Originally Posted by
Helpnowplease!
Πάσχω από OCD 1.5 χρόνο τώρα με χαρτί γιατρού αν και είχα και παλιότερα συμπτώματα. Παίρνω θεραπεία και αυτή τη στιγμή επειδή ήμουν πολύ καλύτερα παιρνω ecitalopram 10. Έχω κατανοήσει πως οι σκέψεις δεν είναι δικές μου και αυτό με έχει ανακουφίσει πολύ. Έχω περάσει από διάφορους φόβους, εικόνες, παρορμήσεις αλλά αυτό που μου συμβαίνει τώρα δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση αν είναι από τη διαταραχή και αυτό αυξάνει το άγχος μου! Να σας εξηγήσω τι εννοώ. Αγχώνομαι πολύ πως ίσως να χαμογελώ με μια ιδεοληπτική σκέψη που με κάνει να νιώθω πως απατω τον σύντροφο μου! Τον αγαπώ υπερβολικά πολύ! Μου έχει συμπεριφερθει άψογα και δεν θα ήθελα να νιώθω ανοσια στις σκέψεις μου σε αυτόν. Ξέρω πως οι σκέψεις δεν είναι δικές μου. Αλλά όταν χαμογελώ για κάτι άσχετο μου έρχεται μια σκέψη και νομίζω πως γελάω για αυτή, άρα μου άρεσε, άρα δεν είμαι πιστή σύζυγος! Μπορεί επίσης να έρθει η σκέψη να τη διώξω αναγνωρίζωντας την σαν ΙΨΔ και μετά να χαμογελώ χωρίς προφανή λόγο. Είτε επειδή απολαμβάνω όμορφες στιγμές με την οικογένειά μου, είτε ίσως επειδή νιώθω ανακούφιση που εξόντωσα αυτή τη σκέψη με κάποιον καταναγκασμο... παρόλο που ξέρω πως αυτό κάνει τα πράματα χειρότερα... τι λέτε δεν είναι λογική εξήγηση του για ποιο λόγο γελαω ελαφρώς νιώθοντας ανακούφιση που δεν σκέφτηκα κάτι χειρότερο? Κάποιες φορές μάλιστα σκέφτομαι με εικόνα τον εαυτό μου να γελάει και νομίζω πως γελάω και εγω. Ή νομίζω πως γελάω και βλέποντας στον καθρέπτη καταλαβαίνω πως αυτό δεν ισχύει. Τόσο μεγάλο φόβο έχω. Πλέον δεν ζω εγω αλλά ο φόβος!Ο πρώτος γιατρός μου είχε πει πως είναι πιθανό να ανακουφίζεσαι που ξεσπαει η σκέψη που θέλει τόσο να βγει από το μυαλό και μετά αυτό το διαδέχεται η δυσφορία και το άγχος που από αυτά έχω μπόλικα... Αυτό όμως δεν το δέχεται η τωρινή μου γιατρός. Από την άλλη όμως υπάρχουν και φορές που νιώθω/ φοβάμαι πως γελάω με το γεγονός πως ίσως γέλασα με κάποια προηγούμενη κακια σκέψη... ακόμα πιο μπερδευτηκό. Ίσως βέβαια να φταίει το ότι τις περισσότερες φορές καταλαβαίνω πως είναι παράλογοι οι φόβοι μου. Αλλά αν χαμογέλασα επίτηδες γιατί απόλαυσα τη σκέψη? Φοβάμαι πολύ! Δεν θα μου το συγχωρούσα ποτέ αυτό! Πάνω που είχα καλυτερεψει αρκετά μου συνέβη αυτό και νιώθω ξανά φυλακισμένη. Και αυτό γιατί δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι λογικό ή τρελαίνομαι... Εσείς τι πιστεύετε? Έχετε παρόμοια εμπειρία? Νιώθω πολύ μόνη!
