Με καταχτυπουν τα απωθημένα, η μοναξιά και μια ζωή τέλμα...
Είναι πολύ άσχημο πράγμα να ξεσπάς μέσα σου άγρια εναντίον του είτε παίρνοντας τον τηλέφωνο είτε βλέποντας τον, σε σημείο που να ταράζεται ακόμα και η σωματική σου υγεία (πχ να νιώθεις κρύο, αδυναμία, χλωμιά), να κρατάς το τηλέφωνο και να μην μπορείς να πατήσεις τον αριθμό του κι αυτό να επαναλαμβάνεται για αρκετές μέρες κι όταν στο τέλος, μετά από αρκετές μέρες, τον πάρεις τηλέφωνο η συζήτηση να είναι μια ήπια συζήτηση κι αυτά που ήθελες να του πεις να του τα λες με ήπιο τρόπο κι αυτός να συνεχίζει να σε θεωρεί ως βλάκα. Αυτά τα συμπτώματα είμαι σχεδόν βέβαιος πως τα είχε και ο πατέρας μου, ο οποίος όταν ξεσπούσε κατά τον τρόπο που περιέγραψα στο τέλος ένιωθε μια ικανοποίηση που είπε κάτι, μια κουβέντα κατά του άλλου. Είναι εσωτερική αγχώδης διαταραχή ή κρίση πανικού και πάλι εσωτερική η οποία ψάχνει τρόπο για ξέσπασμα.
Εκεί που οι άλλοι πίνουν την μπύρα τους για να διασκεδάσουν εγώ πίνω την μπύρα μου με σκοπό να ξεχαστώ. Άνθρωποι με τρόπο αντίδρασης σαν κι αυτόν στο τέλος κολλάνε στις εκκλησιές και στα μοναστήρια ψάχνοντας γαλήνη κι ελπίδα μέσα στο υπερφυσικό που προσφέρουν αυτοί οι χώροι.
Υπάρχουν και οι άνθρωποι λαμόγια που ξέρουν πως να σε εκμεταλλευτούν, πως να σε υποτιμήσουν και πως να σε χειριστούν διπλωματικά όταν τους ανοίγεις τη συζήτηση που ανέφερα.
Στο μεταξύ είμαι από παρέα εντελώς μόνος. Παράτησα τον κάθε περιπτωσάρα αλλά τους εντάξει που πλησιάσα, που γνωριζόμαστε και υποτίθεται πως συνδεόμαστε εδώ και χρόνια, έκανα κρούση για ξεκίνημα παρέας αλλά από κανέναν δεν βρίσκω ανταπόκριση. Έχω ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει ποτέ από κανέναν για σκοπούς παρέας. Ουδέποτε στη ζωη μου δεν με κάλεσαν ούτε για ποτό ούτε για διασκέδαση ούτε για φαί εκτός από αρχικά στάδια που γνωρίζεται ο κόσμος μεταξύ του κι εκεί που αυτά γίνονται για τον τύπο.
Κατά τα λοιπά, επαγγελματικά, αισθηματικά, η ζωή μου είτε είναι εγκλωβισμένη είτε σε τέλμα και σε κάθε περίπτωση μολυσμένη από τα απωθημένα.
