Βοήθεια

Γεια σας είμαι καινούρια στο φόρουμ αντιμετωπίζω κρίσεις πανικού από τον Σεπτέμβριο κανω ψυχοθεραπεία δεν έχω πάρει φάρμακα προσπαθώ να το παλέψω μόνη μου έχω κάνει σημαντική πρόοδο . Είμαι μητέρα ενός 6 χρόνου αγοριού χωρισμένη από τον πατέρα του ο οποίος με κακοποιούσε για 7 χρονια και αναγκαστικά γύρισα λόγω εργασίας στο πατρικό μου .. το πρόβλημα είναι ότι εδώ έχω κάνει πισωγυρισμα καθώς έχω μια μητέρα η οποία είναι άκρως πιεστική και μου υπενθυμίζει συνεχώς ότι έχω πρόβλημα επειδή δεν μπορώ μόνη μου να κάνω ακόμα κάποια πράγματα λόγω των κρίσεων πανικού και ότι δεν είμαι ικανή ως μάνα να μεγαλώσω το παιδί μου.το κακό δεν είναι ότι τα λέει όλα αυτά αλλά ότι τα πιστεύω και με επηρεάζουν πραγματικά έχω ανάγκη να πιστέψει κάποιος σε μένα ..ήθελα απλά μια στήριξη να τα βγάλω από μέσα μου για αυτό σας τα έγραψα ελπίζω να είστε όλοι καλά..

Quote:

---

Originally Posted by Breath

Γεια σας είμαι καινούρια στο φόρουμ αντιμετωπίζω κρίσεις πανικού από τον Σεπτέμβριο κανω ψυχοθεραπεία δεν έχω πάρει φάρμακα προσπαθώ να το παλέψω μόνη μου έχω κάνει σημαντική πρόοδο . Είμαι μητέρα ενός 6 χρόνου αγοριού χωρισμένη από τον πατέρα του ο οποίος με κακοποιούσε για 7 χρονια και αναγκαστικά γύρισα λόγω εργασίας στο πατρικό μου .. το πρόβλημα είναι ότι εδώ έχω κάνει πισωγυρισμα καθώς έχω μια μητέρα η οποία είναι άκρως πιεστική και μου υπενθυμίζει συνεχώς ότι έχω πρόβλημα επειδή δεν μπορώ μόνη μου να κάνω ακόμα κάποια πράγματα λόγω των κρίσεων πανικού και ότι δεν είμαι ικανή ως μάνα να μεγαλώσω το παιδί μου.το κακό δεν είναι ότι τα λέει όλα αυτά αλλά ότι τα πιστεύω και με επηρεάζουν πραγματικά έχω ανάγκη να πιστέψει κάποιος σε μένα ..ήθελα απλά μια στήριξη να τα βγάλω από μέσα μου για αυτό σας τα έγραψα ελπίζω να είστε όλοι καλά..

---

Γεια σου! Καλώς ήρθες! Τυγχάνει η γιαγιά μου (είναι μόλις 67) να έζησε όλη της τη ζωή έτσι... ο παππούς μου την κακοποιούσε, λεκτικά, σωματικά, όλα... έμενε από φόβο, αφού όταν μεγάλωσαν τα παιδιά της θα μπορούσε να είχε φύγει. Λυπάμαι που το λέω, μιας και λατρεύω τον παππού μου, ότι ήταν βιαστής ψυχών. Έκανα πολλή ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσω αυτό. Η γιαγιά μου λοιπόν έφυγε πριν 2 χρόνια από το σπίτι, που είναι και δικό της. Ξεκίνησε τη ζωή της σε άλλη πόλη, μόνη, χωρίς κανέναν μας κοντά της γιατί λόγω απόστασης δε μπορούσαμε να είμαστε. ΠΌΣΟ ΤΗ ΘΑΥΜΑΣΑ! Που βρήκε το κουράγιο και που το βρήκε σε αυτή την ηλικία.
Θέλω να σε συγχαρώ που έφυγε από πάνω σου αυτό το βάσανο. Και να σου πω, με όλη μου την αγάπη, πως εσύ πρέπει να πιστέψεις σε σένα. Είναι η μητέρα σου, ναι, την αγαπάς ναι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως της απαγορεύει κάτι να μην έχει σωστό τρόπο. Στην ψυχολογία λένε ότι συνήθως στην ενήλικη ζωή μας ακολουθούμε τα οικογενειακά πρότυπα. Δεν το πιστεύω καθολικά.
Προσπάθησε να βάλεις τείχη ανάμεσα σε σένα και σε ό,τι σε πληγώνει, χτίσε τον εαυτό σου από το μηδέν για χάρη του εαυτού σου και του παιδιού σου. Το παιδί μια μέρα θα μεγαλώσει, δώσε του όλα τα εφόδια να γίνει ένας ευτυχισμένος ενήλικας και να σε θυμάται πάντα με στοργή. Αγάπησε τον εαυτό σου, είναι μοναδικός!

Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου και πολλά συγχαρητήρια στη γιαγιά ..δυστυχώς μετά από ψυχοθεραπεία κατάλαβα και εγώ ότι η κακοποίηση δεν ήταν μόνο τα 7 χρόνια του πρώην συζύγου αλλά και ολόκληρης της οικογενειακής ζωής μου .με μια μάνα να ξεσπα όχι ηθελημένα τα απωθημένα της δικής της ελλειμματικής ζωής σε μένα.και εγώ πάντα να δίνω ευκαιρίες και να ελπίζω κάποια στιγμή στην αποδοχή ..το πρώτο βήμα έγινε ξέφυγα από την κακοποίηση του πρώην συζύγου αλλά από την οικογένεια δεν ξεφεύγεις ..πως αποδέχομαι και αγαπώ τον εαυτό μου ουσιαστικά .δεν ξέρω τον τρόπο όταν έχω μάθει μια ζωή το αντίθετο;

Quote:

---

Originally Posted by Breath

Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου και πολλά συγχαρητήρια στη γιαγιά ..δυστυχώς μετά από ψυχοθεραπεία κατάλαβα και εγώ ότι η κακοποίηση δεν ήταν μόνο τα 7 χρόνια του πρώην συζύγου αλλά και ολόκληρης της οικογενειακής ζωής μου .με μια μάνα να ξεσπα όχι ηθελημένα τα απωθημένα της δικής της ελλειμματικής ζωής σε μένα.και εγώ πάντα να δίνω ευκαιρίες και να ελπίζω κάποια στιγμή στην αποδοχή ..το πρώτο βήμα έγινε ξέφυγα από την κακοποίηση του πρώην συζύγου αλλά από την οικογένεια δεν ξεφεύγεις ..πως αποδέχομαι και αγαπώ τον εαυτό μου ουσιαστικά .δεν ξέρω τον τρόπο όταν έχω μάθει μια ζωή το αντίθετο;

---

Γίνεται. Όταν παντρευόμαστε, φτιάχνουμε τη δική μας οικογένεια. Άρα κι ο σύζυγος είναι μέρος αυτής. Το να διαλύσουμε αυτά τα δεσμά σημαίνει ότι κάτι έχει ωριμάσει μέσα μας και γίνεται το μπαμ... ήδη έφυγες από κάτι πολύ τοξικό στη ζωή σου. Δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά εάν η μητέρα σου έχει τέτοια απωθημένα από τη δική της ζωή και έτσι έχει μάθει να ξεσπάει, δε θα αλλάξει αυτό. Σημασία έχει να αλλάξουμε εμείς στον τρόπο που αντιδρούμε στα ερεθίσματα. Ό,τι μας πειράζει, να μένει μακριά μας. Είναι δύσκολο το ξέρω, εγώ δυσκολεύτηκα πολύ με τον παππού μου, πόσο μάλλον εσύ που είναι η μητέρα. Σε καταλαβαίνω. Αλλά πρέπει να σκεφτείς για δύο άτομα, και για σένα και για το παιδί. Έχεις διπλή ευθύνη κορίτσι μου κι αυτό είναι μεγάλη ευλογία να μπορείς να το κάνεις, να πλάθεις ένα παιδί. Ξεκίνα φτιάξε λίστες με τα θετικά που αναγνωρίζεις στον εαυτό σου, θυμήσου τον έφηβο εαυτό σου, τι όνειρα είχε; Έκανες πράξη κάποια από αυτά; Εάν όχι, ξεκίνα από το πιο μικρό... κάνε ό,τι μπορεί να ευχαριστεί εσένα, μάθε να λες όχι, κάνε έναν περίπατο μόνη σου, μύρισε τα λουλούδια... μικρά πράγματα που θα σε κάνουν να έρθεις σε ουσιαστική επαφή με τον εσωτερικό σου κόσμο και να ξεδιαλύνεις η ίδια πρωτίστως τι είναι αυτό που σε κάνει να μην αγαπάς εσένα. Ξεκίνησε από τη μάνα μόνο; ή πχ κ από παιδικούς φίλους; Πώς έφτασες να μην αγαπάς εσύ η ίδια τον εαυτό σου; αναλογίσου τα όλα αυτά... και μαζί με την ψυχολόγο σου πιστεύω θα βρεις την άκρη του νήματος. Μην τη σταματήσεις εάν δεις μια πρόοδο, εκεί είναι το μυστικό..