Επαφή με τυφλό άνθρωπο

Πάντα είχα μια επιθυμία να γνωρίσω έναν άνθρωπο που δεν βλέπει. Είχα μεγάλη περιέργεια να καταλάβω πως είναι να ζει, πόσες δυσκολίες αντιμετωπίζει και πως μπορεί να τις αντιμετωπίσει. Έχω δει ελάχιστους τυφλούς έξω στο δρόμο άρα είτε είναι λίγοι είτε δυστυχώς δεν μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους έτσι όπως είναι οι δρόμοι μας. Σήμερα στο γυμνναστήριο για πρώτη φορά είδα έναν τυλφό άνθρωπο να κανει γυμναστική. Ηταν με περσοναλ βεβαια, ηλικία κάπου στα 25; Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όχι αρνητική, απλώς 15 χρονια δεν εχω δει αλλον να ερχεται. Ούτε κάποιον άλλον με ειδικές ανάγκες.
Τεσπα, σε καποια φαση ακουγε αυτος τις μπουνιές και ρωτάει τον δικο του τι κανει ετσι του λεει πισω παιζουν πυγμαχία, τον ρώτησε ο αλλος αν μπορουν και αυτοι να κανουν. Ο προπονητης του λιγο κολλησε, του ειπα εγω φερτον σιγα. Ε απο εκει και περα ενιωθα τελειως ηλιθιος. Παω να του κανω τον χαιρετισμό που ειναι μια "μπουνίτσα" (χέρι με χέρι γροθια δηλαδη), συνειδητοποιώ ότι δεν βλεπει για να το κανει. Συνειδητοποιω επίσης ότι χαμογελαγα ενω δεν υπήρχα για εκεινον εφοσον δεν εβελεπε οπότε έπρεπε να μιλησω. Μετά τον βοηθησα να βαλει γαντα. Ντρεπόμουν καπως να τον πιασω, ισως το θεωρούσε αγένεια. Μου λέει αυτός θέλεις να μου δειξεις και τοτε απλα τον επιασα και του εδειξα πως να ρίχνει κανα δυο διαφορετικά χτυπήματα. Από τοτε δεν ξερω ειμαι χαρουμενος. Ηθελα να το μοιραστω ολο αυτο- γιατι- εχω σκαλωσει καπως.