Ποίο είναι το "φυσιολογικό" χρονικό περιθώριο του πένθους;

Γεια σε όλους!
Είμαι ορφανή από το 2009 και ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτιάξω την ζωή μου όπως την θέλω.
Ακόμη δεν έχω προχωρήσει στην ζωή μου και ακόμη δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου.
Ο πατέρας μου ήταν ένας αρκετά δύσκολος και κάποιες φορές βίαιος άνθρωπος αν και κάπου μέσα μου τον δικαιολογώ.

Η μητέρα μου από την άλλη, ήταν το άλλο άκρο.
Πολύ καλός και πράος άνθρωπος.
Και πολύ δοτική και ανεκτική, ίσως περισσότερο από ότι θα έπρεπε.

Και οι δύο γονείς μου είχαν καρδιοαναπνευστικά και κινητικά προβλήματα και κάποιες άλλες αναπηρίες
και οι δύο γονείς μου είχαν ΧΑΠ.

Ο πατέρας μου είχε πάθει μία φορά έμφραγμα και το 2009 είχε αρχίσει να τον ενοχλεί πολύ η καρδιά του.
Του είπε τότε η μητέρα μου να πάνε σε έναν γιατρό και εκείνος άρχισε να φωνάζει και να λέει ότι δεν θέλει και να βρίζει τους γιατρούς.
Αυτό κράτησε περίπου μια εβδομάδα όπου εκεί μπήκα στην μέση εγώ και τους ρωτάω τι έγινε, γιατί φωνάζουν πάλι και μου λέει η μητέρα μου "του λέω τόσες μέρες να πάμε σε έναν γιατρό για την καρδιά του αλλά δεν θέλει" και τότε εγώ της λέω επίτηδες μπροστά του "ε αφού δεν θέλει τι τον πιέζεις; Αφού θέλει ασ' τον να πεθάνει." και έφυγα χωρίς να πω τίποτα στον πατέρα μου.
Περιττό να πω ότι λειτούργησε αμέσως και κλείσανε ραντεβού σε καρδιολόγο, αλλά στο μεσοδιάστημα πέθανε.
Έπαθε δεύτερο έμφραγμα επάνω στο παλιό.

Τρεις μήνες μετά, λίγο πριν τα γενέθλιά μου με παρότρυνε η μητέρα μου να βγω.
Γενικά δεν άντεχε να με βλέπει με μαύρα ούτε ήθελε να μαραζώνω.

Ήθελα και εγώ να βγω εκείνη την ημέρα οπότε συνδύασα τα γενέθλια μου με την γιορτή μιας φίλης και βγήκαμε.
Τι το θελα, δεν καθόμουν μέσα καλύτερα;
Το επόμενο πρωί ξύπνησα άρρωστη.
Είχα κολλήσει την γρίπη Η1Ν1.
Άρχισε να με φροντίζει η μητέρα μου γιατί την πέρασα λίγο βαριά στην αρχή, αλλά την δεύτερη-τρίτη μέρα της είπα να μην έρχεται κοντά μου για να μην κολλήσει.
Τελικά δυστυχώς κόλλησε και πέθανε λίγες μέρες μετά.

Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, δεν κατάφερα να συγχωρήσω τον εαυτό μου για αυτό.

Νιώθω σαν να την σκότωσα.
Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσω ποτέ.

Μου λείπει πάρα πολύ όπως μου λείπει και η ζωή που είχα πριν τους θανάτους.
Νιώθω ότι έχω μπει σε έναν τάφο και εγώ και δεν ξέρω αν θα βγω ούτε πως.

Νιώθω ότι φταίω για όλα και ότι βαριέμαι την ζωή μου και δεν ξέρω καν αν είναι φυσιολογικό να κρατάει το πένθος τόσα πολλά χρόνια.

Quote:

---

Originally Posted by Erin

Γεια σε όλους!
Είμαι ορφανή από το 2009 και ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτιάξω την ζωή μου όπως την θέλω.
Ακόμη δεν έχω προχωρήσει στην ζωή μου και ακόμη δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου.
Ο πατέρας μου ήταν ένας αρκετά δύσκολος και κάποιες φορές βίαιος άνθρωπος αν και κάπου μέσα μου τον δικαιολογώ.

Η μητέρα μου από την άλλη, ήταν το άλλο άκρο.
Πολύ καλός και πράος άνθρωπος.
Και πολύ δοτική και ανεκτική, ίσως περισσότερο από ότι θα έπρεπε.

Και οι δύο γονείς μου είχαν καρδιοαναπνευστικά και κινητικά προβλήματα και κάποιες άλλες αναπηρίες
και οι δύο γονείς μου είχαν ΧΑΠ.

Ο πατέρας μου είχε πάθει μία φορά έμφραγμα και το 2009 είχε αρχίσει να τον ενοχλεί πολύ η καρδιά του.
Του είπε τότε η μητέρα μου να πάνε σε έναν γιατρό και εκείνος άρχισε να φωνάζει και να λέει ότι δεν θέλει και να βρίζει τους γιατρούς.
Αυτό κράτησε περίπου μια εβδομάδα όπου εκεί μπήκα στην μέση εγώ και τους ρωτάω τι έγινε, γιατί φωνάζουν πάλι και μου λέει η μητέρα μου "του λέω τόσες μέρες να πάμε σε έναν γιατρό για την καρδιά του αλλά δεν θέλει" και τότε εγώ της λέω επίτηδες μπροστά του "ε αφού δεν θέλει τι τον πιέζεις; Αφού θέλει ασ' τον να πεθάνει." και έφυγα χωρίς να πω τίποτα στον πατέρα μου.
Περιττό να πω ότι λειτούργησε αμέσως και κλείσανε ραντεβού σε καρδιολόγο, αλλά στο μεσοδιάστημα πέθανε.
Έπαθε δεύτερο έμφραγμα επάνω στο παλιό.

Τρεις μήνες μετά, λίγο πριν τα γενέθλιά μου με παρότρυνε η μητέρα μου να βγω.
Γενικά δεν άντεχε να με βλέπει με μαύρα ούτε ήθελε να μαραζώνω.

Ήθελα και εγώ να βγω εκείνη την ημέρα οπότε συνδύασα τα γενέθλια μου με την γιορτή μιας φίλης και βγήκαμε.
Τι το θελα, δεν καθόμουν μέσα καλύτερα;
Το επόμενο πρωί ξύπνησα άρρωστη.
Είχα κολλήσει την γρίπη Η1Ν1.
Άρχισε να με φροντίζει η μητέρα μου γιατί την πέρασα λίγο βαριά στην αρχή, αλλά την δεύτερη-τρίτη μέρα της είπα να μην έρχεται κοντά μου για να μην κολλήσει.
Τελικά δυστυχώς κόλλησε και πέθανε λίγες μέρες μετά.

Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, δεν κατάφερα να συγχωρήσω τον εαυτό μου για αυτό.

Νιώθω σαν να την σκότωσα.
Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσω ποτέ.

Μου λείπει πάρα πολύ όπως μου λείπει και η ζωή που είχα πριν τους θανάτους.
Νιώθω ότι έχω μπει σε έναν τάφο και εγώ και δεν ξέρω αν θα βγω ούτε πως.

Νιώθω ότι φταίω για όλα και ότι βαριέμαι την ζωή μου και δεν ξέρω καν αν είναι φυσιολογικό να κρατάει το πένθος τόσα πολλά χρόνια.

---

Κορίτσι μου λυπάμαι για όσα σου έχουν συμβεί. Οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε ζήσει μια σημαντική απώλεια βασανιζόμαστε από τύψεις. Είναι συνήθως 'παράλογες' τύψεις που ακολουθούν το πένθος. Όμως η ζωή δεν περιμένει κανέναν.. Έχουν περάσει πολλά χρόνια κ φαίνεται να μην μπορείς μόνη σου να αποδεχτείς τις μεγάλες αυτές απώλειες. Μήπως θα ήταν καλό να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια;Ένας ψυχοθεραπευτής θα σε βοηθούσε να μάθεις να ζεις με την απώλεια. Ο πόνος να είναι δίπλα σου όχι μπροστά σου κ να σε εμποδίζει να ζήσεις. Σου γράφω έχοντας προσωπική πείρα.. Μην τιμωρείς άλλο τον εαυτό σου. Η ζωή είναι τόσο μικρή..

Είχα πάει σε ψυχολόγο όταν είχε γίνει αλλά δεν βοήθησε ιδιαίτερα.
Είχε πει ότι είμαι μεταξύ πένθους και κατάθλιψης αλλά δεν ήταν ίσως τόσο βαρύ.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι μάλλον
είναι στο χέρι μου να πάω παρακάτω, αλλά δυσκολεύομαι να κάνω αυτό που είπες.
Να μην τιμωρώ άλλο τον εαυτό μου.

Τώρα τελευταία ψάχνω να βρω μία λύση, να βρω κάτι να κάνω που να με ευχαριστεί για να μην σκέφτομαι τοξικά.
Ίσως ασχοληθώ με τον εθελοντισμό ξανά.

Την είχα αντιμετωπίσει την κατάσταση στο παρελθόν είχα κάνει κάποια πράγματα αλλά και λόγω οικονομικών δυσκολιών που προέκυψαν, τα σταμάτησα και ξανάπεσε η ψυχολογία μου.