Θανατος του πατερα μου

Καλησπερα! Ονομαζομαι Θανασης ειναι 33 ετων και στις 30 Ιουλιου εχασα τον πατερα μου μετα απο 3 βδομαδες στην εντατικη του νοσοκομειου απο κορονοιο.Οι σχεσεις μας ηταν αριστες και ηταν το πιο σημαντικο προσωπο στην ζωη μου! Απο τοτε που τον εχασα δεν ειμαι καλα εχω κρισεις μελαγχολιας και ανα διαστηματα κλαιω ανεξελεγκτα.Βλεμω οικογενεις στο δρομο με τα παιδια να μιλανε στον πατερα τπυς ή να παιζουν μαζι και τρελενομαι.Βαζω αμεσως τα κλαματα και τελευταια νιωθω θυμο και μισος σε τετπιες περιπτωσεις! Ο πατερας και η μγτερα μου δεν με ενημερωσα ποτε οτι ειχε κολλησει κορονοιο μου απαγορευαν να τους επισκεπτομαι καθως νομιζα οτι απλα μαλωσανε η οτι ο πατερας ειχε απλα κρυωσει γιατι βαρυανασανε και ηταν αδιαθετος! Ακομα και μετα το θανατο τοθ συνεχιζα να πηγαινω στην δουλεια μου για να μην τρελαθω! Δεν μπορω να τον ξεπερασω και να ελλατωσω τα ´ρπαναφερθεντα προβληματα μου! Θα χαρω να αλουσω τις γνωμες σας ! Ευχαριστω!

Καλησπέρα φίλε. Έχασα τον μπαμπα μου πριν 1 χρονο εντελως ξαφνικά από ισχαιμικό. Νιώθω τον πόνο σου. Τα πράγματα για μας ηταν πολυ δυσκολα γιατι προεκυψαν οικονομικες αναγκες και επρεπε επειγοντως να κλεισουμε καποιες εκκρεμοτητες, συν τις δικες μου δουλειες και τον πονο της απωλειας. Ενιωθα δενν ειχα καν το χρονο να θρηνισω. Δουλευα με κορωνοιο και σχεδον εκλαιγα γιατι πόναγα για τον μπαμπα μου. Ενιωθα απαισια. Ενα χρονο μετα ειμαι πολυ πολυ καλυτερα. Χρειαζεται χρονο. Αν μοιραστεις τον πονο σου βοηθαει.

Θανάση μου λυπαμαι πολυ για την απώλεια σου.Θα σου πω οτι λενε όλοι,ο χρόνος ειναι ο καλύτερος γιατρός.Δυστυχως ο θανατος ειναι μέσα στη ζωή και θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ολα.

Quote:

---

Originally Posted by Sakis33

Καλησπερα! Ονομαζομαι Θανασης ειναι 33 ετων και στις 30 Ιουλιου εχασα τον πατερα μου μετα απο 3 βδομαδες στην εντατικη του νοσοκομειου απο κορονοιο.Οι σχεσεις μας ηταν αριστες και ηταν το πιο σημαντικο προσωπο στην ζωη μου! Απο τοτε που τον εχασα δεν ειμαι καλα εχω κρισεις μελαγχολιας και ανα διαστηματα κλαιω ανεξελεγκτα.Βλεμω οικογενεις στο δρομο με τα παιδια να μιλανε στον πατερα τπυς ή να παιζουν μαζι και τρελενομαι.Βαζω αμεσως τα κλαματα και τελευταια νιωθω θυμο και μισος σε τετπιες περιπτωσεις! Ο πατερας και η μγτερα μου δεν με ενημερωσα ποτε οτι ειχε κολλησει κορονοιο μου απαγορευαν να τους επισκεπτομαι καθως νομιζα οτι απλα μαλωσανε η οτι ο πατερας ειχε απλα κρυωσει γιατι βαρυανασανε και ηταν αδιαθετος! Ακομα και μετα το θανατο τοθ συνεχιζα να πηγαινω στην δουλεια μου για να μην τρελαθω! Δεν μπορω να τον ξεπερασω και να ελλατωσω τα ´ρπαναφερθεντα προβληματα μου! Θα χαρω να αλουσω τις γνωμες σας ! Ευχαριστω!

---

Καλησπέρα και καλώς ήρθες
Ει άι πολύ πρόσφατο όλο αυτό και είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι .
Περνάς ένα πένθος και θα σου πάρει καιρό για να το ξεπεράσεις όλο αυτό .

Δεν θα σου πω να μην στεναχωριέσαι γιατί πολύ απλά δεν μπορείς .
Το μόνο που θα σου πω είναι να προσπαθήσεις να διατηρήσεις την καθημερινότητα που είχες και πριν τον χαμό του πατέρα σου .
Όσο δύσκολο και να είναι να κάνεις πράγματα γιατί το μυαλό όσο το αφήνεις να βουλιάζει στην μελανχολια και στην στεναχώρια τόσο σε παρασέρνει μαζί του .

Τι κάνεις αυτή την περίοδο ?
Εργάζεσαι έχεις οικογένεια ?

Συλλυπητήρια και να είσαι γερός και δυνατός να τον θυμάσαι σαν μια πολύ καλή ανάμνηση πλέον !

Γεια σπυ Marilou .Ειμαι Γερμανια και εργαζομαι απο το Σαββατο εχω αδεια και θα ρθω Ελλαδα! Δεν ξερω αν πρεπει η οχι γιατι ο πατερας μου εφυγε και γω σκεφτομαι οτι ειμαι γαΐδπυρι που θα παω διακοπες.Δεν εχω κανει οικογενεια ζω με την φιλη μου και στην ιδια πολυκατπικια μενει και η μητερα μου!Το χειροτερο ειναι οτι δεν ηξερα οτι ειχε κολλησει και ετσι δεν μπορεξαμε να ανταλαξουμε ουτε μια κουβεντα! Ειμαι πολυ απογοητευμενος και νιωθω αδικημενος απο την καταληξη αυτης της ιστοριας…Ηταν μονο 66 ετων χωρις κανενα προβλημα υγειας!Προσπαθω να ζω κανονικα αλλα η απωλεια και το πενθος μου δυσβασταχτο!

Σ ευχαριστω να σαι καλα!

Καλησπέρα! Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου.. εγώ έχω κλείσει ένα χρόνο και κάτι από όταν έχασα τον μπαμπά μου.. τα πράγματα δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι καλύτερα, είναι σίγουρα όμως διαφορετικά. Δεν υπάρχει μέρα που να μη τον σκεφτώ. Να θυμασαι όμως, ότι σου έκανε μεγάλο δώρο με το «να σου λείπει» όπως μου είπε και η ψυχολόγος μου. Αυτό με βοηθάει αρκετά. Όπως και το να μιλάω γι αυτόν με κοντινά μου πρόσωπα ή πρόσωπα δικά του που τον γνώριζαν πολύ και τον αγαπούσαν. Η συγκίνηση είναι αναπόφευκτη αλλά λυτρωτική. Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω προχωρήσει όσο θα έπρεπε καθώς ήταν συνολικά δύσκολος ο χρόνος που πέρασε. Έχω μια «δύσκολη» σχέση που έχω υποψίες ότι έχει οριακή διαταραχή, όμως στα πρώτα στάδια που τον γνώρισα ήταν πολύ υποστηρικτικός καθώς είχε περάσει και αυτός την απώλεια της μητέρας του. Ακούγεται σαν να γράφω για να μιλήσω για τον εαυτό μου (που μπορεί να ισχύει σε ένα βαθμό) αλλά θέλω να καταλήξω πως εάν είσαι καλά με την συμβία σου θα σε βοηθήσει πολύ σαν στήριγμα σε ότι περνάς τώρα. Μην νιώθεις τύψεις όταν πηγαίνεις διακοπές, όταν μπορεί να βγαίνεις με φίλους, όταν απλά γελάς ή χαμογελάς. Εγώ σκέφτομαι πως με αγαπούσε τόσο πολύ που δε θα ήθελε να με βλέπει άσχημα. Κάποιες φορές με βοηθάει αυτό σαν σκέψη. Τώρα στα γράφω βέβαια και με παίρνουν τα κλάματα. Αν έχεις κοντινούς σου ανθρώπους που έχουν βιώσει ήδη μια τόσο σημαντική απώλεια μίλησε τους, κάνε περισσότερη παρέα μαζί τους. Εμένα με βοηθούσε και με βοηθάει η αλληλεπίδραση λόγω του κοινού βιώματος.

Quote:

---

Originally Posted by Sakis33

Γεια σπυ Marilou .Ειμαι Γερμανια και εργαζομαι απο το Σαββατο εχω αδεια και θα ρθω Ελλαδα! Δεν ξερω αν πρεπει η οχι γιατι ο πατερας μου εφυγε και γω σκεφτομαι οτι ειμαι γαΐδπυρι που θα παω διακοπες.Δεν εχω κανει οικογενεια ζω με την φιλη μου και στην ιδια πολυκατπικια μενει και η μητερα μου!Το χειροτερο ειναι οτι δεν ηξερα οτι ειχε κολλησει και ετσι δεν μπορεξαμε να ανταλαξουμε ουτε μια κουβεντα! Ειμαι πολυ απογοητευμενος και νιωθω αδικημενος απο την καταληξη αυτης της ιστοριας…Ηταν μονο 66 ετων χωρις κανενα προβλημα υγειας!Προσπαθω να ζω κανονικα αλλα η απωλεια και το πενθος μου δυσβασταχτο!

---

Γαϊδούρι γιατί ?
Επειδή εσύ ζεις και στην ουσία προσπαθείς με κάθε τρόπο να ξεπεράσεις αυτό το πένθος ?
Το γεγονός ότι θα κάνεις ένα ταξίδι δεν μειώνει την σημασία όλου αυτού που νιώθεις .

Δηλαδή τι έπρεπε να κάνεις ?
Να μείνεις κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και να κλαίς από το πρωί μέχρι το βράδυ ?
Αυτό τι θα έδειχνε ότι πονάς περισσότερο ή ότι έτσι θα έρθει πίσω ...

Σταματά να το βλέπεις ενοχικά όλο αυτό .
Πεσμου κάτι .Αν ήξερες τι παραπάνω θα έκανες εφόσον δεν μπορούσες ούτε καν να τον δεις ?

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός ο "χωρισμός " ήταν πρόωρος και απότομος και ίσως πονάει ακόμα ποιο πολύ έτσι αλλά έγινε και δεν μπορείς να το αλλάξεις .

Τι είναι αυτό που ήθελες να του πεις και να κάνεις μαζί του τα οποία δεν πρόλαβες και ουσιαστικά αυτό είναι που μπορεί να σε πονάει ακόμα ποιο πολύ .

Θα θελα να του πω οτι τον αγαπαω πολυ και οτι παντα ηταν ο ηρωας μου.Θα θελα να του πω επισης οτι οταν ημουν μικρος του ειχα υποσχεθει οτι θα βρω οταν μεγαλωσω το φαρμακο που θα τον κρατουσε παντα στην ζωη και οτι απετυχα…Θα θελα να ειχα αφιερωσει πιο πολλες ωρες μαζι του.Επισης θα θελα να ξερε οτι θα κανα οτι πρναει απο το χερι μου για να μην εφευγε οτι και αν ηταν αυτο! Εστω να του πω ενα αντιο πριν φυγει….

Quote:

---

Originally Posted by Sakis33

Θα θελα να του πω οτι τον αγαπαω πολυ και οτι παντα ηταν ο ηρωας μου.Θα θελα να του πω επισης οτι οταν ημουν μικρος του ειχα υποσχεθει οτι θα βρω οταν μεγαλωσω το φαρμακο που θα τον κρατουσε παντα στην ζωη και οτι απετυχα…Θα θελα να ειχα αφιερωσει πιο πολλες ωρες μαζι του.Επισης θα θελα να ξερε οτι θα κανα οτι πρναει απο το χερι μου για να μην εφευγε οτι και αν ηταν αυτο! Εστω να του πω ενα αντιο πριν φυγει….

---

Τα ξέρει ήδη όλα αυτά καλό μου και σίγουρα μπορεί να μην έζησε όσο θα ήθελες εσύ πραγματικά αλλά έζησε όσο έπρεπε και άφησε πίσω του ένα άξιο γιο και σίγουρα είναι πολύ περήφανος και γεμάτος γι αυτο που κατάφερε .

Σημασία για ένα γονιό δεν είναι πόσο έζησε αλλά όταν φεύγει τι παιδιά αφήνει πίσω του ακόμα και όταν γίνεται λίγο νωρίτερα από ότι ορίζει ο "κανόνας" της ζωής .

Είμαι σίγουρη ότι ήξερε πολύ καλά και ότι τον αγαπάς και ότι ένα παιδικό όνειρο σου να βρεις το μαγικό φίλτρο της αιωνιότητας " το έλεγες μόνο και μόνο για του δείξεις πόσο μεγάλη αγάπη του είχες μιας που κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στα μάτια ενός μεγάλου ανθρώπου δυστηχως ..

Πάντα όσες ώρες και να εχουμε αφιερώσει με τα αγαπημένα μας πρόσωπα όταν έρχεται αυτή η στιγμή πάντα θα ζητάμε να είχαμε παραπάνω .

Γιατί στα λέω όλα αυτά ?
Για να δεις ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό όλο αυτό που αισθάνεσαι και οποτε και να συνέβαινε τα ίδια θα έλεγες γιατί η απώλεια ενός πολύ καλού γονιού πονάει οπότε και να γίνει πίστεψέ με .
Ακόμα και στα βαθιά γεράματα να είχε περάσει τα ίδια θα έλεγες .
Ει άι ένα κενό που δύσκολα αναπληρώνεται .
Ο άνθρωπος αισθάνεται σε ένα βαθμό τι σημαίνει πραγματική ορφανια και ειδικά όταν βιώνεται αυτή η απώλεια και από τους δύο γονείς έρχεται και κουμπώνει ένα ακόμα ποιο σκληρό συναίσθημα ...

Σκληρά όλα αυτά για να τα αντέξει η ανθρώπινη λογική αλλά όχι ακατόρθωτα ειδικά αν έχεις πλήρη επίγνωση όλου αυτού .
Θέλω να μην καταπιέζεις τίποτα από ότι αισθάνεσαι .
Να κλαίς να μιλάς στους δικούς σου ανθρώπους και να εκφράζεσαι .
Όπως και να είσαι .
Να μιλάς για εκείνων για τα χρόνια που εισασταν μαζί και για τα πράγματα που σου έμαθε και έτσι θα τον κρατάς ζωντανό και μέσα σου και μέσα από εσένα η τωρινή σου σύντροφος θα μάθει τι σπουδαίο πατέρα είχες .
Ένας άνθρωπος ουσιαστικά πεθαίνει όταν τον ξεχνάμε και δεν μιλάνε για εκείνων .
Για τα καλά που μας πρόσφερε αλλά και για τα άσχημα ακόμα γιατί μέσα από αυτά δυναμωσαμε ακόμα πιο πολύ .

Έχεις και μια μητέρα .
Προσπάθησε τουλάχιστον με εκείνη να έρθεις ακόμα πιο κοντά γιατί αυτό θα ήθελε και ο πατέρας σου .
Να την στηρίζεις όσο μπορείς και έτσι θα κάνεις ακριβώς αυτό που πρέπει και με το παραπάνω.

Ει άι ώρα να βρεις ότι απόθεμα ψυχολογικής δύναμης έχεις και να αντλήσεις ακόμα περισσότερη από τους ανθρώπους που είναι γύρω σου για να καταφέρεις να μετριάζεις όλο αυτό τον πόνο που πολύ φυσιολογικά υπάρχει αυτή την στιγμή .

Για αρχή συλλυπητήρια. το ίδιο έχω περάσει και εγώ όχι από κορονοϊό ο δικός μου πατέρας από λευχαιμία άμα βλέπεις ότι δεν μπορεί να το παλέψεις Κοίτα να πάρεις αγχολυτικά θα σε βοηθήσουν από κει και πέρα ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός

Συλλυπητήρια!!!!

Quote:

---

Originally Posted by Sakis33

Καλησπερα! Ονομαζομαι Θανασης ειναι 33 ετων και στις 30 Ιουλιου εχασα τον πατερα μου μετα απο 3 βδομαδες στην εντατικη του νοσοκομειου απο κορονοιο.Οι σχεσεις μας ηταν αριστες και ηταν το πιο σημαντικο προσωπο στην ζωη μου! Απο τοτε που τον εχασα δεν ειμαι καλα εχω κρισεις μελαγχολιας και ανα διαστηματα κλαιω ανεξελεγκτα.Βλεμω οικογενεις στο δρομο με τα παιδια να μιλανε στον πατερα τπυς ή να παιζουν μαζι και τρελενομαι.Βαζω αμεσως τα κλαματα και τελευταια νιωθω θυμο και μισος σε τετπιες περιπτωσεις! Ο πατερας και η μγτερα μου δεν με ενημερωσα ποτε οτι ειχε κολλησει κορονοιο μου απαγορευαν να τους επισκεπτομαι καθως νομιζα οτι απλα μαλωσανε η οτι ο πατερας ειχε απλα κρυωσει γιατι βαρυανασανε και ηταν αδιαθετος! Ακομα και μετα το θανατο τοθ συνεχιζα να πηγαινω στην δουλεια μου για να μην τρελαθω! Δεν μπορω να τον ξεπερασω και να ελλατωσω τα ´ρπαναφερθεντα προβληματα μου! Θα χαρω να αλουσω τις γνωμες σας ! Ευχαριστω!

---

Θανάση μου καλησπέρα,

Λυπάμαι πάρα πολύ γιά αυτό που συνέβη. Έχω χάσει και εγώ τον μπαμπά μου πριν λίγα χρόνια και είναι ο χειρότερος πόνος που έχω βιώσει. Νομίζω οτι αυτόν τον πόνο τον αμβλύνει κάπως ο χρόνος. Μετά την απώλεια αυτή απέκτησα πολλά ψυχοσωματικά τα οποία προσπαθώ να καταπολεμήσω.
Εγώ εύχομαι ολόψυχα να έχεις υγεία και εσύ και η οικογένειά σου και αυτό που θα σε συμβούλευα να συμπαραστέκεσαι στη μητέρα σου μέχρι να βρει και εκείνη τα πατήματά της.

Συλληπητήρια!
Αυτή την στιγμή πενθείς, ειναι φυσιολογικά όλα αυτά τα συναισθήματα, θα κάνει τον κύκλο του και μετά ο χρόνος θα βοηθήσει να νιώσεις καλύτερα
Το κλάμα συνήθως βοηθάει να βγάλεις τον πόνο από μέσα σου

Συλλυπητήρια. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να σταματήσεις να κλαίς ή να πονάς. Η απώλεια του γονιού, ειδικά όταν οι σχέσεις είναι καλές πονάει.χανεις τον αγαπημένο σου αλλά και έναν ισχυρό κρίκο της ζωής σου. Δύο χρόνια χωρίς τον πατέρα μου κι ακόμα τον αναζητάω. Έτσι είναι αυτά. Μάλλον κάτι έκαναν καλά για να τους λαχταραμε. Πάντα θα λείπουν, πάντα, αλλά σιγά σιγά ο χρόνος θα απαλύνει κάπως το μεγάλο βάρος. Να μιλάς για εκείνον με τους δικούς σου. Εμένα αυτό με βοήθησε και με βοηθάει.