Ο εφιάλτης επέστρεψε για τα καλά.
Καλησπέρα σε όλους. Η δική μου περιπέτεια ξεκίνησε το 2013 μέσα σε ένα κλάμπ. Αυτό το βράδυ δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Εκεί που όλα κυλούσαν φαινομενικά καλά νιώθω να γνωστά συμπτώματα της κρίσης πανικού. Επειδή όμως μου συνέβη πρώτη φορά ο φόβος του θανάτου με είχε κυριεύσει. Βγήκα έξω από το μαγαζι και ούτε που θυμάμαι πως έφτασα στο σπίτι. Πιστεύα ότι μόλις ξυπνήσω θα ήταν όλα καλά. αμ δε. Είχα έντονους πόνους στο στήθος, σαν να είχα καταπιεί βράχο, αδυναμία ζαλάδα κτλ. Ήμουν ένας άλλος. Μετά από λίγες μέρες πήγα σε ένα καρδιολόγο που με διαβεβαίωνε ότι δεν ήταν κάτι καρδιολόγικο. Εγώ όμως ήμουν σίγουρος ότι κάτι είχα..λέω δεν μπορεί το άγχος να είχε τέτοια έντονα συμπτώματα. Ήμουν άνεργος με καλούσαν για συνέντευξη και δεν μπορούσα να πάω. Ήμουν ένας ζωντανός νεκρός.λιγους μήνες αργότερα βρήκα μια καλή δουλειά και μια καλή κοπέλα. Νομίζω ότι με τον έρωτα το μυαλό μου ξέφυγε τελείως από όλα τα άσχημα. Όπως ξαφνικά μου ήρθαν τα συμπτώματα έτσι έφυγαν. Δύο χρόνια αργότερα χώρισα, έπεσα σε κατάθλιψη σε συνδυασμό με πολύ τζόγο για να νιώθω ζωντανος. Κι εκεί ο Πανικος ξαναήρθε πιο δυνατός. Ίσως εγώ πια δεν είχα το κουράγιο να το αντιμετωπίσω όπως το '13. Δεν φοβήθηκα να πάω σε ψυχιατρο και ας μην είχα την στήριξη των φίλων μου. Το έβλεπα σαν λύτρωση. Μου χορήγησε σιπραλεξ των 10 mg παράλληλα και ψυχοθεραπεία και με βοηθήσε πάρα πολύ σχετικά με τα συμπτώματα. Νομιζω πως είναι ένας πόλεμος που δεν τελειώνει ποτέ. Θέλω να πω καλή δύναμη σε όλα τα παιδιά. Ήρθε η σειρά μας να ζήσουμε.
