Όταν προσποιείσαι ότι ζεις ''φυσιολογικά''

Hello there! Έχω ένα ζήτημα που με απασχολεί, συγκεκριμένα ένα αυτοάνοσο, οπότε είναι κάτι που δε μπορεί να λυθεί. Εξαιτίας του προβλήματος αυτού καθ' αυτού, αλλά και εξαιτίας του ότι λύση για το πρόβλημα πρακτικά δεν υπάρχει, έχω καταστραφεί ψυχολογικά. Ωστόσο, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου και να ζω σχετικά ''φυσιολογικά''. Προσπαθώ να γεμίζω τον χρόνο μου, προσπαθώ να βγαίνω. Να σημειώσω εδώ ότι κάνω και ψυχανάλυση, όπως επίσης και το ότι είμαι 22 ετών. Τα πολύ κοντινά μου άτομα ξέρουν τι με απασχολεί και συζητώ το πρόβλημά μου πολύ συχνά μαζί τους. Τι γίνεται όμως στο θέμα παρέες, όταν καλούμαι να συναναστραφώ και με άτομα πέρα από τα πολύ κοντινά μου ή και να γνωρίσω καινούρια; Μου είναι τόσο δύσκολο, γιατί είμαι σε μια κατάσταση που πρέπει αναγκαστικά να προσποιούμαι. Να μιλάω για πράγματα που με ενδιαφέρουν (αν και πλέον δεν έχω ιδιαίτερα ενδιαφέροντα), να κάνω ότι έχω σχέδια, να κάνω ότι με νοιάζουν διάφορα πράγματα. Να απαντάω διπλωματικά σε ερωτήσεις για διακοπές τύπου ''δεν έχω κανονίσει κάτι ακόμα'' ή ''θα δείξει που θα πάω'', ενώ δεν θα πάω πουθενά γιατί δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Αλλά τι θα πεις στον άλλον που μόλις γνώρισες; Δεν μπορείς να σπέρνεις παντού την αρνητικότητά σου. Δεν μπορείς να συστήνεσαι ως η Δανάη που έχει το τάδε πρόβλημα και το σκέφτεται όλη μέρα. Αναγκαστικά πρέπει να ''το παίζεις'', ότι τάχα μου ζεις κάπως ''φυσιολογικά''. Αν έχετε βρεθεί σε τέτοια κατάσταση, ποια η εμπειρία σας; Πώς τα καταφέρνεις με την κοινωνική ζωή (η οποία είναι και απαραίτητη, για να μην κλειστείς στον εαυτό σου);

Δεν μπορω να ξερω, γιατι προσωπικα εχω ενα ψυχολογικο προβλημα και το αναφερω μονο εδω στο φορουμ. Δεν με απασχολει πλεον ιδιαιτερα σαν θεμα συζητησης. Αλλα παιρνω αναπηρικη συνταξη το παρον διαστημα, κατι που δεν προκειται να αλλαξει για κανα 1.5 χρονο που ισως κυνηγησω μια απομακρυσμενη εργασια.
Το ζητημα που σκεφτομαι πολλες φορες με τις νεες γνωριμιες, ειναι τι γινεται εαν σε ρωτησουν με τι ασχολεισαι?
Μια σαφως συνηθισμενη ερωτηση. Οποτε συνηθως σε ενα αγνωστο απανταω ειμαι ανεργος, χωρις λεπτομερειες. Αλλα σε πιο στενη σχεση τι γινεται?
Οχι οτι με ενδιαφερει τα μεγιστα, οι στενες μου σχεσεις ξερουν οτι παιρνω αναπηρικη συνταξη και δεν με βλεπω λιαν συντομος να κανω καινουρια στενη σχεση, οπως γνωριμια με το αλλο φυλλο. Θα ηθελα να ειμαι ειλικρινης.
Αλλα οχι απο την αρχη, πριν προχωρησει η γνωριμια και ισως χωρις λεπτομερειες. Απλα παιρνω συνταξη για ψυχολογικα προβληματα καπως ετσι. Δεν ειναι και κατι που εχω αναγκη να το συζητησω. Υπαρχουν δεκαδες θεματα συζητησης και στενης συζητησης, οπως σκεψεις κλπ

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Δεν μπορω να ξερω, γιατι προσωπικα εχω ενα ψυχολογικο προβλημα και το αναφερω μονο εδω στο φορουμ. Δεν με απασχολει πλεον ιδιαιτερα σαν θεμα συζητησης. Αλλα παιρνω αναπηρικη συνταξη το παρον διαστημα, κατι που δεν προκειται να αλλαξει για κανα 1.5 χρονο που ισως κυνηγησω μια απομακρυσμενη εργασια.
Το ζητημα που σκεφτομαι πολλες φορες με τις νεες γνωριμιες, ειναι τι γινεται εαν σε ρωτησουν με τι ασχολεισαι?
Μια σαφως συνηθισμενη ερωτηση. Οποτε συνηθως σε ενα αγνωστο απανταω ειμαι ανεργος, χωρις λεπτομερειες. Αλλα σε πιο στενη σχεση τι γινεται?
Οχι οτι με ενδιαφερει τα μεγιστα, οι στενες μου σχεσεις ξερουν οτι παιρνω αναπηρικη συνταξη και δεν με βλεπω λιαν συντομος να κανω καινουρια στενη σχεση, οπως γνωριμια με το αλλο φυλλο. Θα ηθελα να ειμαι ειλικρινης.
Αλλα οχι απο την αρχη, πριν προχωρησει η γνωριμια και ισως χωρις λεπτομερειες. Απλα παιρνω συνταξη για ψυχολογικα προβληματα καπως ετσι. Δεν ειναι και κατι που εχω αναγκη να το συζητησω. Υπαρχουν δεκαδες θεματα συζητησης και στενης συζητησης, οπως σκεψεις κλπ

---

λες την αληθεια, χωρις να δωσεις περιττες εξηγησεις.
δλδ, "εχω ενα μικρο εισοδημα και ετοιμαζω κατι επαγγελματικο για το μελλον".

Quote:

---

Originally Posted by Danai_

Hello there! Έχω ένα ζήτημα που με απασχολεί, συγκεκριμένα ένα αυτοάνοσο, οπότε είναι κάτι που δε μπορεί να λυθεί. Εξαιτίας του προβλήματος αυτού καθ' αυτού, αλλά και εξαιτίας του ότι λύση για το πρόβλημα πρακτικά δεν υπάρχει, έχω καταστραφεί ψυχολογικά. Ωστόσο, προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου και να ζω σχετικά ''φυσιολογικά''. Προσπαθώ να γεμίζω τον χρόνο μου, προσπαθώ να βγαίνω. Να σημειώσω εδώ ότι κάνω και ψυχανάλυση, όπως επίσης και το ότι είμαι 22 ετών. Τα πολύ κοντινά μου άτομα ξέρουν τι με απασχολεί και συζητώ το πρόβλημά μου πολύ συχνά μαζί τους. Τι γίνεται όμως στο θέμα παρέες, όταν καλούμαι να συναναστραφώ και με άτομα πέρα από τα πολύ κοντινά μου ή και να γνωρίσω καινούρια; Μου είναι τόσο δύσκολο, γιατί είμαι σε μια κατάσταση που πρέπει αναγκαστικά να προσποιούμαι. Να μιλάω για πράγματα που με ενδιαφέρουν (αν και πλέον δεν έχω ιδιαίτερα ενδιαφέροντα), να κάνω ότι έχω σχέδια, να κάνω ότι με νοιάζουν διάφορα πράγματα. Να απαντάω διπλωματικά σε ερωτήσεις για διακοπές τύπου ''δεν έχω κανονίσει κάτι ακόμα'' ή ''θα δείξει που θα πάω'', ενώ δεν θα πάω πουθενά γιατί δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Αλλά τι θα πεις στον άλλον που μόλις γνώρισες; Δεν μπορείς να σπέρνεις παντού την αρνητικότητά σου. Δεν μπορείς να συστήνεσαι ως η Δανάη που έχει το τάδε πρόβλημα και το σκέφτεται όλη μέρα. Αναγκαστικά πρέπει να ''το παίζεις'', ότι τάχα μου ζεις κάπως ''φυσιολογικά''. Αν έχετε βρεθεί σε τέτοια κατάσταση, ποια η εμπειρία σας; Πώς τα καταφέρνεις με την κοινωνική ζωή (η οποία είναι και απαραίτητη, για να μην κλειστείς στον εαυτό σου);

---

καλημερα. μπορεις να πεις σε τι σε περιοριζει αυτη η ασθενεια;
δλδ, λες κανεις παρεες, γνωριμιες. οπως κανεις αυτες τις παρεες, τι σε εμποδιζει να κανεις και συντομες εκδρομες; τοσο σοβαρο ειναι το νοσημα;
μπορεις να περιγραψεις λιγο;

Καλησπέρα.
Θες να μας πεις ποιο είναι το αυτοάνοσο σου και που σε περιορίζει;
Επίσης δεν είναι ανάγκη με το που συστηνεσαι να λες Είμαι η Δανάη και έχω αυτό.
Δεν ν είναι ψέματα να μην πεις από την αρχή την αλήθεια. Σαφώς κι αν σχέση προχωρήσει πρέπει να το πεις, αλλά δεν το θεωρώ απαραίτητο να ξεβρακώνομαστε στον καθέναν με το που τον γνωρίζουμε

Επειδή έχω πρόβλημα με το πόδι μου αλλα δε γίνεται αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος αν με δει κάποιος και δε ξέρει τότε δεν αναφέρομαι καν γιατί όντως δεν είναι ωραίο να αναφέρεις αμέσως αυτό σου το γνώρισμα και εγώ προσωπικά δε προσποιούμε να πω ψέματα αλλά αποφεύγω να καταδείξω εγώ το πρόβλημα. Είσαι η Δανάη και είσαι άνθρωπος αυτό δεν αλλάζει ότι πρόβλημα και να έχεις και όταν γνωριζεσαι με κάποιον πιστεύω αρκεί το όνομα σου γιατί όπως και να ψει θα βαρύνει η κουβέντα άμα το αναφέρεις και θα σε κοιτάνε υπό άλλο μάτι.

Σε αυτά που είπες αναγνώρισα διάφορα στοιχεία του εαυτού μου, επομένως μπορώ να πω ότι σε νιώθω. Να είσαι ειλικρινής και ννα μην ασχολείσαι με τον κάθε ξέμπαρκο. Διακοπές αν νιώσιες την ανάγκη να πας πήγαινε και μόνη σου.

Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι, γιατί όταν προσποιείσαι δεν μπορείς να συνδεθείς με ένα νέο άτομο ή με μία παρέα.
Δημιουργείς ένα τοίχος, και χάνεται η ανθρώπινη επαφή και η σχέση.
Μπορείς να πεις ότι ενός θέματος υγείας ή ενός προσωπικού θέματος, μπορεί να μην πας διακοπές, ή δεν ασχολείσαι με κάποιο συγκεκριμένο χόμπι αυτό τον καιρό.
Δεν θεωρώ πως η αρνητικότητα βρίσκεται πάντα στο περιεχόμενο των λέξεων που λες αλλά πολλές φορές βρίσκεται στον τρόπο που τον παρουσιάζεις.
Με αυτό τον τρόπο θα μπορείς να είσαι και πιο παρών στην στιγμή χωρίς να αισθάνεσαι το άγχος της προσποίησης.

Δυστυχώς Δανάη και εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου να το κάνει πολλές φορές εξαιτίας του ότι δεν έχω ζήσει εμπειρίες όπως οι περισσότεροι συνομήλικοι μου. Η «αλήθεια» είναι προτιμότερη, αλλά αν είσαι πλήρως αυθεντικός, ποιος θα σε εκτιμήσει αν δεν έχεις κάτι να «πουλήσεις»; Πόσοι είναι αυτοί που δε διαμορφώνουν παρέες βάσει του «φαίνεσθαι»;