Ενοχές.....

Πολλές φορες τις νυχτες με κραταει ξυπνια η σκεψη πως εγω φταιω για ολα...Οταν η μητερα μου αρχισε να πινει πολυ(τουλαχιστον φανερα) ημουν γυρω στα 15.Αριστη μαθητρια και γεματη αυτοπεποιθηση και σιγουρια για το λαμπρο μελλον που με περιμενε,την αντιμετωπισα με περιφρονηση.Με ενοχλουσε που οι φιλοι μου την εβλεπαν σε αυτη την κατασταση μεσα στο σπιτι μας η οταν ερχοταν στο σχολειο.Δεν εχανα ευκαιρια να της λεω ποσο με ντροπιαζει,ποσο λυπαμαι που ειναι μητερα μου ή οτι βρωμαει οινοπνευμα και αλλα τετοια.Δε μπορουσα να φανταστω ουτε μια στιγμη τι περνουσε εκεινη,το μονο που με ενδιεφερε ηταν ο εαυτος μου.Μετα τις πανελλαδικες ηρθε η ωρα να φυγω,ετοιμη να κατακτησω το ονειρο μου...Εκεινη δεν ηταν καθολου καλα.Ειχε ηδη αρχισει να μπαινοβγαινει στον ψυχιατρικο τομεα του νοσοκομειου οπου βεβαια ηταν πολυ ευκολο να βρει ξανα αλκοολ χρηματιζοντας τις νοσοκομες.Οταν συνειδητοποιησε πως φευγω,με ικετεψε να μην το κανω.Μου ειπε πως φοβοταν οτι πεθαινει...Θυμαμαι οτι γελασα,και η απαντηση μου ηταν κατι τετοιο:γιατι να μεινω?για να με καταστρεψεις? εγω εχω να κανω πολλα,κτλκτλ....Αφου επλεξα το εγκωμιο μου,εφυγα.Μερικους μηνες μετα μπηκε στο νοσοκομειο,αυτη τη φορα στον παθολογικο τομεα.Την ειδα πανω στο σιδερενιο κρεβατι,λιγες ωρες πριν πεθανει.Φυσικα δε μου ειχε περασει απο το μυαλο κατι τετοιο,πιστευα πως οι ανθρωποι δεν πεθαινουν τοσο νεοι..ουτε οι γιατροι μου ειχαν πει κατι.Τα τελευταια λογια που της ειπαν,ηταν παλι σκληρα.Οτι εκεινη ειχε φερει τον εαυτο της σε αυτη τη θεση,οτι ηταν αδυναμη,οτι δε της εφταιγε κανενας για ολα οσα της ειχαν συμβει,οτι ο αλκοολισμος της με ειχε ταλαιπωρησει και βλαψει επι πολλα χρονια.Κι εφυγα,σιγουρη πως το επομενο απογευμα θα την ξαναεβλεπα.Δεν προλαβα ομως.Και τωρα που μεγαλωσα,τωρα που μπορω να καταλαβω την απελπισια της,δεν ειναι πια εδω.Και δε μπορω να ξεχασω τη σκληροτητα μου,την αδιαφορια μου,τα κουφια μου λογια μπροστα σε εναν διαλυμενο ανθρωπο που με ειχε αναγκη.Καθε βραδυ στο κρεβατι μου σκεφτομαι την τελευταια μας ωρα μαζι.Και δε μπορω να αλλαξω τιποτα απο οσα ειπα η εκανα.Και τοτε σηκωνομαι με τρομερη ταχυπαλμια και καπνιζω εως το ξημερωμα πολλες φορες.Σταματα ποτε κανεις να νιωθει ενοχος για οσα εκανε η δεν εκανε?Στα ποσα κουτια χαπια και στις ποσες διαβεβαιωσεις ψυχιατρων οτι δε φταις παυεις να βασανιζεσαι?Κι αν θες να εξιλεωθεις,με ποιο τροπο το κανεις, αφου εκεινη δεν υπαρχει πια?

η ζωη αυτο το νοημα εχει,οσο περναν τα χρονια να γινομαστε καλυτεροι,ανωτεροι.εχεις αλλαξει απο τοτε που εισουν μικρουλα,εχεις αρχισει και βλεπεις την γενικη εικονα και οχι μονο τον εαυτο σου.Αυτο για μενα ειναι καλο,σημαινει πως γινεσαι καλυτερος ανθρωπος.το θεμα ειναι πως ξεκινας να βλεπεις την παλια σου ζωη και βλεπεις τα λαθη που εκανες.Τα λαθη εγιναν αλλα μπορεις να τα επαναρθωσεις μπροστα σου,στη συναναστροφη σου με αλλους ανθρωπους.τουλαχιστον αντιλαμβανεσαι το πονο,κατι που δεν το αντιλαμβανονται πολλοι ανθρωποι.Θα βρεθει τροπος να εξιλεωθεις,για αυτο να εισαι σιγουρη,και μαλιστα θα καταλαβεις και αμεσος για καθε αναποδια που ερχεται για πιο παλιο \"λαθος\" εξιλεωνεσαι.υπομονη λιγακι....αν θελεις πηγαινε σε καποιο δημο η ιδρυμα αμεα και προσφερε λιγο απο το χρονο σου,και αφιερωσε την ολη πραξη σου νοητα στη μητερα σου.για οσα δεν μπορεσες να της προσφερεις τοτε επειδη δεν καταλαβαινες.

Σταματα ποτε κανεις να νιωθει ενοχος για οσα εκανε η δεν εκανε?

σταματα?

πολυ βασικο ερωτημα!

θα σου πω δυο τρια λογια οπως μου ερχονται

δε θα σου πω οτι δε φταις

εαν ετσι νιωθεις οκ φταις

τι περιμενες ομως να κανει ενα μικρο παιδακι;

πως περιμενες να αντιδρασει μια εφηβη κοπελιτσα στα δεκαπεντε;

αυτο το κοριτσακι

αντεδρασε στην καταθλιψη που στανταρ συνοδευε το ποτο

με τον πιο υγειη τροπ που εχουμε για καταστασεις που μας ενοχλουν

αυτο το μικρο κοριτσακι θυμωσε γι αυτα

και τωρα βιωνει ενοχες για ολον αυτον τον θυμο που εβγαλε ως παιδι.

μαθε το καλα

η καταθλιψη των γονιων γεμιζει ενοχικη διαθεση τα παιδια!

οτι δεν ειναι αρκετα

οτι δεν ειναι καλα
οτι οτι οτι

εσυ τωρα μπορει να αισθανεσαι ενα τερας σε σχεση με τη μαμα σου

εγω βλεπω ενα μικρο κοριτσακι

που εκλιπαρουσε για λιγη χαρα

για λιγη αγαπη για μια μαμα που θα ηταν ναι βρε αδελφε νηφαλια μπροστα στους φιλους

ναι δεν μπορουσε
ναι αλλα και συ δεν μπορουσες

εδω εχουμε δυο ανημπορους κι οχι εναν

ο ενας ανημπορος ηταν μαμα

και ο αλλος ανημπορος ηταν παιδι

ζητας απο τον τοτε εαυτο σου να ηταν δυνατος

να προστατευε τον ανημπορο την ανημπορη μανα

μα πως μπορεις να ζητας απο ενα κοριτσακι να γινει η μανα της μανας του;

δεν γινεται!

παντως αυτο που ζεις ειναι φυσικο επακολουθο του να εισαι

κορη μη συνηδητοποιημενου καταθλιπτικου ανθρωπου
φταις επειδη γεννηθηκες σε ενα τετοιο σπιτι?

δεν νομιζω....

καλη συνεχεια...

βαλε οποιονδηποτε να ζησει σε τετοιες συνθηκες και να δεις τι συμπεριφορα θα σου βγαλει....

Dimitra23, η αντιμετώπιση ενός αλκοολικού είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί ή μια έφηβη όπως ήσουν εσύ τότε να γίνει το στήριγμα για έναν αλκοολικό, και μάλιστα τον γονιό του, από τον οποίο εξ ορισμού περιμένει βοήθεια και καθοδήγηση; Για να στηρίξεις τη μητέρα σου θα έπρεπε να ισοπεδωθείς εσύ η ίδια. Για να μη συμβεί αυτό, σαν αντιστάθμισμα αντέδρασες με περισσότερη \"σκληρότητα\" όπως λες, απ\' ό,τι πιστεύω θα αντιδρούσες αν ήσουν μεγαλύτερη και, βέβαια, αν το άτομο αυτό δεν ήταν η μητέρα σου. Γιατί βλέποντάς την έτσι, ένιωθες ότι πληγώνεσαι εσύ η ίδια, ότι χάνεις τη συγκρότησή σου, τον κόσμο που προσπαθούσες να χτίσεις γύρω σου.
Συχνά λένε ότι τα παιδιά, από βρέφη ακόμα, γίνονται οι ψυχολόγοι των γονιών τους, προσπαθώντας να τους κάνουν να νιώσουν καλύτερα πάση θυσία. Όμως το κόστος είναι τεράστιο για τα ίδια τα παιδιά. Είναι ένα φορτίο πολύ βαρύ, που στο κάτω-κάτω δεν είναι δικό τους.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς αλλιώς θα μπορούσες να αντιδράσεις. Ήσουν μια έφηβη που ήθελε να ζήσει. Η μητέρα σου έδειχνε να θέλει να αντιστρέψει τους ρόλους και να σε κάνει εσένα μαμά της. Κάτι τέτοιο θα ήταν αφύσικο και ολέθριο για σένα.
Δεν αναφέρεις πουθενά τι ρόλο έπαιζε στην όλη ιστορία ο πατέρας σου (αν ήταν παρών).
Τέλος, θα ήθελα να σου συστήσω ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από κάμποσα χρόνια και το είχα βρει ενδιαφέρον. Λέγεται \"Ενοχές χωρίς αιτία\" του Ty C. Colbert και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θυμάρι.

Dimitra
πολύ με συγκίνησε η ιστορία σου κοπέλα μου...
Ίσως επειδή βρήκα κοινά στοιχεία...

Καλή μου η στάση σου προς τη μαμά σου έβγαζε απέραντο θυμό...
και δικαιολογημένο θυμό.
Ποιο παιδί δε θα ήταν θυμωμένο με ένα γονιό αλκοολικό; Ποιο δε θα ντρεπόταν, δε θα αισθανόταν δυσφορία, δε θα αισθανόταν βαρύ το φορτίο ότι πρέπει να γίνει ο γονιός του γονιού του;

Σε βασανίζει το αν...
Αν δεν έφευγες, αν έμενες...
Αν δεν έφευγες, ίσως να μην σπούδαζες, να μην είχες σήμερα αυτό το εφόδιο για να κατακτήσεις τη ζωή...
Με τη φυγή σου η μαμά σου έχασε την ευκαιρία να κινητοποιηθεί, γιατί σε εξαρτημένους ανθρώπους οι ειδικοί προτείνουν τη λεγόμενη \"σκληρή αγάπη\" ώστε να συνειδητοποιούν ότι οι άλλοι προχωρούν και εκείνοι θα πρέπει να αντμετωπίζουν τις συνέπειες του να μείνουν μόνοι...

Αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και κανείς άλλος.
Η μαμά σου ήταν υπέυθυνη που αφέθηκε, που δεν προσπάθησε να ανακάμψει, που δεν προσπάθησε να σταθεί ως γονιός απέναντί σου με νύχια και με δόντια.


Ξέρω πολύ καλά ότι όταν ακούς τέτοια λόγια για ένα γονιό που έχεις χάσει είναι πολύ σκληρό... Έχω χάσει κι εγώ το μπαμπά μου. Είναι η αλήθεια όμως καλή μου.
Όταν χάνουμε κάποιον, τον εξιδανικεύουμε περισσότερο...

Δε σου λέω να μην πενθήσεις τη μανούλα σου, ήταν η μανούλα σου άλλωστε. Αλλά δε φταις εσύ για το χαμό της, για τις επιλογές της. Οι τύψεις είναι σχεδόν πάντα ένα κομμάτι του πένθους, ακόμα κι αν δεν υπάρχει λόγος στον οποίο να βασίζονται...

Αν επιτρέπεται πόσος καιρός πάει που την έχασες Δήμητρα;

H εξιλέωση θα έρθει όταν αποδεχτείς ότι με βάση τη φοβερή κατάσταση που επικρατούσε, τη δική σου και της μαμάς σου, έκανες αυτό που θεωρούσες καλύτερο...

Ίσως καλή μου νομίζω ότι θα ένιωθες καλύτερα αν, ακόμα κι αν έφευγες, την αποχαιρετούσες;

Ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα φύγει ένας αγαπημένος άνθρωπος από τη ζωή μας, η ζωή είναι τόσο αναπάντεχη και σκληρή πολλές φορές... Δεν το έκανες καλή μου, δεν το φανταζόσουν, δεν είσαι θεός...
Είσαι άνθρωπος και μάλιστα αρκετά ταλαιπωρημένος, αδίκως.

Quote:

---

Originally posted by Dimitra23
Πολλές φορες τις νυχτες με κραταει ξυπνια η σκεψη πως εγω φταιω για ολα...Οταν η μητερα μου αρχισε να πινει πολυ(τουλαχιστον φανερα) ημουν γυρω στα 15.Αριστη μαθητρια και γεματη αυτοπεποιθηση και σιγουρια για το λαμπρο μελλον που με περιμενε,την αντιμετωπισα με περιφρονηση.Με ενοχλουσε που οι φιλοι μου την εβλεπαν σε αυτη την κατασταση μεσα στο σπιτι μας η οταν ερχοταν στο σχολειο.Δεν εχανα ευκαιρια να της λεω ποσο με ντροπιαζει,ποσο λυπαμαι που ειναι μητερα μου ή οτι βρωμαει οινοπνευμα και αλλα τετοια.Δε μπορουσα να φανταστω ουτε μια στιγμη τι περνουσε εκεινη,το μονο που με ενδιεφερε ηταν ο εαυτος μου.Μετα τις πανελλαδικες ηρθε η ωρα να φυγω,ετοιμη να κατακτησω το ονειρο μου...Εκεινη δεν ηταν καθολου καλα.Ειχε ηδη αρχισει να μπαινοβγαινει στον ψυχιατρικο τομεα του νοσοκομειου οπου βεβαια ηταν πολυ ευκολο να βρει ξανα αλκοολ χρηματιζοντας τις νοσοκομες.Οταν συνειδητοποιησε πως φευγω,με ικετεψε να μην το κανω.Μου ειπε πως φοβοταν οτι πεθαινει...Θυμαμαι οτι γελασα,και η απαντηση μου ηταν κατι τετοιο:γιατι να μεινω?για να με καταστρεψεις? εγω εχω να κανω πολλα,κτλκτλ....Αφου επλεξα το εγκωμιο μου,εφυγα.Μερικους μηνες μετα μπηκε στο νοσοκομειο,αυτη τη φορα στον παθολογικο τομεα.Την ειδα πανω στο σιδερενιο κρεβατι,λιγες ωρες πριν πεθανει.Φυσικα δε μου ειχε περασει απο το μυαλο κατι τετοιο,πιστευα πως οι ανθρωποι δεν πεθαινουν τοσο νεοι..ουτε οι γιατροι μου ειχαν πει κατι.Τα τελευταια λογια που της ειπαν,ηταν παλι σκληρα.Οτι εκεινη ειχε φερει τον εαυτο της σε αυτη τη θεση,οτι ηταν αδυναμη,οτι δε της εφταιγε κανενας για ολα οσα της ειχαν συμβει,οτι ο αλκοολισμος της με ειχε ταλαιπωρησει και βλαψει επι πολλα χρονια.Κι εφυγα,σιγουρη πως το επομενο απογευμα θα την ξαναεβλεπα.Δεν προλαβα ομως.Και τωρα που μεγαλωσα,τωρα που μπορω να καταλαβω την απελπισια της,δεν ειναι πια εδω.Και δε μπορω να ξεχασω τη σκληροτητα μου,την αδιαφορια μου,τα κουφια μου λογια μπροστα σε εναν διαλυμενο ανθρωπο που με ειχε αναγκη.Καθε βραδυ στο κρεβατι μου σκεφτομαι την τελευταια μας ωρα μαζι.Και δε μπορω να αλλαξω τιποτα απο οσα ειπα η εκανα.Και τοτε σηκωνομαι με τρομερη ταχυπαλμια και καπνιζω εως το ξημερωμα πολλες φορες.Σταματα ποτε κανεις να νιωθει ενοχος για οσα εκανε η δεν εκανε?Στα ποσα κουτια χαπια και στις ποσες διαβεβαιωσεις ψυχιατρων οτι δε φταις παυεις να βασανιζεσαι?Κι αν θες να εξιλεωθεις,με ποιο τροπο το κανεις, αφου εκεινη δεν υπαρχει πια?

---

Δήμητρα,
η ιστορία σου με αγγίζει, γιατί κι εμένα, η μητέρα μου δεν ζει.
Πιστεύω πολύ οτι η εξιλέωση, έρχεται μέσα απο την παραδοχή της αλήθειας, απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Κάνε έναν ειλικρινή απολογισμό.

Σκληρό αυτό που σου λέω, αλλά πέρα απο τους δύο πόλους, έφταιξα και δεν έφταιξα, υπάρχει και το ενδιάμεσο.

Σε κάποια έφταιξα, σε κάποια όχι.

Το να \"κρύβεις\" μέσα σου το όποιο μερίδιο ευθύνης είχες (ΠΡΟΣΟΧΗ, ευθύνη για το πώς σχετιζόσουν μαζί της) οδηγεί σε ένα γιγάντιο και αόριστο αίσθημα ενοχής.

Τα καθαρά πράγματα, είναι καλύτερα.

Δεν θα σου χαίδευα τα αυτιά, λέγοντάς σου οτι δεν έφταιξες πουθενα.

Βρές όμως, πού εφταιξες ( για παράδειγμα, δεν θα μπορούσες να κάνεις κάτι για να την κρατήσεις στην ζωή αφού εκείνη είχε επιλέξει τον δρόμο αυτό - ο θάνατός της δεν θα μπορούσε να αλλάξει απο το δικό σου νεανικό χεράκι κι άρα δεν είχες μερίδιο ευθύνης εδώ), βρες τα καθόλα ανθρώπινα λάθη σου, και συγχώρεσε τον εαυτό σου γι αυτά.

Ανασκάβοντας βαθύτερα, αναθεωρώντας και αναβιώνοντας την σχέση σας.
Βρίσκοντας αίτια και κατανοώντας καλύτερα, τόσο τα δυνατά και θετικά όσο και τα αδύναμα στοιχεία σου στην σχέση αυτή, αλλά και τα δικά της. ( Σίγουρα, και οι δύο κάνατε λαθη)

Παρόλο που η μανούλα σου δεν υπάρχει, βρίσκεται μέσα σου, όπως εσύ επιλέγεις να υπάρχει.

Απο το να είναι για σένα η μανούλα σου μια αίσθηση γεμάτη ενοχή που σου θυμίζει δύσκολες ώρες,
κάντην, με το να συγχωρέσεις τον εαυτό σου ( και εκείνη) όπου νομίζεις οτι πρέπει, μιαν αίσθηση όλο αγάπη, νοιάξιμο και ανάμνηση των όμορφων στιγμών σας.
Μιαν αίσθηση με τον τρόπο που σου έμαθε εκείνη για κάποια πράγματα, τον οποίο θα αναπαράγεις και στα δικά σου παιδιά.

Είμαι σίγουρη, οτι η μαμάκα σου, έτσι θα ήθελε, μέσα σου να υπάρχει, κι όχι σαν μιαν εικόνα μαύρη, τύψεων και ενοχών.

Ευχομαι να βρεις την γαλήνη σου.


Θα συμφωνήσω πάντως, οτι πέρασες μια πολύ δύσκολη κατάσταση και το να αντιδράσεις σπασμωδικά και με σκληρότητα ήταν λογικό. Ενας τεράστιος θυμός για τη μαμά σου κι όχι μόνο, το τροφοδοτούσε αυτό, ενδεχομένως και η αίσθηση της ανημποριάς και της ατυχίας σου.

Μην ξεχάσεις, να συγχωρήσεις κι εκείνην λοιπόν για τις αδυναμίες και τα λάθη της.

:)

Παιδια σας ευχαριστω πολυ ολους. Anvnimi,εχουν περασει 6 χρονια περιπου απο τοτε.Οσο κι αν εχει αλλαξει η ζωη μου μεσα σε αυτο το διαστημα,ως προς το θεμα της μαμας δεν εχω μεγαλωσει καθολου.Ειμαι ακομα το μικρο κοριτσακι,αλλα με διαφορετικη συμπεριφορα.Weird,ανοιγοντας αυτο το θεμα δεν ηθελα να μου χαιδεψουν τα αυτια,διοτι δε θα το αντεχα!Αλλωστε το ειπα απο την αρχη,οσο κι αν οι αλλοι λενε πως δε φταιω,τα δικα μου συναισθηματα δεν αλλαζουν.Ηταν περισσοτερο μια εξομολογηση,αφου μονο σε ψυχιατρους εχω μιλησει γι αυτο,σε κανενα αλλο.Απλα ειχα αναγκη να τα πω σε κανονικους ανθρωπους,και τι καλυτερο απο εσας.Μεσα απο εδω εχω παρει κουραγιο πολλες φορες τον τελευταιο χρονο.Και συνεχιζω.....

Δήμητρα,
νομίζω καλή μου πως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, όσοι έχουμε χάσει έναν γονιό, μπροστά στο χαμό τους, θα αισθανόμαστε μικρά παιδιά, παρόλο που σε άλλα θέματα να έχουμε \"μεγαλώσει\".
Πάντα υπάρχει κάτι, μικρό ή μεγάλο, για το οποίο μετανιώνουμε που δεν κάναμε ή δεν είπαμε, άλλο για το οποίο θυμώνουμε μαζί τους, άλλο για το οποίο αισθανόμαστε χαρά, γλυκιά θλίψη και άλλο απόγνωση...

Αυτά που σου είπα κορίτσι μου δεν τα είπα για να σου χαϊδέψω τα αυτιά, αλλά για να σου τονίσω την ευθύνη των άλλων που είχαν απέναντί σου ως μεγαλύτεροι, ως ενήλικες και ως γονείς... Γιατί αυτό δεν πρέπει να το παραγνωρίζεις καλή μου... Ο μπαμπάς σου σε αυτή την κατάσταση σε στήριξε;

Αν επιτρέπεται πάλι, κάνεις ψυχοθεραπεία και αν ναι κάνεις καιρό;

Quote:

---

Originally posted by Dimitra23
Και τωρα που μεγαλωσα,τωρα που μπορω να καταλαβω την απελπισια της,δεν ειναι πια εδω.

---

Δημητρα καλως ηρθες:)

Διαβαζοντας σε, σκεφτηκα καποια πραγματα κ μου ρθαν στο νου ερωτησεις ....μιλας για ενα ασχημο παρελθον. Για ενα παρελθον που ειχε μοναξια εντονη, θυμο....που δεν ειχε τρυφεροτητα, ειχε ψυχροτητα κ η μυρωδια που αναδυεται ειναι αυτη του αλκοολ.... Παρολα αυτα καταφερες να κανεις πραγματα κ να φυγεις.

Περα ομως απο αυτο μιλας σημερα για το τότε. Κ ερχεσαι να κρινεις τον εαυτο σου τωρα, αληθεια με ποια δεδομενα κ κριτηρια? Της σημερινης σου ψυχραιμιας? Της σημερινης σου ωριμοτητας κ δυναμης? Της σημερινης σου εμπειριας πανω σε δυσκολες καταστασεις? ΤΟΤΕ ήσουν ενα κοριτσι, ΔΕΝ ησουν μια ωριμη γυναικα. Κ νομιζω πώς τοτε ως παιδι, ως εφηβη ειχες καθε δικαιωμα να εκφρασεις κ τον θυμο σου, κ το παραπονο σου για μια ξεγνοιασια κ ηρεμια που καθε παιδι δικαιουται. Η μαμα σου εκανε πρωτη την επιλογη της, να απομακρυνθει απο σενα. Τα περιθωρια δικων σου επιλογων αμεσως μετα περιοριστηκαν σε σχεση με την μητερα σου....

Ελπιζω να μπορεσεις να δεις κ να θυμηθεις τις αναγκες που σε αναγκασαν να θελησεις να φυγεις μακρυα, ακομα κ να χρειαστηκε να πεις σκληρα λογια...Οχι για να διαλυσεις τις οποιες ενοχες, αλλα να δεις πιο καθαρα ολοκληρη την εικονα κ οχι ενα κομματι της. Στο τοτε κ στο τωρα.

Συμφωνώ με την άποψη της Σοφίας.Γνωρίζω μια οικογένεια που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με τη διαφορά ότι πίνει ο πατέρας.Εχει δυο αγόρια το αποτέλεσμα ο μεγάλος να αφήσει την σχολή σπούδαζε στην νομική ένα αξιόλογο παιδί με πολλά προσόντα και το αποτέλεσμα είναι να τον καταστρέψει η οικογένειά του.Αφησε την σχολή και δουλεύει γιατί ο πατέρας έχει χρέη.Αυτό το παιδί δεν έχει θυμό;μόνος του κατάφερε χωρίς βοήθεια και φροντιστήρια να πετύχει στην σχολή που ήθελε.Αν έφευγε απο το σπίτι θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα και εκείνο που με εξοργίζει είναι πως ο πατέρας του δεν έχει ούτε τύψεις ούτε ακούει το παδί του να πάει για αποτοξίνωση.