Οικογενειακά προβλήματα...

Καλησπέρα στην όμορφη παρέα, σας διαβάζω καιρό τώρα και είπα επιτέλους να γίνω μέλος μήπως και βγάλω καμία άκρη και πάρω καμιά γνώμη..

Δεν ξέρω από που να αρχίσω καθώς η ιστορία μου είναι τόσο μεγάλη που κανονικά θα έπρεπε να γράψω βιβλίο, οπότε θα προσπαθήσω να μείνω στα πιο βασικά.

Εδώ και πολλά χρόνια τρώω ανηλεή πόλεμο από τον πατέρα μου, συνεχώς με κακολογεί στην αδερφή μου και αυτή έχει την χειρότερη εικόνα για μένα (η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν σε μικρή ηλικία).

Δυστυχώς το να προσπαθώ να την προσεγγίσω μοιάζει αδύνατον γιατί ότι και αν της πω είτε θα το πάρει στο φλου, είτε θα πιστέψει ότι λέω ψέμματα (έχει φάει απίστευτη πλύση εγκεφάλου τόσα χρόνια) και ο πατέρας μου παρ' όλο που δεν με γνωρίζει καν, πάντα μου χρεώνει πράγματα που είτε δεν ευσταθούν, είτε αγγίζουν τα όρια της υπερβολής. Έπειτα από κάποια γεγονότα, αποφάσισα να εξαφανιστώ για 2 χρόνια και δεν έδωσα κανένα σημάδι ζωής και εκτός από 2-3 κλήσεις δεν ενδιαφέρθηκαν καν για το αν είμαι καλά ή αν ζώ.

Βέβαια σφάλω και εγώ στο μεγαλύτερο κομμάτι καθώς πάντα κρατούσα την απόσταση μου και γενικά απουσίαζα από την ζωή της και την ζωή των παιδιών της αλλά όταν ξέρεις ότι ένας άνθρωπος έχει την χειρότερη εικόνα για σένα και δεν δέχεται να σε ακούσει, τι μπορείς να κάνεις; Δεν θέλω να έχω σχέσεις με το στανιό επειδή μας ενώνουν δεσμοί αίματος όταν βλέπω ότι από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει ανταπόκριση αλλά μόνο ψύχρα, οι τυπικότητες απλά μου περισσεύουν.

Πρόσφατα προέκυψε κάποιο πρόβλημα υγείας (αρχές εμφάνισης πολύποδων στον όρθο) και εκτός απο μια τυπική ερώτηση για τις εξετάσεις, ο πατέρας μου με χρέωσε ότι είναι της φαντασίας μου (όπως και πολλά άλλα, χωρίς ΚΑΝ να γνωρίζει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα) και κανένας δεν με ξαναρώτησε κάτι επί του θέματος, σαν να μην συνέβη δηλαδή..

Από την μια σκέφτομαι πως το να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου είναι μονόδρομος, από την άλλη θέλω να είμαι στην ζωή της αλλά όχι υπό αυτές τις συνθήκες αλλά ξέρω ότι όσο είναι εν ζωή ο πατέρας μου δεν πρόκειται ποτέ να τα βρω μαζί της γιατί ότι και αν της πω θα το πει σε αυτόν και αυτός πάλι θα μου προσάψει ότι γουστάρει, απλά και μόνο επειδή μπορεί.

Στον προβληματισμό μου να προσθέσω πως σκέφτομαι και τι να πω σε μια μέλλουσα σχέση μου για τον λόγο που δεν θέλω να έχω πολλά πάρε-δώσε μαζί τους και αυτό με βασανίζει ακόμα περισσότερο.

Στην παιδική ηλικία πως συμπεριφερόταν ο φάδερ? οταν μένατε ολοι μαζι τοτε.

Ήμουν παιδί ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης (ανεπιθύμητος από τον πατέρα μου), οπότε τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα για μένα (με ανεβοκατέβαζε συνεχώς προβληματικό, ξύλο με την παραμικρή αφορμή και πολλά άλλα) αλλά νομίζω αυτό είναι θέμα για άλλη ενότητα καθώς θα πρέπει να γράψω σεντόνια..

Quote:

---

Originally Posted by Stranger87

Καλησπέρα στην όμορφη παρέα, σας διαβάζω καιρό τώρα και είπα επιτέλους να γίνω μέλος μήπως και βγάλω καμία άκρη και πάρω καμιά γνώμη..

Δεν ξέρω από που να αρχίσω καθώς η ιστορία μου είναι τόσο μεγάλη που κανονικά θα έπρεπε να γράψω βιβλίο, οπότε θα προσπαθήσω να μείνω στα πιο βασικά.

Εδώ και πολλά χρόνια τρώω ανηλεή πόλεμο από τον πατέρα μου, συνεχώς με κακολογεί στην αδερφή μου και αυτή έχει την χειρότερη εικόνα για μένα (η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν σε μικρή ηλικία).

Δυστυχώς το να προσπαθώ να την προσεγγίσω μοιάζει αδύνατον γιατί ότι και αν της πω είτε θα το πάρει στο φλου, είτε θα πιστέψει ότι λέω ψέμματα (έχει φάει απίστευτη πλύση εγκεφάλου τόσα χρόνια) και ο πατέρας μου παρ' όλο που δεν με γνωρίζει καν, πάντα μου χρεώνει πράγματα που είτε δεν ευσταθούν, είτε αγγίζουν τα όρια της υπερβολής. Έπειτα από κάποια γεγονότα, αποφάσισα να εξαφανιστώ για 2 χρόνια και δεν έδωσα κανένα σημάδι ζωής και εκτός από 2-3 κλήσεις δεν ενδιαφέρθηκαν καν για το αν είμαι καλά ή αν ζώ.

Βέβαια σφάλω και εγώ στο μεγαλύτερο κομμάτι καθώς πάντα κρατούσα την απόσταση μου και γενικά απουσίαζα από την ζωή της και την ζωή των παιδιών της αλλά όταν ξέρεις ότι ένας άνθρωπος έχει την χειρότερη εικόνα για σένα και δεν δέχεται να σε ακούσει, τι μπορείς να κάνεις; Δεν θέλω να έχω σχέσεις με το στανιό επειδή μας ενώνουν δεσμοί αίματος όταν βλέπω ότι από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει ανταπόκριση αλλά μόνο ψύχρα, οι τυπικότητες απλά μου περισσεύουν.

Πρόσφατα προέκυψε κάποιο πρόβλημα υγείας (αρχές εμφάνισης πολύποδων στον όρθο) και εκτός απο μια τυπική ερώτηση για τις εξετάσεις, ο πατέρας μου με χρέωσε ότι είναι της φαντασίας μου (όπως και πολλά άλλα, χωρίς ΚΑΝ να γνωρίζει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα) και κανένας δεν με ξαναρώτησε κάτι επί του θέματος, σαν να μην συνέβη δηλαδή..

Από την μια σκέφτομαι πως το να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου είναι μονόδρομος, από την άλλη θέλω να είμαι στην ζωή της αλλά όχι υπό αυτές τις συνθήκες αλλά ξέρω ότι όσο είναι εν ζωή ο πατέρας μου δεν πρόκειται ποτέ να τα βρω μαζί της γιατί ότι και αν της πω θα το πει σε αυτόν και αυτός πάλι θα μου προσάψει ότι γουστάρει, απλά και μόνο επειδή μπορεί.

Στον προβληματισμό μου να προσθέσω πως σκέφτομαι και τι να πω σε μια μέλλουσα σχέση μου για τον λόγο που δεν θέλω να έχω πολλά πάρε-δώσε μαζί τους και αυτό με βασανίζει ακόμα περισσότερο.

---

νομιζω οτι αυτο "που σε βασανιζει περισσοτερο", ειναι το μικροτερο προβλημα σου, απ ολα αυτα...
πολλες οικογενειες ειναι μαλωμενες η απομακρυσμενες και δεν ε χουν σχεσεις.
στην αρχη, θα πεις κατι γενικο οπως "εχουμε απομακρυνθει" κι οταν δυναμωσει η σχεση σας και λετε τα εσωψυχα σας, θα πεις περισσοτερες λεπτομερειες.

για το θεμα με την αδερφη, τι να πω...λιγο γενικα μας τα λες. εχει παιδια λες η αδερφη, αρα εχουν περασει παααρα πολλα χρονια. αυτα δεν γινονται απο την μια μερα στην αλλη. σιγουρα θα εχουν υπαρξει πολλες ευκαιριες να πλησιασετε. εσυ ξερεις, γιατι δεν το κανατε...
και σιγουρα θα υπαρχουν και πραγματα που δεν μας λες.

η γνωμη μου ειναι να κανεις πολυ διακριτικες προσπαθειες να τα πειτε, να πλησιασετε κι αν δεν ανταποκριθει, να μην επιμεινεις. να επανελθεις μετα απο καποιο διαστημα και παλι το ιδιο, μεχρι να καταφερετε να τα πειτε...
αδερφη σου ειναι., δεν μπορει να μην ε χει κι εκεινη κενο που ειστε ετσι απομακρυσμενοι..

Remedy εγώ κρατούσα τις αποστάσεις μου (κακώς βέβαια) γιατί ξέρω τι εικόνα έχει για μένα με όσα της έχει πει ο πατέρας μου..
Αλλά όταν βλέπεις ψύχρα και αδιαφορία από την άλλη πλευρά και καμία προσπάθεια προσέγγισης, πόσο εύκολο είναι να προσεγγίσεις κάποιον που έχει ήδη σχηματίσει εικόνα για σένα χωρίς καν να σε γνωρίζει;

Το λάθος είναι δικό μου που κράτησα απόσταση και την απέφευγα τόσα χρόνια και δεν θα δικαιολογήσω τον εαυτό μου ως προς αυτό αλλά όταν δεν βλέπεις και κάποιο αντίκρυσμα, δεν είναι και εύκολο (ειδικά αν είσαι εσωστρεφής όπως εγώ).

Το θέμα είναι πως ακόμα και αυτή την εσωστρέφεια που έχω εξαιτίας του πατέρα μου (και πολλών άλλων περιστατικών που έτυχαν μέσα στην οικογένεια), ο πατέρας μου μου την χρεώνει ως ψυχολογικά προβλήματα οπότε καταλαβαίνεις τι εικόνα έχει σχηματίσει λίγο-πολύ και με όσα ακούει τόσα χρόνια για μένα και άντε εγώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας..

Εφόσον δεν είναι δίκαιο να μην σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει τον πραγματικό σου εαυτό, δε σου δίνει την ευκαιρία να βγεις από την πλαστή εκείνη εικόνα που έχει σχηματίσει για σένα, γιατί σε τρώει να την προσεγγίσεις; Δυστυχώς στη ζωή υπάρχει και το τάιμινγκ, νομίζω πως όσο ο πατέρας σας είναι εν ζωή και την έχει του χεριού του, δε θα έχετε την ευκαιρία να αποκτήσετε την επαφή που ονειρεύεσαι.
Στη μέλλουσα σχέση σου μπορείς να μιλήσεις ειλικρινά για όλο το θέμα, και νομίζω πως θα το εκτιμήσει. Ίσως στο νου σου παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις γιατί για εσένα όλη αυτή η απόρριψη ήταν πάντα τραυματική απ' ό,τι καταλαβαίνω.

Αγαπητή Merlot και εγώ σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω αλλά το θέμα είναι πως ο πατέρας μου είναι 60φευγα και δεν ξέρω αν έχω αρκετό χρόνο μέχρι να συμβούν όλα αυτά..

Υπάρχει άνθρωπος που δέχεται καλά την απόρριψη; Ένα παραπάνω όταν κάποιος είναι ευαίσθητος και τον πνίγει η αδικία όλης αυτής της κατάστασης.

Περαστικά για το πρόβλημα με την υγεία σου επίσης. Εύχομαι να πάνε όλα καλά. Όχι, δεν είναι εύκολη η αποδοχή της απόρριψης και πολύ περισσότερο όταν αφορά μέλη του στενού οικογενειακού σου κύκλου, όπως γονείς και αδέρφια. Ωστόσο έχω φτάσει σε ένα συμπέρασμα μέσω της δικής μου εμπειρίας, πως ένα, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε κοντινοί ψυχικά λόγω μίας τυχαιότητας όπως το να γεννηθούμε από τους συγκεκριμένους γονείς, και δεύτερον, μπορούμε να το ξεπεράσουμε κάποια στιγμή και να πάμε παρακάτω. Να αποδεχτούμε το γεγονός της αδικίας όταν αυτή δεν "φτιάχνει", γιατί απλά η ίδια η αδικία είναι κι αυτή μέρος των τυχαιοτήτων της ζωής.

Δεν αγαπήθηκες όπως σου άξιζε, γιατί δεν ήξεραν καλύτερα οι ίδιοι, το ελάττωμα δεν είναι δικό σου, είναι δική τους έλλειψη. Η ίδια η αδερφή σου αν το ήθελε θα έφτανε στην αλήθεια, η γνώμη μου είναι πως δεν τη νοιάζει να το βρει, δε σε νιώθει κοντινό της και μάλλον έμαθε να ζει δίχως εσένα. Είναι πικρό, σκληρό, σκατένιο να το δεχτείς, αλλά η γνώμη μου είναι πως θα σε βοηθήσει το να το δεις έτσι, πως δεν έφταιξες, αλλά κι αυτό το "δεν έφταιξα" έχει ένα όριο στο πόσο θα πρέπει να απλώνει τις δικές του περικοκλάδες στο φυτό της ζωής μας.

Πιστεύω πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου, δεν βλέπω κάποια άλλη λύση υπό αυτές τις συνθήκες.

Έλα μου όμως που με απασχολεί και το αν θα γνωρίσω κάποια κοπέλα αύριο-μεθαύριο και αποφασίσω να παντρευτώ (και εφόσον όλα πάνε καλά από άποψη υγείας) τι να κάνω σε αυτή την περίπτωση.
Δεν είναι το μείζον ζήτημα στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά είναι και αυτό ένα θέμα που με απασχολεί και δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια λύση.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου για την μελλοντική κοπέλα σου. Εμένα πολλές φορές όταν με ρωτάνε ποιο στοιχείο με ελκύει πρώτο σε έναν άντρα απαντάω μεταξύ σοβαρού κι αστείου " να είναι ορφανός!" . Δες πόσα θέματα ανοίγονται κι εδώ και υπάρχουν παντού γύρω μας, τύπου ¨"τα πεθερικά μου μπλέκουν στα οικογενειακά μου", "ο άντρας μου είναι μαμάκιας", "η αδερφή του μπλέκεται στη σχέση μας" και πάει λέγοντας. Ίσα ίσα προσόν θα το θεωρήσει μία κοπέλα το να μην έχει τα σόγια σου πάνω στο κεφάλι σας! Αρκεί να μη τρώγεσαι εσύ ο ίδιος με τα ρούχα σου βέβαια και να μην της μιλάς για τους δικούς σου και γιατί έτσι και γιουβέτσι.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου για την μελλοντική κοπέλα σου. Εμένα πολλές φορές όταν με ρωτάνε ποιο στοιχείο με ελκύει πρώτο σε έναν άντρα απαντάω μεταξύ σοβαρού κι αστείου " να είναι ορφανός!" . Δες πόσα θέματα ανοίγονται κι εδώ και υπάρχουν παντού γύρω μας, τύπου ¨"τα πεθερικά μου μπλέκουν στα οικογενειακά μου", "ο άντρας μου είναι μαμάκιας", "η αδερφή του μπλέκεται στη σχέση μας" και πάει λέγοντας. Ίσα ίσα προσόν θα το θεωρήσει μία κοπέλα το να μην έχει τα σόγια σου πάνω στο κεφάλι σας! Αρκεί να μη τρώγεσαι εσύ ο ίδιος με τα ρούχα σου βέβαια και να μην της μιλάς για τους δικούς σου και γιατί έτσι και γιουβέτσι.

---

Πες τα Σόνια!

Στον φίλο που αντιμετωπίζει το πρόβλημα: Δυστυχώς ο πατέρας σου ακούγεται περίπτωση που δεν επιδέχεται διόρθωσης, αλλά με την αδερφή σου και τα ανήψια σου θα μπορούσες να κάνεις κάτι. Εξήγησέ της πως έχει η κατάσταση και πόσο άδικο είναι αυτή η συμπεριφορά του πατέρα σας, και πως θέλεις να έχεις σχέσεις μαζί της και με τα ανήψια σου. Ελπίζω πως θα μπορέσει να δει πέρα από την όποια πλύση εγκεφάλου έχει υποστεί. Εξ άλλου, από την ίδια οικογένεια είστε, δεν μπορεί, θα έχει και την δική της ανεξάρτητη άποψη για σένα.