Κρατώντας έναν χαμένο φίλο μέσα μου

Από τότε που έκανα λογαριασμό εδώ μπορώ και διαβάζω τόσα θέματα και βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον σε πολλά από αυτά. Νιώθω ότι υπάρχει ελευθερία έκφρασης και χώρος για ναπω και δικά μου θέματα. Δεν ξέρω που θα μπορούσα να το βάλω, νομίζω αυτή η ενότητα κολλάει πιο πολύ. Πριν από αρκετά χρόνια έχασα έναν φίλο μου. Τον αγαπούσα πάρα πολύ. Όταν πήγαμε στην οικογένεια του εκείνες τις μέρες εγώ πήγα στο δωμάτιό του και πήρα κάτι που του άρεσε πολύ και από τότε το φορά στο λαιμό του. Επειδή έχω ορισμένα κολλήματα στη θέση του άφησα κάτι που φόραγα σαν βραχιόλι. Ήθελα να είναι μια ανταλλαγή. Το θέμα είναι ότι τον έχω διατηρήει μέσα μου αυτόν τον άνθρωπο. Του "μιλάω" στο μυαλό μου. Ορισμένες φορές του "ζητάω βοήθεια". Έκανα μαθήματα ιαπωνικών γιατί ήξερα ότι ήθελε να κάνει εκείνος. Μέχρι και πτυχίο πήρα και σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος θα είναι. Γενικά σκέφτομαι συνέχεια πως θα αντιδρούσε σε πράγματα που θα έκανα. Όταν είμαι λυπημένος ξαπλώνω και σκέφτομαι οτι μαγκαλιάζει. Θα ήθελα να κάνω ένα τατού με κάτι που να ενννοεί αυτόν αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τι. Ταυτόχρονα δεν τον αναφέρω ποτέ σε κανέναν. Δεν είναι ότι με στεναχωρεί ακριβώς να το λέω. Σαν να το θέλω μόνο για μενα. Νιώθω σαν να έχω έναν φίλο μέσα στο μυαλό μου και να συζητάμε. Δεν ακούω φωνές. Εγώ φτιάχνω τη δική του στο μυαλό μου. Κάποιες φορές τον βλέπω στον ύπνο μου και κλαίω. Όταν τον είχα χάσει τότε, ένιωθα πόνο σε όλο μου το κορμί. Τώρα είμαι καλά αλλά όλο σκέφτομαι αν πράγματα που κάνω του αρέσουν και τον κάνουν χαρούμενο, του ζητάω νοερά βοήθεια και κουράγιο. Μια φορά που κινδύνευσε η ζωή μου δεν φοβήθηκα,σκέφτηκα πως ίσως έτσι τον συναντούσα. Είναι παθολογικό όλο αυτό πιστεύετε ή εγώ απλά παράξενος άνθρωπος;

καλησπερα.
δεν νομιζω οτι ανηκει στις διαταραχες, μαλλον στο πενθος ανηκει...
εντελως συνειδητα τον σκεφτεσαι και θα θελες να πιστευεις οτι καπως-καπου σε βλεπει, δεν ειναι οτι πιστευεις οτι εγινες εκεινος, η κατι τετοιο..
σε τι ηλικια ησουν οταν εφυγε;
γενικα, πιστευεις; πιστευεις οτι καπου παμε μετα, κλπ;

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλησπερα.
δεν νομιζω οτι ανηκει στις διαταραχες, μαλλον στο πενθος ανηκει...
εντελως συνειδητα τον σκεφτεσαι και θα θελες να πιστευεις οτι καπως-καπου σε βλεπει, δεν ειναι οτι πιστευεις οτι εγινες εκεινος, η κατι τετοιο..
σε τι ηλικια ησουν οταν εφυγε;
γενικα, πιστευεις; πιστευεις οτι καπου παμε μετα, κλπ;

---

Όχι δεν πιστεύω ότι είμαι αυτός. Γιατί αν εγώ γινόμουν αυτός κάποιος θα έπρεπε να γίνει εγώ :P

18 ήμουν. Αυτός 25.
Δεν πιστεύω κάτι συγκεκριμένο, έχω αποδεχθεί ότι απάντηση δεν υπάρχει οπότε δεν το κούρασα. Μαρέσει η ιδέα των μετενσαρκώσεων χωρίς να πιστεύω ότι υπάρχει ο φίλος μου εκεί έξω.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Όχι δεν πιστεύω ότι είμαι αυτός. Γιατί αν εγώ γινόμουν αυτός κάποιος θα έπρεπε να γίνει εγώ :P

18 ήμουν. Αυτός 25.
Δεν πιστεύω κάτι συγκεκριμένο, έχω αποδεχθεί ότι απάντηση δεν υπάρχει οπότε δεν το κούρασα. Μαρέσει η ιδέα των μετενσαρκώσεων χωρίς να πιστεύω ότι υπάρχει ο φίλος μου εκεί έξω.

---

νομιζω, οτι απλα σου στοιχισε πολυ η απωλεια αυτη του φιλου και τον διατηρεις στο μυαλο σου καισ την ψυχη σου, αρεσκεσαι να σκεφτεσαι οτι υπαρχει ακομα επικοινωνια μεταξυ σας, αν και ξερεις οτι εχει φυγει.
πιθανοτατα ειχες αισθηματα γι αυτον που δεν ειχες εκφρασει, οπως συνηθιζεις αλλωστε , να κρατας πολυ κρυφες τις πραγματικες σου σκεψεις, κι ολο αυτο που ζεις ειναι ο τροπος που διαχειριζεσαι την απωλεια του απ την ζωη σου...

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Από τότε που έκανα λογαριασμό εδώ μπορώ και διαβάζω τόσα θέματα και βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον σε πολλά από αυτά. Νιώθω ότι υπάρχει ελευθερία έκφρασης και χώρος για ναπω και δικά μου θέματα. Δεν ξέρω που θα μπορούσα να το βάλω, νομίζω αυτή η ενότητα κολλάει πιο πολύ. Πριν από αρκετά χρόνια έχασα έναν φίλο μου. Τον αγαπούσα πάρα πολύ. Όταν πήγαμε στην οικογένεια του εκείνες τις μέρες εγώ πήγα στο δωμάτιό του και πήρα κάτι που του άρεσε πολύ και από τότε το φορά στο λαιμό του. Επειδή έχω ορισμένα κολλήματα στη θέση του άφησα κάτι που φόραγα σαν βραχιόλι. Ήθελα να είναι μια ανταλλαγή. Το θέμα είναι ότι τον έχω διατηρήει μέσα μου αυτόν τον άνθρωπο. Του "μιλάω" στο μυαλό μου. Ορισμένες φορές του "ζητάω βοήθεια". Έκανα μαθήματα ιαπωνικών γιατί ήξερα ότι ήθελε να κάνει εκείνος. Μέχρι και πτυχίο πήρα και σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος θα είναι. Γενικά σκέφτομαι συνέχεια πως θα αντιδρούσε σε πράγματα που θα έκανα. Όταν είμαι λυπημένος ξαπλώνω και σκέφτομαι οτι μαγκαλιάζει. Θα ήθελα να κάνω ένα τατού με κάτι που να ενννοεί αυτόν αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τι. Ταυτόχρονα δεν τον αναφέρω ποτέ σε κανέναν. Δεν είναι ότι με στεναχωρεί ακριβώς να το λέω. Σαν να το θέλω μόνο για μενα. Νιώθω σαν να έχω έναν φίλο μέσα στο μυαλό μου και να συζητάμε. Δεν ακούω φωνές. Εγώ φτιάχνω τη δική του στο μυαλό μου. Κάποιες φορές τον βλέπω στον ύπνο μου και κλαίω. Όταν τον είχα χάσει τότε, ένιωθα πόνο σε όλο μου το κορμί. Τώρα είμαι καλά αλλά όλο σκέφτομαι αν πράγματα που κάνω του αρέσουν και τον κάνουν χαρούμενο, του ζητάω νοερά βοήθεια και κουράγιο. Μια φορά που κινδύνευσε η ζωή μου δεν φοβήθηκα,σκέφτηκα πως ίσως έτσι τον συναντούσα. Είναι παθολογικό όλο αυτό πιστεύετε ή εγώ απλά παράξενος άνθρωπος;

---

Καλησπέρα !

Έχεις φτιάξει την δική σου άμυνα καθαρά απέναντι σε όλο αυτό .
Κάθε άνθρωπος το πένθος του το διαχειρίζεται τελείως διαφορετικά με σκοπό όμως πάντα να μπορεί είτε να το ξεπεράσει τελείως είτε να φτιάξει και να τοποθετήσει στο μυαλό του ένα κουτάκι που θα είναι εκεί ώστε όλο αυτό να μην τον φθείρει καθημερινά αλλά και να μην του δίνει την αίσθηση της ολοκληρωτικής απώλειας του από την ζωή του .


Αν όλο αυτό δεν σε εμποδίζει από το να συνεχίσεις κανονικά την ζωή σου να μην σε απασχολεί .
Όλο αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ψυχιατρική πάθηση .

Πεσμου κάτι .
Τον έβλεπες μόνο σαν φίλο, υπήρχε κάτι ερωτικό ή τον θαυμαζες σαν άνθρωπο και θες εστω και με αυτό τον τρόπο να του το δείχνεις ?

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

νομιζω, οτι απλα σου στοιχισε πολυ η απωλεια αυτη του φιλου και τον διατηρεις στο μυαλο σου καισ την ψυχη σου, αρεσκεσαι να σκεφτεσαι οτι υπαρχει ακομα επικοινωνια μεταξυ σας, αν και ξερεις οτι εχει φυγει.
πιθανοτατα ειχες αισθηματα γι αυτον που δεν ειχες εκφρασει, οπως συνηθιζεις αλλωστε , να κρατας πολυ κρυφες τις πραγματικες σου σκεψεις, κι ολο αυτο που ζεις ειναι ο τροπος που διαχειριζεσαι την απωλεια του απ την ζωη σου...

---

Μου στοίχισε πολύ. Αλλά κάθε απώλεια στοιχίζει πολύ. Αλλιώς είναι μια απώλεια που δεν σε αφορά. Αισθήματα για αυτόν ότι τον αγαπώ (δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω παρελθόντα χρόνο, για μενα η αγάπη δεν υπακούει στον χρόνο, δεν μπορείς να πεις σε αγαπούσα ή θα σε αγαπάω, μπορείς μόνο να αγαπάς). Ότι είμαι κρυψίνους είναι. Δεν μαρέσει να δείχνω τα συναισθήματαμου για αυτό πολλοί με θεωρούν ψυχρό. Και ίσως μαρέσει να φαίνομαι ψυχρός.

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Καλησπέρα !

Έχεις φτιάξει την δική σου άμυνα καθαρά απέναντι σε όλο αυτό .
Κάθε άνθρωπος το πένθος του το διαχειρίζεται τελείως διαφορετικά με σκοπό όμως πάντα να μπορεί είτε να το ξεπεράσει τελείως είτε να φτιάξει και να τοποθετήσει στο μυαλό του ένα κουτάκι που θα είναι εκεί ώστε όλο αυτό να μην τον φθείρει καθημερινά αλλά και να μην του δίνει την αίσθηση της ολοκληρωτικής απώλειας του από την ζωή του .


Αν όλο αυτό δεν σε εμποδίζει από το να συνεχίσεις κανονικά την ζωή σου να μην σε απασχολεί .
Όλο αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ψυχιατρική πάθηση .

Πεσμου κάτι .
Τον έβλεπες μόνο σαν φίλο, υπήρχε κάτι ερωτικό ή τον θαυμαζες σαν άνθρωπο και θες εστω και με αυτό τον τρόπο να του το δείχνεις ?

---

Δεν μαρέσει καν η λέξη πένθος. Δεν θέλω να τη λέω, να τη σκέφτομαι. Δεν τη χρησιμοποιώ ποτέ. Θεωρώ ότι τα πάντα μπορούν να έχουν κάτι καλό μέσα τους ακόμα και πράγματα κακά. Αλλά αυτό το πράγμα έχει μια πικρή γεύση που μου δηλητηριάζει το λαιμό όταν καταπίνω. Όταν τον χάσαμε στην αρχή ήμουν πολύ cool. Ποτέ μου δεν ήθελα να δω πτώμα. Εκείη τη χρονιά είχα δει πτώμα στην ανατομία. Καμία σχέση με το αληθινό γιατί αυτοί οι άνθρωποι είχαν πεθάνει δεκαετίες πριν και είχαν επεξεργαστεί σε τέτοιο βαθμό τα σώματά τους που έμοιαζαν με μούμιες. Απλά ανατριχιαστικό αλλά μέχρι εκεί. Όταν τον είδα νεκρό και ήρθε το ασθενοφόρο, ήξερα ότι ήταν νεκρός. Δεν ήθελα καν να τον κοιτάω φάνταζε ξαφνικά τόσο ξένος. Φοβόμουν να τον ακουμπήσω.
Όπως είπα ήμουν άνετος με την έννοια ότι δεν με είχει πιάσει υστερία. Ξύπναγα όμως και πόναγα για πολλές μέρες. Και για ένα μικρό διάστημα είχα ένα κενό μνήμης το οποίο δεν είπα σε κάποιον ούτε στον ψυχολόγο (μας είχε δει όλους).

Δεν με εμποίζει κάπου στη ζωή απλά το βρίσκω ότι ενώ μαρέσει το βρίσκω κάπως κακό.

Ερωτικό δεν υπήρχε. Ήταν ωραίος άντρας, τουλάχιστον στα μάτια μου. Παίζαμε πολύ μποξ μαζί και περνάγαμε ωραία. Μαζί του δεν ένιωθα ανάγκη να φαίνομα δυνατος, ήμουν ο εαυτός μου και καλοπροαίρετα με κοροίδευε. Πχ είχα κλάψει σε ταινία που υπό άλλες συνθηκες θα το έκρυβα. Τον θαύμαζα γιατί ήταν πολύ ικανός και έξυπνος. Δεν συμπαθούσα κανέναν από τους φίλους του και του το έλεγα. Ενώ αυτός ήταν καλός και δοτικός όλοι του οι φίλοι ψωνισμένα πλουσιόπαιδα. Τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία βλεπόμαστε στο δρόμο και ούτε καν προσποιούμαστε ότι δε μαςείδαμε για να μη χαιρετηθούμε. Και επειδή ακριβώς διέφερα τόσο από αυτούς και έβρισκε χρόνο μόνο για μενα (δλδ ότι θα βγαίναε οι 2 μας ή με άλλα παιδιά από το μποξ) το εκτιμούσα.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Δεν μαρέσει καν η λέξη πένθος. Δεν θέλω να τη λέω, να τη σκέφτομαι. Δεν τη χρησιμοποιώ ποτέ. Θεωρώ ότι τα πάντα μπορούν να έχουν κάτι καλό μέσα τους ακόμα και πράγματα κακά. Αλλά αυτό το πράγμα έχει μια πικρή γεύση που μου δηλητηριάζει το λαιμό όταν καταπίνω. Όταν τον χάσαμε στην αρχή ήμουν πολύ cool. Ποτέ μου δεν ήθελα να δω πτώμα. Εκείη τη χρονιά είχα δει πτώμα στην ανατομία. Καμία σχέση με το αληθινό γιατί αυτοί οι άνθρωποι είχαν πεθάνει δεκαετίες πριν και είχαν επεξεργαστεί σε τέτοιο βαθμό τα σώματά τους που έμοιαζαν με μούμιες. Απλά ανατριχιαστικό αλλά μέχρι εκεί. Όταν τον είδα νεκρό και ήρθε το ασθενοφόρο, ήξερα ότι ήταν νεκρός. Δεν ήθελα καν να τον κοιτάω φάνταζε ξαφνικά τόσο ξένος. Φοβόμουν να τον ακουμπήσω.
Όπως είπα ήμουν άνετος με την έννοια ότι δεν με είχει πιάσει υστερία. Ξύπναγα όμως και πόναγα για πολλές μέρες. Και για ένα μικρό διάστημα είχα ένα κενό μνήμης το οποίο δεν είπα σε κάποιον ούτε στον ψυχολόγο (μας είχε δει όλους).

Δεν με εμποίζει κάπου στη ζωή απλά το βρίσκω ότι ενώ μαρέσει το βρίσκω κάπως κακό.

Ερωτικό δεν υπήρχε. Ήταν ωραίος άντρας, τουλάχιστον στα μάτια μου. Παίζαμε πολύ μποξ μαζί και περνάγαμε ωραία. Μαζί του δεν ένιωθα ανάγκη να φαίνομα δυνατος, ήμουν ο εαυτός μου και καλοπροαίρετα με κοροίδευε. Πχ είχα κλάψει σε ταινία που υπό άλλες συνθηκες θα το έκρυβα. Τον θαύμαζα γιατί ήταν πολύ ικανός και έξυπνος. Δεν συμπαθούσα κανέναν από τους φίλους του και του το έλεγα. Ενώ αυτός ήταν καλός και δοτικός όλοι του οι φίλοι ψωνισμένα πλουσιόπαιδα. Τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία βλεπόμαστε στο δρόμο και ούτε καν προσποιούμαστε ότι δε μαςείδαμε για να μη χαιρετηθούμε. Και επειδή ακριβώς διέφερα τόσο από αυτούς και έβρισκε χρόνο μόνο για μενα (δλδ ότι θα βγαίναε οι 2 μας ή με άλλα παιδιά από το μποξ) το εκτιμούσα.

---

Είναι εμφανεστατο από τον τρόπο που εκφράζεσαι ότι όλο αυτό θέλει πολύ δουλειά ακόμα μέσα σου .

Δεν το έχεις αποδεχθεί καν σαν γεγονός στην πραγματική του διάσταση και το έχεις μπερδέψει με άσχημες εικόνες που δεν συγχαιονται με την όλη υπόθεση .

Γι αυτό δεν μπορείς να κατασταλάξεις αν όλη αυτή η άμυνα που έχεις βγάλει είναι καλό ή κακό .

Όταν δεν αποδέχεσαι ούτε καν την ίδια την λέξη είναι φυσικό επόμενο να μην το έχεις ζήση σε όλα του τα στάδια όλο αυτό για να μπορέσει να ξεθυμανει ,να φύγει και να μείνει το " λογικό" όλου αυτού .

Αν κατάλαβα καλά πας σε ψυχολόγο ?
Πηγές για αυτό το θέμα ή προϋπήρχε και κάτι άλλο ?

Θες να μιλήσεις γι αυτό το κομμάτι και τι έχετε πει ?

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Είναι εμφανεστατο από τον τρόπο που εκφράζεσαι ότι όλο αυτό θέλει πολύ δουλειά ακόμα μέσα σου .

Δεν το έχεις αποδεχθεί καν σαν γεγονός στην πραγματική του διάσταση και το έχεις μπερδέψει με άσχημες εικόνες που δεν συγχαιονται με την όλη υπόθεση .

Γι αυτό δεν μπορείς να κατασταλάξεις αν όλη αυτή η άμυνα που έχεις βγάλει είναι καλό ή κακό .

Όταν δεν αποδέχεσαι ούτε καν την ίδια την λέξη είναι φυσικό επόμενο να μην το έχεις ζήση σε όλα του τα στάδια όλο αυτό για να μπορέσει να ξεθυμανει ,να φύγει και να μείνει το " λογικό" όλου αυτού .

Αν κατάλαβα καλά πας σε ψυχολόγο ?
Πηγές για αυτό το θέμα ή προϋπήρχε και κάτι άλλο ?

Θες να μιλήσεις γι αυτό το κομμάτι και τι έχετε πει ?

---

Ότι θέλει δουλειά δεν το αρνούμαι, αλλά δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι. Τι θεωρείς δεν έχω αποδεχτεί; Το κομμάτι ότι δεν ζει το έχω απόλυτα δεχθεί πάντως. Έχω μια τάση να κάνω εικόνα τα πάντα. Ορισμένες φορές το ξαναζώ.

Στα λεγόμενα στάδια δεν έχω βιώσει την οργή/θυμό που λένε, αλλά θεωρώ ότι σαν συναίσθημα είναι από τα πιο αδύνατα μου. Όλοι με έχουν για εξαιρετικά πράο (και έτσι πιστεύω πως είμαι). Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές αν παίρνω κάτι γιατί σε στιγμές πανικού είμαι γιόλο. Θέλω να πω γενικά είμαι ήρεμος δεν θυμώνω σχεδόν ποτέ, δεν ξέρω ανπρέπει να το περάσω αυτό για την αποδοχή της απώλειας.

Όχι πήγαμε σε ψυχολόγο γιατί έτσι μας σύστησαν από το νοσοκομείο. Έγινε ένα μεγάλο ατύχημα, χτυπήσαμε όλοι, άλλοι περισσότερο άλλο λιγότερο. Επειδή θα είχαμε μετατραυματικό στρες κάναμε όλοι συνεδρίες. Δεν χώνεψα καθόλου τον ψυχολόγο. Δεν μου έκανε κάτι, ήταν ευγενικός απλά δεν το θεωρούσα ικανό για τη δουλειά του και δεν χρειαζόμουν και ψυχολόγο. Παίρναγα δύσκολα ναι αλλά στα πλαίσια του φυσιολογικού και όντως λύθηκαν μόνα τους τα θέματα που είχα. Ήμουν εξαιρετικά αρνητικός στις λίγες συνεδρίες που κάναμε. Κάναμε κάποιες συνεδρίες όλοι μαζί και κάποιες μεμονωμένα. Το μόνο θέμα που έχω είναι ότι ορισμένες φορές το βλέπω στον ύπνο μου σε διάφορες παραλλαγές και ξυπνάω άσχημα. Στις πολύ αρχές όμως η σκέψη μου έφευγε σε αυτό. Ήμουν αλλού για ώρες. Δεν το έχω πει στον δικό μου. Δεν φταίει αυτός αλλά νομίζω ότι σε όποιον και να το έλεγα απλά δε θα θελα να ακούσω σχόλια. Οπότε προτίμησα να το θάψω μέσα μου. Α πριν που είπα για τον θυμό, το μόνο ψιλοαντίστοιχο που κάνω είμαι να μαι λίγον passive agressive μου έχουν πει, αλλά γενικά θεωρώ πως παραείμαι ήρεμος.

Επίσης θέλω να πω δυο πράγματα. Τον θαύμαζα σαν αθλητή και σαν φοιτητή. Είχε μόλις μπει στην ειδικότητα (γιατρός). Σαν αθλητής παρότι δεν ήμουν επαγγελματίας το έκανα για μενα όμως προσπαθούσα να μαι πολύ καλός για να είμαι αντάξιος συμπαίκτης. Σαν φοιτητής οδοντιατρικής όλο του έλεγα πόσο θέλω να μπω στην ιατρική. Για διάφορους λόγους για ένα διάστημα σκεφτόμουν μήπως γινόμουν ορθοδοντικός (να κάνω το μαστερ μας). Έλεγα (στα 18 μου) αφού τελικά δεν μπήκα ας γίνω ορθοδοντικός όμορφη δουλειά. Επειδή ήξερε όμως πόσο μαρεσε η ιατρική (και άκουγε τη γκρίνια για την οδοντιατρική) όταν είχε εφημερία κάποιες φορές με έπαιρνε μαζί του για να βλέπω. Και είχα ενθουσιαστεί με τα πάντα. Και μου λέει μην είσαι μαλάκας, εδώ είναι η θέση σου. Και με έκανε να νιώσω ότι έπρεπε να το παλέψω. Και όσο καιρό διάβαζα τώρα σκεφτόμουν συνεχώς ότι θα παίρναγα θα του το έλεγακαι πόσο θα χαιρόταν. Και ένιωθα παρά το άγχος των εξετάσεων ότι απλά δεν μπορούσα να αποτύχω. Όχι επειδή το ήθελα πολύ, αλλά επειδή είχα βάλει όλο μου το είναι σε αυτή την προσπάθεια. Και όλο λέω που σαι να καμαρώσεις τον φίλο σου.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Μου στοίχισε πολύ. Αλλά κάθε απώλεια στοιχίζει πολύ. Αλλιώς είναι μια απώλεια που δεν σε αφορά. Αισθήματα για αυτόν ότι τον αγαπώ (δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω παρελθόντα χρόνο, για μενα η αγάπη δεν υπακούει στον χρόνο, δεν μπορείς να πεις σε αγαπούσα ή θα σε αγαπάω, μπορείς μόνο να αγαπάς). Ότι είμαι κρυψίνους είναι. Δεν μαρέσει να δείχνω τα συναισθήματαμου για αυτό πολλοί με θεωρούν ψυχρό. Και ίσως μαρέσει να φαίνομαι ψυχρός.

---

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

......
Στα λεγόμενα στάδια δεν έχω βιώσει την οργή/θυμό που λένε, αλλά θεωρώ ότι σαν συναίσθημα είναι από τα πιο αδύνατα μου. Όλοι με έχουν για εξαιρετικά πράο (και έτσι πιστεύω πως είμαι). Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές αν παίρνω κάτι γιατί σε στιγμές πανικού είμαι γιόλο. Θέλω να πω γενικά είμαι ήρεμος δεν θυμώνω σχεδόν ποτέ, δεν ξέρω ανπρέπει να το περάσω αυτό για την αποδοχή της απώλειας.

Όχι πήγαμε σε ψυχολόγο γιατί έτσι μας σύστησαν από το νοσοκομείο. Έγινε ένα μεγάλο ατύχημα, χτυπήσαμε όλοι, άλλοι περισσότερο άλλο λιγότερο. Επειδή θα είχαμε μετατραυματικό στρες κάναμε όλοι συνεδρίες. Δεν χώνεψα καθόλου τον ψυχολόγο. Δεν μου έκανε κάτι, ήταν ευγενικός απλά δεν το θεωρούσα ικανό για τη δουλειά του και δεν χρειαζόμουν και ψυχολόγο. Παίρναγα δύσκολα ναι αλλά στα πλαίσια του φυσιολογικού και όντως λύθηκαν μόνα τους τα θέματα που είχα. Ήμουν εξαιρετικά αρνητικός στις λίγες συνεδρίες που κάναμε. Κάναμε κάποιες συνεδρίες όλοι μαζί και κάποιες μεμονωμένα. Το μόνο θέμα που έχω είναι ότι ορισμένες φορές το βλέπω στον ύπνο μου σε διάφορες παραλλαγές και ξυπνάω άσχημα. Στις πολύ αρχές όμως η σκέψη μου έφευγε σε αυτό. Ήμουν αλλού για ώρες. Δεν το έχω πει στον δικό μου. Δεν φταίει αυτός αλλά νομίζω ότι σε όποιον και να το έλεγα απλά δε θα θελα να ακούσω σχόλια. Οπότε προτίμησα να το θάψω μέσα μου. Α πριν που είπα για τον θυμό, το μόνο ψιλοαντίστοιχο που κάνω είμαι να μαι λίγον passive agressive μου έχουν πει, αλλά γενικά θεωρώ πως παραείμαι ήρεμος.

Επίσης θέλω να πω δυο πράγματα. Τον θαύμαζα σαν αθλητή και σαν φοιτητή. Είχε μόλις μπει στην ειδικότητα (γιατρός). Σαν αθλητής παρότι δεν ήμουν επαγγελματίας το έκανα για μενα όμως προσπαθούσα να μαι πολύ καλός για να είμαι αντάξιος συμπαίκτης. Σαν φοιτητής οδοντιατρικής όλο του έλεγα πόσο θέλω να μπω στην ιατρική. Για διάφορους λόγους για ένα διάστημα σκεφτόμουν μήπως γινόμουν ορθοδοντικός (να κάνω το μαστερ μας). Έλεγα (στα 18 μου) αφού τελικά δεν μπήκα ας γίνω ορθοδοντικός όμορφη δουλειά. Επειδή ήξερε όμως πόσο μαρεσε η ιατρική (και άκουγε τη γκρίνια για την οδοντιατρική) όταν είχε εφημερία κάποιες φορές με έπαιρνε μαζί του για να βλέπω. Και είχα ενθουσιαστεί με τα πάντα. Και μου λέει μην είσαι μαλάκας, εδώ είναι η θέση σου. Και με έκανε να νιώσω ότι έπρεπε να το παλέψω. Και όσο καιρό διάβαζα τώρα σκεφτόμουν συνεχώς ότι θα παίρναγα θα του το έλεγακαι πόσο θα χαιρόταν. Και ένιωθα παρά το άγχος των εξετάσεων ότι απλά δεν μπορούσα να αποτύχω. Όχι επειδή το ήθελα πολύ, αλλά επειδή είχα βάλει όλο μου το είναι σε αυτή την προσπάθεια. Και όλο λέω που σαι να καμαρώσεις τον φίλο σου.

---

μπορεις να φαινεσαι οσο ψυχρος θελεις, και να κρυβεις τις πραγματικες σου σκεψεις, απο τους πολλους ομως...
καπου, σε καποιον/ καποιους που θα επιλεξεις, θα πρεπε να μιλας ειλικρινα.. δεν ειναι καλο να κρατας τα παντα μεσα μεσα σου, ωστε τι;;;;
θελει να δειχνεις δυνατος; φοβασαι, μηπως οι αδυναμιες σου αποκαλυψουν την κρυφη ζωη σου; τι ακριβως φοβασαι;
λες οτι δεν το εχεις πει ουτε στον συντροφο σου.
τι ακριβως δεν του εχεις πει; οτι τον σκεφτεσαι ακομα; ή οτι τον σκεφτεσαι ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, οτι ειναι σημειο αναφορας σου, του μιλας, και υπαρχει στην καθημερινοτητα σου;
με τι ασχολειται ο δικος σου;
δεν νομιζω να περνας απαραιτητα ολα τα σταδια ενος πενθους, αυτο που ξερω ειναι οτι εσυ εχεις κολλησει στην αρνηση.
ο τροπος που λειτουργεις απεναντι στο θεμα, ακομα κι ο τροπος που το κρατας κρυφο, δειχνουν οτι ειναι ενας δικος σου τροπος για να μην το αποδεχεσαι. οσο δεν το συζητας, εσυ φαντασιωνεσαι οτι με καποιον τροπο "ζει" ο φιλος σου...

Quote:

---

Ότι θέλει δουλειά δεν το αρνούμαι, αλλά δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι. Τι θεωρείς δεν έχω αποδεχτεί; Το κομμάτι ότι δεν ζει το έχω απόλυτα δεχθεί πάντως. Έχω μια τάση να κάνω εικόνα τα πάντα. Ορισμένες φορές το ξαναζώ.

---

Aυτο εννοω ,ξαναζεις μια κατασταση που ουτε την λεξη δεν δεχεσαι ,αυτο κατα ποσο πιστευεις οτι σε κανει να το εχεις αποδεχτει ?
Αποδεχομαι κατι ειναι οτι μπορω να το κοιταξω στα ματια ,να το ονομασω ,να μην φοβαμαι και το κυριοτερο να μην με επηρεαζει πουθενα .

Εσυ πιστευεις οτι τα εχεις καταφερει ολα αυτα ?

Quote:

---

Στα λεγόμενα στάδια δεν έχω βιώσει την οργή/θυμό που λένε, αλλά θεωρώ ότι σαν συναίσθημα είναι από τα πιο αδύνατα μου.

---

Σε μια απώλεια ολα τα στάδια καποια στιγμη τα βιωνουμε ωστε να "ξεθυμανουν" ..
Δεν εχει σημασια πότε θα τα βιωσεις ...Αν πιστευεις οτι καποια απο τα βασικα σταδια του πενθους που ειναι αρνηση -θυμός- διαπραγμάτευση - κατάθλιψη και τελος αποδοχή δεν τα εχεις περασει να ξερεις οτι ακομα δεν εχεις φτασει στο τελευταιο που ειναι και το ζητημουνε ωστε να λεει οτι ενας ανθρωπος εχει δουλεψει πανω σε αυτο που του συμβαινει για να ειναι καλα και να μπορει να διχειριζεται τις σκεψεις του ..
Μπορει να περασει παρα πολυς καιρος και εσυ ακομα να εισαι μετέωρο αναμεσα σε ολα αυτα .
Καμια φορα παρατηρειται και μια κυκλικοτητα σε ολα αυτα ,οχι απαραιτητα παντα να στεκεται σε ενα μονο σταδιο και με την ιδια ακριβως ενταση ..

Βεβαια εχουμε δει και ατομα που εχουν ξεπερασει το πενθος τους χωρις να εχουν περασει κανενα απο τα σταδια αυτα και αυτο μας κανει να λεμε οτι καποια ατομα δεν εχουν ενα σταθερο πλαισιο που μπορουν ολοι οι ανθρωποι να το ενταξουν ,το μονο σιγουρο ομως ειναι οτι μιλαμε για πολυ ιδιαίτερα ατομα και δεν ξερω αν μπορεις να ενταξεις τον ευατο σου εκει ...

Quote:

---

Όλοι με έχουν για εξαιρετικά πράο (και έτσι πιστεύω πως είμαι). Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές αν παίρνω κάτι γιατί σε στιγμές πανικού είμαι γιόλο. Θέλω να πω γενικά είμαι ήρεμος δεν θυμώνω σχεδόν ποτέ, δεν ξέρω ανπρέπει να το περάσω αυτό για την αποδοχή της απώλειας.

---

Μα εσεις ειστε που καποια στιγμη μπορει να εχετε τις πιο εντονες εκρηξεις και ολο αυτο συμβαινει ακριβως γιατι ολη αυτη η ηρεμια που εχετε δεν αφηνει καποια γεγονοτα να βγουν στην πραγματικη τους διασταση ..
Ειναι μια μορφη υποσυνειδητης καταπιεσης γι αυτο και βλεπουμε οτι οι πιο εντονες εκριξεις ειναι απο ατομα που φαινομενικα ηταν ηρεμα .

Quote:

---

Όχι πήγαμε σε ψυχολόγο γιατί έτσι μας σύστησαν από το νοσοκομείο. Έγινε ένα μεγάλο ατύχημα, χτυπήσαμε όλοι, άλλοι περισσότερο άλλο λιγότερο. Επειδή θα είχαμε μετατραυματικό στρες κάναμε όλοι συνεδρίες. Δεν χώνεψα καθόλου τον ψυχολόγο. Δεν μου έκανε κάτι, ήταν ευγενικός απλά δεν το θεωρούσα ικανό για τη δουλειά του και δεν χρειαζόμουν και ψυχολόγο. Παίρναγα δύσκολα ναι αλλά στα πλαίσια του φυσιολογικού και όντως λύθηκαν μόνα τους τα θέματα που είχα. Ήμουν εξαιρετικά αρνητικός στις λίγες συνεδρίες που κάναμε. Κάναμε κάποιες συνεδρίες όλοι μαζί και κάποιες μεμονωμένα. Το μόνο θέμα που έχω είναι ότι ορισμένες φορές το βλέπω στον ύπνο μου σε διάφορες παραλλαγές και ξυπνάω άσχημα. Στις πολύ αρχές όμως η σκέψη μου έφευγε σε αυτό. Ήμουν αλλού για ώρες. Δεν το έχω πει στον δικό μου. Δεν φταίει αυτός αλλά νομίζω ότι σε όποιον και να το έλεγα απλά δε θα θελα να ακούσω σχόλια. Οπότε προτίμησα να το θάψω μέσα μου. Α πριν που είπα για τον θυμό, το μόνο ψιλοαντίστοιχο που κάνω είμαι να μαι λίγον passive agressive μου έχουν πει, αλλά γενικά θεωρώ πως παραείμαι ήρεμος.

---

Ετυχε να εχεις μια πρωτη επαφη με ψυχολογο και σιγουρα δεν ηταν η καλυτερη γι αυτο και ολη αυτη η αρνητικοτητα απεναντι σε ολο αυτο .
Πιστεψε με ο ψυχολογος για να γινει δουλιτσα ,ουσιαστικη παντα και οχι επιφανειακη ,πρεπει να κουμπωση απολυτα με τον ασθενή του ..Σε εσενα δεν λειτουργησε οποτε ειναι φυσικο επακολουθω να μην πιστευεις σε ολο αυτο ..

Το γεγονος ομως οτι ξεπερασες ενα τροχαιο που λογο της δουλεια μου εχω πολυ καλη εικονα τι παιζεται με τα ¨θυματα ¨αυτων δεν νομιζεις οτι συνεβαλε και αυτος ?
Εχω δει απειρους τραυματιες και κανω συνεχεια πραγματογνωμοσυνες σε τροχαια ατυχηματα ..ΟΛΟΙ απο το πιο σοβαρο μεχρι και και το πιο αμελητεο εχουν θεματακια μετα ..Ειτε ασφαλειας ειτε ικανοτητας ειτε αντιληψης προς ολο αυτο .
Επιβαλλεται πλεον η ψυχολογικη υποστηριξη σε πιο βαριες περιπτωσεις γιατι μπορει εκεινη την στιγμη να νομιζεις οτι εισαι καλα αλλα δυστηχως ολο αυτο δυσκολα φευγει ειδικα ανα νηκεις και σε ευσθητες ομαδες ανθρωπων ..
Εχω δει ατομα μετα απο αρκετο καιρο οταν φτανουν οι υποθεσεις σε αιθουσε δικαστηριων να μην μπορουν να αρθωσουν λεξη οταν καλουνται να περιγραψουν τις συνθηκες ..Οπως υπαρχουν και ατομα που η μνήμη τους ΜΟΝΟ απο το ατυχημα δεν εχει επανελθει ποτε καθαρα και μονο απο αμυντικη πλευρα .
Καθε ανθρωπος βιωνει τελειως διαφορετικα ενα τροχαιο ή ενα τραυματικο γεγονος και ποτε κανενας μας δεν μπορει να ξερει ποτε και πως θα σκασει ολο αυτο σε εκεινων ..

Εσυ νομιζεις οτι τα εχεις ξεπερασει και το μονο που σου εμεινε ειναι αυτη η απωλεια ?

Quote:

---

Επίσης θέλω να πω δυο πράγματα. Τον θαύμαζα σαν αθλητή και σαν φοιτητή. Είχε μόλις μπει στην ειδικότητα (γιατρός). Σαν αθλητής παρότι δεν ήμουν επαγγελματίας το έκανα για μενα όμως προσπαθούσα να μαι πολύ καλός για να είμαι αντάξιος συμπαίκτης. Σαν φοιτητής οδοντιατρικής όλο του έλεγα πόσο θέλω να μπω στην ιατρική. Για διάφορους λόγους για ένα διάστημα σκεφτόμουν μήπως γινόμουν ορθοδοντικός (να κάνω το μαστερ μας). Έλεγα (στα 18 μου) αφού τελικά δεν μπήκα ας γίνω ορθοδοντικός όμορφη δουλειά. Επειδή ήξερε όμως πόσο μαρεσε η ιατρική (και άκουγε τη γκρίνια για την οδοντιατρική) όταν είχε εφημερία κάποιες φορές με έπαιρνε μαζί του για να βλέπω. Και είχα ενθουσιαστεί με τα πάντα. Και μου λέει μην είσαι μαλάκας, εδώ είναι η θέση σου. Και με έκανε να νιώσω ότι έπρεπε να το παλέψω. Και όσο καιρό διάβαζα τώρα σκεφτόμουν συνεχώς ότι θα παίρναγα θα του το έλεγακαι πόσο θα χαιρόταν. Και ένιωθα παρά το άγχος των εξετάσεων ότι απλά δεν μπορούσα να αποτύχω. Όχι επειδή το ήθελα πολύ, αλλά επειδή είχα βάλει όλο μου το είναι σε αυτή την προσπάθεια. Και όλο λέω που σαι να καμαρώσεις τον φίλο σου

---

Ολα αυτα ειναι φυσιολογικα για ενα και μοναδικο λογο .
Ειχες βρει τον ¨μεντορα ¨σου ,εναν ανθρωπο που σε καταλάβαινε και επικοινωνουσατε γιατι πολυ απλα ειχε αντιληφθει τι σου αρεσει και κατα που επρεπε να κατευθυνθείς ..
Η διακοπη αυτη ς της σχεσης εγινε πολυ αποτομα και πολυ βιαια ..
Εσυ σαν θεατης ενος τετοιου γεγονοτος πιστευεις οτι ειναι ευκολο για ενα μικρο παιδι στην ουσια (μολις 18 χρονων )να ξεπερασει τοσα μετωπα μαζι χωρις ειδικη φροντιδα και παρακολουθησει ..
Ειχες να διαχειριστης ενα μετατραυματικο σοκ ,μια απωλεια και μαλιστα ειχες να διαχειριστεις ασχημες εικονες στο μυαλο σου που πλεον εχεις φτασει στην αυθυποβολή αυτων ωστε να βιωνεις τα τοτε συναισθηματα .

Γιατι ολα αυτα ?Τι σου προσφερει ακριβως αυτο το συναισθημα που βγαινει μεσα απο την διαδικασια που βαζεις συνειδητα πλεον τον ευατο σου ?
Μπορεις να μου πεις ακριβως ποιο συναισθημα σου βγαζει ολο αυτο που το εχεις τοσο πολυ αναγκη ωστε να φτανεις σε ενα τοσο οχι ευχάριστο σημείο ?

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

μπορεις να φαινεσαι οσο ψυχρος θελεις, και να κρυβεις τις πραγματικες σου σκεψεις, απο τους πολλους ομως...
καπου, σε καποιον/ καποιους που θα επιλεξεις, θα πρεπε να μιλας ειλικρινα.. δεν ειναι καλο να κρατας τα παντα μεσα μεσα σου, ωστε τι;;;;
θελει να δειχνεις δυνατος; φοβασαι, μηπως οι αδυναμιες σου αποκαλυψουν την κρυφη ζωη σου; τι ακριβως φοβασαι;
λες οτι δεν το εχεις πει ουτε στον συντροφο σου.
τι ακριβως δεν του εχεις πει; οτι τον σκεφτεσαι ακομα; ή οτι τον σκεφτεσαι ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, οτι ειναι σημειο αναφορας σου, του μιλας, και υπαρχει στην καθημερινοτητα σου;
με τι ασχολειται ο δικος σου;
δεν νομιζω να περνας απαραιτητα ολα τα σταδια ενος πενθους, αυτο που ξερω ειναι οτι εσυ εχεις κολλησει στην αρνηση.
ο τροπος που λειτουργεις απεναντι στο θεμα, ακομα κι ο τροπος που το κρατας κρυφο, δειχνουν οτι ειναι ενας δικος σου τροπος για να μην το αποδεχεσαι. οσο δεν το συζητας, εσυ φαντασιωνεσαι οτι με καποιον τροπο "ζει" ο φιλος σου...

---

Nομίζω ότι ξεκίνησα να προσπαθώ να φαίνομαι πιο ψυχρός σε μια προσπάθεια να μη φαίνομαι γκει. Αν και όλοι οι άντρες το κάνουν αυτό σε ένα βαθμό για να φαίνονται πιο άντρες.

Στο σύντροφό μου δεν έχω πει τίποτα. Ούτε ότι υπήρξε δεν ξέρει. Βοηθός μικροβιολόγου είναι. Επίσης θα ζήλευε. Αρχικά ζηλεύει τα πάντα ακόμα και τους str8 φίλους μου. Άμα μάθαινε ότι ήταν και γιατρός θα νομίζει ότι τα είχαμε. Για κάποιο λόγο θεωρεί ότι τον απατάω μονίμως. Πιστεύει και ότι μου αρέσουν οι γυναίκες και το κρύβω. Και επειδή το θέμα του φίλου μου είναι πολύ σημαντικό για μενα δεν θέλω να ακούσω την παραμικρή μαλακία ούτε ερωτήσεις που ανεξαρτήτως της πρόθεσής του θα με εκνευρίσουν/θίξουν.

Ίσως δεν αντιλαμβάνομαι την άρνηση. Όταν άκουγα κάποιον να λένε είναι σε άρνηση θεωρούσα ότι νόμιζε πως ζούσε το άτομο. Μου αρέσει να τον σκέφτομαι. Να κάνω έναν διάλογο στο κεφάλι μου μαζί του. Στο νεκροτ δεν πάω ποτέ. Πήγα τις φορές που έπρεπε μόνο για τους γονείς του που εκτιμώ και σέβομαι και άλλη μια φορά να του αφήσω ένα τριαντάφυλλο όπου εκεί του "είπα" ότι ήταν η τελευταία φορά που έρχομαι. Έβλεπα μια σειρά (new amsterdam, spoiler alert > o γιατρός έχασε τη γυναίκα του και είχε παραισθήσεις ότι ακόμα ζούσε αν και ήξερε ότι ήταν ψέμα και λίγο ζήλεψα παρότι καταλαβαίνω πόσο κακό είναι). Μου αρέσει να νιώθω συνέχεια του, ότι κατατακτάω πράγματα για εκείνον.

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Aυτο εννοω ,ξαναζεις μια κατασταση που ουτε την λεξη δεν δεχεσαι ,αυτο κατα ποσο πιστευεις οτι σε κανει να το εχεις αποδεχτει ?
Αποδεχομαι κατι ειναι οτι μπορω να το κοιταξω στα ματια ,να το ονομασω ,να μην φοβαμαι και το κυριοτερο να μην με επηρεαζει πουθενα .

Εσυ πιστευεις οτι τα εχεις καταφερει ολα αυτα ?



Σε μια απώλεια ολα τα στάδια καποια στιγμη τα βιωνουμε ωστε να "ξεθυμανουν" ..
Δεν εχει σημασια πότε θα τα βιωσεις ...Αν πιστευεις οτι καποια απο τα βασικα σταδια του πενθους που ειναι αρνηση -θυμός- διαπραγμάτευση - κατάθλιψη και τελος αποδοχή δεν τα εχεις περασει να ξερεις οτι ακομα δεν εχεις φτασει στο τελευταιο που ειναι και το ζητημουνε ωστε να λεει οτι ενας ανθρωπος εχει δουλεψει πανω σε αυτο που του συμβαινει για να ειναι καλα και να μπορει να διχειριζεται τις σκεψεις του ..
Μπορει να περασει παρα πολυς καιρος και εσυ ακομα να εισαι μετέωρο αναμεσα σε ολα αυτα .
Καμια φορα παρατηρειται και μια κυκλικοτητα σε ολα αυτα ,οχι απαραιτητα παντα να στεκεται σε ενα μονο σταδιο και με την ιδια ακριβως ενταση ..

Βεβαια εχουμε δει και ατομα που εχουν ξεπερασει το πενθος τους χωρις να εχουν περασει κανενα απο τα σταδια αυτα και αυτο μας κανει να λεμε οτι καποια ατομα δεν εχουν ενα σταθερο πλαισιο που μπορουν ολοι οι ανθρωποι να το ενταξουν ,το μονο σιγουρο ομως ειναι οτι μιλαμε για πολυ ιδιαίτερα ατομα και δεν ξερω αν μπορεις να ενταξεις τον ευατο σου εκει ...







Μα εσεις ειστε που καποια στιγμη μπορει να εχετε τις πιο εντονες εκρηξεις και ολο αυτο συμβαινει ακριβως γιατι ολη αυτη η ηρεμια που εχετε δεν αφηνει καποια γεγονοτα να βγουν στην πραγματικη τους διασταση ..
Ειναι μια μορφη υποσυνειδητης καταπιεσης γι αυτο και βλεπουμε οτι οι πιο εντονες εκριξεις ειναι απο ατομα που φαινομενικα ηταν ηρεμα .



Ετυχε να εχεις μια πρωτη επαφη με ψυχολογο και σιγουρα δεν ηταν η καλυτερη γι αυτο και ολη αυτη η αρνητικοτητα απεναντι σε ολο αυτο .
Πιστεψε με ο ψυχολογος για να γινει δουλιτσα ,ουσιαστικη παντα και οχι επιφανειακη ,πρεπει να κουμπωση απολυτα με τον ασθενή του ..Σε εσενα δεν λειτουργησε οποτε ειναι φυσικο επακολουθω να μην πιστευεις σε ολο αυτο ..

Το γεγονος ομως οτι ξεπερασες ενα τροχαιο που λογο της δουλεια μου εχω πολυ καλη εικονα τι παιζεται με τα ¨θυματα ¨αυτων δεν νομιζεις οτι συνεβαλε και αυτος ?
Εχω δει απειρους τραυματιες και κανω συνεχεια πραγματογνωμοσυνες σε τροχαια ατυχηματα ..ΟΛΟΙ απο το πιο σοβαρο μεχρι και και το πιο αμελητεο εχουν θεματακια μετα ..Ειτε ασφαλειας ειτε ικανοτητας ειτε αντιληψης προς ολο αυτο .
Επιβαλλεται πλεον η ψυχολογικη υποστηριξη σε πιο βαριες περιπτωσεις γιατι μπορει εκεινη την στιγμη να νομιζεις οτι εισαι καλα αλλα δυστηχως ολο αυτο δυσκολα φευγει ειδικα ανα νηκεις και σε ευσθητες ομαδες ανθρωπων ..
Εχω δει ατομα μετα απο αρκετο καιρο οταν φτανουν οι υποθεσεις σε αιθουσε δικαστηριων να μην μπορουν να αρθωσουν λεξη οταν καλουνται να περιγραψουν τις συνθηκες ..Οπως υπαρχουν και ατομα που η μνήμη τους ΜΟΝΟ απο το ατυχημα δεν εχει επανελθει ποτε καθαρα και μονο απο αμυντικη πλευρα .
Καθε ανθρωπος βιωνει τελειως διαφορετικα ενα τροχαιο ή ενα τραυματικο γεγονος και ποτε κανενας μας δεν μπορει να ξερει ποτε και πως θα σκασει ολο αυτο σε εκεινων ..

Εσυ νομιζεις οτι τα εχεις ξεπερασει και το μονο που σου εμεινε ειναι αυτη η απωλεια ?




Ολα αυτα ειναι φυσιολογικα για ενα και μοναδικο λογο .
Ειχες βρει τον ¨μεντορα ¨σου ,εναν ανθρωπο που σε καταλάβαινε και επικοινωνουσατε γιατι πολυ απλα ειχε αντιληφθει τι σου αρεσει και κατα που επρεπε να κατευθυνθείς ..
Η διακοπη αυτη ς της σχεσης εγινε πολυ αποτομα και πολυ βιαια ..
Εσυ σαν θεατης ενος τετοιου γεγονοτος πιστευεις οτι ειναι ευκολο για ενα μικρο παιδι στην ουσια (μολις 18 χρονων )να ξεπερασει τοσα μετωπα μαζι χωρις ειδικη φροντιδα και παρακολουθησει ..
Ειχες να διαχειριστης ενα μετατραυματικο σοκ ,μια απωλεια και μαλιστα ειχες να διαχειριστεις ασχημες εικονες στο μυαλο σου που πλεον εχεις φτασει στην αυθυποβολή αυτων ωστε να βιωνεις τα τοτε συναισθηματα .

Γιατι ολα αυτα ?Τι σου προσφερει ακριβως αυτο το συναισθημα που βγαινει μεσα απο την διαδικασια που βαζεις συνειδητα πλεον τον ευατο σου ?
Μπορεις να μου πεις ακριβως ποιο συναισθημα σου βγαζει ολο αυτο που το εχεις τοσο πολυ αναγκη ωστε να φτανεις σε ενα τοσο οχι ευχάριστο σημείο ?

---

To ξαναζώ γιατί εκεί που ξαπλώνω το μυαλό πάει μόνο του. Κάνω άσχημες και περίεργες σκέψεις. Βέβαια είναι σκέψεις που για μενα ειναι φυσιολογικές γιατί πάντα τις σκέφτομαι. Ας πουμε σκεφτόμουν την ημέρα της τελετής ότι έδειχνε οκ αλλά ήξερα ότι ήθελε συναρμολόγηση μετά από αυτό. Σκεφτόμουν τι τομές του έχουν κάνει. Σκεφτόμουν ότι όση ώρα περιμένουμε απλά αποσυντίθεται και τα ράματα θα λυθούν. Σκεφτόμουν αν του είχαν βγάλει την καρδιά για να τη ζυγίσουν. Σκεφτόμουν αν του είχαν φερθεί ωραία όσο δεν τον βλέπαμε. Τον κοίταξα ελάχιστα δεν ήθελα να τον βλέπω. Έλεγα δεν είναι πια αυτός. Για μενα όταν πεθαίνει κάποιος το σώμα του δεν σημαίνει κάτι. Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει. Τον κρατάζω ζωντανό μέσα μου και αναρωτιέμαι αν με βλέπει.

Έχω περάσει φάσεις. Για αρκετές μέρες δεν πεινούσα καθόλου με το ζόρυ έτρωγα ένα κριτσίνι. Ενιωθα πικραμένος. Έκλαψα πολύ. Αυτό πήρε καμία εβδομάδα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα θελε να είμαι έτσι. Όταν έγινε αυτό είχα εξεταστική. Πήγα κανονικά τα έδωσα και τα πέρασα όλα.

Εκρήξεις δεν είχα ποτέ στη ζωή μου. Κανά καντήλι να ρίξω και μέχρι εκεί πάει. Δεν δρω πολύ με βάση το συναίσθημα περισσότερο με βάση τη λογική για αυτό και ίσως είμαι ψυχρός. Και μιας και ακούμε για τόσες δολοφονίες δεν θα ήμουν ποτέ εν θερμώ. Θα ήμουν εν ψυχρώ. Όχι ότι θα μπορούσα να κάνω ποτέ, η βία είναι ενάντια στα πιστεύω μου αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.


Η μητέρα μου είναι ψυχολόγος και πάντα είχα καλή γνώμη. Δεν ξέρω γιατί, ο ψυχολόγος ήταν εύσωμος, με ανακατεμένα ασπρόμαυρα κοντά γένια. Και ίσως είναι άσχετο, αλλά εμένα αυτή η εικόνα με απώθησε. Μας έβαλε και να ζωγραφίσουμε. Εγώ ακόμα σχεδιάζω, έχω πολύ καλή σχέση με αυτό αλλά δεν το έκανα. Ένιωθα ότι μας θεωρούσε πρεζόνια δεν ξέρω γιατί. Αν ήταν κάποιος ή κάποια με καλύτερο παρουσιαστικό ίσως λυνόμουν καλύτερα.

Το τροχαίο σαν τροχαίο δεν με τραυμάτισε. Με το που άνοιξα τα μάτια απλά σκεφτόμουν τι πρέπει να γίνει. Όταν τον είδα κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα και πήγα να βοηθήσω ένα άλλο παιδί. Εγώ είχα τραύμα (σωματικό εννοώ) αλλά ένιωθα ότι ήμουν ο μόνος που μπορούσε να κάνει κάτι. Αυτό με τη μνήμη που λες το έχω ζήσει. Δεν μπορούσα να θυμηθώ που πηγαίναμε, τι έγινε, πότε έγινε. Δεν έχω φόβο με τα αυτοκίνητα πια, ούτε το σημείο θυμάμαι. Μπορεί να μου έρθουν φλασιές στον ύπνο μου.

Αυτό με το μέντορας δεν το έχω σκεφτεί μου αρέσει όπως το θέτεις. Τον ένιωθα σαν μεγάλο μου αδερφό. Υπήρχε μια σχέση που από τη μια απολάμβανα ότι με “προστάτευε” και από την άλλη προσπαθούσα διαρκώς να του δείξω ότι και εγώ θα τον προστατεύω.
Έχω περάσει πολλά μέτωπα στη ζωή μου. Η μητέρα μου όταν χάσαμε τον μπαμπά την επόμενη μέρα ξεκίνησε κάποια πράγματα που έπρεπε να γίνουν και της λεγαν πωπω πως βρηκες το κουράγιο κτλ. Και αυτή είπε ο πόνος, πόνος και η δουλειά δουλειά. Αν κέρδισα κάτι ήταν ότι ασχολήθηκα με πρώτες βοήθειες και τραύμα. Στην αρχή ξενέρωσα γιατί δεν ήθελα τα “βασικά” των πρώτων βοηθειών που περιμένεις τον γιατρό ήθελα να μπορώ να κάνω ότι χρειάζται ένας τραυματίας. Και επειδή είχα αυτή την άσχημη εμπειρία δεν με τρομάζει η εικόνα ενός τροχαίου. Σε όλο αυτό είχε ρόλο και η μητέρα μου η οποία, δεν θα την έλεγα σκληρή γιατί θα ταν ψέμα, είναι αποφασιστική. Αν κάτι πρέπει να γίνει θα γίνει. Οπότε με βοήθησε να ξαναμπώ στην ροή της ζωής μου. Ψάχνει διαρκώς να βρει αν έχω το μετατραυματικό στρες αυτό το έχω καταλάβει.

Το τελευταίο που είπες
“Γιατι ολα αυτα ?Τι σου προσφερει ακριβως αυτο το συναισθημα που βγαινει μεσα απο την διαδικασια που βαζεις συνειδητα πλεον τον ευατο σου ?
Μπορεις να μου πεις ακριβως ποιο συναισθημα σου βγαζει ολο αυτο που το εχεις τοσο πολυ αναγκη ωστε να φτανεις σε ενα τοσο οχι ευχάριστο σημείο ?”
δεν κατάλαβα σε τι αναφέρεσαι

Quote:

---

.

Αυτό με το μέντορας δεν το έχω σκεφτεί μου αρέσει όπως το θέτεις. Τον ένιωθα σαν μεγάλο μου αδερφό. Υπήρχε μια σχέση που από τη μια απολάμβανα ότι με “προστάτευε” και από την άλλη προσπαθούσα διαρκώς να του δείξω ότι και εγώ θα τον προστατεύω.
Έχω περάσει πολλά μέτωπα στη ζωή μου.

---

Μα ακριβως ετσι αισθανομαστε για τα συγκεκριμενα ατομα .Τα εχουμε εκτος απο την καρδια μας πολυ ψηλα και στην εκτιμηση μας και θελουμε πολυ και να τους μοιασουμε και να κανουμε πραγματα που αρεσουν σε εκεινους και το κυριοτερο ?
Τα κανουμε και θα θελαμε παρα πολυ να ηταν κοντα μας για να εισπραξουμε τον θαυμασμο τους και να μας πουν ποσο περηφανοι εινια για εμας...

Να σε ρωτησω ,μηπως μεσα στο μυαλο σου τον ειχες αντικαταστησει καπως την πατρικη φιγουρα ?
Αυτη που καθε παιδι θελει να εχει και που συνηθως ειναι ο μεντορας του ?

Quote:

---

Η μητέρα μου όταν χάσαμε τον μπαμπά την επόμενη μέρα ξεκίνησε κάποια πράγματα που έπρεπε να γίνουν και της λεγαν πωπω πως βρηκες το κουράγιο κτλ. Και αυτή είπε ο πόνος, πόνος και η δουλειά δουλειά. Αν κέρδισα κάτι ήταν ότι ασχολήθηκα με πρώτες βοήθειες και τραύμα. Στην αρχή ξενέρωσα γιατί δεν ήθελα τα “βασικά” των πρώτων βοηθειών που περιμένεις τον γιατρό ήθελα να μπορώ να κάνω ότι χρειάζται ένας τραυματίας. Και επειδή είχα αυτή την άσχημη εμπειρία δεν με τρομάζει η εικόνα ενός τροχαίου. Σε όλο αυτό είχε ρόλο και η μητέρα μου η οποία, δεν θα την έλεγα σκληρή γιατί θα ταν ψέμα, είναι αποφασιστική. Αν κάτι πρέπει να γίνει θα γίνει. Οπότε με βοήθησε να ξαναμπώ στην ροή της ζωής μου. Ψάχνει διαρκώς να βρει αν έχω το μετατραυματικό στρες αυτό το έχω καταλάβει.

---

Η μητερα σου επραξε οπως οφειλε να κανει γιατι εκτος απο την διαχειριση της απωλειας ειχε και ενα παιδι πισω που επρεπε να του δειξει οτι ολα πλεον απο εδω και περα ανεξαρτητος γεγονοτος πρεπει να κυλισουν .
Αλλωστε ψυχολογος ειναι και ξερει πολυ καλα τι κανει !

Δεδομενη της ειδικοτητας της δεν εχεις σκεφτει να της μιλησεις για ολα αυτα ,ακομα και για την προσωπικη σου ζωη ?
Νομιζω ειναι ο καταλληλοτερος ανθρωπος για να της πεις ολο αυτο που εισαι και νομιζω θα σε καταλαβει και θα σε στηριξει απολυτα δεδομενου και ολο αυτο που εχεις περασει .

Quote:

---

Το τελευταίο που είπες
“Γιατι ολα αυτα ?Τι σου προσφερει ακριβως αυτο το συναισθημα που βγαινει μεσα απο την διαδικασια που βαζεις συνειδητα πλεον τον ευατο σου ?
Μπορεις να μου πεις ακριβως ποιο συναισθημα σου βγαζει ολο αυτο που το εχεις τοσο πολυ αναγκη ωστε να φτανεις σε ενα τοσο οχι ευχάριστο σημείο ?”
δεν κατάλαβα σε τι αναφέρεσαι

---

Στην αυθυποβολή των σκέψεων σου οσο αφορά το ατύχημα .
Ειπες οτι το μυαλο σου παει μονο του .
Γιατι παει μονο του ομως ?Ποιο συναισθημα ακριβως σου προκαλει ολο αυτο ωστε να το αναζητας ?
Ποιο κενο καλυπτεις ετσι ?Της απωλειας του ή κατι αλλο ?

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Nομίζω ότι ξεκίνησα να προσπαθώ να φαίνομαι πιο ψυχρός σε μια προσπάθεια να μη φαίνομαι γκει. Αν και όλοι οι άντρες το κάνουν αυτό σε ένα βαθμό για να φαίνονται πιο άντρες.

Στο σύντροφό μου δεν έχω πει τίποτα. Ούτε ότι υπήρξε δεν ξέρει. Βοηθός μικροβιολόγου είναι. Επίσης θα ζήλευε. Αρχικά ζηλεύει τα πάντα ακόμα και τους str8 φίλους μου. Άμα μάθαινε ότι ήταν και γιατρός θα νομίζει ότι τα είχαμε. Για κάποιο λόγο θεωρεί ότι τον απατάω μονίμως. Πιστεύει και ότι μου αρέσουν οι γυναίκες και το κρύβω. Και επειδή το θέμα του φίλου μου είναι πολύ σημαντικό για μενα δεν θέλω να ακούσω την παραμικρή μαλακία ούτε ερωτήσεις που ανεξαρτήτως της πρόθεσής του θα με εκνευρίσουν/θίξουν.

Ίσως δεν αντιλαμβάνομαι την άρνηση. Όταν άκουγα κάποιον να λένε είναι σε άρνηση θεωρούσα ότι νόμιζε πως ζούσε το άτομο. Μου αρέσει να τον σκέφτομαι. Να κάνω έναν διάλογο στο κεφάλι μου μαζί του. Στο νεκροτ δεν πάω ποτέ. Πήγα τις φορές που έπρεπε μόνο για τους γονείς του που εκτιμώ και σέβομαι και άλλη μια φορά να του αφήσω ένα τριαντάφυλλο όπου εκεί του "είπα" ότι ήταν η τελευταία φορά που έρχομαι. Έβλεπα μια σειρά (new amsterdam, spoiler alert > o γιατρός έχασε τη γυναίκα του και είχε παραισθήσεις ότι ακόμα ζούσε αν και ήξερε ότι ήταν ψέμα και λίγο ζήλεψα παρότι καταλαβαίνω πόσο κακό είναι). Μου αρέσει να νιώθω συνέχεια του, ότι κατατακτάω πράγματα για εκείνον.

---

καλησπερα
αυτο υπεθεσα κι εγω.
οτι παιρνεις αποστασεις απ ολους για να μην υποψιαστουν οτι εισαι γκει.
το θεμα ειναι οτι το κανεις ακομα κι απο τον συντροφο σου... μπορει οντως να ζηλευε αν καταλαβαινε ποση αδυναμια ειχες στον φιλο σου, αλλα δεν δικαιολογειται να μην του εχεις πει γιατην υπαρξη του....
δηλαδη...
ζεις μια τρομακτικα μοναχικη ζωη ακομα και μεσα στην σχεση σου, οταν τα πιο σημαντικα πραγματα για σενα δεν τα λες πραγματικα ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.
και νομιζω οτι αυτο εξηγειται με την δικη σου ομοφοβια και οχι με την ομοφοβια της κοινωνιας...
ειμαι σιγουρη, οτι η μανα σου θα μπορυσε να το δεχθει πολυ καλα αυτο που εισαι, αφενος γιατι κι ο ιδιος ειπες οτι εχει πολυ ανοιχτο μυαλο, αλλα κι επειδη τωρα μας λες οτι ειναι και ψυχολογος, που ειναι ενας λογος παραπανω να το δεχθει φυσιολογικα και οχι προβληματικα.
ωστοσο, ουτε αυτην δεν εμπιστευεσαι, που τι πιο ωραιο και υποστηρικτικο σε αυτην την ζωη, απο το να εχει καποιος για συμμαχο την μανα του;;;;
το ιδιο ισχυει και για τον αδερφο σου....

να σου πω γιατι δεν το λες σε αυτους.
οχι γιατι φοβασαι οτι δεν μπορουν να το δεχτουν, αλλα γιατι δεν θελεις να το ξεστομισεις, γιατι ετσι θα γινει πιο "πραγματικο", ενω στο μυαλο σου, οσο δεν το ξερει κανεις, υπαρχει και δεν υπαρχει...
απελευθερωσου λιγο!!!
εμπιστευσου καποιους ανθρωπους για αυτο το θεμα
ζησε λιγο πραγματικα.
δεν μπορεις να ζεις μια ζωη λεγοντας ψεματα και βυθιζομενος στην μοναξια σου για να ζεις εκει σε ενα παραλληλο συμπαν, οπου ο φιλος σου σε βλεπει, καετε παρεα κλπ.

και ΟΧΙ, αρνηση δεν ειναι να πιστευεις οτι ο αλλος ζει πραγματικα, αρνηση ειναι να μην δεχεσαι τον θανατο του, ειτε ακυρωνοντας του , νομιζοντας πχ οτι επικοινωνεις. εσυ το δεχεσαι με την λογικη, αλλα το αρνεισαι με το συναισθημα. στο συναισθημα σου, ο φιλος ζει, μιλατε, και κανεις πραγματα "για εκεινον".
οχι, δεν ζει μεσα απο σενα. κοιτα να ζεις εσυ μεσα απο εσενα, ομως. κοιτα να ζησεις την δικη σου ζωη. οχι αυτη που θελεις να πεισεις τους αλλους οτι εχεις.
μιλα σε καποιους. μιλα στην μητερα σου και απελευθερωσου.