Originally Posted by
riama
'Ηρθα στο φοιτιτική μου εστία για να ξανασυναντήσω την δυστυχία που έκρυβα όσο ήμουν με τους γνωστους μου.
Δεν ένιωθα καλά με το να απαντήσω καθώς δεν βλέπω κανένα νόημα. Σας ευχαριστώ όμως για την ανταποκριση σας για να με κάνετε να νιώσω καλύτερα. Ξέρω ότι μαλλον αυτός θα ήταν ο σκοπος μου όταν το εγραψα αλλά δεν το πιστεύω.
Νιώθω όμως πολύ ασχημα αυτή τη στιγμή και ήθελα να μιλήσω... Προς απάντηση σας λοιπόν:
Ασχολούμε και δεν ασχολούμε με κάτι θα έλεγα γιατί κάνω πράγματα (σχολή θετικών επιστημών και προπονητική) αλλά δεν με αγγίζουν πια.
Όσους γνωστούς και να έχω είναι στιγμές που δεν νιώθω αποδεχτή. Κάποιες φορες νιώθω να μην τους θέλω και εγώ, σα να με γεμίζουν αγχος. Έχω 2 καλές φίλες από το σχολείο. Μια μικρή παρέα από τη σχολή. Κανεναν όμως δεν θα έπερνα ένα τηλ για να πω το προβλημα μου. Με τα αδέρφια μου καλά. Περαιτέρω σχέσεις (ερωτικές) δεν είχα ποτέ και ναι θα ήθελα να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να με και να τον στηρίζω. Βεβαια τον τελευταίο καιρό με αγχώνει ο κόσμος, ακόμα και ο ένας αγνωστος στο δρόμο. Μπορώ και επικοινωνώ όμως εύκολα τελικά.
Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα που να με ευχαριστούσε να ασχοληθώ...
Αποφεύγω να μιλάω πιο συγκεκριμένα για μένα γιατί, πέρα από ότι το μετανιώνω μετά, φοβάμαι μην διαβαστεί από γνωστό (ερχομαι από μια κάπως κλειστή κοινωνία). Ομως θέλω να πω κάπου αυτό που με προβληματίζει τωρα... Ετοιμάζομαι να πάω στο βαφτήσι του ανηψιού μου κρυφά από τους γονείς μου, καθώς δεν δέχονται τον γαμπρό λόγω καταγωγής. Θέλω να πάω γιατί θέλω να βλέπω την αδερφή μου ευτυχισμένη. Τώρα όμως σκέφτηκα μήπως δεν την νοιάζει κιόλας, φοβαμαι μην της γίνω βάρος. Νοιώθω σαν χωρίς κανένα στήριγμα. Κλαίω μόνη σπίτι. Νομίζω πως κάνω χαζομάρες.
Μου αρέσει η χαρά. Μαζί με φίλους είμαι πάντα χαρούμενη γιατί δεν θέλω να κλαίγομαι, η ζωή είναι μικρή για προβλήματα. Αλλά δεν είμαι καλά.
Δεν χρειάζεται να απαντήσετε αν θέλετε, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να απαντήσω σύντομα.
a tout a l' heure