Φταίω εγώ ή συμβαίνει κάτι άλλο και απομακρύνθηκε;;
Αυτό ήθελα να το μοιραστώ γιατί με πονάει πολύ και όσο κι αν προσπαθώ να το βάλω στην άκρη δεν μπορώ... Δεν ξέρω πού έχω φταίξει... Η νονά μου ήταν για μένα φίλη, δεύτερη μητέρα μου, μιλούσαμε για διάφορα θέματα είχαμε πολύ καλές σχέσεις πάντα... Ήταν μακριά αλλά ποτέ δε με ξεχνούσε... Το πρόβλημα είναι πως έχει πολύ παρορμητικό χαρακτήρα όπως κι εγώ και πριν μερικά χρόνια, ψιλομαλώσαμε σε μια εκδρομή και παρεξηγήθηκαμε. Φταίω το ξέρω. Ό,τι κι αν μου είχε πει, έπρεπε να αντιδράσω ήρεμα, αλλά συγχιστηκα και σηκώθηκα πάνω και της μίλησα άσχημα μπροστά σε πολύ κόσμο... Την πόνεσα, αλλά τα ψιλοβρήκαμε και μάλιστα μετά από δύο χρόνια μας είχε καλέσει στον γάμο της κόρης της και μου μιλούσε όμορφα, Με κοιτούσε με αγάπη. Ήμουν κι εγώ σωστή τότε. Προσπάθησα να επανορθώσω για τα παλιά. Βέβαια, ξέρω ότι παρότι με συγχώρησε, δεν ξέχασε ποτέ αυτό που έγινε. Παρόλα αυτά, αν κι εμείς δε μιλούσαμε πολύ πλέον με τη μαμά μου που ήταν φίλες κρατούσαν επαφές. Έναν χρόνο μετά το 17 χάσαμε τα ίχνη τους. Δεν απαντούσαν, της έστειλε κάρτα η μαμά μου για να δει τι συμβαίνει, καμιά απάντηση. Την πήρα τηλέφωνο της έστειλα μηνύματα τα έβλεπε και με έγραφε... Έκλαψα πολύ... Φέτος αποφάσισα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια. Ζήτησα τον αριθμό της από την κόρη της. Της έστειλα μήνυμα και πάλι δεν απάντησε. Την κάλεσα, τίποτα... Δικαίωμά της να θέλει να ξεκόψει αλλά θα προτιμούσα να ήξερα τον λόγο. Να μου πει ρε Άννα δε γουστάρω επαφές μαζί σου παράτα με... Δεν ξέρω τι έγινε... Στενοχωρίεμαι και δεν μπορώ να το ξεπεράσω όσο κι αν μου λένε όλοι ξέχνα την. Δεν μπορώ. Νιώθω ότι με απέρριψε ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ χωρίς εξήγηση καμιά. Ρώτησα αν ειναι καλα στην υγεια της και μου ειπαν οτι ειναι καλα. Αν ειναι οντως καλα, τότε τι μπορεί να έχει συμβεί; Ευτυχώς, τη Δευτέρα με το καλό ξεκινάω ψυχοθεραπεία μπας και βαλω σε μια τάξη τη ζωή μου και αυτό το θέμα.... Είναι παράλογο που ζητάω μια εξήγηση. Χίλιες φορές να με έβριζε έστω. Αλλά ας μου απαντούσε.
