ΦΟΒΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Εδω και λιγο καιρο θελω να εκφρασω το αισθημα πανικου που με πιανει αλλα δεν ξερω εαν ταιριαζει με οσα γραφουν τα μελη.
Σε γενικες γραμμες, καποιος θα με χαρακτηριζε την "δυνατη" της οικογενειας , λογω ισχυρων καταστασεων που εχουμε περασει και που καταφερα να ανταπεξελθω χωρις να χασω το κουραγιο μου.
Μεχρι που ηρθε ο γιος μου στον κοσμο.
Ξεπερασα ευκολα τις καθημερινες φοβιες, αποστειρωσεις, ιωσεις, πεσιματα, χτυπηματα κλπκλπ τον εχω τελειως ελευθερο και δεν πολυτρεχω απο πισω του.

Αλλα ηρθε και θρονιασε μεσα μου ενας τεραστιος φοβος απωλειας.
Με βασανιζει ο φοβος οτι θα μου τον κλεψουν, και θα τον πουλησουν για υιοιθεσια, ή για οργανα, ή σε παιδεραστες.
Μπορει να σας φανει αστειο, και υπερβολικο αλλα δεν μπορω να το ξεπερασω. Βλεπω εφιαλτες αλλα και στο ξυπνιο μου ακομα, μου περναει η σκεψη σαν σφαιρα απο το μυαλο και αμεσως βρισκομαι σε κατασταση πανικου και απελπισιας σαν να εχει ηδη συμβει!
Δεν τολμω να το πω στον ανδρα μου ή στην μητερα μου ουτε σε κανεναν αλλο για να μην με περιγελασουν και με πουν τρελη, ή οτι εχω κολλημα με τον γιο μου.
Δεν μπορω ομως να ησυχασω!
Τι μπορω να κανω;

Μπουμπουρίνα , δεν είσαι η μόνη που έχεις αυτό το αίσθημα πιθανής απώλειας..Πιστεύω πως συμβαίνει σε όλους όσους γίνονται γονείς και μάλλον αυτό το συναίσθημα, χωρίς να εξαφανίζεται τελείως, γίνεται απλά λιγότερο έντονο όσο περνούν τα χρόνια.

Θα ξέρεις φαντάζομαι την ιστορία με την κοπέλα που καθόταν όλη μέρα κι έκλαιγε, βλέποντας στον απέναντι τοίχο ένα τσεκούρι που είχε κρεμάσει ο παπούς της ο ξυλοκόπος. Όταν μια μέρα μπαίλντισε η γιαγιά της να τη βλέπει να μαραζώνει στο κλάμα, τη ρώτησε για ποιο λόγο περνάει όλη της τη μέρα κλαίγοντας μπροστά στο τοίχο που ήταν κρεμασμένο το τσεκούρι. Κι εκείνη απάντησε :
\"Να, κλαίω γιατί αν παντρευτώ και κάνω παιδάκι και βάλω τη κούνια του κάτω από το τσεκούρι κι εκείνο ξεκαρφωθεί κατά λάθος και πέσει στο παιδάκι μου επάνω ?\"

Δεν μπορείς να αποκλείσεις από το μυαλό σου Μπουμπουρίνα να πλάθει φοβίες αναφορικά με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Αρκεί να μην γίνονται εμμονές, οι ανησυχίες αυτές είναι ως ένα βαθμό φυσιολογικές κατά την άποψη μου....

Εγω ελπιζω να μην περασεις τον φοβο που εχεις με καποιον τροπο εστω υποσυνειδητα στο παιδι σου.

Απο και κ περα, δε νομιζω πώς με το να μη μιλας μπορεις να εξαφανισεις την φοβια σου αυτη. Ή οποια αλλη...

Εσυ εχεις σκεφτει να κανεις κατι για τις φοβιες σου αυτες? Στο παρελθον ειχες φοβιες αλλου τυπου?

Οχι ποτε πριν δεν ειχα φοβιες κανενος τυπου γι\'αυτο και αμεσως με ξενισε το γεγονος και καταλαβα οτι κατι δεν παει καλα.
Δεν ξερω, φοβαμαι μηπως επειδη με οσα περασα δεν \"με επαιρνε\" να εμφανιζω καμμια αδυναμια γιατι αν λυγιζα θα χανομουνα, μηπως τωρα το υποσυνειδητο με βρισκει ευαλωτη στο θεμα της μητροτητας και εκτονωνει οτι δεν αφησα φυσιολογικα να εκτονωθει; Χρεωκοποιες, θανατους, εξευτελισμους, και ουτε ενα δακρυ.

Quote:

---

Originally posted by sabb
Μπουμπουρίνα , δεν είσαι η μόνη που έχεις αυτό το αίσθημα πιθανής απώλειας..Πιστεύω πως συμβαίνει σε όλους όσους γίνονται γονείς και μάλλον αυτό το συναίσθημα, χωρίς να εξαφανίζεται τελείως, γίνεται απλά λιγότερο έντονο όσο περνούν τα χρόνια.

Θα ξέρεις φαντάζομαι την ιστορία με την κοπέλα που καθόταν όλη μέρα κι έκλαιγε, βλέποντας στον απέναντι τοίχο ένα τσεκούρι που είχε κρεμάσει ο παπούς της ο ξυλοκόπος. Όταν μια μέρα μπαίλντισε η γιαγιά της να τη βλέπει να μαραζώνει στο κλάμα, τη ρώτησε για ποιο λόγο περνάει όλη της τη μέρα κλαίγοντας μπροστά στο τοίχο που ήταν κρεμασμένο το τσεκούρι. Κι εκείνη απάντησε :
\"Να, κλαίω γιατί αν παντρευτώ και κάνω παιδάκι και βάλω τη κούνια του κάτω από το τσεκούρι κι εκείνο ξεκαρφωθεί κατά λάθος και πέσει στο παιδάκι μου επάνω ?\"

Δεν μπορείς να αποκλείσεις από το μυαλό σου Μπουμπουρίνα να πλάθει φοβίες αναφορικά με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Αρκεί να μην γίνονται εμμονές, οι ανησυχίες αυτές είναι ως ένα βαθμό φυσιολογικές κατά την άποψη μου....

---

Ναι saab, ακριβως ετσι νιωθω, εντελως παραλογη, και ξερω οτι πλαθω μονη μου αυτον τον μυθο, απλα περιμενα οτι θα περασει αλλα καθε φορα που ακουω κατι τραγικο για ενα παιδακι, μου κολλαει στο μυαλο οτι θα το παθει και το δικο μου.
Και το χειροτερο ειναι οτι φοβαμαι και αυτο που λενε οτι αμα το μελεταω θα μου ερθει στο κεφαλι.

γιατι δεν συζητας τον φοβο σου αυτον με τον αντρα σου?μπορει να ειναι υπερβολικος,αλλα εχει πολυ ρεαλιστικη βαση...απλα σε αγχωνει υπερβολικα...
γιατι να σε πει τρελη?δοκιμασε να το μοιραστεις,ισως σε καθησυχασει...

Μπουρμπουρίνα...υπάρχουν και χειρότερα...
Είμαι σε μια φάση που σκέφτομαι να μείνω έγκυος και με έχουν πιάσει ένα σωρό ανασφάλειες....πως πρέπει να προσεχω το παιδί, πως μπορεί να μου φύγει απ τα χέρια, δεν θα μπορώ να το εμπιστευτώ πουθενά, αν αρωστήσει θα πεθάνει γιατί δεν θα το καταλάβω εγκαίρως και εκατομμύρια άλλα πράγματα...πρόσεχε....πριν ακόμη μείνω έγκυος.....Σε καταλαβαίνω απόλυτα!

Καλημερα σε ολους και να\'σται καλα για τις απαντησεις σας. Οχι οτι μου περασε αλλα τουλαχιστον νιωθω οτι τον παραλογισμο μου σας τον εμπιστευτηκα και τον αντιμετωπισατε με συμπαθεια ολοι σας.
Το αστειο σε ολη μου την ψυχωση ειναι οτι δειχνω ακριβως το αντιθετο. Ειμαι ανετη με την ασφαλεια του παιδιου, το αφηνω να πηγαινει σε οποιον συνανταει μπροστα του στον δρομο, αλλα η ψυχη μου το ξερει τι γκαζια τραβαω μεσα μου με τις φοβιες μου.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Μπουρμπουρίνα...υπάρχουν και χειρότερα...
Είμαι σε μια φάση που σκέφτομαι να μείνω έγκυος και με έχουν πιάσει ένα σωρό ανασφάλειες....πως πρέπει να προσεχω το παιδί, πως μπορεί να μου φύγει απ τα χέρια, δεν θα μπορώ να το εμπιστευτώ πουθενά, αν αρωστήσει θα πεθάνει γιατί δεν θα το καταλάβω εγκαίρως και εκατομμύρια άλλα πράγματα...πρόσεχε....πριν ακόμη μείνω έγκυος.....Σε καταλαβαίνω απόλυτα!

---

Θεοφανια μου, διορθωσε με αν κανω λαθος αλλα δεν εισαι μονο 20 χρονων;;;!!!!
Και σκεφτεσαι να μεινεις εγκυος απο τωρα κοριτσι μου;
Ζησε λιγο ακομα την ζωη σου χωρις υποχρεωσεις, το εχεις αναγκη για να νιωσεις καλυτερα.

Quote:

---

Originally posted by boubourina
Οχι ποτε πριν δεν ειχα φοβιες κανενος τυπου γι\'αυτο και αμεσως με ξενισε το γεγονος και καταλαβα οτι κατι δεν παει καλα.
Δεν ξερω, φοβαμαι μηπως επειδη με οσα περασα δεν \"με επαιρνε\" να εμφανιζω καμμια αδυναμια γιατι αν λυγιζα θα χανομουνα, μηπως τωρα το υποσυνειδητο με βρισκει ευαλωτη στο θεμα της μητροτητας και εκτονωνει οτι δεν αφησα φυσιολογικα να εκτονωθει; Χρεωκοποιες, θανατους, εξευτελισμους, και ουτε ενα δακρυ.

---

ολα οσα λες και περασες στο παρελθον σχετιζονται με απωλεια με τον εναν ή τον αλλο τροπο. Απωλεια χρηματων, απωλεια ζωης, απωλεια αξιοπρεπειας...

οταν εχουμε νιωσει πώς ειναι να χανουμε κατι, τοτε μαλλον ο φοβος για την επαναληψη αυτου του βιωματος διογκωνεται....και αν μαλιστα συσχετιζεται κ με το σημαντικοτερο ισως ατομο της ζωης σου τοτε αυτος αποκτα κ αλλες διαστασεις.

Quote:

---

Originally posted by Sofia
[

ολα οσα λες και περασες στο παρελθον σχετιζονται με απωλεια με τον εναν ή τον αλλο τροπο. Απωλεια χρηματων, απωλεια ζωης, απωλεια αξιοπρεπειας...

οταν εχουμε νιωσει πώς ειναι να χανουμε κατι, τοτε μαλλον ο φοβος για την επαναληψη αυτου του βιωματος διογκωνεται....και αν μαλιστα συσχετιζεται κ με το σημαντικοτερο ισως ατομο της ζωης σου τοτε αυτος αποκτα κ αλλες διαστασεις.

---

BINGO!!!!
Σοφια, νομιζω οτι χτυπησες διανα, δεν το ειχα συνδιασει ετσι!!
Με βοηθησες να \"με δικαιολογησω\" και αυτο με κανει ηδη να νιωθω καλυτερα.
Ισως και να χρειαζομαι να κλαψω γαι οτι δεν εκλαψα και να δημιουργω τωρα υποθετικες τραγικες καταστασεις στο μυαλο μου για να ξεσπασω.

μα ειναι τοσες οι φορες που εχουμε την απαντηση, τοσο μα τοσο μπροστα μας, που δεν μπορουμε να τη δουμε:)...ειναι λογικο οταν εμπλεκομαστε τοσο πολυ αμεσα....

boubourina πιστευω πώς ολοι εχουμε αναγκη να αποφορτιστουμε με καποιο τροπο, απο οτι ασχημο, ειδικα οταν εχει να κανει με κατι οριστικο οπως ειναι η απωλεια ενος ανθρωπου. με κλαμα, με οτι χρειαζεσαι...τωρα πια

Quote:

---

Originally posted by boubourina

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Μπουρμπουρίνα...υπάρχουν και χειρότερα...
Είμαι σε μια φάση που σκέφτομαι να μείνω έγκυος και με έχουν πιάσει ένα σωρό ανασφάλειες....πως πρέπει να προσεχω το παιδί, πως μπορεί να μου φύγει απ τα χέρια, δεν θα μπορώ να το εμπιστευτώ πουθενά, αν αρωστήσει θα πεθάνει γιατί δεν θα το καταλάβω εγκαίρως και εκατομμύρια άλλα πράγματα...πρόσεχε....πριν ακόμη μείνω έγκυος.....Σε καταλαβαίνω απόλυτα!

---

Θεοφανια μου, διορθωσε με αν κανω λαθος αλλα δεν εισαι μονο 20 χρονων;;;!!!!
Και σκεφτεσαι να μεινεις εγκυος απο τωρα κοριτσι μου;
Ζησε λιγο ακομα την ζωη σου χωρις υποχρεωσεις, το εχεις αναγκη για να νιωσεις καλυτερα.

---

Όχι κοριτσάκι μου, για πλάκα έχω βάλει αυτή τη χρονολογία!
Είμαι πάνω από 30, (πολύ πιο πάνω θα έλεγα, πω πω..ούτε να το γράψω δεν μπορώ), και βρίσκομαι σε μια φάση που σκέφτομαι να μείνω έγκυος. Το κακό είναι πως κολλάω σε πολλά θέματα που λογικά θα σκεφτόταν κάποια που είχε την ηλικία των 20!

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
oχι κοριτσάκι μου, για πλάκα έχω βάλει αυτή τη χρονολογία!
Είμαι πάνω από 30, (πολύ πιο πάνω θα έλεγα, πω πω..ούτε να το γράψω δεν μπορώ), και βρίσκομαι σε μια φάση που σκέφτομαι να μείνω έγκυος. Το κακό είναι πως κολλάω σε πολλά θέματα που λογικά θα σκεφτόταν κάποια που είχε την ηλικία των 20!

---

Ε ΚΑΙ; ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ 37 ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ 16 ΜΗΝΩΝ.
ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΕΚΟΨΑ ΤΟ ΧΑΠΙ, ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ 1 ΦΟΡΑ ΤΟ ΜΗΝΑ ΓΙΑΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ ΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ
ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΑΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑ!!

εμενα γιατι με εχει πιασει φοβια και το δα στο ονειρο μ οτι η μανα μου θα αυτοκτονησεις?εχει καποια προβληματα τωρα και ειναι χαλια ισως για αυτο αλλα ελεος