Ιστορία που μετά από ενάμιση χρόνο πονά ακόμη...

Καλησπέρα σε όλους! Παρακολουθούσα παλιά το φορουμ με μεγάλο ενδιαφέρον. Μετά η καθημερινότητα άλλαξε, κι έτσι κάπως σας έχασα.
Επέστρεψα και νομίζω ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να είχα κάνει από καιρό. Και αυτό γιατί έχω να πω μία ιστορία που πιστεύω πως θα βρείτε ενδιαφέρουσα και ειδικά οι έμπειροι του φορουμ, ίσως να καταλάβετε ποιο είναι το πρόβλημα. Το έβαλα στην συγκεκριμένη στήλη, δεν ξέρω αν ταιριάζει τόσο, αλλά θα το δουν οι admins.
Με κατάθλιψη από τα 24 μέχρι τα 32. Χωρίς φίλους, χωρίς σχέση. Ύψωσα τοίχους και κλείστηκα στο σπίτι. Έκανα κάποιες γνωριμίες γύρω στα 32 που άρχισα να ανακάμπτω από την κατάθλιψη. Είχα βγει πλέον δυναμικά "έξω" στην ζωή και έβλεπα τον κόσμο με άλλα μάτια. Δυστυχώς 2 γνωριμίες που έκανα, δεν ήθελαν κανονική σχέση και μου το ξεκαθάρισαν από την αρχή. Δεν ήθελα κάτι τέτοιο όμως, οπότε γρήγορα έληξαν.
Πέρσι, στα 33 γνώρισα έναν άντρα μέσω κοινής παρέας. Το βράδυ εκείνο γελάσαμε πολύ και περάσαμε πολύ όμορφα. Ήδη από τις πρώτες στιγμές έδειξε ενδιαφέρον. Δεν πέρασε μία εβδομάδα και μου ζήτησε να βγούμε οι δυο μας. Μου το πρότεινε μέσω μηνυμάτων, αλλά εισέπραττα δειλία. Σαν να μην ήταν σίγουρος, συνέχεια με ρωτούσε "αλήθεια μπορείς; Σίγουρα;" κλπ. Τελικά βγήκαμε και περάσαμε πολύ ωραία και ήδη από το πρώτο ραντεβού έκανε κίνηση να με φιλήσει. Εγώ ήμουν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη, αφού μου άρεσε πάρα πολύ και υπήρχε ένα μαγικό κλίμα μεταξύ μας. Μου είπε "Πότε θα σε ξαναδω; Θέλω άμεσα" Οπότε κανονίσαμε 2 μέρες μετά. Βέβαια στη συνεννόηση υπήρξε μεγάλη δυσκολία και παρεξηγηθήκαμε κιολας. Μετά ήρθε η πρώτη καραντίνα. Εγώ έκανα προσπάθειες να επικοινωνώ και αυτός χανόταν. Είτε δεν απαντούσε, είτε απαντούσε μετά από ώρες. Κάποιες φορές μιλήσαμε στο τηλέφωνο και ήταν πολύ γλυκός μαζί μου. Μου πρότεινε να πάω σπίτι του και δέχτηκα. Δεν κανονίστηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Συνέχεια μου έβρισκε διάφορα εμπόδια. Όμως δεν μου ξέκοβε και την επικοινωνία. Καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά και του είπα ότι είμαι ανοιχτή και διαθέσιμη να μου πει ό,τι τον απασχολεί και ότι είμαι πάντα εδώ γι'αυτόν. Δεν μου έλεγε τίποτα όμως, συνεχιζε να εξαφανίζεται.
Κάποια στιγμή κι εγώ τα πήρα και άρχισα να του κάνω παράπονα. Αυτός κλεινόταν όλο και περισσότερο και χανόταν. Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν γιατί δεν ξεκολλούσα, ενώ η κατάσταση δεν μου άρεσε.
Του ζητούσα να συναντηθούμε και το καλοκαίρι, "ναι" μου έλεγε, αλλά δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Του είπα ότι ήθελε να παίξει μαζί μου, παρεξηγήθηκε και μου είπε ότι δεν τον ξέρω καλά. Κάποια στιγμή το φθινόπωρο τα έφεραν έτσι οι καταστάσεις και συναντηθήκαμε, χωρίς να το επιδιώξουμε. Τότε μου είπε να μην τον παρεξηγώ και μου ζήτησε συγγνώμη για όλα και ότι θέλει να μιλάμε και να βρισκόμαστε. Μου είπε ότι έχει διάφορα προβλήματα, αλλά ότι δεν μπορεί να μου πει, ενώ φάνηκα πρόθυμη να τον ακούσω.
Η καραντίνα του χειμώνα πέρασε έτσι, μία να εμφανίζεται μία να εξαφανίζεται. Κρατήσαμε μια γλυκιά επικοινωνία. Δεν πονούσα τόσο πια. Ώσπου σε μία συζήτηση με μία φίλη του έμαθα ότι έχει σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα εδώ και χρόνια. Είχε προδιάθεση για κάτι που πυροδοτήθηκε μετά τον θάνατο του πατέρα του. Δεν μου είπε περισσότερα δυστυχώς, ενώ θα ήθελα πολύ να μάθω, γιατί νοιάζομαι πραγματικά γι'αυτόν και της το είπα. Τώρα εδώ και ένα μήνα λόγω κάποιων συγκυριών βρισκόμασταν μαζί με άλλους και η επικοινωνία μας ακόμη και εκεί ήταν πολύ όμορφη. Επικοινωνούσαμε συχνότερα και από μηνύματα τα βράδια. Νιώθω ότι λόγω του ότι με έβλεπε με θυμόταν. Τώρα λόγω καλοκαιριού δεν θα ξαναβρεθούμε και έχω μεγάλη θλίψη. Μου είχε πει βέβαια ότι θέλει να βρεθούμε οι δυο μας, αλλά λυπάμαι που θα το πω, δεν το πίστεψα. Θα το ήθελα πολύ. Μερικές φορές η καρδιά μας οδηγεί στα πιο οδυνηρά μονοπάτια. Δεν μπορώ να τον βγάλω από μέσα μου, όσο και να προσπαθώ. Θέλω να είμαι δίπλα του και να παλέψω με τους δαίμονές του. Η αγάπη μπορεί να καταφέρει θαύματα, έτσι δεν είναι; Δεν είναι πείσμα, ούτε εγωισμός, γιατί το άκουσα και αυτό. Είναι αγάπη.
Θα ήθελα την γνώμη σας. Όποιου άντεξε να διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό. Τι μπορεί να του συμβαίνει και πώς να το διαχειριστώ;

Το μετέφερα σε άλλη ενότητα, διότι η ενότητα αυτοανάλυση είναι κλειδωμένη και δεν επιτρέπει συμμετοχή άλλων μελών του φόρουμ.

Σας ευχαριστώ πολύ. Δεν είχα δει την ενότητα αυτή.

Σε τι απόσταση μένετε?

Πολύ ωραίο εκ μέρους σου το ότι θέλεις να σταθείς στο πλάι ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη. Τώρα όσον αφορά το τι μπορεί να έχει, εφόσον υπάρχει ένα εύλογο χρονικό διάστημα, λογικά θα υπάρχει και μια Α σοβαρότητα σε αυτό που τον απασχολεί...Εντούτοις δεν είμαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος για να βγάλω γνωμάτευση.

Νομίζω ότι από μεριάς σου αν δείξεις υπομονή και κατανόηση, θα πάνε όλα καλά!

Περασες κι εσυ , οπως μας ειπες , μια μακρα περιοδο καταθλιψης. Αυτο σε κανει πιο ευαισθητη στο να σταθεις και να κατανοησεις αλλους με προβληματα και να θες να προσφερεις την βοηθεια σου. Προσεχε μονο μηπως αυτο παει εσενα πισω και σε ξαναοδηγησει στα γνωστα σου μονοπατια της θλιψης. Εγω ξερω πως οταν καποιος δεν εχει κατι αλλο και φανει στον οριζοντα ενα κοριτσι που τον ενδιαφερει, επιδιωκει να βγουν και να κανουν κατι μαζι. Αυτος το παει μια κρυο μια ζεστη χωρις να σου ανοιγεται στο πως σε βλεπει. Γιατι εσυ ενα κοριτσι που εχει ανακαμψει πας να μπλεξεις με μια κατασταση αμφιλεγομενη?

Εγώ πάντως το βρίσκω πολύ συμβολικό όλο αυτό. Πέρασες χρόνια ένα ψυχ. πρόβλημα και τώρα ήρθε στη ζωή σου ένα άτομο με ψυχολογικό πρόβλημα το οποίο αγαπάς. Ίσως είναι το κομμάτι του εαυτού σου που χρειάζεται αυτή την αποδοχή και εξωτερικεύεται μέσω εκείνου του ατόμου. Για αυτό και ο μεγάλος πόνος που σου βγαίνει σκεπτόμενη όλο το γεγονός.
Just my 2 cents here.

Αγαπητή θεματοθέτρια,
καλησπέρα.

Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να του συμβαίνει. Αλλά αυτό που του συμβαίνει ή και άλλοι παράγοντες τον κάνουν απότι κατάλαβα συναισθηματικά μη διαθέσιμο προς σε σένα. Και αυτό είναι κάτι που το κρατάμε
Θεωρώ πως στη ζωή είναι πολύ εύκολο κάποιες φορές να πατήσουμε κάποιες μπανανόφφλουδες και να μπαίνουμε σε λούπες και σε συναισθηματικούς λαβυρίνθους. Κάποιες φορές, ειδικά αν είμαστε υερβολικά ανοιχτοί και κάπως ευάλωτοι μπορεί να φάμε κόλλημα και να θέλουμε ανθρώπους κάπως ακατάλληλους για εμάς.
Και δεν θα αναιρέσω τη σημασία της ιστορίας σας, γιατί κάθε σχέση που εκτυλίσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων πάντα είναι μοναδική.
Όμως προσωπικά, στέκομαι πάρα πολύ στο γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος τον περισσότερο καιρό απότι κατάλαβα είναι εξαφανισμένος από τη ζωή σου.
Αν δεν υπάρχει το αίτημα και από την πλευρά του να είστε μαζί σε μια πιο στενή σχεση, ίσως δεν ξέρω τι νόημα έχει η δική σου ερώτηση πώς να διαχειριστείς τους δαίμονές του. Γιατί δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον με το ζόρι, αν εκείνος δεν ανοίγεται ή δεν στο ζητάει.
Προσπαθείς να πάρεις έναν ρόλο που δεν στο ζήτησε κάποιος.
Μέσα από την σχέση και αλληλεπίδραση, αν θες, ίσως μπορείς να σταθείς σε κάποιον, όχι μέσα από την απουσία.
Και θεωρώ τόσο σπουδαίο και τρομερό το γεγονός ότι μετά από κάποια χρόνια θλίψης και απομόνωσης, άρχισες να ανοίγεσαι πάλι, να ζεις, να γνωρίζεις ανθρώπους. Και έχεις τόσα πολλά υπέροχα πράγματα να ζήσεις.
Κάποιες φορές, προκειμένου να είσαι καλά, ακόμη και καψούρα να είσαι, θα χρειαστείς να βάζεις κάποια πράγματα στην άκρη ή ακομη και να τα κλείσεις.
Αν αυτός ο άνθρωπος που αισθάνεσαι ενδιαφέρον, αγάπη, νοιάξιμο και πραγματικά θες, δεν θέλει ή δεν μπορεί να είναι κοντά σου, είναι αποδεκτό. Μην το κυνηγάς. Και αν κάποτε θελήσει να έρθει σε σένα, ας έρθει ο ίδιος.
Μια αραιή επικοινωνία, όσο γλυκιά και να είναι δεν φτάνει.
Και δεν χρειάζεται να μπαίνεις σε οδυνηρά μονοπάτια όπως έγραψες που μυρίζουν απουσία.
Αξίζει να είσαι με έναν άνθρωπο που είναι εκεί για σένα. Γιατί το αξιζεις.
Συναισθηματικά διαθέσιμος και ανοιχτός στο να δημιουργήσετε μια στενή σχέση.
Και εκείνος θα έχει τους δαίμονές του, όπως όλοι άλλωστε, αλλά θα σου δώσει χώρο στη ζωή του. Θα μπορείς να είσαι εκεί και εκείνος θα μπορεί να είναι εκεί για εσένα.
Αυτό θέλουμε.