Νομίζω ότι πνίγομαι από την δύσπνοια και το άγχος

Γεια σας. Επέστρεψα μετά από 4 χρόνια που είχα να γράψω κάτι εδώ. Είχα γράψει για το ίδιο πρόβλημα που έχω και τώρα. Όταν τραβάω ζόρι νιωθω ένα βάρος στο στηθος χασμουριέμαι όλη για να αναπνεύσω καλά και υποφερω. Γυμνάζομαι εδώ και 2 μήνες αλλα τελευταία αν πάω με το ζόρι , νιωθω ότι καπως βοηθαει. Βέβαια στιγμιαία ίσως γιατί ξεχνιέμαι.
Αυτά τα χρόνια έχουν μεσολαβήσει δυο απωλειεσ, εχασα και τους δυο μου γονείς, ένας από τροχαίο ένας από καρκίνο.
Εάν με ρωτήσετε ποιο είναι το πρόβλημα μου και τι με αγχώνει δεν ξέρω να απαντήσω συγκεκριμένα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Έχω την αίσθηση ότι μου φταίνε πολλά μαζί.
Αρχικά μισώ τους ανθρώπους που δεν πιάνονται φίλοι και είναι καχύποπτοι και δεν με εμπιστεύονται ενώ εγώ ημουν και είμαι πάντα έμπιστη και φιλική μαζί τους αλλα και με τους πάντες. Και ετυχε ενα από αυτά τα άτομα να το έχω πεθερά και να μου σπάει τα νεύρα με το παραμικρό. Από όταν την γνώρισα πολύ πριν παντρευτώ και κάνω παιδί, ημουν πάντα φιλική μαζί της σαν μαμά την είχα και μοιραζόμουν παρά πολλά πράγματα μαζί της, και εν τελει ούτε να υποκριθώ δεν μπορώ ότι έχει μείνει κάτι από αυτό μέσα μου. Καθαρά η ανάγκη με κάνει να έχω καλη σχέση μαζί της και το γεγονός ότι θέλω με όλους να τα έχω καλά. Ποσο μάλλον επειδή Έχω και ένα μικρό παιδί 5 ετών που ΜΟΝΟ αυτή ζει για να το κρατάει. Είναι ζωηρό από πάντα αλλα καλό παιδάκι, το οποίο έχει εδώ και κάποιο καιρό επιθετική συμπεριφορά για βλακείες.. Ενώ μέχρι πριν ένα μήνα μου έλεγαν όσοι είχαν καιρό να το δουν , ποσο καλό παιδί και υπάκουο είναι πλέον . Έχει λοιπόν ένα μήνα που έχει ξεφύγει η κατάσταση του, πχ τώρα μου ζήταγε να θυμηθώ ένα παιχνίδι που έπαιζε παλιά στο ταμπλετ και δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιο έλεγε και θύμωσε και μου φώναζε. Άλλες φορές με χτυπάει για βλακείες . Εμένα όλα αυτά με επηρεάζουν . Ο σύζυγος μου εννοείται δεν με καταλαβαίνει , αν και δεν ήθελα επειδή ξέρω ότι όλα τα θεωρεί βλακείες και τα μηδενίζει. του είπα ότι θα μιλήσω με ψυχολόγο στο τηλέφωνο και μου λέει αν σε πίεσε φίλη σου να το κανείς μην το κανεις, αν το θέλεις εσυ κανε το. Μα και φίλη μου να με ωθούσε δε θα με ωθούσε σε κάτι κακό... μόνο καλό κάνει αυτό..
επισης νιωθω ότι έχω παρα πολλά νεύρα γυναικολογικής φύσεως 10-12 μέρες πριν αδιαθετήσω αποδεδειγμένα εδώ και 7-8 μήνες. Και μόλις αδιαθετώ μετά από δυο μέρες ηρεμώ.
Ειλικρινα τρελαίνομαι γιατί δεν έχω ένα θέμα να λύσω αλλα πολλά !
Με τον άντρα μου έχουμε εξαιρετική χημεία σχέση και συνεννόηση, αλλα πολλές φορές το ότι δουλεύουμε μαζί και είμαστε αρκετές ώρες μαζί δεν βοηθαει στο να είμαστε κάθε μέρα καλά. Αρκετές φορές θα μου την πει πάνω στη δουλειά και εγώ μπορεί να το πάρω κατάκαρδα και να μου χαλάσει τη διάθεση .
Επισης στη σχέση μας εγώ υποτίθεται είμαι η πιο χαλαρή της υπόθεσης , πχ με το παιδί όταν πάμε κάπου εγώ δεν τον επιβλέπω συνεχως δεν έχω αίσθηση του κινδύνου όσο αυτός , βέβαια το περιγράφει πολύ πιο υπερβολικά ο άντρας μου αυτή μου τη χαλαρότητα αλλα τεσπα.
Κάτι τελευταίο που με έκανε σκατα πρόσφατα είναι ότι μέσα από συζήτηση που είχαμε για το ποσο πρόβλημα προκαλεί στη σχέση μας μερικές φορές η υπάρξει του παιδιού μας (με την καλη έννοια εννοείται, πχ ότι δεν κάθεται ποτέ να πάμε μια βόλτα ηρεμα εγώ και ο άντρας μου ) δεν κοιμάται στη γιαγιά του ένα βράδυ να χαρούμε σαν ζευγάρι που δουλεύουμε κάθε μέρα εδώ και 5 χρόνια στην επιχείρηση μας με μετρημένα στα δάχτυλα ρεπό , έμαθα λοιπόν πως η αποψη του είναι αν τον ρωτήσει κάποιος αν πρέπει να κάνει παιδιά και οικογένεια θα του απαντούσε Οχι κατηγορηματικά ...
και λυπήθηκα πραγματικά γιατί ενώ και εγώ πιέζομαι δεν τον έχω χαρεί τον άντρα μου που τόσο αγαπιόμαστε και ταιριάζουμε δεν έχουμε βγει δεν έχουμε περάσει ούτε ταξίδια του μέλιτος ούτε κάτι τέτοιο τέλος πάντων να ηρεμήσουμε , ποτέ δεν θα έλεγα σε κάποιον να κάνει οικογένεια. Νιωθω πολύ καλά με αυτό, το ότι έφερα στον κόσμο ένα παιδί και θα με αγαπάει και θα το αγαπάω για πάντα , και θα με προσέχει και θα το προσεχω...

σας παρακαλώ διαβάστε το κατεβατό μου και οποίος μπορεί να με καταλάβει ας μου γράψει το οτιδήποτε .....

Καλησπέρα Ελίνα
Διάβασα όσα έγραψες και νομίζω πως πραγματικά ζεις σε μια αγχωτική και πιεστική κατάσταση. Το γεγονός ότι έχασες τους γονείς σου σε τόσο σύντομο διάστημα είναι ζόρικο. Σίγουρα αυτό έχει επίδραση και στο παιδί (χωρίς να το θέλεις, φυσικά) καθώς αντιλαμβάνεται τη στενοχώρια σου και ίσως αυτό βγαίνει σε επιθετικότητα. Προσωπικά θα σε συμβούλευα να μιλήσεις για όλα αυτά με έναν καλό ψυχοθεραπευτή, για να βρείτε μαζί λύσεις στα θέματα σχετικά με όσα σε απασχολούν, και για την κόρη σου και για τον σύζυγό. Πίστεψε με, ίσως είναι βοηθητικό να μιλάς εδώ με τα άτομα του foroum, αλλά κανείς δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει όπως ένας ειδικός.