Originally Posted by
gimit
Κοιτάζω στον καθρέφτη και πλέον με λυπάμαι. Κάθε βράδυ πια σκέφτομαι πόσα λάθη έχω κάνει και κατέστρεψα τη ζωή μου. Πάρατησα τις σπουδές μου για κάτι άλλο που επίσης δεν μου άρεσε τελικά, κοντεύω 33, χωρίς δουλειά, χωρίς σχέσεις, χωρίς τίποτα και νιώθω 75. Έχω απογοητεύσει εμένα, τους δικούς μου που νιώθω πλέον ότι με βλέπουν σαν παράσιτο. Και μέσα σε όλα να προσπαθώ να κατά πνίξω τη φύση μου σε αυτό το μίζερο χωριό χωρίς μέλλον για μένα. Το βραδινό κλάμα είναι πια ρουτίνα και πολλές φορές με την παραμικρή αφορμή μπορεί να ξεσπάσω 2-3 φορές μέσα στη μέρα. Δεν ζω, απλώς υπάρχω. Θα έδινα ένα τέλος αλλά είμαι τόσο δειλός που ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω...