεις καποιες μερες και ηδη νιωθεις πιο αναλαφρα ειναι καλο σημαδι ;)

Ειναι λιγος καιρος που εγραψα το πρωτο μου μηνυμα ζητωντας τη βοηθεια σας...
Σημερα λοιπον , μετα απο 1 μηνα cipralex και 6-7 συνεδριες ψυχοθεραπειας, νομιζω πως αισθανομαι καλυτερα. Ακομα εχω κιλα παραπανω, δεν βλεπω πολυ κοσμο, προτιμω να μενω μεσα στο σπιτι παρα να βγαινω εξω με φιλους κτλ.... αλλα η διαθεση μου ειναι σαφως πιο ανεβασμενη, εκει που εκλαιγα καθε μερα, τωρα πολυ αραια... πιστευω σιγα σιγα κανω βηματα μπροστα.

Ειναι ομως εξαιρετικα δυσκολο να νικησουμε αυτη την αδρανεια που μας καταβαλλει στην καταθλιψη....

την αδράνεια,την παθητικότητα ,την αίσθηση ότι όλα γίνονται για το τίποτα..
στις δύσκολες ώρες όλα δείχνουν ακατόρθωτα!

Είσαι στην αρχή της θεραπείας και είναι πολύ σημαντικό που αισθάνεσαι καλύτερα!Πάει να πει ότι μπαίνεις σε μια πιο σταθερή και ελεγχόμενη κατάσταση και η πορεία σιγά σιγά θα είναι ανωδική!

Χαίρομαι που είσαι καλύτερα και όσο παει θα είσαι ακόμα καλυτερα αρκεί να το πιστεύεις και όταν κοιτάς πίσω να δείχνεις τα δόντια σου μην την αφήνεις να σε καταβάλει!Είμαστε όλοι μαζί σου σ΄αυτό!

Καλή συνέχεια!