Εσείς τους συμπαθείτε τους γονείς σας;

Καλησπέρα.
Έχω ένα θέμα. Δεν συμπαθώ τους γονείς μου. Νιώθω περίεργα οταν ειμαι μαζί τους. Ειναι χωρισμένοι υποτίθεται χρόνια, στα χαρτιά τουλάχιστον, αλλά δεν είναι κιολας.

Λυπαμαι που διάβασα όλα αυτα,ειδικα με το να αρεσεις στο πατερα σου αλλα και απο την αλλη τοσα γίνονται οπότε ποτέ δε ξέρεις.Εγω εχω δυο υπεροχους γονείς.Μια μητερα παντα πρόθυμη για τα παιδιά της, η οποια με έχει στηρίξει παρα πολυ σε θέματα υγειας που εχω,και εναν πατέρα λιγο σκληρό παλαιόν αρχών,αλλα πολυ καλό οικογενειάρχη που φροντισε να μη μας λειψει τιποτα.Αν θες τη γνωμη μου επειδή καταλαβαίνω οτι οι γονείς σου ειναι τοξικοι για σενα,γινε ανεξάρτητη.Μην εχεις καμια αναγκη απο εκεινους

Αν έχεις το αμάξι του πατέρα σου, δε θεωρείς ότι είναι μία βοήθεια κι αυτή; Ή ότι μένεις στο σπίτι της μητέρας σου, δεν είναι ένα δείγμα φροντίδας; Θέλω να πω, μήπως είσαι εγκλωβισμένη σε έναν τρόπο σκέψης λίγο εφηβικό, το τι σου έκαναν και ότι σε κατέστρεψαν, ενώ είσαι πλέον ενήλικη και θα μπορούσες να αποδεχτείς το πώς είναι, να ξεχωρίσεις το τι είσαι εσύ από το τι είναι εκείνοι και αν γίνεται να συνδεθείς σε κάποια σημεία, ή αν δεν γίνεται να συμφιλιωθείς με το γεγονός ότι δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζεις με τους γονείς σου, δεν είστε ένα, είστε τρεις άνθρωποι με ξεχωριστές προσωπικότητες.

όχι δεν τους συμπαθούν όλοι τους γονείς τους.
εγώ δεν συμπαθώ την μητέρα μου, δεν την αγαπάω.
ούτε τον αδελφό μου. δεν με συγκινεί καμία ασθένειά τους.
πως να αγαπήσεις αυτούς που σε έχουν κακοποιήσει;